Hoi Mabel,

Wel beter denk ik dat je niet bent uitgeschreven, dan is er iig nog een ingang. Misschien kan je via de administratie een afspraak regelen bij de manager? Denk dat je het in dit geval toch hogerop moet zoeken?

Goed dat je voor jezelf de grens bepaald voordat je jezelf erin verliest. Ben toch bang dat het uiteindelijk weinig gaat brengen, de organisaties zijn zo log. Maar herkenbaar verhaal ook wel, werd doorgestuurd met het verzoek om me te onderzoeken op ADHD, maar dat onderzoek kreeg ik niet want ik was te depressief en zolang ik dat was konden ze niet onderzoeken. Toen kon ik het hele verhaal wat ik bij de eerstelijns psych had gehad herhalen, waar ik dus niet van opknapte. Dus toen moest ik onderzocht worden, anders konden ze me niet helpen.... 

Maar dat onderzoek duurde nog ff, maar ik had vast borderline ( idd vanwege de woede naar het incompetente, niet luisterende zooitje) en er startte net een groep dus daar kon ik mooi beginnen. Werkte niet. Uit de onderzoeken bleek overigens geen borderline ( toen ik daarnaar vroeg, vroeg de onderzoekster hoe ik daar in vredesnaam bij kwam). ADHD kon helaas niet bevestigd nog ontkend worden, mogelijk door mijn te hoge intelligentie ( toen, die ligt inmiddels een stuk lager). Kreeg een nieuwe behandelaar, die bleef hameren op de borderline. Inmiddels een paar jaar verder en geen steek verder. Daarna naar mijn oude psych gegaan, en via een vrijgevestigde psychiater wel de diagnose Add gekregen. Heb het er niet zolang volgehouden als jij, maar frustraties genoeg opgelopen ,( half jaar moeten werken aan de geen klik met mijn psycholoog bv IPV zinvolle therapie). Later op aanraden van huisarts met zoon het ook een keer geprobeerd maar toen was ik er ook bijna direct alweer klaar mee en wederom naar een vrijgevestigde vertrokken.

De gedachtegang was ook meer om aan te geven dat het spookt momenteel. De maatschappelijke werkster is heerlijk proactief, maar alsnog kost het regelen en keuzes maken mij bergen energie.  Morgen ook nog de kinderen in huis... Woe t/ m vrijdag gaan ze logeren en is het gros geregeld dus hoop dan op wat meer rust. Vlieg nu qua gedachten/ stemming/ energie alle kanten op. Man krijgt nu het vorm krijgt ook last van zenuwen, praktisch komt het wel rond maar met drie kinderen die hun moeder missen.....

Opname wordt waarschijnlijk de week van 17 mei, helemaal plannen kon hij het niet maar snapt dat ik het eerst geregeld wil hebben thuis, dus respecteert mijn wens om het niet voor Hemelvaart te doen. Zodra hij meer weet hoor ik het. Heb je nog tips voor me, bv wat handig is om mee te nemen? Heb nu alleen een standaard lijstje.

Dank je wel, jij ook weer sterkte.
Liefs freya

Hoi Freya, 

Mijn god, je verhaal lijkt de mijne wel , ben ook jarenlang rondgebanjourd in een circuit van flutdiagnoses , en het bijhorend aanbod - en natuurlijk de borderline.  Daar komen ze altijd mee. 
Want mede door je intelligentie word je een lastpak en weggezet bij persoonlijkheidsstoornissen , de afvoerput vd ggz , voor als ze geen raad meer met je weten. Na aandringen getest op add , bleek uiting vct cptss te zijn ., de onrust en het onderdrukken ervan.  Goed ...toen was ik weer terug  in beeld , met hetgeen waarmee ik me 25 jaar geleden meldde. 
 Totaal zinloos tijdverlies ,  levensenergieverlies, onnodige frustratie,  stigmatisering en traumatiserend voor iemand met vct. Weer niet  gezien, gehoord, geholpen -  en met n kluitje in het riet gestuurd. 

Ik ben nog niet klaar met ze en ga door.. ik heb immers n rechtenstudie gevolgd en laat me niet wegzetten  . 
 Net zoals jij heb ik ( mn hele leven al) een woede gedreven verbetenheid . Totdat ik implodeer en depressief word. Woede is geen gezonde energiebron, maar je kan er op overleven als nodig. Maar niet eeuwig. 

