Hallo allemaal ik wil graag mijn verhaal
Hier schrijven. Ik ben een vrouw van 49 en sinds November heb ik een zware depressie. Ik ben drie keer opgenomen in een kliniek. Ik ga nu naar een dagkliniek sinds 4 weken. In Oktober na meerdere problemen in de Familie is het me allemaal langsaam teveel geworden. Ik raakte weer in een depressie de laatste was voor 7 jaren. En dat waren depressies die 3 maanden duurde en waarbij ik met medicatie en hulp van familie er weer bovenop ben gekommen. Deze keer is helaas anders. Ik zit ook in een hele vervelende situatie. Mijn man wou scheiden dat heeft hij met de kerst gezegt terwijl
Ik nog in de kliniek zat. Ik heb ook nog een zoontje van 6. Ik woon nu nog met mijn man (ex man) samen in huis omdat mijn woning nog niet klaar is. Ik ben zo enorm aan het vechten voor alles. Ik ben zo bang dat mijn depressie heel erg lang gaat duren omdat ik zoveel stress heb op het moment. Ik kan gewoon niet beter worden. Ik heb 20 mg Escitolapram ik heb oxa 20 mg per dag en Trimipramin om te slapen 25 mg. Binnenkort is mijn woning klaar en kan ik gaan verhuizen maar ik heb ook enorme angst om alleen te zijn. Het is allemaal zo een chaos. Herkent iemand deze angsten om alleen te zijn en ook op de dag door mijn onrust weet ik nieg waar ik het zoeken moet. Die onrust is zo enorm vervelend ik weet met rustige momenten bijna niet om te gaan. Dagschommelingen heb ik ook sochtends voel ik me het slechtste savonds zo rond 18.00 uur gaat het wat beter. Ik wil me zo enorm graag weer een beetje beter voelen. Ik weet ik deze situatie moeilijk maar dat de depressie wat minder wordt dat ik meer kracht heb om
Met de scheiding om te gaan.

Hoi Anoniem,

Welkom op dit forum. Neem de ruimte hier om alles te vertellen wat je maar wilt. Vechten is heel zwaar als je al het maximale doet. Op dat moment gaat er meer energie uit dan dat er bij komt. Ik denk dat iedereen met een depressie en of andere stoornissen ditzelfde ervaart. Je bent niet alleen. Ik kan me voorstellen dat je het op dit moment vrij uitzichtloos is. Dat voelde ik een aantal jaren geleden ook zo. Inmiddels gaat het met mij heel goed. Ik ben van de medicatie af en heb weer plezier in het leven. Ik heb nog mn ups en downs, maar dat hoort er een beetje bij. Dat moment ligt voor jou ook in de toekomst. Je komt over als een sterke en wijze vrouw. Die vechtlust helpt je enorm om er sterker uit te komen, ook al zie je dat misschien nu niet zo. Ik erken dat het heel moeilijk is om aan de ene kant niet over je grenzen heen te gaan terwijl het zo nodig is om voor jezelf (en voor je kind) te zorgen. Het is altijd maar lastig lastig. Probeer wat te ondernemen, wat leuks te doen. Het belangrijkste is dan niet dat het ook direct leuk is, dat zal je brein opnieuw moeten leren omdat je zoveel negativiteit ervaart, maar het gaat om het doen. De keer daarop gaat het alweer wat beter en zul je positieve prikkels ervaren. Enzovoorts. Ik hoop van je te horen. Ik wens je ondanks alles toch alvast een fijne avond toe.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku