Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Het dagboek van Feline



Ontzettend moe vandaag. Ik had gehoopt naar het strand te kunnen maar dat is absoluut niet te doen nu. Zoveel herinneringen weer. Ik wist wel dat dit een lastig stukje zou worden om te verwerken...
Antwoord


Maar je bent wel aan het verwerken en dat is goed! En misschien als je de juiste emoties naar je ouders toe kan voelen bij de EMDR, dat ook in die band wat ten goede veranderd. Zou alleen niet verwachten dat zij met je mee veranderen.....
Antwoord


Dank je wel Freya! 

Idd zij veranderen zelf ook naarmate ze ouder worden. 

Vandaag hele dag weer erg moe geweest. Ik hoop dat het morgen beter gaat en dat ik dan even kan gaan zwemmen. Daar heb ik ook telkens geen puf voor. 

Vind het zelf wel prettig dat het weer wat frisser is. In huis wordt het zo snel warm...
Antwoord


Nou ik heb de dagen na de therapie weer overleefd. Ik dacht eerst dat ik niet zonder X zijn steun zou kunnen maar deze keer was er geen steun van X en toch leef ik nog en lig ik niet in de goot. Ook dankzij jullie op het forum hoor. De extreme vermoeidheid is weer over, dus ik kan er vanuit gaan dat ik op woensdag therapie heb en tot zaterdag nog de naweeën voel.

De komende dagen heb ik wel genoeg te doen om me niet eenzaam te voelen.
Antwoord


Hoi Feline 

fijn dat je wat aan het forum hebt en toch wel goed dat je er door heen bent gekomen mag je trots op zijn 
ik moet ook alles alleen doen niemand die mij begrijpt ik voel mij dan zo alleen 

liefs en knuffel J
Antwoord


Ja Mister, alleen zijn is zo ongeveer het ergste wat er is. 

Vanmiddag was ik op een mooie plek in het dorp en er waren ook wat mensen die ik van vroeger ken (niet afgesproken). Ook iemand met wie het op een gekke manier verwaterd was, geen ruzie maar wel een gekke stilte. Van haar (laat ik haar even Sanne noemen) wist ik wel dat ze er zou zijn maar ik had gehoopt het zo te plannen dat ik er nog 'omheen kon'.
Maar ik kon niet om haar heen en zodra ik haar groette was het eigenlijk als vanouds. Ze zei dat ze laatst nog aan me had gedacht en me had opgezocht op internet en ze stelde me voor aan haar kinderen. Dus eigenlijk heel leuk om Sanne weer te zien. Ze vroeg hoe het ging en ik heb maar eerlijk gezegd dat ik niet zo'n leuk jaar gehad heb met Corona. Ik kan nou wel zeggen dat alles goed gaat en prima en dan gaat zij ook zeggen dat alles goed en prima gaat en dan heb je weer niks.

Soms scheer ik mensen ook teveel over één kam. Ik heb bijv een nichtje met wie ik vroeger close was en die nu niet veel interesse meer toont. Bij begrafenis oma ook maar matig contact. En dan denk ik automatisch dat Sanne (met wie ik in dezelfde periode omging) waarschijnlijk ook geen interesse meer heeft.

Het opvallende... ik voelde me even heel erg thuis daar. Het is ook een plek waar ik al heel lang kom. Maar ik dacht nu niet bij 'thuis' aan het huis van mijn ouders, ook niet toen ik er weg reed. Mijn vader had nog gevraagd of ik er iets voor hem wilde kopen, maar ik had ook niet het idee dat ik het meteen vandaag wilde langsbrengen. Het kan goed komen doordat ik laatst met de hypnotherapeute een healing had gedaan, wat betreft thema 'moeder'. Ik heb opeens veel minder het idee dat ik naar huis huis word getrokken.

Wat ik overigens wel fijn vond... de ouders van Sanne en mijn ouders spreken elkaar vaak. Maar ik had niet het idee dat er veel over mij gekletst was of anders liet Sanne dat niet merken. Terwijl mijn ouders altijd wel uitvoerig over 'de familie Sanne' alles bijpraten en niet alleen de positieve dingen. Maar Sannes ouders hebben nog een veel actiever leven dus zijn misschien minder met andere mensen bezig dan dat mijn ouders dat zijn.
Antwoord


Mijn vader heeft niet echt vrienden. Geen maten waarmee hij gaat fietsen of voetbal kijken of biljarten oid. Eén vroegere vriend van hem komt wel regelmatig langs maar dat komt altijd van één kant, mijn vader zou zelf geen initiatief nemen.

Nou is vorig jaar een kennis overleden die na een hersenbloeding nooit meer hersteld is. Hij heeft ergens in de jaren 90 die hersenbloeding gehad en is in verpleeghuis terecht gekomen.

Gisteren bij die activiteit sprak ik een oud collega van mijn vader en die zei dat dat destijds zo heftig was met meneer S en dat mijn vader er zo kapot van was maar er tegelijk zo goed mee om ging. Mijn moeder heeft jaren terug eens gezegd dat meneer S eigenlijk de enige échte vriend van vader was. En ik vind het zo raar... dat ik dat nooit écht geweten heb. Ik wist wel dat er een collega was en dat het daar niet goed mee ging.
Maar dat het vader zijn beste vriend was en dat hij het er zo moeilijk mee had dat heeft hij in het gezin eigenlijk niet laten merken. Of ik heb het niet begrepen. En misschien is het ook moeilijk want je kunt niet zo goed rouwen om iemand die niet overleden is.

