Hoi Freya, 

Ik heb dat niet uitgezocht hoor , ik heb de mensen rond het ketamineonderzoek destijds zoveel mogelijk aan het werk gezet :
Op zich is het spul niet eens zo kostbaar , maar eerst maar s ontdekken of en hoe dat werkt , met de begeiding en ervaring die er al is , en dat vergoed zien te krijgen - en ook op een langere termijn , mocht t werken.  Ik ben dat maar meteen op voorhand gaan inzetten destijds.  
Daarom zitten er al snel opnames aan vast, zo kan alles via ziekenhuiszorg incl worden gedeclareerd. 
Die bereidheid tot opname etc  heb ik dus niet meer zo. 

Ik herken volkomen dat je moeilijk mensen verdraagt om je heen als je er beroerd aan toe bent , vooral als ze iets van je willen . Dat is met kinderen  echter al snel en ook normaal. 
Heel slim dat ze aan een kopp programma kunnen deel nemen. In principe is mijn eigen  kwestbaarheid een  gevolg van n kopp gezin , dus als je er nu al iets aan kan doen  scheelt dat later n hoop ellende mogelijk.  Destijds bestond die aandacht niet. 
Maar dan zijn mensen over de vloer maar extra stress en idd geen goed idee.   Wel fijn dat je vriend uit zn werk wat ontspanning haalt . 

Hee, maar wat goed om te lezen dat er nu toch iets lijkt te gebeuren !  Nu maar weer afwachten of dat doorzet , of het blijvend is.  
Het is in ieder geval een hoopvolle ontwikkeling!

Groetjes, Mabel .

Hey Mabel, 

Ah vandaar, ik vroeg me al af waar je de moed vandaan had gehaald ?. Opname heb ik nog nooit gehad (wel tegenaan gezeten) maar lijkt me helemaal niets. Snap dat je liever iets zonder opname doet.

Ik ben zelf ook een kopp kind, dus ik weet wat ik ze aandoe. Al doe ik wel.veel anders dan mijn ouders, ze hebben er toch last van. 

Ik ben ook benieuwd, scheelt denik ik ook wel dat ik nu ff rustige weken heb, met de kinderen gewoon op school en weinig afspraken. Ook dat er een plan ligt is fijn. Hoop iig dat ik aankomende week wat reserves kan opdoen, met Pasen zijn de twee jongsten (en ikzelf) weer een week vrij dus weer een flinke douw uit het ritme?.

Groetjes freya

Hoi Freya, 

Nou tja, met n juridische achtergrond was me dat wellicht  ook nog wel gelukt ook. 
Maar ik laat die ggz lui tegenwoordig wel graag hun eigen werk opknappen, waar ze ook  betaald voor krijgen. . Al is dat aansturen erg vermoeiend , zeker als je ziek bent,  want 'proactief' zijn ze niet bepaald. Over 'activering'  gesproken. 

Opname is moeilijk bij onderzoek omdat je er meteen als n infantiele kleuter word behandeld als je niet uitkijkt .  Moest ze daar ook duidelijk maken dat ik hun cliënt niet was maar deelnemer aan n onderzoek . Dat is ff anders , ondanks dat ik ziek was.  Was toch erg moeilijk voor ze. 

Eerdere opname heb ik dat alles wel  toegelaten omdat ik compleet de weg kwijt was en nog amper voor mezelf kon zorgen. Dan is dat ook wel passend die zorg. . 

Je bent n slimme moeder mijns inziens, en je doet je kinderen niets aan , je anticipeert nu al op mogelijke problemen . Zou niet weten wat je meer kan doen!  Ziek zijn is geen keuze. 

Hoe gaat t nu? De vakantie is begonnen lijkt me.

Liefs , Mabel

Hey Mabel,

De GGZ lui aan het werk zetten is soms vermoeiender dan het zelf doen. Maar fijn dat ze het voor je uitgezocht hebben. Al veranderen zorgverzekeraars ieder jaar van mening, dus het kan eind van het jaar best anders zijn.

