Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

ik zie het niet meer goed komen


#21

Hallo Liz...
Ja, ik heb ze ook. Al tijden. En dan probeert iedereen me op te peppen. En denken ze dat het ergste nu wel stilaan voorbij is. Mar dat is helemaal niet zo. Ik heb de indruk dat mijn verdriet helemaal nog niet gesleten is.
Ik snap wat je bedoelt met: wat moet het voor jou niet zijn. Het is inderdaad voor mij al héél erg lastig, laat staan als je mentaal niet in balans bent. Niet dat ik dat nu nog ben natuurlijk... maar het ligt toch nog anders.
In jouw plaats zou ik me nu vooral niet te veel focussen op wat er niet meer is (hoe moeilijk ook), maar vooral op wat er wel nog is. En bij jullie is dat heel wat. Als je nog op elkaar kunt rekenen dan is dat misschien niet helemaal wat je wil, maar wel iets. Dat kan ik zelfs niet meer. Terwijl ik dat altijd kon. Ik denk dat mijn vriend het niet aan kan, gezien zijn gezondheidstoestand, maar hij zegt dat hij jaren met frustraties omtrent onze relatie zat. 
Aan de ene kant wil ik graag weten hoe het eigenlijk zit, aan de andere kant wil ik niet dat hij me nog meer kwetst of mijn beeld dat ik van ons had helemaal aan diggelen slaat.

Misschien kan het je helpen om te sporten, te schrijven, te schilderen,... Ik weet niet waar je interesses liggen, maar dat helpt mij soms toch wel een beetje. Niet dat het de pijn weg neemt, dat niet, maar het helpt op de een of andere manier toch wel een beetje.

Zet hier ook gerust je gedacht, ik probeer zo snel mogelijk te reageren!
Antwoord

#22

Wat een verhalen hier ook weer,
je zal er inderdaad maar alleen voor komen te staan Sad

Op een forum als dit zie je in ieder geval dat je niet de enige ben die in het zelfde schuitje zit.

Liz, vind het echt knap dat jij je gevoelens zo goed kan verwoorden, echt ik zou willen dat mijn vrouw dat ook zou kunnen,
dat zou al zoveel schelen, ook al gaat het 100 keer over het zelfde, samen blijven praten is toch erg belangrijk.
Een relatie in stand houden incl een depressie is een hele opgave,
in het begin dacht ik er denk ik wat te makkelijk over.
Schouders eronder, en samen er hard aan werken, dan komt het vast snel weer goed, maar zo werkt het dus helaas niet.
Het is 24 uur per dag knokken.

Hoop echt dat je je eigen spoedig weer wat beter gaat voelen.
Antwoord

#23

Je hebt helemaal gelijk, Papsie. Het is helemaal niet zo simpel. Ik dacht ook, hier komen we wel uit. Wat op de tanden bijten... Maar intussen zit ik hier al meer dan een jaar alleen. En niets dat erop wijst dat hij mijn vriend beter is of weer richting relatie denkt.
Ik dacht dat het verwoorden van gevoelens tijdens een depressie verschillend was bij mannen en vrouwen, maar blijkbaar kan jouw vrouw het ook niet. Mijn vriend ook niet... Hij zegt dat hij het nu stilaan wel zal kunnen, dat heeft hij beloofd. Mij een uitleg te geven. Maar voorlopig mijdt hij weer al het contact.

Samen is heel erg lastig, maar alleen is ook hartverscheurend. Ik weet niet wat het beste is... Of laat ons zeggen, het meest leefbare.
Antwoord

#24

dank voor jullie antwoorden ook Papsie en Grietje,

Wat betref afleiding ben ik  even in de extra schophoek van het leven, want door mijn gezondheid die zo slecht is door het afbouwen van een benzodiazepine (pammetje) zijn er vele vele dagen dat ik niks kan. Zie het dan maar als een zware griep x 5, je ligt echt voor dood op de bank. Als ik dan weer iets omhoog ga, blijft mijn koppie somber omdat dat een ontrekkingsverschijnsel is...... kan je het je voorstellen?? Ben ik net 9 mnd zware depressie doorgekomen en gaat het licht aan, word je weer 'ziek' van de pillen die je nooit zo lang had mogen krijgen en die achteraf ook nog niks voor je doen na zoveel tijd.
Doordat het leven nu zo loopt krijg ik echt rare gedachten: dat het leven mij niet moet , of dat God me straft ofzo (braak) en ook dat mijn leven niks meer waard is en het nooit meer goed komt. Was ik net van dat soort somberheid af.....

