Hoi allemaal , ben gister met mijn vriend op uitstap geweest naar een grote stad en mensen wat een teleurstelling. De drukte , mijn gespannenheid , ik kon het helemaal niet aan, we hebben wat winkels gedaan en veel gewandeld maar ik was gespannen. s Avonds toen we zaten te eten kreeg ik hyperventilatie , ik had geen adem meer en had zo een pijn in beide armen, heb het gezegd aan mijn vriend en voor hem dan nog maar wat volgehouden. Maar in de overvolle tram kreeg ik weer last. Nu vandaag , weer thuis rust ik veel en besef ik het helemaal niet aankan. Het gaat eigenlijk weer allemaal veel moeilijker. Het besef dat ik mijn beide ouders heb verloren , ( door ouderdom), het altijd iedere dag maar weer doorgaan , de problemen op vrijwilligerswerk dat ik eigenlijk ook niet meer aankan, ja alles doet me hervallen in mijn depressie. Ik heb ook geen psychische steun van een psycholoog daar ik op de wachtlijst sta al maanden bij de GGZ en een prive psycholoog niet meer kan betalen. Ik heb wel mijn lieve huisarts en een psychiater . Het blijft een gevecht , mijn gevecht en heel herkenbaar voor lotgenoten denk ik maar ik herval in mijn depressie en ik ondervind dat het ook moeilijker wordt  met ouder worden omdat er dan ook meer fysische problemen bij komen kijken naast de depressie. Een uitstap? Neen dat zit er niet meer in , ik doe het soms nog voor mijn partner maar zelf heb ik er niks meer aan voel me zeer depressief . Ik vrees voor herval en ook er zit weinig progressie in die depressie wordt zwaarder naarmate ik ouder word ... Nu uitzien naar de afspraak met de huisarts dinsdag. Hou jullie op de hoogte groetjes Cyranno

Herkenbaar hoor! Neem rust als dat nodig is. Het blijft vallen en opstaan. Veel sterkte hoor!

Vervelend voor je Cyranno. Ik herken het allemaal, maar ik raak er steeds meer van af. Als ik gespannen ben weet ik bijvoorbeeld dat ik overprikkeld ben en bepaalde situaties niet verwerk. Als ik ga hyperventileren weet ik dat ik alle mogelijke grenzen over ben gegaan. Als ik moe ben weet ik dat her geen positieve boel zal zijn in mn denken. Het is niet niks om je ouders al kwijt te zijn op die leeftijd. Ik snap dat je ze mist. Waarom was je zo gespannen? Weet je dat?

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hallo Cyranno,

Ik begin ook ouder te worden. Behalve dat ,merk ik ook- met de jaren mischien-  dat ik bijvoorbeeld winkelen helemaal geen bal aanvind. Het openbaar vervoer vermoeiend vind, geen zin meer heb in drukte , gedoe ,toestanden. Ik geloof niet dat ik 's avonds nog naar concerten wil of naar de kroeg, en verjaardagen vind ik eigenlijk ook niets aan . Doorgaans wil ik voor 24.00 uur in mijn bed liggen. En daarvoor op de bank met boeken  tv of film. 

En al helemaal niet wenselijk om daar toe geforceerd te worden. Voor mij geen volle
 agenda's of rijkgevulde dagen.
 En soms ook weer wel , dan gebeurt het gewoon als vanzelf en dan gaat het ook. Dan blijkt er opeens voldoende energie te zijn. Maar dat kan ik op voorhand niet zeggen en al helemaal niet inplannen want daar krijg ik dan juist weer stress van. Ik zal best een suf leven hebben momenteel. Maar het is wel het leven wat ik trek in deze fase. 

Het is helemaal niet verplicht om uitstapjes te maken. 
Wat is nou eigenlijk echt belangrijk of goed te doen of enigszins ontspannend en mischien wat plezierig? 
Misschien is dat hetgeen waar je naar kunt leven.

Stop met het doen van dingen die je eigenlijk geen goed doen of probeer er naar te streven .

Je vriend kan wellicht ook wel met iemand anders de deur uit. 

Optimaal rekening houden met jezelf, dat mag. Bij mij ligt het de lat al zo laag dat ik er hoogtens over kan struikelen. 

 Waarom mogen we niet gewoon verleppen en aftakelen?  Het lijkt me dat het er ook gewoon bij hoort. 

Kijk,  we hebben tegenwoordig ook van die Fitbejaarden die op een 75e nog op een racefiets lange tochten maken  of bij voorkeur doorwerken tot hun 90e, Ik vind het allemaal prima,  maar dat moet toch echt niet  de norm gaan worden. 
Mijn norm in ieder geval niet.
 Ik leef gewoon bij de dag. 

