Hoi freya, 

Aan  verbeten  vastberaden  doorrzettingsvermogen ontbreekt  t je zeker  niet !  
Ik slik maar 25 mg sertraline en ben (van mezelf inmiddels  al?)  chronisch moe. Van voortdurend depressief met angstig zijn word je al doodmoe,  en dan komt t leven daar nog s bovenop.  
Tja , dat is wat teveel voor n mens,   zeker op de lange duur. 
Uiteraard word dat ook niet echt begrepen( waarom zo moe , wasrvan dan ?)  maar ik hoef alleen met mezelf rekening te houden. Dat scheelt, , en dat probeer ik dan maar zo goed als mogelijk. 

Sterkte, Mabel

Dat niet begrepen worden qua moeheid heb ik niet zo'n last van, wel qua depressie. Mensen zien het niet, ben door de jaren heel goed geworden in een masker opzetten. De moeheid zien ze dan weer wel.

Met niemand rekening hoeven houden klinkt soms best fijn, maar zonder man en kinderen was ik er echt niet meer geweest).

De nadelen ervaar ik nu wel weer, middelste moet in quarantaine omdat er een kind in haar klas positief getest is. Weer een week een kind om me heen. Het houdt gewoon niet op. Gelukkig is dit wel.de minst aandacht vragende van de drie en kan ze goed alleen zijn, maar toch....

Hoi Freya, 

Goede vraag hoor ! Er is niemand om rekening met mij te houden . Ook klote . Ik kan hier gerust van de  trap vallen en na twee weken er nog liggen.  Dat helpt niet om n gevoel van veiligheid te ervaren. 
Maar helaas had  ik al geen intern gevoel van veiligheid.  Niet ontwikkeld in relatie tot anderen , want die hielden dus eigenlijk ook geen rekening met mij.  Later ook niet.  
Dus onttrek ik me daar ook aan . Ik vond het gezinsleven zo onaangenaam dat ik me als kind al voornam dat ik dat nooit zou herhalen . Relaties waren ook naar. Ik heb 1 maal n jaar samengewoond , uit nood min of meer en dat was vreselijk. 
Gelukkig heb ik nog wat vrienden  over  maar die gaan niet voor me zorgen , zo werkt dat niet.  Dus ik doe dat zelf zo goed en kwaad als mogelijk . 
Als ik er om de reden dat er niemand voor me was niet meer was geweest dan was ik ws al in de jaren zeventig al er niet meer geweest .  
Ik kan ook niet zeggen dat ik dit n fijne manier van  leven vind, (maar ik vind het leven op zich al niet iets fijns ) maar er is gelukkig ook  niemand meer hier die mij een klotegevoel over mezelf en  geeft en opdringt  in t huis waarin ik woon en mezelf veilig zou moeten voelen , praktisch gezien. .  

Groetjes, 
Mabel

Hoi Mabel,

Fijn dat je het geen vervelende vraag vond! Twee weken, dan zal iemand je toch vast wel missen? Of heb je met je vrienden niet zoveel contact?

Gevoel van veiligheid haal ik niet uit mijn kinderen. Wel een enorm verantwoordelijkheidsgevoel waardoor ik doorga, waardoor ik mijn bed uitkom ook al wil/ kan ik niet meer. Veilig voel ik me vaak wel bij vriend, maar eerlijk gezegd heb ik hem momenteel best buitengesloten omdat hij zelf ook niet lekker in zijn vel zat, en ervaar ik het niet zo...

Was het samenwonen An zich vreselijk of vooral degene waarmee je samen woonde? (Denk het laatste zo te lezen?)

Maar kortom, alleen voor jezelf zorgen/ voor anderen moeten zorgen heeft allebei zijn voor en nadelen.

Vandaag beroerde dag, niet 1 maar 2 kinderen thuis ( oudste kwam met keelpijn uit bed). Dus naast een hoop geregel om afspraken te verzetten ( de hele agenda stond vol met therapieën Ed) ook nog een ritje langs de teststraat. Hopelijk gaat morgen weer beter.

Hoi Freya,

Tja.. misschien wel. Vraag me wel af hoe en wie hier dan binnen komt eigenlijk. Ik zie het niet zo. Er is 1 vriend met n sleutel. 
Mijn verbinding met anderen is sinds ik hier terecht kwam enorm verzwakt.  Dankzij mijn depressiviteit en crisissen zijn ook veel mensen opgestapt. Ben ook wel uitgeacteerd, veel te moe voor.  Ik neig erg tot isoleren. Niet handig allemaal. 

Sterkte met alle drukte!

Groet Mabel

Hey Mabel,

Ik heb ook niet veel contacten over, maar ook niet zo'n behoefte aan. Heb mijn handen al vol aan sociaal doen op het schoolplein/ met de buren/ collega's en familie. Hoewel dat wel allemaal oppervlakkig is vind ik het zat.

