Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leven met partner met depressie is zwaar


#1

Ik ben een vrouw van 52 en al bijna 27 jaar getrouwd met mijn partner. We hebben 2 dochters, waarvan 1 nog thuiswonend en 2 lieve schoonzoons. Tot 2 jaar geleden hadden wij een onbezorgd leven. Mijn man was een hardwerkende man. Op een gegeven moment kreeg gij steeds minder zin in dingen, zag tegen dingen op en ging op t laatst huilend naar zijn werk. Hij kwam thuis en dachten aanvankelijk aan een burn-out. Het werd van kwaad tot erger en mijn man belande in een zware depressie. Eerst huisarts en vele medicijnen. Uiteindelijk opname waardoor het beter ging dachten wij. Na 7 weken weer naar huis, te snel afbouwen van medicijnen. 4 weken later ging het helemaal fout. Hij nam een overdosis. Dit heeft hij ternauwernood overleefd! 1 1/5 IC en na 2 1/2 week ziekenhuis opname kliniek van 9 weken. Daarna intensieve thuiszorg gehad. Op een gegeven moment depressie vrij. Maar..toen werd hij manisch. Weer andere medicatie. Dat hielp, maar door omstandigheden komt eind vorig jaar depressie weer terug. Diagnose: bipolaire stoornis. Opbouwen met Lithium. Nu pas geleden gehoord dat hij 100 % is afgekeurd. Gevolg: weer de diepte in. Het blijft maar op en neer gaan. Ik vind dit heel moeilijk en heel zwaar en sta tot nu toe mijn man bij. Ik ga ook mee met al zijn afspraken, regel alles voor hem. Ik probeer zo goed en kwaad als het kan mijn eigen dingen te blijven doen, maar ik weet nu wel dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn! Dit is zo'n beetje mijn verhaal nog vrij beknopt. Ik schrijf niet gauw wat op een forum, maar ik moest dit toch echt even kwijt. Ook in de hoop wat steun van lotgenoten te kunnen vinden. Bedankt vast voor het lezen!
Antwoord

#2

Hallo Jacky,

Welkom op dit forum en dapper dat je je verhaal hebt geschreven. Er zijn hier meerdere 'partners van ...' en die zullen je ongetwijfeld als mede-lotgenoot laten weten hoe zij er in staan.

Ik ben zelf de depressieve in mijn relatie en het enige dat ik je kan zeggen is, dat ik het geweldig van je vind dat je je man zo steunt en je jezelf toch niet uit het oog verliest.

Wat ik mis in je verhaal is in hoeverre je man je toelaat tot zijn stemmingen. Ik weet ondertussen dat ik mijn partner geen deelgenoot maak van mijn diepere gevoelens. Ik heb op dit forum geleerd hoe dat komt: mijn vriend staat veel te dicht bij me, veel te dicht bij de beerput, de oorzaak van mijn depressie. Door die korte afstand ben ik bang dat hij de klep opent die ik zelf niet kan of wil openen.
Mocht die geslotenheid bij jou ook spelen dan kan mijn ervaring misschien het een en ander verklaren.

Ik wens je een welbestede tijd hier op het forum en ik hoop dat we van elkaar kunnen leren.

groet,
Ray
Antwoord

#3

(10-05-2018, 08:49)Ray schreef: Hallo Jacky,

Welkom op dit forum en dapper dat je je verhaal hebt geschreven. Er zijn hier meerdere 'partners van ...' en die zullen je ongetwijfeld als mede-lotgenoot laten weten hoe zij er in staan.

Ik ben zelf de depressieve in mijn relatie en het enige dat ik je kan zeggen is, dat ik het geweldig van je vind dat je je man zo steunt en je jezelf toch niet uit het oog verliest.

Wat ik mis in je verhaal is in hoeverre je man je toelaat tot zijn stemmingen. Ik weet ondertussen dat ik mijn partner geen deelgenoot maak van mijn diepere gevoelens. Ik heb op dit forum geleerd hoe dat komt: mijn vriend staat veel te dicht bij me, veel te dicht bij de beerput, de oorzaak van mijn depressie. Door die korte afstand ben ik bang dat hij de klep opent die ik zelf niet kan of wil openen.
Mocht die geslotenheid bij jou ook spelen dan kan mijn ervaring misschien het een en ander verklaren.

Ik wens je een welbestede tijd hier op het forum en ik hoop dat we van elkaar kunnen leren.

groet,
Ray

Dank je voor je reactie Ray. Gelukkig betrekt mijn man mij er wel bij, met wat er in hem omgaat. Ik probeer hem daar zo goed en kwaad het kan bij te helpen en te steunen. Voordeel is denk ook dat ik met ieder gesprek naar zijn behandelaar meega. Hij heeft daar wel geleerd om zich helemaal open te stellen. Ik heb hier ook heel veel baat bij. Maar het blijft lastig om hier mee om te gaan. Het is heel veel geven en er (tijdelijk) weinig tot niets voor terugkrijgen.
Antwoord

#4

(18-05-2018, 11:40)JanW schreef: Hi Jacky, oei wat zwaar voor je. Zo zie je dat een psychische ziekte veel zwaarder kan zijn dan een lichamelijke (zonder van dat laatste iets af te doen). Een depressie heb je ook samen, je moet er met z'n twee doorheen. Die zware taak oppakken is een teken van liefde, maar vooraf weet je nooit hoeveel rek er in zal zitten om het vol te houden. En kom je nog wel aan jezelf toe? Voor je dochters zal het ook een flinke impact hebben. Het feit dat je man Lithium krijgt geeft aan dat die bipolaire stoornis van behoorlijk zwaar niveau is. Kun je tegen die stemmingswisselingen? En kom je nog wel eens de man in hem tegen waar je ooit verliefd op was? Wat dat betreft kunnen misschien die kleine momentjes die wel goed zijn van grote waarde zijn. En misschien kun je het leven bij jullie thuis zo organiseren dat jij er ook even uit kunt. Een liefhebben partner is immers niet hetzelfde als een full time hulpverlener. Ik wens je veel sterkte! Jan.

Hoi Jan,
Bedankt voor je reactie!
De laatste tijd gaat het weer niet zo goed met mijn man. Hij heeft er sinds vorige week ook weer antidepressiva bij gehad. Hij is 1 keer manisch geweest en grotendeels depressief met zeer korte stabiele periodes. Er hoeft momenteel maar een kink in de kabel te komen en hij zakt gelijk weer terug.Hij moet bepaalde dingen afsluiten en achter zich laten, wat heel moeilijk voor hem is. 
Als hij in een flinke dip zit, trekt hij mij mee. Maar gelukkig heb ik mijn werk, wat ik met plezier doe en ik ga regelmatig leuke dingen doen met mijn dochters. Ik ben ook gezegend met een liefhebbende begripvolle familie waar ik veel steun aan heb. Ik praat ook veel met ze en vnl mijn kinderen.
En inderdaad...mijn relatie is niet meer wat het was. Het is heel veel geven en nemen en er weinig tot niks voor terugkrijgen. Ik mis de intimiteit samen. Als hij me vastpakt voel ik dat er niks doorkomt van zijn kant. Hij vind dit zelf ook heel vervelend.  
Maar ik probeer ondanks alles positief te blijven en blijf geloven in betere tijden. 
Groetjes, Jacky
Antwoord