Mijn kennismaking met izr psych was positief en ik ga vlgd  starten met hem. Ik vind het doodeng en dat is n teken dat ik daar moet wezen blijkbaar ipv dat ik moet gaan rennen. 

Essentieel voor opname: 
- Oordoppen , liefst slaapdoppen bij audicien op maat laten maken, kost 10 dagen of zo ....al 10 jaar veel plezier van.!
- N goed oogmasker , je weet niet hoe de gordijnen zijn . Ik reageer absoluut al op n kier licht.
- laptop, (code netflix ), en n koptelefoon. Boeken? 
Zorg altijd dat je toegang hebt  tot informatie op internet . Bijsluiters, bijwerkingen,  alles. Steun. Lotgenotencontact etc. Beeldbellen met je kinderen bijv. 
- medicatie die je naar eigen inzicht wenst te gebruiken. Achterhouden houden dus . ( ja dit is discutabel, maar wil je voor elk paracetamolletje achter n verpleegkundige aanjagen?)  Zelf pas ik dit ook toe op de pammen. Eigen regie hé.  
- als je rookt, koop n damper , anders sta je meer op straat ergens dan binnen.
- wat je graag eet voor op je kamer. Snaaigoed . 


Ik weet even niet meer ... 
Mischien later.

Sterkte weer! 
Groetjes van  Mabel

25 jaar binnen de GGZ, over uithoudingsvermogen gesproken.... Ik ken van de GGZ hier meerdere van dit soort verhalen (en in de borderline groep zaten destijds verdacht veel moeders van kinderen met ADHD ......) Vandaar dat ik er echt niet naar terug wil. 

Fijn dat de kennismaking positief was. En stoer dat je niet weg rent, ook al voelt het eng. Waarschijnlijk inderdaad een teken dat er wat geraakt wordt.

Dank je voor de tips, oogmasker en oordoppen heb ik inderdaad, maar niet over nagedacht om die mee te nemen. Kijken ze je tas niet na op medicatie? Ik verwachtte dat eigenlijk wel van een gesloten afdeling. Ik rook inderdaad, maar een damper vind ik niets. Misschien is stoppen (terrein is ook nog eens rookvrij) maar gewoon het beste. Neem wel extra veel chocolade mee.

Ben onderhand gaar van het geregeld, ondanks dat de maatschappelijk werkster het meeste doet. Maar ben bijna rond, alleen nog uitzoeken welke van de twee zorgboerderijen voor de twee jongsten het meest geschikt is, en dan de wereld inlichten. Stap voor stap want de kinderen weten nog van niets. Gisteren stond ik letterlijk stijf van de spanning, heb er nu gewoon spierpijn van. Scheelt dat mijn hoofd zich momenteel ff koest lijkt te houden.

Liefs freya

Hoi Freya , 

Tja , uithoudingsvermogen ...
 als je maar met shit rondloopt en niet weet wat er nodig is,   en wat er te halen is , en waar en hoe ,  en je wandelt rond in het grote ggz circus met zn  diagnoses, pillen, therapieën ... en je bent niet orde, door alle zelftwijfel ( de interne shit)  kan je maar zo verdwaalt raken en zie je niet dat het helemaal niet  om jou gaat , maar om je ergens in het aanbod kwijt te kunnen wat dan toevallig draaiende is.  En dat helpt dan niet . En dan krijg je het gevoel dat het aan jou ligt , zal je wel borderline hebben en daar word je dan naar behandeld wat ook al niet werkt  of ehhh ... iets anders wat dan gangbaar is.  
Inmiddels is  wel duidelijk dat nogal veel verwaarloosde  ptss  gevallen voor borderline worden aangezien of enkel voor depressie/ angst  worden behandeld ( de gevolgen) . (Vermoedelijk 60 % meen ik) . En dat slaat dan weer de plank mis en zelf weet je het inmiddels ook niet meer. 
Gewoon maar leuk meedoen aan het leven was voor mij geen optie in ieder geval. Want dat ging dus zeer moeizaam. 

