Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

partner, depressie, ex-partner mischien toch partner?!


#1

Ik bied alvast mijn excuses aan voor het waarschijnlijk laaaaaaaange verhaal, maar ik moet echt even luchten.

Het begon allemaal in September 2016 vlak na mijn verjaardag, mijn toenmalige echtgenoot vertelde me dat hij zijn twijfels had over ons huwelijk.
We zaten beide al een tijdje niet lekker in ons vel, beide problemen op het werk, onze relatie had al heel wat ups en downs gehad, we zaten vastgeroest in ons huis, wouden wel verkopen maar de markt was nog niet goed, financieele problemen.

Al met al we zaten er allebei doorheen. En toen kwam het hij was iemand tegengekomen, nee er was geen sprake van verliefdheid of een relatie, het was gewoon een goede vriendin iemand die naar hem luisterde en hem helemaal begreep, waar hij zijn hart kon luchten en die hem kon steunen, iemand die hem had laten inzien dat ik mischien toch niet de beste partner keuze was.

Ik zal niet zeggen dat ik de perfecte vrouw ben, verre van dat, en ik had die laatste paar jaren hem en zijn behoeften uit het oog verloren, ik steunde hem niet zoals hij nodig had, ik had een groot aandeel in de financiele problemen, ik zat met mezelf in de knoop ik had genoeg aan mezelf en kon niet de steun en toeverlaat zijn die hij nodig had.
Ik was geenzins depressief, ik zat in de knoop en niet goed in mijn vel maar ik weigerde me in het diepe dal van depressie te storten, ik heb van dichtbij meegemaakt wat dat met iemand kan doen en hoeveel pijn en strijd dat zijn kan. Ik had hulp gezocht, en die leek ik te hebben gevonden in de vorm van een psychologe via mijn werk.
Enkel ging het zo slecht op mijn werk en wilde ik vluchten van alles van mijn werk van mijn huis van mijn echtgenoot.
Ik nam ontslag, zette de scheiding in werking en verhuisde samen met mijn zoon naar mijn moeder.

Die psychologe kon ik niet meer heen ik had immers ontslag genomen.

Ik had dan wel de scheiding in werking gezet maar echt scheiden wilde ik niet, ik dacht alleen dat ik mijn partner ruimte moest gunnen, en ik wou zoveel mogelijk hulpzaam blijven. Alles goed regelen voor hem voor onze zoon.
Geen gedoe vanalles op papier. vastgelegd met een krabbeltje eronder, ik wou alles doen wat nodig was om onze relatie te redden door te scheiden. Klinkt dat raar? nu ik het zo teruglees kan ik er de logica niet in vinden, maar toen was het alles wat ik doen kon.

Ik probeerder mijn aankomende ex-partner te steunen en er voor hem te zijn zoals ik allang niet geweest was, ondertussen wilde ik ook mezelf weer op orde krijgen, en er ook nog voor zorgen dat het met onze goed zou blijven gaan.

Ik zag mijn bijna ex-echtgenoot heel hard op een depressie afrennen en heb hem gewaarschuwd, zoek hulp zorg voor jezelf.
Maar het was alsof de dove de blinde helpt.

al wat ik deed was niet goed voor hem niet en ook niet goed voor mij.
Ondertussen was zijn nieuwe bestie hem van alles aan het voorzien wat ik niet kon, begrip, steun, nabijheid, intimiteit.

In mijn ogen maakte zij misbruik van hem, en dom als ik was vertelde ik hem dat
Zij wou geen vriend zijn voor hem zij wou hem.
ze had nooit de intentie gehad een goede vriend te zijn ze had een hele andere agenda.
Maar dat was tegen het zere been en dreef hem alleen maar verder van me af.

Ondertussen leefde ik in mijn eigen illusie dat we  op afstand nog steeds aan onze relatie werkte, en ik aan mezelf. Ik had inmiddels een dieptepunt bereikt ik maakte misbruik van alcohol en andere middelen, en ik zat zelf in een diep gat, tot ik op een bepaalde dag naar school liep om mijn zoon op te halen, richting het zebrapad liep, en in mijn ooghoek een vrachtwagen aan zag komen met een iets te hoge snelheid, een fractie van een seconde dacht ik als ik even heel stavig doorstap kan hij niet meer stoppen.............
Dat was mijn diepste punt, ik wou dood op dat moment, heel even maar, maar ik wou het wel, dan was iedereen van me af en waren alle problemen opgelost.
Ik ben heel erg geschrokken van die korte maar hartgrondige gedachte, dit wou ik niet echt.
Ik moest opzoek naar hulp ik moest van dit pad af anders zou het wel eens slecht met me af kunnen lopen.
Heel kort daarna ben ik naar de huisarts gegaan en toen is voor mij het balletje gaan rollen, en ben ik weer voor mezelf gaan zorgen. en het kwam uiteindelijk weer goed met mij.

