Ook ik heb het weer jammer genoeg heel erg moeilijk. Ik pieker over alles ,durf gewoon voor mezelf niet opkomen en vind het allemaal heel erg lastig. Ik heb mijn intakefase gehad in de GGZ en ze gaan hoogstwaarschijnlijk starten met schematherapie. Na overleg in het team gaan ze tot een beslissing komen. Maar ja ik ben niet al te veel gemotiveerd. Ik vraag me af of t überhaupt allemaal nog wat zal uithalen. Ik weet ook niet of ik er allemaal nog ga mee doorgaan... Nu is het twee uur s  nachts en ik zit weer te piekeren. Er is weer een situatie waar ik nodig voor mezelf moet opkomen en ik kan het gewoon zo moeilijk. Ik heb het gevoel ik helemaal vast zit , in mezelf , in mijn relatie , met mijn familie en van alles. Ik zou t liefste mijn huis niet meer uitkomen en dat ga ik ook zoveel mogelijk doen. Ik raak maar niet af van deze depressies en wanhoop. Ik denk deze week nog naar de huisarts te gaan om mijn medicatie eens te bespreken. Het blijft allemaal moeilijk en omdat het een persoonlijkheidsstoornis is denk ik jammer genoeg dat het voor de rest van mijn leven is. Ik kan er hooguit een beetje leren mee omgaan. Maar zolang ik zo hooggevoelig blijf zal het moeilijk zijn. Mijn empathie is ok maar het gaat gewoon te ver , ik stel de noden van mijn medemensen op de eerste plaats en die van mezelf heel ver achter. Dat breekt me zuur op. Ik zit vast en waarschijnlijk voor nog lange tijd. Gaat dit ooit nog een beetje over???? Vele groetjes van mij Cyranno

hoi lieve Cyranno 

ik ben er voor jou 

groet J

je kan altijd een pb sturen of iets anders

hoi misterj heel erg bedankt wat fijn het contact met jou groetjes nog een fijne voormiddag op de dagbesteding hoor groetjes Cyranno

---

Wat rot Cyranno, 

Ik herken het wel. Misschien is het technisch opkomen nog geen probleem maar het verdragen van de reactie die er opkomt ,  bij jezelf als bij de ander. Omdat het niet mag , omdat je de afkeuring vd ander niet verdraagt uit angst, om de steun te verliezen bijv.  

Wat ggz betreft : 

als de basis is ;als het het zelfgevoel is dat je een slecht  ontoereikend verwerpelijk mens bent wat maar niet deugt ,  wat dan  gefixt dient te worden in acceptabel. Pas dan mag het geliefd worden en serieus genomen.  
Dan word hulpverlening eigenlijk zelfkastijding. 
Wat dat betreft snap ik het gedemotiveerd zijn wel. 'Goed ' wordt je dan immers nooit. 

Zelf heb ik het minderwaardigheidsgevoel ook meegekregen , dat  uit zich in spanning  in contact met bijna alle mensen.  
Ik denk dat dat de reden is voor terugtrekking want het is totaal uit puttend als je je een soort schietschijf voelt en overal signalen van onveiligheid ervaart.

Hoewel dat eigenlijk niet het geval is, dat is een objectief weten, maar dat is  niet  hetgeen je voelt. 

Ik denk dat de oplossing in  het zelf ligt ,zelfliefde en zelfacceptatie , maar hoe je dat nou werkelijk voor elkaar krijgt, geen idee . 

Visualisaties helpen bij mij in ieder geval geen bal. Het is veel ouder en hardnekkiger dan dat.



Groetjes

cyrannoOok ik heb het weer jammer genoeg heel erg moeilijk. Ik pieker over alles ,durf gewoon voor mezelf niet opkomen en vind het allemaal heel erg lastig. Ik heb mijn intakefase gehad in de GGZ en ze gaan hoogstwaarschijnlijk starten met schematherapie. Na overleg in het team gaan ze tot een beslissing komen. Maar ja ik ben niet al te veel gemotiveerd. Ik vraag me af of t überhaupt allemaal nog wat zal uithalen. Ik weet ook niet of ik er allemaal nog ga mee doorgaan... Nu is het twee uur s  nachts en ik zit weer te piekeren. Er is weer een situatie waar ik nodig voor mezelf moet opkomen en ik kan het gewoon zo moeilijk. Ik heb het gevoel ik helemaal vast zit , in mezelf , in mijn relatie , met mijn familie en van alles. Ik zou t liefste mijn huis niet meer uitkomen en dat ga ik ook zoveel mogelijk doen. Ik raak maar niet af van deze depressies en wanhoop. Ik denk deze week nog naar de huisarts te gaan om mijn medicatie eens te bespreken. Het blijft allemaal moeilijk en omdat het een persoonlijkheidsstoornis is denk ik jammer genoeg dat het voor de rest van mijn leven is. Ik kan er hooguit een beetje leren mee omgaan. Maar zolang ik zo hooggevoelig blijf zal het moeilijk zijn. Mijn empathie is ok maar het gaat gewoon te ver , ik stel de noden van mijn medemensen op de eerste plaats en die van mezelf heel ver achter. Dat breekt me zuur op. Ik zit vast en waarschijnlijk voor nog lange tijd. Gaat dit ooit nog een beetje over???? Vele groetjes van mij Cyranno