Opnamebeleid: 
Mn tas is nooit doorzocht . En ik ben nooit gefouilleerd ook. Ik zou dat niet toestaan ook , het is onrechtmatig , mischien dat zoiets met n  RM rechtsgrond heeft, anders valt het onder grensoverschrijdend gedrag .   
Niet van toepassing iig op een vrijwillige opname. ( Je hebt niets crimineels gedaan en gaat de politicel niet in, het is n ziekenhuisopname ). 
Heb ook nooit het idee gehad dat mn kamer werd doorzocht , maar er wel op geanticipeerd. 
Ik heb al ernstig moeite met het overdragen van medicatie aan n verpleegpost. Ik beheer alles zoveel mogelijk zelf... en let ook goed  op wat je krijgt aan medicatie  , 
ik heb echt regelmatig moet corrigeren! 

He,  dat is jammer dat je niet van dampen houdt. Dan kun je nl  gewoon op je kamer blijven. Geen rook, geen stank immers. En snachts ook fijn.  Zal ook niet mogen, als je t vraagt  , maar er is geen  wetgeving op.  Ik vond het n uitkomst en rook nog maar amper . 
Hoewel ik tijdens n opname ook toch maar weer ging roken , om n reden te hebben naar buiten te lopen en het contact met mederokers te hebben. 

Kan me goed voorstellen dat je hoofd er van tolt.  Wel fijn dat het bestaat dat  er een mw -er is die zowaar taken overneemt!.  Mischien is dat anders als er kinderen bij betrokken zijn .  Ik heb t nooit meegemaakt.  Maar top, daar zul je veel aan hebben.!
Goed te lezen dat het bijna rond is allemaal....

Even volhouden nog ! 
Sterkte, Mabel

---

Hoi Freya , 

Tja , uithoudingsvermogen ...
 als je maar met shit rondloopt en niet weet wat er nodig is,   en wat er te halen is , en waar en hoe ,  en je wandelt rond in het grote ggz circus met zn  diagnoses, pillen, therapieën ... en je bent niet orde, door alle zelftwijfel ( de interne shit)  kan je maar zo verdwaalt raken en zie je niet dat het helemaal niet  om jou gaat , maar om je ergens in het aanbod kwijt te kunnen wat dan toevallig draaiende is.  En dat helpt dan niet . En dan krijg je het gevoel dat het aan jou ligt , zal je wel borderline hebben en daar word je dan naar behandeld wat ook al niet werkt  of ehhh ... iets anders wat dan gangbaar is.  
Inmiddels is  wel duidelijk dat nogal veel verwaarloosde  ptss  gevallen voor borderline worden aangezien of enkel voor depressie/ angst  worden behandeld ( de gevolgen) . (Vermoedelijk 60 % meen ik) . En dat slaat dan weer de plank mis en zelf weet je het inmiddels ook niet meer. 
Gewoon maar leuk meedoen aan het leven was voor mij geen optie in ieder geval. Want dat ging dus zeer moeizaam. 

Opnamebeleid: 
Mn tas is nooit doorzocht . En ik ben nooit gefouilleerd ook. Ik zou dat niet toestaan ook , het is onrechtmatig , mischien dat zoiets met n  RM rechtsgrond heeft, anders valt het onder grensoverschrijdend gedrag .   
Niet van toepassing iig op een vrijwillige opname. ( Je hebt niets crimineels gedaan en gaat de politicel niet in, het is n ziekenhuisopname ). 
Heb ook nooit het idee gehad dat mn kamer werd doorzocht , maar er wel op geanticipeerd. 
Ik heb al ernstig moeite met het overdragen van medicatie aan n verpleegpost. Ik beheer alles zoveel mogelijk zelf... en let ook goed  op wat je krijgt aan medicatie  , 
ik heb echt regelmatig moet corrigeren! 

He,  dat is jammer dat je niet van dampen houdt. Dan kun je nl  gewoon op je kamer blijven. Geen rook, geen stank immers. En snachts ook fijn.  Zal ook niet mogen, als je t vraagt  , maar er is geen  wetgeving op.  Ik vond het n uitkomst en rook nog maar amper . 
Hoewel ik tijdens n opname ook toch maar weer ging roken , om n reden te hebben naar buiten te lopen en het contact met mederokers te hebben. 