En als ik te depressief ben kom komt er zo een maand of drie vier helemaal geen bal meer uit. Dat schijnt abnormaal te zijn en eigenlijk niet te mogen, maar dat neemt niet weg dat het toch   gebeurt. Ik geloof dat ik maar op ben gehouden om er iets van te vinden.

Ik hoop dat je er misschien iets aan hebt, aan dit verhaal. 

Liefs.

Hallo Cyranno,

Ik begin ook ouder te worden. Behalve dat ,merk ik ook- met de jaren mischien-  dat ik bijvoorbeeld winkelen helemaal geen bal aanvind. Het openbaar vervoer vermoeiend vind, geen zin meer heb in drukte , gedoe ,toestanden. Ik geloof niet dat ik 's avonds nog naar concerten wil of naar de kroeg, en verjaardagen vind ik eigenlijk ook niets aan . Doorgaans wil ik voor 24.00 uur in mijn bed liggen. En daarvoor op de bank met boeken  tv of film. 

En al helemaal niet wenselijk om daar toe geforceerd te worden. Voor mij geen volle
 agenda's of rijkgevulde dagen.
 En soms ook weer wel , dan gebeurt het gewoon als vanzelf en dan gaat het ook. Dan blijkt er opeens voldoende energie te zijn. Maar dat kan ik op voorhand niet zeggen en al helemaal niet inplannen want daar krijg ik dan juist weer stress van. Ik zal best een suf leven hebben momenteel. Maar het is wel het leven wat ik trek in deze fase. 

Het is helemaal niet verplicht om uitstapjes te maken. 
Wat is nou eigenlijk echt belangrijk of goed te doen of enigszins ontspannend en mischien wat plezierig? 
Misschien is dat hetgeen waar je naar kunt leven.

Stop met het doen van dingen die je eigenlijk geen goed doen of probeer er naar te streven .

Je vriend kan wellicht ook wel met iemand anders de deur uit. 

Optimaal rekening houden met jezelf, dat mag. Bij mij ligt het de lat al zo laag dat ik er hoogtens over kan struikelen. 

 Waarom mogen we niet gewoon verleppen en aftakelen?  Het lijkt me dat het er ook gewoon bij hoort. 

Kijk,  we hebben tegenwoordig ook van die Fitbejaarden die op een 75e nog op een racefiets lange tochten maken  of bij voorkeur doorwerken tot hun 90e, Ik vind het allemaal prima,  maar dat moet toch echt niet  de norm gaan worden. 
Mijn norm in ieder geval niet.
 Ik leef gewoon bij de dag. 

En als ik te depressief ben kom komt er zo een maand of drie vier helemaal geen bal meer uit. Dat schijnt abnormaal te zijn en eigenlijk niet te mogen, maar dat neemt niet weg dat het toch   gebeurt. Ik geloof dat ik maar op ben gehouden om er iets van te vinden.

Ik hoop dat je er misschien iets aan hebt, aan dit verhaal. 

Liefs.

Lieve Mabel , ik heb zeker veel  aan jouw berichtje , heb ik trouwens altijd veel aan bedankt, ik herken veel in wat jij schrijft, winkelen vind ik ook heel vermoeiend en op de overvolle tram vond ik het maar niks. Mensen rondom mij maken me heel erg moe en ik ben zenuwachtig als ik moet omgaan met mensen bah , op mijn vrijwilligerswerk heb ik het heel erg moeilijk want ik moet er met mensen omgaan de hele tijd , veel boze mensen omdat ze een masker moeten dragen en bepaalde verboden opgelegd krijgen , ik werk aan het onthaal van een instantie, dus het is nu zover dat ik ga praten met de dokter omtrent dat vrijwilligerswerk. Hier wordt iedereen gestimuleerd om vrijwilligerswerk te doen en toch productief te zijn maar het is zo dat dat werk voor mij veel te zwaar is. Ik kom er altijd afgepeigerd en gestresseerd van naar huis , kan dat helemaal niet aan maar voel me wel enigszins nuttig en zo maar de dag erop ben ik totaal afgepeigerd en moet ik bekomen tot ver na de middag. Dus dat ga ik er morgen over hebben.
Het is inderdaad voor veel mensen zo dat ze na hun moeilijke werk ook nog hopen hobby s hebben maar ik kan dat niet aan en het is tijd om dat te accepteren. Er is gewoon veel druk om productief en nuttig te zijn en er goed uit te zien en van alles maar ja ik kan niet meer mee ik wil gewoon rust. Vandaar ik veel aan de dood denk omdat dat gewoon rust is en geen druk. Het is sterk van jou dat je jouw situatie aanvaardt zoals ze is aanvaarding is heel belangrijk. Ik ben nog zo ver niet maar ja in mijn omgeving vinden ze ook dat ik gewoon moet functioneren ook al gaat dat niet. Ik kan het niet meer en geef het op , kan ik niet functioneren wel dan doe ik het niet. Zover ben ik ook al. Het is eigenlijk zonde van dit leven maar ja dat is mijn leven en met ouder worden wordt de depressie niet minder bij mij , komt in alle hevigheid bij momenten op tot later bedankt lieve Mabel groetjes C.