De drukte weer overleefd, dochter en zoon allebei negatief dus morgen weer naar school. Morgen proberen om even een time out te nemen en dan ' s avonds een paar uurtjes werken. De vermoeidheid laat zich iets verdrijven door cola te drinken, dat pept wel wat op. Het lijkt niet erger geworden door het ophogen. Gelukkig maar, want maandag gaat het weer omhoog.

En ik mag starten met de EMDR. Als ik ervoor in aanmerking kom ga ik de Sam-e studie doen. Hoop er morgen of maandag meer over te horen.

Groetjes freya

Hoi Freya  

Wat goed dat je kunt starten .! Wie weet wat dat je oplevert!  En starten met die studie ook he. Weer wat vooruitzicht! 

Groetjes!

Hoi Mabel,

Ja, iets doen heb ik gewoon nodig nu, ben haar van het afwachten. Hoewel ik er ook wel een beetje tegenop zie hoor, wat gaat het losmaken en wat gaat het met de vermoeidheid doen....


De vermoeidheid nu is dankzij de cola wat beter te handelen. Ben overdag nog steeds meer dan normaal moe, maar niet meer uitgeput. En s avonds nog wel uitgeput maar niet meer zo lamgeslagen en misselijk. Hopelijk is het zo beter vol te houden.

Hoe is het met jou?

Groetjes freya

Hallo Freya, 

Ik begrijp dat je blij bent dat er iets gebeurt . Fijn dat er toch nog iets helpt , al is cola nou niet echt gezond, je moet toch iets. 

Met mij gaat het niet zo goed . Het hele niveau van spanning is verhoogt geraakt . Dus meer angst/depressie, vermoeidheid en isolatie. Daarbij  derealisatieverschijnselen / paniekaanvallen .  Ik heb veel activiteiten op n lager pitje gezet. Zie amper nog iemand . Alles wat meer spanning veroorzaakt  hou ik af . De nadruk ligt op rust , rust en nog eens rust.
Daarbij probeer ik het gevecht te staken en te accepteren dat het nu zo is. Uiteraard baal ik er vreselijk van weer op dit punt te zijn beland.

 (Ik vraag me af me af of ik ooit nog in staat zal zijn een levenswaardig leven te hebben met mogelijkheden tot vooruitgang. Het voelt als falen. 2 stappen vooruit , 3 achteruit etc. Geploeter en gesukkel , en waarvoor moet ik me al helemaal niet afvragen. )  
En ook dergelijke gedachten helpen niet al vind ik ze heel begrijpelijk. Het is in ieder geval toch n half jaar of zo heel redelijk gegaan.. 

Mogelijke oorzaken : contact met familie wat refereert aan onveilige jeugd. Wantrouwen tegen therapeuten vanwege onderbreking traumatherapie, rommeligheid en spanning en een paar volkomen verkeerd gevallen opmerkingen. En met name het gevoel weer aan mn lot of te worden overgelaten,  en het maar weer uit te moeten zoeken . 

Zoiets dus. 

Groetjes, Mabel

Hey Mabel,

Je hebt ook cafeïne pillen zag ik, als dit zo blijft ga ik misschien die wel als alternatief proberen. Elke dag een liter cola naar binnen werken lijkt me toch ook niet gezond. En ik ben al 10 kg zwaarder dan in januari ?.

Derealisatie heb ik gelukkig niet maar lijkt me idd wel een teken dat je moet oppassen? Ik snap dat je baalt toch weer op dit punt te zijn aangeland. Wat ik laatst al schreef, de cirkel herkennen maar hem niet kunnen doorbreken. Lukt het nu wel om te stoppen met vechten? 

2 stappen vooruit, 3 achteruit herken ik helemaal. Het lijkt wel of het progressief is, het wordt steeds erger. En iedere keer voelt bij mij ook zwaarder, bij jou ook? Alsof de rek eruit is.

Doet de rust je goed? Doe je nog wel wat zodat je nog wat afleiding hebt? Of ben je helemaal aan het isoleren? Een half jaar redelijk klinkt voor mij heeeel lang. Lukt het je om je daar een beetje aan op te trekken?

Waarom is de trauma therapie onderbroken?

Ik heb een paar hele beroerde dagen achter de rug, en gisteren toch maar opgehoogd naar 50. Kijken hoe het uitpakt. Heb het idee nu allemaal vreemde sensaties in mijn lijf te voelen, misschien dat het nu toch gaat activeren. Donderdag heb ik kennismaking met de maatschappelijk werker van de gemeente, volgende week de kennismaking voor de EMDR/ samestudie. Ook daar ben ik heel benieuwd naar.

Heel veel sterkte,
Liefs Freya