Kan me goed voorstellen dat je hoofd er van tolt.  Wel fijn dat het bestaat dat  er een mw -er is die zowaar taken overneemt!.  Mischien is dat anders als er kinderen bij betrokken zijn .  Ik heb t nooit meegemaakt.  Maar top, daar zul je veel aan hebben.!
Goed te lezen dat het bijna rond is allemaal....

Even volhouden nog ! 
Sterkte, Mabel

Nee trouwens mn ggz historie klopt ook niet...
   ik verliet ze wel ... nadat alle behandelingen bij stemming niet hadden geholpen en ze me wilden dumpen in 2013 bij persoonlijkheidsstoornissen  want daar zou ik dan wel horen , ik was immers nog steeds niet opgeknapt sinds mn ziekwording  in 2009 waarbij ik ziek uit dienst ging. En behalve mn loopbaan ging ook de rest van mn leven naar de klote. 
Ging rtms doen, elders particulier bij brainclincs ,  dat leek te werken, heb eens n mooie maand gehad, wat al n wonder was,  tot  ik  die venlafaxine wat afbouwde - wat resulteerde in n totale hel .  Dáár kon de rtms verlener niets mee!   .En ik werd zieker en zieker.
  En zo kwam ik uiteindelijk weer  terecht - na een hoop ellende van een driekwart jaar )  in mn eerste  opname bij de instelling die ik had verlaten .  Die hadden een opnamefaciliteit tenslotte. Echt erg dit. 

Tjonge . Ik zal mn psychiatrisch cv eens opstellen, weet t onderhand zelf niet meer. 


Groetjes

Hallo Mabel,

Ik had natuurlijk voor de instelling al bij een vrijgevestigde eerstelijns psycholoog gelopen dus ik wist dat het anders kon. Anders had ik misschien ook wel geloofd dat zij het wel wisten en daar langer doorgelopen. Heb er wel flink wat wantrouwen jegens therapeuten opgelopen. Maar dat is door mijn huidige behandelaren wel weer hersteld.

Wat balen van de rmts. Moest je de medicatie toen afbouwen? Zou het een optie zijn om het met je huidige lage dosering nog eens te proberen?

Mijn verhaal was ook niet compleet, er zit nog een hoop alternatief tussen. Wat steeds even leek te werken maar nooit blijvend, net zoals alle ad's die ik geslikt heb. Soms wel effect, maar of teveel bijwerking of op lange termijn niet afdoende helpend. 

Geloof niet dat ik de behoefte heb om medicatie achter de hand te houden. Ik slik over het algemeen liever minder dan ze voorschrijven dan meer, al ben ik oprecht blij met de aripiprazol. Maar de lorametazepam bv ligt ongebruikt in de kast, wordt er zo'n zombie van. Maar zal wel goed controleren wat ze me geven. Al zal het in het ziekenhuis denk ik in baxterzakjes gaan of met medicatie computer tegenwoordig?

Mw-er is echt top, ver boven verwachting. Ze belt en regelt, beschikkingen zijn al afgegeven, morgen begint bv de schoonmaakster al. En ondertussen wel met heel veel respect voor ons. Denk dat ik haar maar een bloemetje stuur voor ik in opname ga.

Vandaag zus en werk ingelicht, die reageerden beiden ook goed. Vrijdag mijn ouders, zus zorgt dan dat ze na mij komt, of met me meegaat om ouders op te vangen zodat ik dat niet hoef te doen.
Zal me ook wel schelen als ik dat achter de rug heb.

Liefs freya

Hoi Freya, 

Ik heb altijd aversie  gevoeld tegen niet evidence based  onderbouwde therapieen en geneigdheden tot  zweverigheid .  Dus richtte ik me daar niet op.

Daarbij had ik geen zak met geld van huis uit en later ook niet,  en geen terugvalmogelijkheden op anderen noch meedenken, inzicht  of refectie,  en ik was tenslotte ook nog ziek .  Ik studeerde, werkte en overleefde.

Of ik er nog in geloofde en in meeging , nou nee , op een gegeven moment niet meer,  daarom  beloop ik  dus o.a.  ook het medicatieprotocol niet meer .    Heb verder ongeveer alle therapieën die ik enigzinds zinnig achtte wel getest, waar het maar kon. 