Het verwoorden wat er gebeurd is inderdaad mijn kracht. En ik had gehoopt dat zolang ik mij zou openstellen voor mijn lief, dat ik hem kon behouden.
Ik moet er niet te veel over nadenken, zoals jij zegt Grietje... beter focussen op wat ik wel heb. Ieder contact met hem maakt me erg blij, echt waar. Hij en ik zijn zo goed samen. Maar ik weet gewoon niet hoe ik met mijn hart moet omgaan. Nu ontstaat er af en toe paniek in mijn hoofd, die ook nog word gestimuleerd door de onttrekkingsverschijnselen, en de paniek stimuleert ook weer de aanmaak van cortisol die ook weer de andere ov's versterken.

Nou, ik lig voorlopig op de bank denk ik. Voor maanden.... dus ik ben blij als ik jullie hier af en toe tegen kom.
Al wens ik jullie beiden echt toe dat de duisternis die jullie ervaren, door het verlies van je geliefde, ook weg gaat. Want dat is het in al onze verhalen.


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord

#25

(06-08-2017, 10:05)Gietje117 schreef: Je hebt helemaal gelijk, Papsie. Het is helemaal niet zo simpel. Ik dacht ook, hier komen we wel uit. Wat op de tanden bijten... Maar intussen zit ik hier al meer dan een jaar alleen. En niets dat erop wijst dat hij mijn vriend beter is of weer richting relatie denkt.
Ik dacht dat het verwoorden van gevoelens tijdens een depressie verschillend was bij mannen en vrouwen, maar blijkbaar kan jouw vrouw het ook niet. Mijn vriend ook niet... Hij zegt dat hij het nu stilaan wel zal kunnen, dat heeft hij beloofd. Mij een uitleg te geven. Maar voorlopig mijdt hij weer al het contact.

Samen is heel erg lastig, maar alleen is ook hartverscheurend. Ik weet niet wat het beste is... Of laat ons zeggen, het meest leefbare.

Tja ik weet het ook allemaal niet meer zo goed, begin ondertussen me eigen ook best wel een klager te vinden, of mijn vrouw niets goed kan doen.
Dat is natuurlijk ook niet helemaal waar, maar het lijkt wel of de afstand tussen ons steeds groter wordt,
wat ik doe is ook niet helemaal goed, want ik voer (on)bewust de druk op bij haar.
Ik wil dat ze gewoon eens normaal over dingen gaat praten tegen mij, samen denken, oplossingen proberen te vinden, stapjes de goede kant op zien te maken, maar er lijkt gewoon geen beginnen aan.
Ze  kan wel over dingen praten,  als het maat niet over haar eigen of ons samen gaat.

Ik Kan er ook niet meer tegen dat ze me met geen vinger aan raakt, me op afstand probeert te houden, en altijd subtiel laat weten dat ik niets hoef te verwachten omdat ze geen gevoelens in die richting heeft.
Ik weet bijna wel zeker dat ze nog lang niet van de medicijnen af zal zijn, dus dan zullen die gevoelens er ook nog lang niet zijn.
Dat is  voor mij nu ook echt een groot ding aan het worden, ik kan mijn gevoelens niet eeuwig negeren.
Ik verlang hevig naar een een normaal gezinsleven, ik/we hebben eigenlijk alles, maar toch zwaar ongelukkig op het moment.
Antwoord

#26

(10-08-2017, 00:27)papsie schreef: Tja ik weet het ook allemaal niet meer zo goed, begin ondertussen me eigen ook best wel een klager te vinden, of mijn vrouw niets goed kan doen.
Dat is natuurlijk ook niet helemaal waar, maar het lijkt wel of de afstand tussen ons steeds groter wordt,
wat ik doe is ook niet helemaal goed, want ik voer (on)bewust de druk op bij haar.
Ik wil dat ze gewoon eens normaal over dingen gaat praten tegen mij, samen denken, oplossingen proberen te vinden, stapjes de goede kant op zien te maken, maar er lijkt gewoon geen beginnen aan.
Ze  kan wel over dingen praten,  als het maat niet over haar eigen of ons samen gaat.

