Hoi Freya, 

Ik ben op dit moment tijdelijk elders opgevangen om iets te doorbreken. Dat helpt tot op heden nog niet. 

Ik kan niet stoppen met vechten. Het mag niet . Niet van de buitenwereld en zelf raak ik ook vies in paniek als ik niet oppas . Ben ik nog verder van huis . 
Men verwacht van mij een oplossing of zo . Ik MOET er iets aan doen. Het MOEt stoppen .   Wat nu ? en hoe kom je hier uit?  word er telkens gevraagd aan mij, (de niet erkende zieke die zelf verantwoordelijk is voor n oplossing  blijkbaar ) .
Nou ik heb  geen oplossing voor iets waar ik al een heel leven last van heb.  Het is niet : ik doe even dit en dat  en voel me weer beter. Hop klaar , en het ' gezeur' is weer afgelopen .  
Gewoon contact houden vanuit de ander vind ik wel helpend.   Maar niet met bovenstaande inzet. Dan trek ik me terug.
Dus word het weer ingewikkeld. 

Min psych gaat met zwangerschapsverlof tot oktober. Dr zal vast wel n svp er zijn met een pap en nathou contact voor vervanging,   maar ik zit daar niet om verlegen.   Probeer nog wat andere opties voor zover ik t op kan brengen. En dat is niet veel op dit moment.  

Ik hoop dat je cafeinepillen helpen! 

Liefs, Mabel

Hallo Mabel,

Klopt je hebt niet zomaar een oplossing voor iets waar je al je leven lang last van hebt.
Ik ken de uitspraak "Je moet het zelf doen, maar niet perse alleen". Toch voelt dat soms als een dooddoener, want dat weet jij ook wel.
Lastig dat dat MOETEN nu zo sterk door je gevoeld wordt. Kan me voorstellen dat dit ook een erg machteloos gevoel kan geven. Ook voelt dat misschien als een forse druk op je. En inderdaad stoppen met vechten is geen optie, al zou je het misschien een beetje kunnen ombuigen naar "Ik zou graag willen" om daarmee de druk er een beetje af te halen. Ik merk dat het me raakt.

Groet, Bert

Wat lief Bert,

Mij raakt jouw reactie ook . 
Ik ga morgen naar huis en het heeft niet geholpen. 
Ik heb besloten dat ik het nu maar thuis  mezelf ga toestaan mezelf rot te voelen. Het gedoe eromheen is gewoon niet helpend, al die vragen, ik kan op die manier niet in contact staan met anderen als men van mij verwacht dat ik het even oplos en hun verwachten dat ik even opgefleurd moet worden, en dan hun frustratie laten blijken als dat niet lukt.  Het lukt niet met "dwang, aandrang of druk ". 
Dan maar terug in mn isolatie. Mischien kan ik me dan gewoon in alle  rust slecht voelen zolang als het duurt  en geeft dat wat verlichting.
Dat hoop ik maar.

Liefs Mabel

Hallo Mabel,

Dat hoop ik ook voor je. Ik heb zelf ook periodes gekend dat het gewoon teveel was, dat al die symptomen rond mijn somberheid zich ook weer aandiende.
Tijdens mijn laatste depressie is het me gelukt om heel bewust de touwtjes een eind te laten vieren. Even niet meer te moeten.
Het mijzelf toestaan om niets te doen, of een beetje wezenloos naar de TV te staren. Gek genoeg hielp me dat wel een beetje. Wel een beetje mijn grenzen blijven bewaken en zelf een beetje achter het stuur blijven zitten. Maar het mijzelf daar toestemming voor geven luchtte wel op.
Hou je taai en ik hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Mabel, 

Balen dat het niet geholpen heeft! Wel fijn (denk ik) dat de mogelijkheid er was. Heb je nog andere opties dan thuis in isolatie?

Wat zou er gebeuren als je zou stoppen met vechten? Zou het je rust geven zodat je vechtlust dubbel en dwars weer terugkomt? Of ben je bang dat je dan helemaal opgeeft? 

Er is geen kant en klare oplossing, als je die had zou je er nu echt niet zo bij zitten. Dat verwachten impliceert dat je een keus hebt, en die heb je nou eenmaal niet. Dit gebeurt je en je hebt er maar mee te dealen....

En van de psych is ook gewoon ruk. Ik vind een vakantie al niet te overzien, laat staan een zwangerschapsverlof. Ik hoop dat een van de andere opties gaat lukken voor je!

Liefs Freya

---

De maatschappelijke werkster was gelukkig een fijn mens. Niet verder gekomen dan mijn verhaal, as donderdag gaan we kijken naar de praktische mogelijkheden.

Merk weinig van de ophoging, hooguit wat meer onrust in de avond. Het gaat nog steeds niet lekker dus, en merk dat ik opname serieus begin te overwegen. Geen idee hoe lang ik op de been ga blijven zo....

Hallo Bert en Freya, 

Vooralsnog lijk ik me thuis toch wat confortabeler te voelen.  Ik probeer het gedoe met 'stresgevende anderen' wat af te houden. Het is ongetwijfeld allemaal goed bedoelt , maar helaas erg moeilijk te begrijpen voor de ander dat ik doodmoe en bekaf ben en het amper trek om nog sociaal te zijn.    Ik ben heel snel vol boosheid en raak dan de draad kwijt en raak heel snel overprikkeld. 
 Af en toe probeer ik er nog eens met iemand er over te praten. Met wisselende ervaring .
 Ik ben naar de huisarts gegaan voor een ander probleem  en heb ook over mn ongenoegen met de ggz gesproken . Dat begreep ze en was fijn. Voelde me toen wat minder er alleen voor te staan.. 
En nu wil ik me vooral de rust gunnen in de hoop  bij te trekken ,  in de hoop dat ik dan n keuze kan maken voor geschikte vervolgstappen richting ggz , en  mn herstel. Ik ben het vechten echt ontzettend beu , ik ben moe, maar uiteindelijk zal ik degene zijn die toch weer moet gaan vechten voor n zinnige behandeling. 