---

Vervelend voor je Cyranno. Ik herken het allemaal, maar ik raak er steeds meer van af. Als ik gespannen ben weet ik bijvoorbeeld dat ik overprikkeld ben en bepaalde situaties niet verwerk. Als ik ga hyperventileren weet ik dat ik alle mogelijke grenzen over ben gegaan. Als ik moe ben weet ik dat her geen positieve boel zal zijn in mn denken. Het is niet niks om je ouders al kwijt te zijn op die leeftijd. Ik snap dat je ze mist. Waarom was je zo gespannen? Weet je dat?

Och Jarno ik ben altijd gespannen als ik met mensen moet omgaan, ben heel erg onzeker en pas me altijd aan aan een ander en vergeet mezelf. Ik ben die houding heel erg beu want mensen lopen gauw over je heen. Ook de drukte kan ik niet meer aan. Ik word angstig en zenuwachtig van zoveel mensen om me heen. Mijn ouders ja die ben ik verloren aan een hoge leeftijd ik ben zelf al een vijftiger hoor dus ik heb ze lang bij me mogen hebben. Maar ja het doet raar nu ze beiden er niet meer zijn. Ik heb geen kinderen en geen ouders meer het doet raar. Dus op je vraag waarom ik zo gespannen was , ja door de drukte van de stad, ik moet er niet meer naar toe veel te veel mensen om me heen , ben liever in de natuur en in de stilte. Maar ik heb een vriend en voor hem doe ik soms nog een inspanning maar het lukt me niet ... Bedankt voor jouw reactie hoor groetjes C.

Cyranno, begrijpelijk dat je voor je partner te plezieren mee gaat. Misschien kunnen jullie compromieën maken over
bv.  een minder drukke stad bezoeken of minder lang daar zijn. 
Ook bij je vrijwillig werk, zijn er andere taken die je zou kunnen doen die minder stress geven? 
Het is geen makkelijke zoektocht maar je mag best een weg vinden in dat jij iets voor je omgeving betekend en je nuttig voelt maar dat je omgeving ook voor jou "past". (Zonder daarbij te wachten tot het echt niet meer gaat, dat doe ik vaak ook nog wel en is zowel voor omgeving als voor mezelf niet echt fijn)

Je schreef eerder al dat je partner en jij moeilijk kunnen praten? Hoe reageerd hij op je hyperventilatie? Geirriteerd? Negerend? Begripvol?  
Ik heb er in m'n relatie nu ook moeite mee om balans te zoeken. Het is zoiezo niet altijd makkelijk om een relatie te hebben, al helemaal niet met veel persoonlijkheidsproblematiek of lichamelijke klachten die je gaan beperken.

Ouder worden zie ik soms tegenop, ik voel me nu vaak al alsof ik veel minder aankan dan leeftijd genoten. Als ik ouder word zal dat wrs nog minder worden.

Nou Cyranno,

het scheelt ook dat ik gewoon niemand  heb om rekening mee te houden. ( En andersom ) . Is ook niet altijd maar fijn hoor, - maar ik vind eigenlijk ook  wel dat ik genoeg last van andermans verwachtingen , omgeving, maatschappij etc  in mijn leven heb gehad.

 Ik geloof niet dat ik perse geboren ben   om nuttig , functioneel , voor weet ik veel wie te zijn-  en om en aan  voorwaarden te voldoen  , waar ik blijkbaar aan moet voldoen om enigszins belangrijk,  geliefd of oké te zijn om acceptabel gevonden te worden. 

In feite weet niemand waar we eigenlijk voor geboren zijn.
 Enige dat ik weet is dat dit mijn leven is en dat ik wel eens hoognodig  in vrede met mezelf er mag zijn, om maar eens ergens te beginnen, want anders slaat het helemaal nergens meer op. 

Nou zoiets.

Liefs!

