hoi cyranno,

Dank je wel voor je fijne reactie.
Geef je ook wel gelijk in hetgeen wat je beschrijft.
Ook met het overgevoelig zijn en het moeite hebben met incasseren.
De boosheid en onvrede wat mij parten speelt, komt vooral voort uit sociale problemen uit het verleden.
Vooral met mijn pestverleden en andere nare ervaringen, zowel op school als ook op de werkvloer.
Ook met andere situaties, zoals met sociale contacten en het spaak lopen hierin.
En tevens ook met bepaalde maatschappelijke situaties.

Wil jou ook veel sterkte wensen cyranno


Groetjes, Hega

Hoi Hega en anderen die dit lezen, ja de boosheid herken ik wel hoor , ik loop ook met dat gevoel rond , boosheid door wat me is aangedaan in het verleden door familieleden vooral. het was een goede basis voor mijn persoonlijkheidsstoornis die jaren heeft geduurd en waarmee ik veel ben verloren, mijn studies ,mijn werk , een  eigen huis en ga zo maar door. Ook relaties waren niet stabiel en van huwelijk en kinderen al helemaal geen sprake. Zoveel nare ervaringen kunnen je wel boos maken , een gevoel van onmacht . Maar ik probeer te kijken naar wat er nog over blijft , waar en hoe ik me staande hou. Er zijn nog steeds dingen die misschien de moeite waard zijn. Ik probeer er het beste van te maken...

Hallo Cyranno en anderen, 

Hier ook herkenning op  punten.  
Het maakt lullig genoeg echt  nogal uit waar je wieg stond . De rugzak stond er bij wijze van spreken al voorspelbaar naast bij velen  . Vervolgens kun je in de jonge jaren voor je leven beschadigd raken.

 Maar later word je er wel op afgerekend omdat je niet aan eisen kan voldoen geschikt voor mensen zonder rugzak. 
Oneerlijk , en dat krenkt mij en maakt me ook boos. 
 En onmachtig, want je doet er niet veel aan.
 
Er word gedaan alsof alles maakbaar is , en dat is n leugen ,  en het is competitie alom met mensen die veel beter toegerust zijn dan jij.  
Het leven is niet eerlijk , voor niemand niet , maar als je al jong schade oploopt is t n stuk moeilijker.

Zul je er nog steeds t beste van moeten maken , maar toch , ik vind het wel degelijk zuur .  
Maar dat mag je amper zeggen , want dan heb je weer geen positieve mindset en ligt het voor je het weet daar aan . 

Etc. 

Sterkte voor allen hier!

Hoi Hega en anderen die dit lezen, ja de boosheid herken ik wel hoor , ik loop ook met dat gevoel rond , boosheid door wat me is aangedaan in het verleden door familieleden vooral. het was een goede basis voor mijn persoonlijkheidsstoornis die jaren heeft geduurd en waarmee ik veel ben verloren, mijn studies ,mijn werk , een  eigen huis en ga zo maar door. Ook relaties waren niet stabiel en van huwelijk en kinderen al helemaal geen sprake. Zoveel nare ervaringen kunnen je wel boos maken , een gevoel van onmacht . Maar ik probeer te kijken naar wat er nog over blijft , waar en hoe ik me staande hou. Er zijn nog steeds dingen die misschien de moeite waard zijn. Ik probeer er het beste van te maken...

hoi cyranno,


Erg herkenbaar ook voor mij.
Goed van je dat je toch het beste ervan probeert te maken.
Probeer zelf ook zo positief mogelijk te zijn en te blijven.
En alhoewel het niet makkelijk is, probeer ik toch perspectieven etc te blijven zien.



Groetjes, Hega

Cyranno,  hoe is het?

Cyranno,  hoe is het?

Hallo Joy en aan alle anderen die dit lezen, het gaat redelijk met me. Ik doe gewoon voort, elke dag doe ik mijn huishoudelijke werk en dan na enkele uren ben ik uitgeput ( door de medicatie denk ik ) en dan rust ik wat  uit. Het gaat als ik niet begin na te denken. Als ik nadenk ja dan voel ik me vlug rot. Ik luister ook veel naar muziek dat helpt me ook mijn stemming goed te houden , ik hou heel veel van muziek. Mijn dagen zijn goed gevuld ook mede door de bezoeken aan mijn pa in het woonzorgcentrum. Mijn vrijwilligerswerk ben ik gestopt daar ik me niet goed voel in de groep , ik werk nl niet met lotgenoten. Ik werk met mensen die een werk hebben en een gezin en een auto. Ik voel me er niet meer thuis. Liever had ik gewerkt op een plaats met lotgenoten. Maar aangezien ik er niet veel meer aan had ben ik maar gestopt , ik heb ook deze dag nodig om rond te komen met mijn huishoudelijk werk daar ik ook op bezoek ga naar mijn pa in het woonzorgcentrum. Met momenten voel ik me erg down maar ja dan huil ik maar eens alle frustratie van me af. Ik doe gewoon verder maar als het ook zin heeft? IK weet het niet , ik blijf erbij dat dit leven niet zoveel zin heeft omdat de kwaliteit van leven ontbreekt. IK had vroeger enorm veel behoefte om mezelf te ontwikkelen in elke zin van het woord maar door mijn problemen met mezelf is er niks van in huis gekomen wat me heel erg opbreekt nu en waar ik heel gefrustreerd om ben.
Maar er is mijn vriend en we wonen samen dus ik heb het verantwoordelijkheidsgevoel dat ik verder moet maar het voelt als zinloos aan. Als ik nadenk over wat dit leven nu voor zin heeft ja dan slaat mijn stemming gauw om en voel ik me heel verdrietig. Er is zoveel verdriet en boosheid in mezelf maar ik doe gewoon verder . Bedankt voor het vragen Joy ik hoop alles goed gaat met jou... Cyranno