In dit telefoonscherm zie ik de voorgaande berichten niet , beetje lastig . Ik weet niet meer waar ook  op  reageren wilde,  ff helemaal kwijt. 
Ik hou t even hierbij.

Liefs Mabel

Hey Mabel, hoe is het nu? Heb je nog andere opties dan je huidige GGZ?
Met mij ff niet zo lekker. De ophoging heeft gelukkig niet echt voor meer vermoeidheid gezorgd, maar wel voor meer afvlakking waardoor het me allemaal minder interesseert en ik mezelf ook minder makkelijk kan motiveren en juist overal harder tegenop zie. Het is een flink geworstel om de dagen door te komen en uit bed te blijven. ook weinig vechtlust meer over. Van de week toch maar opname als serieuze optie gaan bespreken, als het niet snel verbeterd houdt het voor mij echt op ....
Liefs freya

He Freya,

je zit nu op 40 mg?    Hopelijk gaat het nu wat dien.

Ik heb twee kinderen inmiddels 12 en 14 en gaan inmiddels al aardig hun eigen gang.
Ben diverse keren opgenomen in verschillende afdelingen .
Het fijne vind ik dat ik even niets hoefde. Geen huishouden, niet paraat zijn voor de kinderen en mezelf niet beter voor hoeven doen dan ik was. Ik huil eigenlijk ook alleen tijdens een opname ( en dan gaan de sluizen ook meteen goed open) .

De beslissing dat ik me op liet nemen was altijd wel moeilijk. Gezin achter laten maar het ging een paar keer zo slecht dat ik niet veel keuze had. Vorig jaar net niet met een maatregel.

Het helpt mij  echt om tot rust te komen, al vindt ik het afhankelijk zijn van het personeel als het een gesloten afdeling is wel erg moeilijk en vaak weet ik beter hoe het met mijn medicatie zit dan zij.

Hey Mabel, hoe is het nu? Heb je nog andere opties dan je huidige GGZ?
Met mij ff niet zo lekker. De ophoging heeft gelukkig niet echt voor meer vermoeidheid gezorgd, maar wel voor meer afvlakking waardoor het me allemaal minder interesseert en ik mezelf ook minder makkelijk kan motiveren en juist overal harder tegenop zie. Het is een flink geworstel om de dagen door te komen en uit bed te blijven. ook weinig vechtlust meer over. Van de week toch maar opname als serieuze optie gaan bespreken, als het niet snel verbeterd houdt het voor mij echt op ....
Liefs freya

Hallo Freya, 

Bedankt voor je bericht!

Hier gaat t nog steeds niet  goed.  Ik overleef wel maar het is  gewoon ellendig . Ik kom amper nog uit bed, van bank af laat staan dat ik huis nog uitkom . 
Hoogstens naar de winkel en contact loopt ook niet meer. Eenzaam is het . 

Ik heb na veel rondgekeken en gevraagd een keuze gemaakt.. pffff..  en wacht nu op een reactie.
Een advies van lotgenoot/deskundige via koppforum gaf de doorslag. Ik had m zelf al op het oog maar twijfelde. 
Deze methode is t geworden. 
https://www.hetwarezelfinzicht.nl/index....r-methode/ 

Ik heb er dus geen ervaring mee en ik vraag me niet af over hoe en wat en of ik er in geloof etc. 
Ik ga t maar gewoon doen.  Iopt/izr  dus. 

Wat akelig dat het zo beroerd gaat met je! 
Als opname noodzakelijk  is, dan is dat nou eenmaal zo,  je kan jezelf niet blijven oprekken tot je stukgaat.  Goed dat je het aangeeft daar!
Het is ook maar een middel hè, om vol te houden , tot rust te komen , ontzorgt te zijn, goed ingesteld te worden op medicatie. Monitoring. 
Het is een tijdelijk verblijf in een ziekenhuis. 
(Bij longonsteking die slecht verloopt twijfelt niemand. Ik bedoel maar....Even geen betere vergelijking , sorry) 

En zie ook Madeliefs reactie , zij heeft ervaring  zowel met jouw medicatie,  een gezin en opnames. 
 
Veel sterkte , ik lees t graag weer!

Liefs, Mabel

Hoi Madeliefje,

Ik zit nu een week op 50, en zal vermoedelijk maandag naar 60 gaan. Het doet van alles, maar mijn stemming gaat er nog niet van omhoog.....heb jij ook tracydal?

Mijn kinderen zijn 14, 9 en 7 en man werkt elke dag van 6-6, hoe dat zou moeten bij een opname zonder dat de kinderen ontregelen zie ik nog niet helemaal voor me. Hebben jouw kinderen veel "last" gehad van jouw afwezigheid?

Net niet met een maatregel heb ik in december al voorgestaan, gelukkig bracht de aripiprazol genoeg rust toen. Het zou mijn eerste worden, vind het lastig om te voorspellen hoe ik zou reageren. Denk dat afhankelijk voelen wel te doen is, het is vooral het functioneren in een groep waar ik tegenop zie. Niets meer hoeven zou fijn kunnen zijn, maar naar mijn idee ook kunnen zorgen voor een enorm zwart gat? Maar goed, liever nu op eigen keus dan geen keuze meer hebben. Want het voelt vrij regelmatig alsof mijn benen letterlijk en figuurlijk onder me vandaan gaan klappen. 

Groetjes freya