Och Jarno ik ben altijd gespannen als ik met mensen moet omgaan, ben heel erg onzeker en pas me altijd aan aan een ander en vergeet mezelf. Ik ben die houding heel erg beu want mensen lopen gauw over je heen. Ook de drukte kan ik niet meer aan. Ik word angstig en zenuwachtig van zoveel mensen om me heen. Mijn ouders ja die ben ik verloren aan een hoge leeftijd ik ben zelf al een vijftiger hoor dus ik heb ze lang bij me mogen hebben. Maar ja het doet raar nu ze beiden er niet meer zijn. Ik heb geen kinderen en geen ouders meer het doet raar. Dus op je vraag waarom ik zo gespannen was , ja door de drukte van de stad, ik moet er niet meer naar toe veel te veel mensen om me heen , ben liever in de natuur en in de stilte. Maar ik heb een vriend en voor hem doe ik soms nog een inspanning maar het lukt me niet ... Bedankt voor jouw reactie hoor groetjes C.

Hoi Cyranno, wat ik mooi vind aan het schrijven van sommigen is dat er heel veel antwoorden in te vinden zijn op de vraag hoe je ergens mee kunt omgaan. Je weet kennelijk wel wanneer het leven over je grenzen heen gaat. Grenzen die jij zelf toestaat. Zo schrijf je dat jij je altijd aanpast aan een ander en jezelf vergeet. Ik heb dat ook. Op de momenten dat het mij overvalt is het meestal te laat om er nog iets mee te doen. Er zijn echter ook van die momenten dat ik denk nee, ik ben in dit leven en ik mag ook keuzes maken. Moet dat dan direct goed voelen? Nee, maar het besef dat het belangrijk is dat je een keuze hebt en dat het gezond is om ze voor jezelf te maken, is in ieder geval voor mij voldoende om het toch maar eens te doen.

Ik kan me ergens wel voorstellen dat het je een vreemd gevoel geeft wanneer je ouders er niet meer zijn en je geen kinderen hebt.

Zo te lezen heb je geleerd van je gespannen uitstapje naar de stad. Het is lief van je dat je wat voor je vriend doet, maar als het je zoveel energie kost dat je er niet tegenop kan vechten, is het beter om voor jezelf te kiezen en een besluit te nemen het niet meer te doen. Ik ken jou en je vriend natuurlijk verder niet, maar ik zou het niet prettig vinden als mijn lief iets voor mij doet terwijl het haar een onprettig gevoel geeft. Het is altijd oké als je iets niet lukt, dat hoeft niet. Je grenzen aangeven is kei oke.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

ik heb deze morgen met de huisarts gepraat, kan mijn  vrijwilligerswerk wat on hold zetten indien nodig maar ja ik ga nog geen definitieve beslissing nemen. Een andere functie kan ik niet krijgen binnen dit vrijwilligerswerk maar het ligt aan mij dat ik niet goed met de mensen kan omgaan die agressief of brutaal uit de hoek komen, tevens zijn er wel ook heel begripvolle mensen uiteraard , ik kan het niet altijd genoeg filteren. De huisarts timmerde nog op mijn wandelingen die heel belangrijk zijn , even buiten komen en wat wandelen scheelt dat ik alle boodschappen ook te voet moet doen , ik rijd niet in de wagen. Mijn wandelingen helpen mij om mijn emoties te kanaliseren en mijn stress.
Gisteravond ook woorden gehad met mijn vriend , hij begrijpt het niet als ik depressief ben en vraagt mij steeds wat scheelt er nu??? Ja ik heb geen zin meer om het uit te leggen, en ik gaf aan dat hij me meer ruimte moet geven. Het is heel moeilijk in een relatie als je je depressief voelt of problemen hebt met persoonlijkheid. Tijdens mijn  uitstap had ie t ook moeilijk om te begrijpen , had helemaal geen zin om naar huis te gaan en ik wou zo vlug mogelijk naar huis. Op dit moment heb ik er geen behoefte aan om me steeds aan te passen, ik wil ruimte en ik ga ook niet meer verwachten dat er een diep gesprek gaat komen want dat komt er nooit. Ik vind het reuze moeilijk een relatie te hebben.
Na het gesprek met de huisarts mag ik de redomex van s avonds verhogen naar 25 mg , ik nam al een tijdje 20 mg en een extra antipsychotica tijdens een crisis , alleen als ik een crisis heb, niet doornemen. Ik worstel met van alles met mijn relatie en of ik voor mezelf mag kiezen of me moet aanpassen? Oh ja ik kom er wel weer  uit....

Klasse Cyranno, je grenzen aangeven is heel belangrijk. Ik zie echt een stijgende lijn in je schrijven. Je blijft vechten. Mijn complimenten!

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku