Een perspectief op depressie, voor wie er wat aan heeft.

Beste forumgebruikers, beste medereizigers,

Langs dit bericht zou ik als "nieuwkomer" graag - en in alle bescheidenheid - een perspectief op depressie in het algemeen willen aanreiken waar sommigen onder jullie gebeurlijk enige vorm van herkenning of inzicht bij zullen ervaren. Na een levenslange "flirt" met de immer op de loer liggende neerslachtigheid en melancholie en het lezen van nogal wat gerelateerde lectuur lijken de volgende beschouwingen voldoende relevant om op dit forum te worden gedeeld, maar voel en oordeel hierover vooral zelf.

Om meteen tot de kern van de beschouwing te komen: het lijden onder depressieve of angstige gevoelens betekent geenszins dat er iets mis zou zijn met U, de zogeheten "patiënt". Wel integendeel, en hoe vreemd de stelling misschien ook moge lijken: die gevoelens wijzen veeleer op een wezenlijk normale en zelfs gezonde reactie op een zwaar zieke maatschappelijke structuur die haast onvermijdelijk gevoelens van vervreemding, disconnectie en bijgevolg ook depressie aan de lopende band genereert.

Het belang van deze essentiële nuance in de beschouwing rond depressie kan mijns inziens niet voldoende worden benadrukt, vermits ze de klemtoon en focus voor eens en altijd verlegt van het verondersteld "defecte" individu dat kost wat kost "genezen" dient te worden naar de eigenlijke en onderliggende aandoening; die van een zwaar zieke en gebrekkelijke "samenleving" die geenszins aan die term beantwoordt. Hierbij wordt graag het volgende citaat van Jiddu Krishnamurti (voor sommigen onder jullie allicht geen onbekende) aangehaald: "Het is geen blijk van gezondheid om goed aangepast te zijn aan een zwaar zieke maatschappij".

Toch, en hoe verbijsterend ook, wordt vandaag de dag de focus dus zo goed als geheel gericht op de talloze zogezegd "zieke" individuen, terwijl de sociale en culturele omgeving die de aandoening veroorzaakt zo goed als geheel buiten beschouwing blijft. Die wezenlijk absurde situatie is ergens begrijpelijk, omdat ze de gemakkelijkste uitweg biedt; zo blijft de veel moeilijker maar o zo belangrijke denkoefening om een structurele ziekte te (h)erkennen vermeden. En het is allicht overbodig te vermelden dat een ronduit meedogenloze farmaceutische industrie met dat status quo uitermate goed boert.

Laat het ook duidelijk zijn dat dezelfde principiële situatie zich evengoed en om dezelfde redenen voordoet bij een waaier aan overige "welvaartziektes", waaronder een al even omvangrijke verslavingsproblematiek. Voor U, beste lezer, kan dit een welgekomen uitgangspunt betekenen op uw persoonlijke situatie en lijdensweg, waarbij hoogst onterechte en misplaatste gevoelens van tekortkoming, faling, of zelfvervreemding in de kern worden aangeraakt en hopelijk voor een stuk opgeheven. Van daaruit kan een veel vruchtbaarder en vooral meer waarheidsgetrouwer parcours worden gevolgd op weg naar het terugvinden of van de oorspronkelijke en authentieke levenslust en inspiratie die zwaar onderdrukt maar nooit geheel afwezig zullen zijn geweest.

Hartelijk gegroet inmiddels!

Philippe.