Maar  heb/had  n psych nodig voor aanmelding van onderzoeken die ik wilde doen en combinaties en medicijnen die ik wilde testen .  Dus vandaar dat ik er ook een aanhield en houdt.  Er zijn nog wat dingen die ik mogelijk wil proberen in de toekomst. 
Verder hou ik de lijn tot opname  open mocht ik ooit  weer ernstig ziek worden .
 Dat ik er al jaren geen gebruik van heb gemaakt doet er niet toe voor mij. 
Ik hou overal rekening mee. 
Uiteraard wantrouw ik hulpverleners , ik heb hun faciliteiten echter nodig.  

Heb de rtms later nog herhaald in onderzoeksverband, kreeg de echte behandeling meteen en geen placebo . Het hielp niet. 
Heb er wel een onderbouwd advies voor n ad  snri uit weten slepen . Die ben ik na de volgende afbouw  gaan slikken, en was al n stuk beter dan die tca.  Qua bijwerkingen in ieder geval . 
Inmiddels heb ik ook  een enzymen/dna paspoort en weet ik vooral wat ik niet moet hebben, wb afbraak en medicatie.  
En voor mij was het daarmee en -  is t  nog steeds.: einde protocol. 

Maar waar word je nu dan behandeld? Ik bedoel , is dat vrijgevestigd? Je word toch middels het protocol behandeld ?   T Klinkt toch echt zo goed als regulier  allemaal eigenlijk. Ik bespeur geen verschil eerlijk gezegd. 

Ik krijg de indruk dat er - vrijgevestigd of niet-   uiteindelijk de dezelfde riedel afgedraaid word  , de gangbare pillen en de therapieën. Persoon en achtergrond is uit het oog verloren.

Wat enorm goed dat je mw-er zo ondernemend is, daar heb je mazzel mee.  
En fijn dat je een ondersteunende zus hebt.
Nu de ouderlijke mededeling nog. Dat heb je al goed ondervangen zo te lezen. 

Veel sterkte weer, 
Mabel

Hoi Mabel,

Zo, een paar pittige dagen achter de rug. Kon ook niet uitblijven na de drukte van afgelopen week, maar man, wat voel ik me s avonds slecht. Zo hoog in spanning dat het halve paniekaanvallen leken met enorme onrust in mijn lijf ( incl. hartkloppingen en bijna hyperventilatie), een onrustig hoofd maar tegelijkertijd te moe om ergens mee te dealen. Overdag ging het wel maar vanaf een uur of vier is het overleven 2.0. weet dan gewoon niet waar ik het zoeken moet. Met veel moeite zak ik weer, maar als dat niet lukt slaap ik ook amper.

Ouders inmiddels ook ingelicht, en eerlijk gezegd viel het mee. Mijn vader reageerde vrij nuchter, mijn moeder maakt zich al een tijdje zorgen dus had zich al van alles in het hoofd gehaald en leek haast wel opgelucht dat ik niet doodging. Maar was blij dat zus me kwam aflossen. 

Op dit moment wordt ik in het UMC behandeld omdat mijn eigen psychiater ziek is. Vrijgevestigd is idd regulier, alleen vind ik zelf dat er (met degene die ik getroffen heb) veel meer te overleggen is en veel meer afgestemd wordt. Bij de grotere ggz instellingen hebben ze hun eigen structuur, voelde me daar vaak met de rug tegen de muur staan (als jij niet zus of zo doet kunnen we je niet helpen) en passen ze naar mijn idee je behandelplan aan aan hun mogelijkheden ( in die en die groep of bij die behandelaar is nog plek). Maar goed, da's mijn ervaring. Waar ik nu zit heb ik het iig ook erg getroffen en heb er vertrouwen in.

Ik ben zweverig opgevoed, en me er altijd enorm tegen afgezet. Maar grappige is dat mijn eerste psycholoog hoewel regulier ook wel wat zweverig was. Uiteindelijk had ik zoiets, het maakt me niet uit wat het is, regulier of alternatief, als het in godsnaam maar helpt. Maar geld is idd wel een belemmering, ook voor mij.

Jij ook veel sterkte! Volgens mij helpt je vechtlust je nu wel weer vooruit, of niet?

Liefs freya

Freya wordt je in het UMC opgenomen?

Ben ik in december voor het eerst twee weken geweest.