Ja, lijkt me inderdaad ingewikkeld voor beide kanten, een opname voor onderzoek. Zij hebben natuurlijk een bepaalde insteek die dan niet passend is. Maar eigenlijk mogen ze ook wel zo professioneel zijn dat ze zich daarin kunnen aanpassen.

Ik weet het, de situatie is zoals hij is en niemand heeft erom gevraagd. Maar het voelt vaak alsof ik ze allemaal met me meesleep naar beneden.

Afgelopen week was met mij niet zo best, heel moe en vooral ook moedeloos. Het gaat nog erg op en af en nu vooral weer ff af. En nu de kinderen ook thuis maakt het extra pittig. De verbetering lijkt niet door te zetten, het lijkt meer een opleving te zijn geweest helaas.

Met de medicatie weer aan het schuiven, nu kijken of de inname verdelen over drie momenten wat doet voor de vermoeidheid. Wil de tien weken graag volmaken omdat ik me anders zal blijven afvragen of ik dat toch niet had moeten doen maar het valt steeds zwaarder...

Liefs freya

Hallo Freya, 

Wat naar dat het goede zich dan weer niet lijkt  door te zetten hè....
Kijk dat de ellende zich niet oplost met n pilletje,  of nog wat meer pilletjes , is me ook duidelijk . 
Maar je zou toch hopen dat het als n stok werkt zodat het lopen wat beter gaat. 

Het is niet anders,  maak de 10 weken vol , geen goed effect,  dan weet je dat tenminste .  
Heb je eigenlijk  ooit n medicijn gehad dat wel goed werkte,  althans tijdelijk?

Bij mij ging de stemming ook achteruit de afgelopen weken , moedeloos etc.  Het is  moeilijk als je al struggelt om overeind te blijven ook nog iets aan verbetering  of uitzicht te werken. 
Ik ben ook bang de rest dan mee te slepen , al is het alleen al online. Veel  meer rest is er in mijn echte leven niet (meer.). 

Sterkte,   Mabel

Goedemiddag Mabel,

Ik weet dat het drie stappen vooruit is, en weer twee terug, maar ik kan er inderdaad heel slecht tegen. Als het wat minder slecht gaat wil ik dat minimaal vasthouden. 

Pillen zijn de oplossing niet, dat weet ik ook.  Wat ondersteuning zou fijn zijn, maar het is altijd wel een beetje dit verhaal, het lijkt wat te doen maar uiteindelijk val ik ondanks medicatie gewoon weer terug. De notrilen icm lithium heb ik het het langst op volgehouden, maar toen ik onder in een diep dal besloot om ze eruit te gooien knapte ik juist weer op.... Dus achteraf gezien ook weinig tot geen effect. 

Het enige wat in het verleden wat hielp was concerta waardoor mijn gedachten minder gingen malen. En ben nu wel blij met de aripiprazol ( abifly), die haalt de ergste overprikkeling weg.

Ja, de tien weken nog even volmaken. Ben alleen bang dat ze dan toch nog willen ophogen, ik zou alleen niet weten hoe ik dat moet volhouden....
ik ga het horen, alleen was de vervangend psychiater nu ook ziek dus ging mijn afspraak niet door. Kreeg wel een afspraak met een ander aangeboden, maar die heb ik maar een keer eerder gezien en dat voelde voor nu als teveel. Dus alleen per mail de dosering wijziging afgesproken. 

Vervelend dat jouw stemming ook weer achteruit gaat. Heb jij nog wel het gevoel er iets grip op te hebben, dat je nog iets kan doen om de schade te beperken? Of is het voor jou ook gewoon uitzitten en proberen vast te houden aan de gedachte dat het ook wel weer minder erg wordt? Heb je zelf wel behoefte aan meer contact in het echte leven? Of vind je het prima zo? 

Jij ook sterkte!
Liefs Freya

Hallo Freya,  

Het is toch ook enorm lastig allemaal. 
Als jij voor je gevoel aan je tax zit, dan hoog niet meer op . Je draaglast is ook iets om rekening mee te houden tenslotte. Mocht er nog n effect komen dan merk je dat wel. 