Met mijn inmiddels op papier ex-echtgenoot ging het nog helemaal niet goed.
Hij had half een relatie met mij, maar ook met haar.
De ene week wou hij met mij verder de volgende week met haar.

Uiteindelijk brak ook hij en ging ook hulp zoeken die hij kreeg, waaruit de duidelijke conclusie kwam dat hij in een depressie zat.
Wel nu een ieder die zelf een depressie heeft gehad of van dichtbij mee heeft gemaakt weet dat dat pas de 1e stap is en dat je er dan noglang niet bent, dat er nog heel wat ups en downs gaan komen.
En die kwamen er

Ondertussen zaten we in een heuse driehoeksverhouding.
Ik wou mijn huwelijk (wat eigenlijk al over was) niet opgeven, zij wou haar doel niet opgeven, en hij werd heen en weergeslingerd door oud en vertrouwd en spannend en nieuw.
Het was een geduw en getrek aan alle kanten, inmiddels begon mijn ex-partner te zien dat zijn nieuwe steun en toeverlaat minder goed voor hem was dan hij wilde geloven. Maar wou daar nog niet echt aan toegeven. 
Ik begon de strijd op te geven ik wilde niet meer vechten voor deze relatie, ik wilde niet meer vechten voor deze man, ik begon hem los te laten, ik begon mijn eigen weg te gaan.

En toen ik werkelijk mijn eigen weg opstapte mijn eigen leven weer oppakte, me niet meer aan mijn ex-partner vasthield viel er een last van mijn schouders.Ik kon weer ademen, ik hoefde hem niet meer te behoeden voor zijn fouten, ik hoefde niet meer te boeten voor fouten die ik had gemaakt.

toen mijn ex-partner zag dat ik hem los liet, leek hij even wakker te worden. Nee hij wou me niet kwijt, hij wou met mij oud worden, zijn nieuwe liefde was geen liefde.
Op het aller aller laatste moment kwam hij naar me toegesneld of er toch niet nog een kans voor ons was, ik heb toen daar op dat moment met mijn 2 voeten op mijn eigen nieuwe weg mij met enige tegenzin weer omgedraaid, en heb de belofte van een nieuwe ons aangenomen, eerst met moeite vervolgens vol overgave.
Alles of niets, we gingen er weer voor. Weekenden ging ik weer mee, en het was mooi het was fijn we maakte weer conectie.
Maar helaas was dit alles van korte duur, waar hij zich korte tijd voor mij openstelde kwam de muur weer te staan, hij wou wel maar hij kon niet, we dreven weer verder van elkaar af. 

En we begonnen weer aan een heel traject van aantrekken en afstoten maar echt tot de kern konden we niet komen.

Hij had zien steun en toeverlaat vaarwel gezegd op het moment dat hij mij zag loslaten, maar hij begon zich nu af te vragen of hij daar misschien verkeerd aan had gedaan, hij zocht weer contact met haar dreef weer verder af van mij en raakte weer dieper in het dal. 

Een terugval was te verwachten en had ik ook op gerekend ergens, maar dat hij haar weer opzocht dat ging voor mij te ver, dat kon ik niet accepteren.
Dus toen was het voor mij klaar. (dacht ik)
Heel kort daarna besefte hij dat dit niet goed ging dat hij weer in dezelfde patronen viel als vorig jaar en heeft hier een stop opgezet.
En mij en mijn vertrek een halt toegeroepen.
En nu sinds een maand of 3 zijn we weer heel voorzichtig naar een gezamelijke toekomst aan het kijken.

Maar het is geenszins een eitje, Ik weet dat iemand met een depressie weinig tot niets te geven heeft, empathie voor mij pijn en twijfel is er wel maar zelden. Uitigen van liefde voelen geforceerd of onecht, Ik wil wel maar ik kan niet meer voor de volle 100%
Ik wil het laten werken, en ik ben er van overtuigt dat hij dat ook wil maar we hebben beide zoveel hindernissen op ons pad.

Nog niet al mijn hoop is vervlogen maar mijn absolute vertrouwen laat me ook wel eens in de steek.

Soms voel ik me meegetrokken in de stroom van donkere gevoelens, en raak ik in paniek om vanalles.
Soms kan ik even diep ademhalen en de moed weer door mijn aderen voelen.

En nu heb ik de hoop nog niet helemaal laten varen, maar voel ik me wel aan het eind van mijn latijn.
Een misstap kan ik niet meer aan, maar helemaal loslaten kan ik ook nog niet.