Freya wordt je in het UMC opgenomen?

Ben ik in december voor het eerst twee weken geweest.

Hoi madeliefje, UMC Utrecht wordt ik opgenomen.

Groetjes freya

Hoi Mabel,

Zo, een paar pittige dagen achter de rug. Kon ook niet uitblijven na de drukte van afgelopen week, maar man, wat voel ik me s avonds slecht. Zo hoog in spanning dat het halve paniekaanvallen leken met enorme onrust in mijn lijf ( incl. hartkloppingen en bijna hyperventilatie), een onrustig hoofd maar tegelijkertijd te moe om ergens mee te dealen. Overdag ging het wel maar vanaf een uur of vier is het overleven 2.0. weet dan gewoon niet waar ik het zoeken moet. Met veel moeite zak ik weer, maar als dat niet lukt slaap ik ook amper.

Ouders inmiddels ook ingelicht, en eerlijk gezegd viel het mee. Mijn vader reageerde vrij nuchter, mijn moeder maakt zich al een tijdje zorgen dus had zich al van alles in het hoofd gehaald en leek haast wel opgelucht dat ik niet doodging. Maar was blij dat zus me kwam aflossen. 

Op dit moment wordt ik in het UMC behandeld omdat mijn eigen psychiater ziek is. Vrijgevestigd is idd regulier, alleen vind ik zelf dat er (met degene die ik getroffen heb) veel meer te overleggen is en veel meer afgestemd wordt. Bij de grotere ggz instellingen hebben ze hun eigen structuur, voelde me daar vaak met de rug tegen de muur staan (als jij niet zus of zo doet kunnen we je niet helpen) en passen ze naar mijn idee je behandelplan aan aan hun mogelijkheden ( in die en die groep of bij die behandelaar is nog plek). Maar goed, da's mijn ervaring. Waar ik nu zit heb ik het iig ook erg getroffen en heb er vertrouwen in.

Ik ben zweverig opgevoed, en me er altijd enorm tegen afgezet. Maar grappige is dat mijn eerste psycholoog hoewel regulier ook wel wat zweverig was. Uiteindelijk had ik zoiets, het maakt me niet uit wat het is, regulier of alternatief, als het in godsnaam maar helpt. Maar geld is idd wel een belemmering, ook voor mij.

Jij ook veel sterkte! Volgens mij helpt je vechtlust je nu wel weer vooruit, of niet?

Liefs freya

Hallo Freya,  

Zo te lezen gaan je stresshormonen flink tekeer.
Maar waarschijnlijk ben je daar al mee bekend, .paniek , onrust, stressalarmbellen gaan af. Kost bakken energie om dat te ervaren weer omlaag te krijgen.   Geen wonder dat je stuk bent. 

Fijn dat je ouders niet nog voor extra belasting zorgen , heb je dat ook weer gehad . 

Ik ben verder nog steeds druk met de onzin bij dr ggz . Mijn psychologe heeft me met n open eind laten zitten , er blijkt allemaal weer niets van te kloppen.  Lekker verhaal dit  .
Prima, betaal ik het zelf wel. 
Mn onvrede geuit tegen de psychiater.  Leuke man, maar heb bedankt voor de optie "ondersteunende gesprekken ( pap en nathoud gesprekken) '   en ff duidelijk gemaakt dat ik niet ondersteund  maar behandeld wil worden. 
Mijn geduld is wel op en mn energie is ook flink op .
Continu die gasten in de smiezen  houden, en voor jezelf opkomen terwijl je eigenlijk gewoon ziek bent en een hulpvraag hebt, gaat je niet in de koude kleren zitten.  Ik voel me niet geholpen  ik voel me hoogstens genaaid en met een kluitje in het riet gestuurd. En van hen win je toch nooit. Wat nodig is krijg je niet.
Het is zowat n ziekelijke voortzetting van mn jeugd en herttraumatiserend op zichzelf. 
Het ergste is nog dat er niets gezonds danwrl steunends is in mn leven is  op me aan te trekken.  Met name dat maakt dat het me slecht gaat.  Gelukkig heb ik het forum nog, en een aanzienlijk voorraad oxazepam.  


Veel sterkte  weer . Ik hoop dat het nu snel gaat!

Liefs, Mabel