Mischien n idee om het dan op concerta en/of abilify te doen ? Dat helpt dan nog voor n deel.  Verder rust en rekening houden met jezelf. 
Je voorbereiden op een  traumabehandeling zou kunnen. Die aangaan,   het ligt enigzins binnen handbereik begreep ik. 
Dit gehannes rond medicijnen lijkt je ook geen stabiliteit te geven en brengt ook veel onrust teweeg. 

Op dit moment voel ik me niet heel sociaal ingesteld in real life  . Het ontbreekt  me aan de energie. Het is gezond en belangrijk  om goede verbindingen  te hebben, ook voor mij. .  Ik ben echter nog wat te moe/murf om  er nu veel aandacht er aan te besteden,  het stroomt niet over en weer, ik laat het er ook even bij . Ben beetje aan het bijtrekken en t komt wel  weer dat het me niet zoveel moeite kost en ik weer meer naar buiten treed. En dan hoop ik dat het wat meer over en weer gebeurt. 
Kan gewoon niet veel tegelijk .

Sterkte, Mabel

---

O er ontbreekt n stuk: 

Ja, toch wel wat grip  . Het gaat langzaam weer wat beter. Agenda wat aangepast, druk weggehaald/weggehouden . Stressreductie, op n gegeven moment is alles stress. Onnodig, maar zo gaat dat bij mij.   Geaccepteerd dat het nu even geen tijd is voor verbetering of uitdaging in welke zin dan ook. ,  maar voor rust en n pas op de plaats. Ik vraag niet veel van mezelf . Meer behoeften heb ik niet op het moment.  Dat helpt wel. 

Groet!

Ik heb iedere keer het gevoel dat ik aan mijn tax zit, maar blijk dan toch nog te kunnen. Zolang ik geen hele dagen in bed lig geef ik niet op. 

Als dit niet werkt vind ik het op abifly en concerta proberen zelf wel een optie. Werd nog getipt over elvanse, schijnt dat je daarmee wat meer jezelf blijft ITT concerta. Maar de hoop van de tracydal ook nog maar niet opgeven. 

Ik herken het dat sociaal contact snel teveel is. Alle energie zo hard voor jezelf nodig. Zou willen dat ik van verbinding energie kreeg, maar het kost alleen energie... Lastig gespreksonderwerpen vinden ook als niets je boeit. Heb je wel mensen om je heen die dat begrijpen?

Fijn dat je toch nog wat grip hebt! Ook dit is  herkenbaar, alleen werkt dat voor de dysthymie voor mij wel,maar niet in de depressie zoals nu. Kan jij je rust wel vinden als je afzakt? Ik word dan juist heel onrustig.



Vanmiddag ging het nog redelijk, maar ben nu ff weer de weg kwijt. De vermoeidheid slaat nu wat later toe lijkt. Vanavond was te pittig, met vriend die jarig is. Niet dat we er veel aan doen, maar ik heb wat met verjaardagen. Kan het met de beste wil ter wereld niet opbrengen om het leven te vieren. Alleen moet het voor de kinderen wel een feestje zijn, dus toneel spelen en gezellig doen. Alleen mijn schoonvader zou komen, maar mijn ouders besloten om toch ook maar ff aan te waaien en dat was teveel. Met als gevolg dat de koek nu goed op is en ik verzink in wanhoop. 

Het idee van de komende dagen nog constant de kinderen om me heen helpt ook niet( en daar voel.ik me dan ook weer lullig over) Normaal gesproken zou ik dan extra veel gaan wandelen maar daar mis ik de energie echt voor. Andere opties buitenshuis om tot rust te komen heb ik niet echt.  Waardeloos dus, zit gewoon een beetje klem...

Hallo Freya, 

Ik ben ook jarenlang als dysthym bestempelt , ik denk dat dat deels ook klopt. Mijn stemming is  -als normaal - chronisch onder de maat met hier en daar wat opleving. Tja, als je het leven als maar zwaar en slepend beleeft , daar word je geen licht en vrolijk mens van . Het is echter geen oorzaak,  maar een gevolg. Nou ja, daar word ik dus voor behandeld, die oorzaken  . 