Nu we het elders over vrienden hebben houdt dit me toch bezig. Vader was denk ik iets ouder dan ik nu, toen het gebeurde. Ik zal toch nog eens vragen naar die vriend. Ik weet niet beter dan dat hij in verpleeghuis was en niet meer kon praten. Heb geen idee wat voor man het was voor die tijd.
Antwoord


De (andere) forumgroep bestond eerst uit meer dan 10 mensen, toen steeds minder, het laatste was een groepje van 4 dames, waaronder ik. Twee van de vier hebben zo heel lang niks laten horen waar ik zo verdrietig om was en wat voor mij wel klaar was. Eén van de vier is een schat en die stuurt soms nog een grappig plaatje oid. Het appgroepje bestaat nog, godzijdank heb ik het gedempt zodat ik vannacht niet gemerkt heb dat er een heel appverkeer was.

Lieve dame zegt (na eerst een verhaal over een paar dagen weg waar ze zin in heeft) dat Corona weer bijna voorbij is 'en dat we dan gezellig weer bij haar een meeting kunnen doen'. De andere twee zeggen iets in de trant van wat leuk. En ik las het dus vanmorgen pas en heb vrij impulsief iets gestuurd dat ik hoop dat ze geniet van haar dagen weg.

Tja en toen las ik dat andere en daar reageer ik maar niet op. IK kan niet in hun hoofd kijken, maar om nu het hele land door te reizen voor een dagje met een paar mensen waarmee ik het van binnen al afgesloten heb... IK weet niet of dit zo'n leuk gesprek gaat worden. Ik zeg niet dat ik ze nooit meer wil zien, maar dit jaar past het echt niet bij mijn gevoel voor hun.
Antwoord


Hoi Feline 

ja alleen zijn is heel erg Sad

ik ben ook blij met het forum hier voel ik mij begrepen 

meer lukt niet op te typen zit er doorheen 

liefs en knuffel J
Antwoord


Wat vervelend dat je er doorheen zit MisterJ. Ben je wel het huis uit geweest vandaag, voor dagbesteding of fietsen? Ik gun je echt dat je je wat beter gaat voelen... eenzaamheid is het ergste wat er is!!
Wel fijn dat je je begrepen voelt door ons maar het is prettiger om wat mensen in je buurt te hebben uiteindelijk.

Ik denk dat ik wel verteld heb, een paar weken geleden, dat er een ongeluk bij het spoor was. Ik fietste op de doorgaande weg en een buschauffeur sprak me aan (nou ja hij schreeuwde uit zijn raam) of ik vooral niet langs het spoor wilde fietsen en de andere kant op wilde gaan. Ik was toen een beetje verbaasd maar heb toch naar zijn advies geluisterd en heb een andere route genomen. 30 seconden later gillende sirenes van politie en een stuk verderop kon ik zien dat er een trein stil stond.
Ik heb nog naar de 112 meldingen gekeken (het liet me niet los) en zag idd dat er ambulance en politie naartoe was gegaan maar verder geen info. Ook niks in de krant.

Vandaag een bekende met een verhaal over een vriendin van haar die een kind verloren had maar verder geen details. Later kwam toevallig het gesprek op die avond dat er iets gebeurd was bij het spoor. Zegt ze: Dat was Pim. (fictieve naam... maar ik weet nu een naam).
Is dus een jong persoon voor de trein gesprongen die avond. Mijn bekende wilde er niet over praten en ze zei: Het is gebeurd, het maakt voor jou niet meer uit.

Maar toch... omdat je voelt dat er iets is... omdat je weggestuurd wordt en je snapt dat het ernst is maar je weet niet wat dan precies. En omdat suicide voor mij niet iets vreemds is. Op de gesloten afdeling deden zoveel mensen een poging. Nee eigenlijk de open afdeling juist. Nouja iemand was even op de IC en dan weer terug... het werd alledaags.
Maar ik hoef niet te zien hoe een trein iemand aanrijdt. Dat hoef ik echt niet te zien...
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Nieuw dagboek van Feline Started by Feline
2,260 Replies - 169,068 Views
27-03-2024, 11:52
Laatste bericht: Joy
  Dagboek J Started by misterj
1,464 Replies - 138,757 Views
17-03-2024, 15:50
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Chaya Started by Chaya
13 Replies - 556 Views
11-02-2024, 15:41
Laatste bericht: Joy
02-09-2023, 14:45
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Dagboek MQ Started by MaryQ
15 Replies - 1,138 Views
08-05-2023, 12:48
Laatste bericht: MaryQ
  Dagboek Started by Janpieter
1 Replies - 417 Views
06-08-2022, 12:06
Laatste bericht: Joy
  Dagboek Richie Started by lerichie
3 Replies - 858 Views
02-04-2022, 14:31
Laatste bericht: Feline
  Dagboek Goldenleaf Started by Goldenleaf
1 Replies - 858 Views
01-03-2022, 12:19
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Started by Nick
76 Replies - 9,044 Views
16-02-2022, 22:55
Laatste bericht: Nick
  Dagboek Amelie04 Started by Amelie04
18 Replies - 3,303 Views
16-02-2022, 16:28
Laatste bericht: misterj



Gebruikers die dit topic lezen:
4 gast(en)