Ik Kan er ook niet meer tegen dat ze me met geen vinger aan raakt, me op afstand probeert te houden, en altijd subtiel laat weten dat ik niets hoef te verwachten omdat ze geen gevoelens in die richting heeft.
Ik weet bijna wel zeker dat ze nog lang niet van de medicijnen af zal zijn, dus dan zullen die gevoelens er ook nog lang niet zijn.
Dat is  voor mij nu ook echt een groot ding aan het worden, ik kan mijn gevoelens niet eeuwig negeren.
Ik verlang hevig naar een een normaal gezinsleven, ik/we hebben eigenlijk alles, maar toch zwaar ongelukkig op het moment.

Hoi Papsie, herkenbaar je verhaal. Bij mij is mijn vriend degene met de depressie. Jouw gevoel herken ik ook heel goed. Zorg goed voor jezelf, blijf lachen....neem wat afstand( doe ik momenteel ook..erg lastig in 1 huis?) Geniet van je dochter. Laat je niet meeslepen. Succes!
Work hard, play harder  Heart
Antwoord

#27

Zo hier weer eens even een soort van update.
Meestal hebben ze een vrij negatieve toon, maar dit keer is het toch een beetje anders.
Tijdje geleden zelf maar weer eens het internet opgegaan om eens te kijken of er geen andere dingen te ondernemen zijn om de depressie aan te kunnen pakken.
We kwamen toen uit bij hypnotherapie, er stonden best wel veel positieve dingen over,
maar wij zelf vonden het eigenlijk niet echt iets.
Enkele dagen later toch maar eens gebeld en de situatie uitgelegd, deze mevrouw dacht toch dat ze mijn vrouw wel op de goede weg zou kunnen helpen.
Het is niet echt goedkoop, maar toch maar een afspraak gemaakt voor een behandeling.
Een 1,5 week later begon ze zelf en ik ook, vooruitgang te merken.
Duidelijk beter in haar vel, vrolijker, uit zichzelf veel meer gaan bewegen, en ze wil weer sexueel actief zijn.
Nu enkele weken later zet de stijgende lijn eigenlijk nog steeds door stapje voor stapje.
Ik hoop dat het niet iets tijdelijks is, maar dat we dit steeds verder kunnen uitbouwen.
Antwoord

#28

Leuk om te horen!! Dat heb je inderdaad nodig, dingen om op voort te bouwen! Ik wens jullie echt heel veel succes. Grijp deze kans want in veel gezinnen zit die kans er niet meer in...
Antwoord

#29

Zou mooi zijn als het zo doorzet papsie! Het kan soms zoiets simpels zijn. Jammer dat ze er dan weer zo'n groot prijskaartje aan moeten hangen. Dan is het vast niet voor iedereen bereikbaar. Laat je nog een keer weten hoe het gaat? Want veel mensen haken af als het beter gaat, maar positieve ervaringen zijn natuurlijk ook wel goed om te lezen. Succes verder!
Antwoord

#30

(16-09-2017, 12:20)Positiva schreef: Zou mooi zijn als het zo doorzet papsie! Het kan soms zoiets simpels zijn. Jammer dat ze er dan weer zo'n groot prijskaartje aan moeten hangen. Dan is het vast niet voor iedereen bereikbaar. Laat je nog een keer weten hoe het gaat? Want veel mensen haken af als het beter gaat, maar positieve ervaringen zijn natuurlijk ook wel goed om te lezen. Succes verder!

Ja ik blijf zeker hier aanwezig en ik post zo nu en dan wel hoe het gaat.
Was inderdaad wel prijzig (125 euro voor ong 1 uurtje)
Ja het gaat nog steeds best goed,de ene dag makkelijker als de andere maar toch nog wel gewoon een stijgende lijn.
Elke dag 1,5 uur wandelen, huishouden wordt weer stuk beter opgepikt, zodat ik dat ook nog niet allemaal moet doen.
Staat nog wel op een wachtlijst voor vervolg therapie hier, jammer dat daar iedere keer weer zo'n wachtlijst voor is, nu alweer zo'n 2,5 maand aan het wachten.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
01-11-2022, 00:21
Laatste bericht: wicket
29-09-2021, 16:31
Laatste bericht: Feline
17-07-2021, 01:54
Laatste bericht: Joy
  Is geluk gewoon niet voor mij? Started by Roux
10 Replies - 4,349 Views
05-09-2018, 21:45
Laatste bericht: Vera_73
23-07-2018, 12:20
Laatste bericht: Positiva
03-04-2017, 08:31
Laatste bericht: Sofie



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)