Ook ik raak erg in paniek als ik merk af te glijden naar erger. Dat brengt idd onrust te weeg en ik weet dan ook niet goed waar ik t moet zoeken.  Balen, falen, angstig , zeer negatief denken, zelfverwijt,  angst,  slaapproblemen,  de hele rambam dient zich weer aan .
Op een gegeven moment stel ik maar vast dat het zo geen doen is en niet goed gaat  , en gooi ik zoveel mogelijk plat, vermijd alles wat stress geeft omdat ik het zou moeten maar niet kan opbrengen. Voor zover mogelijk dan.   Ga mezelf zo weinig mogelijk forceren ,  dat  helpt niet.  Ik hoef dan bijv ook niet 'te genieten'  van het mooie weer of zo , dat geeft me geen ontspanning , het voelt als opgedrongen,  'overbelicht ' en teveel. Overprikkelt dus.  Dus ik trek me terug , maak de wereld klein en veilig. Dat is dan echt genoeg . En hoop dat er na wat tijd weer wat meer ruimte komt. 

Echter, ik begrijp jou klem zitten maar al te goed, je hebt kinderen die van je afhankelijk zijn . 
Als je geen energie hebt om  te wandelen dan doe t niet, wil je eruit,  pak de auto , neem n massage , probeer iets wat in ieder geval niet voelt als n opgave . 


Ik zou,  als ik jou was,  erg last hebben van de druk om eigenlijk niet ziek te mogen zijn,  - terwijl je het wel bent. Je MOET  ook beter worden ,  omdat je moeder bent en voor de kinderen moet zorgen en de boel draaiende moet houden . Etc. 
Dat lijkt mij erg zwaar , hoewel t je wellicht ook wat op de been houdt. 

Komt mischien daar ook neiging vandaan om grenzen te blijven oprekken bij jezelf wb de medicatie nu?  
Over Elvanse weet ik dat het net even anders werkt en voor sommigen een uitkomst is, (nou herinner ik  me vaag ook iets over n vergoedingsprobleem )

Groet en sterkte,  Mabel

Hey Mabel, 

Ik had gisteren een hele reactie getypt, sluit ik per ongeluk de hele pagina, bericht weg en geen moed meer om overnieuw te typen..

Ik ken inderdaad wel verhalen van mensen bij wie de dysthyme stoornis een lichamelijke oorzaak bleek te hebben ( schildklier, lyme, B12 etc) maar bij mij lijkt daar geen sprake van. Maar wie weet wat de behandelingen je nog gaan opleveren! 

Toch blijf ik het lastig vinden dat ik de cyclus ken en hem toch niet op tijd kan doorbreken. Alsof de overprikkeling te heftig is. Van de winter kon ik bv zelfs mijn eigen gekauw soms niet verdragen.

Autorijden is nu best een opgave, eerder was dat inderdaad wel ontspannend. Net zoals dat douchen fijn kan zijn, maar zelfs dat is nu minstens een moeten en soms kost me dat simpelweg teveel energie. Massage vind ik weleens fijn, maar nu kostentechnisch niet haalbaar (loon ligt lager doordat ik langer dan een jaar gedeeltelijk ziek ben). 

De kinderen kostten me inderdaad bergen energie en maken het in bepaald opzicht wel zwaarder. Tegelijkertijd houden ze me inderdaad ook op de been omdat ik wel door moet en niet in bed kan blijven liggen. Ik vind ook dat ik naar hun toe verplicht ben om alles te proberen, al zie ik dat in de echt zwarte periodes wel anders. Kortom, het is dubbel maar de situatie is nu eenmaal zo en ik zal er mee moeten dealen....

Ik heb pittige dagen achter de rug, morgen nog 1 dagje en woensdag gaan ze alledrie weer naar school en ik naar de psychiater, kijken wat er kan. Want zo door is voor mij niet lang meer houdbaar. .