---

Wat rot Cyranno, 

Ik herken het wel. Misschien is het technisch opkomen nog geen probleem maar het verdragen van de reactie die er opkomt ,  bij jezelf als bij de ander. Omdat het niet mag , omdat je de afkeuring vd ander niet verdraagt uit angst, om de steun te verliezen bijv.  

Wat ggz betreft : 

als de basis is ;als het het zelfgevoel is dat je een slecht  ontoereikend verwerpelijk mens bent wat maar niet deugt ,  wat dan  gefixt dient te worden in acceptabel. Pas dan mag het geliefd worden en serieus genomen.  
Dan word hulpverlening eigenlijk zelfkastijding. 
Wat dat betreft snap ik het gedemotiveerd zijn wel. 'Goed ' wordt je dan immers nooit. 

Zelf heb ik het minderwaardigheidsgevoel ook meegekregen , dat  uit zich in spanning  in contact met bijna alle mensen.  
Ik denk dat dat de reden is voor terugtrekking want het is totaal uit puttend als je je een soort schietschijf voelt en overal signalen van onveiligheid ervaart.

Hoewel dat eigenlijk niet het geval is, dat is een objectief weten, maar dat is  niet  hetgeen je voelt. 

Ik denk dat de oplossing in  het zelf ligt ,zelfliefde en zelfacceptatie , maar hoe je dat nou werkelijk voor elkaar krijgt, geen idee . 

Visualisaties helpen bij mij in ieder geval geen bal. Het is veel ouder en hardnekkiger dan dat.



Groetjes

Hoi Mabel klopt wat je zegt als een bus , het opkomen voor mezelf ja misschien na veel wikken en wegen doe ik het toch maar ja ben dan zo angstig voor de reactie , het verdragen van de reactie is veel moeilijker. Er zijn ook mensen in de omgeving die moeilijk een neen kunnen aanvaarden. Ben dan bang voor conflict en als ik toch kies voor mezelf voel ik me vaak zo schuldig , dus gaat dat ook niet goed. De hulpverlening wel ja ik vind het moeilijk te geloven dat er iets gaat veranderen , ik heb al anderhalf jaar dialectische therapie gevolgd maar ik blijf me zo wanhopig en depressief voelen. IK heb dat ook dat ik in spanning ben met bijna alle mensen , ik voel me ook nooit echt veilig bij anderen enkel bij de hele dichtste bij wie ik mezelf kan zijn , en dat zijn er maar twee of drie. Het is heel erg uitputtend dat is waar. Ja zelfliefde ja dat ken ik niet zo goed en acceptatie ik vind dat heel moeilijk als het je hele leven heeft bepaald en je er nu nog de gevolgen van draagt heel erg moeilijk allemaal . Visualisaties deed ik bij de andere therapeut , het voelde wel goed maar ik heb het ook moeilijk om door te zetten en er iedere keer naartoe te gaan. Het zeer is inderdaad heel oud zeer en hardnekkig bedankt voor de reactie groetjes aan mabel

Cyranno, lijkt me fijn dat je in ieder geval wel wat hebt lopen met GGZ nu. Dat je niet gemotiveerd bent dat begrijp ik, als je al zoveel therapie hebt gedaan.

Je hebt nog niet eerder schema gehad of wel? 
Misschien komt er bij jou wat herkenning bij een bepaald schema en kun je er toch iets mee.
Hopelijk heb je een fijne therapeut of een klik met iemand bij therapie.

Cyranno, lijkt me fijn dat je in ieder geval wel wat hebt lopen met GGZ nu. Dat je niet gemotiveerd bent dat begrijp ik, als je al zoveel therapie hebt gedaan.

Je hebt nog niet eerder schema gehad of wel? 
Misschien komt er bij jou wat herkenning bij een bepaald schema en kun je er toch iets mee.
Hopelijk heb je een fijne therapeut of een klik met iemand bij therapie.