Hallo Joy en aan alle anderen die dit lezen, het gaat redelijk met me. Ik doe gewoon voort, elke dag doe ik mijn huishoudelijke werk en dan na enkele uren ben ik uitgeput ( door de medicatie denk ik ) en dan rust ik wat  uit. Het gaat als ik niet begin na te denken. Als ik nadenk ja dan voel ik me vlug rot. Ik luister ook veel naar muziek dat helpt me ook mijn stemming goed te houden , ik hou heel veel van muziek. Mijn dagen zijn goed gevuld ook mede door de bezoeken aan mijn pa in het woonzorgcentrum. Mijn vrijwilligerswerk ben ik gestopt daar ik me niet goed voel in de groep , ik werk nl niet met lotgenoten. Ik werk met mensen die een werk hebben en een gezin en een auto. Ik voel me er niet meer thuis. Liever had ik gewerkt op een plaats met lotgenoten. Maar aangezien ik er niet veel meer aan had ben ik maar gestopt , ik heb ook deze dag nodig om rond te komen met mijn huishoudelijk werk daar ik ook op bezoek ga naar mijn pa in het woonzorgcentrum. Met momenten voel ik me erg down maar ja dan huil ik maar eens alle frustratie van me af. Ik doe gewoon verder maar als het ook zin heeft? IK weet het niet , ik blijf erbij dat dit leven niet zoveel zin heeft omdat de kwaliteit van leven ontbreekt. IK had vroeger enorm veel behoefte om mezelf te ontwikkelen in elke zin van het woord maar door mijn problemen met mezelf is er niks van in huis gekomen wat me heel erg opbreekt nu en waar ik heel gefrustreerd om ben.
Maar er is mijn vriend en we wonen samen dus ik heb het verantwoordelijkheidsgevoel dat ik verder moet maar het voelt als zinloos aan. Als ik nadenk over wat dit leven nu voor zin heeft ja dan slaat mijn stemming gauw om en voel ik me heel verdrietig. Er is zoveel verdriet en boosheid in mezelf maar ik doe gewoon verder . Bedankt voor het vragen Joy ik hoop alles goed gaat met jou... Cyranno

Hoi,


Goed om weer van je te horen
Jammer dat je met vrijwilligerswerk bent gestopt.
Wel begrijpelijk overigens.
En wat enorm vervelend dat jij je zo voelt.
Wil je veel sterkte wensen.

Fijn dat je terug antwoord Cyranno. Leuk om van je te lezen.

Idd jammer dat je gestopt bent met vrijwilligwerk
maar wel begrijpelijk. Misschien kun je op een later
moment nog ander vrijwilligwerk doen waar je fijner
aansluiting hebt. 
Vind je het moeilijk om naar je pa te gaan? 
Ik herinner me dat je zei niet zo goed met je partner
te kunnen praten, dat is wel rot lijkt me.. Dat maakt toch afstand. 
Muziek herken ik, ik luister ook veel muziek. 
En ff een beetje natuur opzoeken.
En regelmatig huilen lucht bij mij vaak op, emotie eruit laten

Met mij gaat het redelijk oké allemaal. Beetje raar eigenlijk, voelt raar.  En ik ben een beetje verliefd, haha

Hoi Cyranno,. 

Eigenlijk ben je gewoon goed bezig ! Maar dat voelt niet zo begrijp ik.
 Zijn er mogelijkheden wel aansluiting bij lotgenoten te vinden? Middels ander vrijwilligerswerk of dagbesteding bijvoorbeeld. Iets voor stichting Borderline? Ik noem maar iets hoor. 

Dat is net zo goed ontwikkelen , en ik zie je ook prima een cursus of wat scholing doen. 
Begin klein , hou het simpel en laagdrempelig als het moeilijk is . Dat zeg ik tegen mezelf, en nu tegen jou. 
Hou ook voor ogen wat er al wel lukt: had je ooit gedacht het contact met overige familie te kunnen verbreken en door te leven?
 Welnu , je doet het. 
Petje af ! 

Liefs Mabel