#5

(19-05-2018, 11:51)JanW schreef: Hi Jacky, heel herkenbaar wat je schrijft. Mijn vrouw heeft ook heel zware jaren met mij gehad, vanwege mijn depressies. Achteraf blijkt het te gaan om een serotine-tekort. Het is ook niet te begrijpen voor mensen die er niet mee te maken hebben (gehad). Ik heb nl. een vrolijk en oplossingsgericht karakter maar ben toch steeds weer onderuit gegaan tot mijn 45ste jaar. Ik heb toen twee jaar bij GGZ gelopen en ben nu levenslang aan de Paroxetine. Ik mag me gelukkig prijzen dat dit de diepe kuilen wegneemt. Maar voor mij en mijn vrouw is de consequentie dat het over is met mijn libido. Je hebt de ziekte dus samen. Ik heb zeer veel respect voor mijn vrouw, dat ze al die honderden keren mijn geklaag heeft aangehoord. Nu is mijn lach echt en kan ik haar veel terug gegeven. Pay-back-time zogezegd, al is er nog rest-schade. Ik slaap overdag bijv een poos en kan niet ver weg met vakanties. Maar we hebben ook veel lol samen, het is dus genieten van wat er nog wel is. In mijn directe omgeving heb ik ook iemand die manisch-depressief is en aan de Lithium. Moeilijk hoor, wat een zwaar leven is dat. Ook de manische periodes. Staat ze midden in de nacht op en gaat ze doodleuk ineens de hele kledingkast in de wasmachine proppen. Een volgend moment is ze niet meer vooruit te branden. En al zoveel therapie gehad. Wat anders: ik ben qua persoonlijkheid niet veranderd, alleen komt mijn eigenlijke (onbezorgde) karakter nu veel meer aan de oppervlakte. Verandert jouw man ook? En is dat ten goede of juist niet? Zelf doe ik alleen nog thuiswerk (copywriter), maar sta niet meer voor de klas. Die drukte kan ik niet meer aan. Alleen al het lawaai en de vele afspraken, het liep me compleet over de schoenen. Ik heb leren accepteren dat ik voor dat vak ben afgekeurd, sterker nog: het was een opluchting. We hebben financieel gezien een enorme stap achteruit gemaakt, wonen veel kleiner dan voorheen, maar zijn nu ook veel gelukkiger. Zo zie je wat er allemaal gebeuren kan door een psychische ziekte. Ik wens je (en je man en kinderen) veel moed en kracht toe en toch ook lol in het leven. Groeten, Jan.
Hoi Jan,
Ook heel heftig wat jij samen met je vrouw hebt moeten doormaken.Fijn dat het nu weer beter gaat.. Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat het echt weer de goede kant opging? Mijn man heeft de afgelopen 2 jaar wel een paar 'stabiele' periodes gehad, maar die waren helaas van korte duur. Dit komt achteraf ook, omdat de juiste diagnose nog niet was gesteld en hij daarom nog niet de juiste medicatie had. Ik hoop dus dat hij nu de goede heeft. Hij heeft dus de Lithium en Sertraline.Die heeft nog maar kort, dus die moeten nog hun werk gaan doen. Hij heeft ze eerder gehad, heel succesvol, maar door de medicatie sloeg dat dus om in manie.Hij was dus 's nachts om 12 uur nog aan het klussen. Voordeel was dat hij toen alle achtergebleven klussen thuis heeft geklaard. Nadeel: we hebben nog nooit zo vaak ruzie gehad. Wat ik ook zei, alles werd verkeerd begrepen. 
Ook mijn man is niet meer de persoon waar ik vroeger verliefd op werd. Onze relatie is niet meer hetzelfde. In zijn goede periodes genieten we zoveel mogelijk,  want dan is hij wel weer terug om het zo maar te zeggen. Een voordeel ia wel, dat mijn man meer met me praat over zijn gevoelens, terwijl hij vroeger behoorlijk gesloten was . Dit vind ik heel prettig. Dit heeft hij wel geleerd bij zijn behandelaar om zich open te stellen en zich bloot te geven.
Net als jij kan mijn man ook slecht meer tegen drukte, dat benauwd hem en hij krijgt het gevoel dat iedereen hem aanstaart. We moeten ook niet teveel afspraken achter elkaar hebben, want dan word hij onrustig en zenuwachtig. 
En ook wij hebben financieel in moeten leveren, maar we gaan het wel redden. Over een paar maanden hebben we ons huis ook vrij, waardoor we weer iets meer speling hebben.
Nu hoop ik dat we eerdaags alles netjes kunnen afsluiten met zijn werkgever, waardoor mijn man weer meer rust krijgt.

Groetjes, Jacky
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 683 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)