Hoi Joy , ja ik ben het moe en zie er niet zoveel heil in ,  ik denk het ligt eerder aan mijn karakter ook nl dat ik veel te soft ben , ik ben overgevoelig en ik moet dringend wat egocentrischer zijn en kiezen voor mezelf maar als ik dat doe lig ik wakker van de schuldgevoelens. En dat komt vooral tot uiting in de familierelaties. Ik heb nog niet eerder schematherapie gehad maar ja een klik met mijn therapeut niet zo , ik voel er maar niks bij. Hij is heel gestructureerd en ik vind dat mijn problemen van nu niet aan bod komen , dus ik weet niet of ik verder ga... Bedankt voor jouw reactie hoor groetjes Cyranno

---

Ik raak maar niet in balans met mijn familierelaties, ik ben veel te soft met hen en als ik eens voor mezelf moet kiezen ja dan voel ik me heel erg schuldig. Het feit is dat mijn familie die bestaat uit mijn zus en mijn neef ( geen grote familie ) eigenlijk heel anders zijn dan mij , ik heb er totaal geen klik mee erger nog ik voel me er niet goed bij of ik ben opgelaten als ik bij hen ben , dat komt ook uit mijn verleden er was geen begrip voor de psychische problemen en de pijn die er mee gepaard ging. Ik heb al geprobeerd met hen te breken maar dan zijn ze enkele maanden stil en dan begint het tegenoffensief , ze gaan gewoon over mijn grenzen en negeren mijn beslissing om met hen niet meer in zee te gaan. Het is dan aan mij om gewoon vol te houden maar ik hou ook totaal niet van conflicten . Ik wil een middenweg vinden maar ja ; het ligt aan mij ik ben te gevoelig en een vat vol schuldgevoel. Zoals mabel al eens schreef er zit veel oud zeer en het is heel hardnekkig , de basis is gelegd in mijn kindertijd. Ik weet niet hoe ik het moet doen met mijn familie maar het geeft me veel stress...
vb met kerst heb ik totaal geen zin om met hen te vieren op kerstdag maar ja mijn zus zal verbolgen zijn en ik weet niet hoe ik het moet zeggen , hoe ik een neen moet zeggen en het wordt ook helemaal niet gehoord . Ik heb het er heel moeilijk mee . Was ik maar wat harder dan zag mijn leven er anders uit... Groetjes Cyranno

Cyranno , je hoeft niet ' harder' te worden.  Je gevoelsleven is verstoord en aan de kook geslagen . Dat is geen bewijs van slecht , zwak of schuld. Dat is n kwetsbaarheid . 

Het is gewoon ellendig dat je je zo voelt en dat je hoe dan ook  Wat je ook doet toch 'verkeerd' zult  handelen. Door hun tegemoet te komen laat je jezelf in de steek doe je dat niet dan krijg je een schuldgevoel en de angst dat zij jou in de steek laten.  
Dat geeft geen ruimte. Zo kun je het nooit goed doen in de zin van dat je er  een goed gevoel er aan overhoudt. 

 Dat ze zo een invloed op je hebben en je zo weten te raken , dat als je naar eigen wil handelt je direct word overspoeld door een vreselijk ik ben verkeerd bezig zelfgevoel en ik moet gehoor geven om te verdienen dat ik  weer goed word bevonden door hen  om te voelen dat ik zelf oké ben - daar kun je knettergek van worden.

Ik ken dit soort dynamiek ook in mijn zelf .

 Daar word je echt gestoord van. 
Ik heb mij dan wel redelijk los gekoppeld van familie maar met andere mensen of kwesties kan ik dit nog steeds hebben,  je innerlijke Kompas is  stuk , je kan geen beslissing meer maken ... Linksom  of rechtsom ...  Je kan geen kant op dan . . 

Bij mij komt hij voort het uit 'gedesorganiseerde gehechtheid' . ( kind krijgt angst en veiligheid tegelijkertijk van verzorger/ opvoeder wie t afhankelijk is)  hechtingstrauma (wat zich maar blijft herhalen in latere relaties, binding en verlatingsangst tegelijk bijvoorbeeld)   . 
Bijna Oer- oud zeer dus . 

Geen idee of dit bij jou ook het geval is, maar mischien lees je er  eens wat over, misschien herken je wat , ga je er toch iets anders over denken,  dat kan ook meer richting geven voor een therapie mogelijk. 

Je kan ook wat meer beschrijven wat er NU  speelt,  dan kunnen we op het forum wat concreter steunen. 

Je staat er niet alleen voor, wil ik ook maar even zeggen! 

Veel liefs

Kun je het aangeven bij de therapeut Cyranno?
Dat je de dingen waar je nu tegenaanloopt wil bespreken.

Schuldgevoel ken ik, ik voel me behoorlijk egoïstisch dat ik puur voor mezelf school wil doen en een papiertje probeer te halen terwijl ik niet weet of ik erna er  nog iets mee kan betekenen voor de maatschappij..

Gevoelig zijn hoeft niet verkeerd te zijn maar ik vind het verdrietig dat je je bij je fam. niet begrepen voelt. 

Heel veel sterkte Cyranno