Voor een ieder die de moeite heeft genomen dit helemaal te lezen, bedankt, en mijn excuses voor het onbreken van vele details, maar dit is een samenvatting van grotendeels mijn gevoel het afgelopen 1 1/2 jaar.
Het werd tijd voor mij om dit samen te vatten om het uit te tikken om het te plaatsen.

Ik heb geen vraag ik zoek geen antwoord.
Dit is een deel van mijn verwerkingsproces
Antwoord

#2

Ik wens je succes met de zoektocht. Ik weet hoe moeilijk het is. Je kunt nooit voorspellen hoe het gaat lopen, maar zolang hij geen contact meer heeft met die andere vrouw, hebben jullie nog wel een kans, lijkt me. Ik hoop dat je de juiste keuzes kunt maken. Sterkte!
Antwoord

#3

Dankjewel voor je reactie Positiva.
Dat je niet kunt voorspellen hoe het gaat lopen heb ik meegemaakt de afgelopen tijd, Hoe uitgeput je er van kan raken en ook de kracht die je blijkbaar hebt waarvan je nooit wist dat je die bezat.
zolang hij geen contact heeft met die ander, en zolang dat zo blijft is er kans van slagen, maar t risico dat hij in een dal haar toch weer opzoekt blijft aanwezig. 
Wanneer is een keuze goed? wanneer is een keuze fout? Ooit leek het zo simpel maar nu, er is geen 100% goed en geen 100% fout.
Ik ben nergens zeker van, soms niet eens van mijn eigen gevoel.
Ik heb je verhaal nog niet gelezen, maar ik ga me de komende tijd wat meer verdiepen in dit forum.
Voor nu moest ik mijn gevoel kwijt, ergens waar ik mijn omgeving er niet mee belast.
Antwoord

#4

Mijn verhaal kun je hier lezen. Samen met het verhaal van heel veel anderen die in het zelfde schuitje zitten of zaten. Trek er maar even voor uit, het zijn inmiddels 20 pagina's  Wink
Antwoord

#5

Hallo Gamina,

Wat een eindeloze ellende zeg. Wat kunnen sommige mensen het elkaar toch moeilijk maken.

Ga ik ook ff off topic, want wat ik nu ga schrijven is een nogal afwijkende mening over relaties, ik weet het, en zeker niet bedoeld als commentaar op jou, maar eigenlijk op al die mensen die huwelijken laten stranden.

Wat is nou liefde? Liefde is volgens mij het gevoel dat je zoveel om iemand geeft, dat je die persoon alles gunt wat hij/zij wil.
Dat onze maatschappij daar het etiket 'huwelijk' op heeft geplakt met allerlei voorwaarden en regels is niets minder dan het afbakenen van een bezit. Met die afbakening komt dan onherroepelijk jaloezie in beeld en dat is volgens mij de doodsteek omdat dat rechtstreeks indruist tegen wat ik net zei over liefde.

Ik vind het onnatuurlijk dat mensen elkaar een leven lang trouw blijven. Ik vind dat zelfs inhumaan. Geef je partner, uit liefde, gewoon de ruimte. Een relatie gaat echt niet alleen kapot aan vreemdgaan, ook bij de groenteboer kan de vlam overslaan.

Op deze manier zijn mijn partner en ik al 30 jaar heel gelukkig bij elkaar. Niet getrouwd, want dat mocht toen nog niet van mijnheer pastoor Confused .  En nu hoeft dat van ons niet meer. Gaat prima zo.

Ik hoop dat je hier misschien iets aan hebt.

groet,
Ray
Antwoord

#6

@Positiva thnx ik heb er al wel een beetje doorheen gebladerd maar veel verder ben ik niet gekomen.

@Ray ten eerste thnx voor t lezen en je reactie.
om nog even in te gaan op je off-topic, ten eerste is het jouw mening en als jij en jouw partner daar tevreden mee zijn is dat fijn voor jullie.
Op zich ben ik niet zozeer van mening dat je niet meerdere liefdes kan hebben , maar in deze omschreven situatie komt een hoop gelieg en bedrog bij kijken.
Mijn ex in ik zijn over altijd heel open en eerlijk geweest over eventuele gevoelens naar anderen, maar hebben beide nooit de wens of behoefte gehad om het buiten de exclusiviteit van onze relatie te zoeken. de afspraken die wij daar over hadden zijn ook altijd beiderzijds bespreekbaar en dynamisch geweest.
In mijn hierboven omschreven situatie was nog een complicatie wat dat betreft, zij wil hem exclusief voor zichzelf, en heeft hem in niet mis te verstaane woorden duidelijk gemaakt dat ze mij op geen enkele manier in zijn leven duld.
Antwoord

#7

Hoi Gamina,

Je verhaal is me, zeker met de laatste zin, duidelijk. Hier heb je al helemaal niets aan mijn visie.

Ik wens je sterkte en veel wijsheid.

groet,
Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 683 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)