Hallo allen,

Ik ben erg benieuwd hoe jullie omgaan met werk en huishouden tijdens je depressie. 
Zitten jullie in de ziektewet? Hebben jullie hulp van familie of buitenaf voor huishoudelijke zaken? Of kunnen jullie je er wel toe zetten?

Mijn verhaal:
Ik heb een full-time werkende man, geen kinderen, werkte met veel plezier 32 uur/week en deed daarnaast het volledige huishouden. Toen ik (opnieuw) depressief werd had ik een groot energieprobleem, thuis kon ik al tijden niks anders dan op de bank ploffen en slapen. Op een gegeven moment meldde ik mij ook steeds vaker ziek op het werk en kwam ik gedeeltelijk in de ziektewet. Van de arbo-arts moest ik 6uur/dag blijven werken en daarnaast voldoende bewegen en gezond eten.
Maar dat lukte mij helemaal niet! Werken deed ik op pure wilskracht en onder druk van arbo en werkgever, ik was al uitgeput van 10 min. wandelen en ook als er eten in huis was, konden we het niet opbrengen te gaan koken. Mijn man probeerde zo goed en kwaad als het ging huishouden, boodschappen en dergelijke te doen, maar dit viel hem ontzettend zwaar naast zijn baan en mijn depressie. Hierdoor verslonsde het huishouden en aten we vaak makkelijk en ongezond.
Dit aangegeven bij de arbo-arts, maar die bleef volhouden hoe belangrijk bewegen en gezond eten was. Omdat ik al een half jaar op de wachtlijst stond voor behandeling bij ggz, kreeg ik de gelegenheid gebruik te maken van een psycholoog via de arbo. Ook deze gesprekken waren voornamelijk gericht op mij weer in beweging te krijgen. Uiteindelijk heb ik een vaststellingsovereenkomst getekend, omdat ik de druk niet meer aan kon, het ging van kwaad tot erger en ik zag niet in hoe ik zo ooit zou moeten herstellen.

Na 8 maanden niet te werken, kreeg ik weer een beetje energie en zin in dingen te doen. Ik sport nu sinds 9 maanden geleden 1-2x/week een uur, doe huishouden(lukt niet altijd volledig) en werk 13 uur/week. Zodra hier extra dingen bij komen, merk ik al dat ik het lastig vol kan houden. (ben ondertussen via een psych nieuwe medicatie zoeken)
Door het tekenen van de vaststellingsovereenkomst zit ik niet in de ziektewet en krijg dus ook geen uitkering voor de uren dat ik niet kan werken.

Herkennen jullie dit of ging/gaat het bij jullie heel anders? 

Hoi Jorin,

Ik herken mij in jouw verhaal. Ook ik heb een vaststellingsovereenkomst met de werkgever getekend om van de druk af te zijn. Binnenkort ga ik dan ook uit dienst en kom ik in de WW uit. Ik zie ertegenop om aan de sollicitatieplicht te voldoen, maar ik heb geen andere keuze. Mijn psycholoog zegt dat ik na 90 dagen aanspraak kan maken op de ziketewet. Hopelijk heb ik dat niet nodig. Momenteel werk ik dus niet en dat vind ik erg moeilijk. Hoe heb jij het aangepakt om van volledig thuis weer te gaan werken?
Zelf heb ik mij nu aangemeld voor vrijwilligerswerk om op die wijze aan de opbouw te werken. Verder sport ik 3 keer per week en doe ik het huishouden en verzorg ik mijn dochter. Dit kost mij allemaal veel energie. Ik hoop dat ik over enkele maanden bijvoorbeeld een paar uurtjes kan gaan werken en dit wordt dan aangevuld vanuit de WW. Verder slik ik ook medicatie, maar deze is nog steeds niet goed ingesteld. Dat vind ik ook erg frustererend en daar voel ik mij vaak machteloos onder. Al met al duurt deze episode al ongeveer 15 maanden en voel ik mij er vaak wanhopig bij. Wanneer gaat het lichtje weer schijnen aan het einde van de tunnel. Hoe is dat voor jou?

Lieve groetjes,
Marjolein

Hoi Marjolein,

Bedankt voor jouw reactie. Vervelend dat je in een vergelijkbare situatie terecht bent gekomen. 
Ik heb destijds geen WW aangevraagd om geen sollicitatieplicht te hebben. Met mijn werk zou ik gegarandeerd op dag 1 aangenomen worden en dat wilde en kon ik niet. (geen idee of dat verstandig was, maar we konden het gelukkig lijden). 
Nadat ik weer kon sporten, huishouden doen en paar keer vrijwilligerswerk had gedaan, durfde ik het wel aan. Gelukkig heb ik nu een hele fijne werkgever waarbij ik zelf mijn werktijden mocht kiezen en mijn eigen dag kan indelen, dat helpt mij heel erg. Als ik wil kan ik uren uitbreiden, maar het hoeft niet.
Als tip: bedenk waar je stress van krijgt binnen je huidige werk en kijk of je dat kan vermijden of anders mee omgaan in je nieuwe baan.
Verder heb ik gewerkt aan mijn basis: voldoende bewegen, gezond eten, genoeg sociale contacten. Dit moest eerst goed en stabiel zijn, voor ik weer ging werken. De balans was voorheen totaal zoek; ik werkte en daarnaast kon ik niks. (En de arbo kon dat geen moer schelen). 

Ik heb een jaar lang aangemodderd met werk en arbo voordat ik per direct gestopt ben met alles. Daarna heeft het 8 maand geduurd voordat ik weer een beetje ging werken. Nu 10 maand 13 uur/week en dus nog zoeken naar de juiste medicijnen. 
Bij mij duurde het zo lang, omdat ik eerst tegen medicijnen was en dacht dat ik op andere manieren aan mijn herstel kon werken. 
Tegenwoordig probeer ik het te accepteren, maar heb soms wel dagen van wanhoop en frustratie. Ik probeer dan te kijken naar wat ik nu wél kan.

Ik vind het knap wat je allemaal nog doet! Hoop dat je je zsm weer beter gaat voelen.

Liefs,

Hoi Marjolein,

Bedankt voor jouw reactie. Vervelend dat je in een vergelijkbare situatie terecht bent gekomen. 
Ik heb destijds geen WW aangevraagd om geen sollicitatieplicht te hebben. Met mijn werk zou ik gegarandeerd op dag 1 aangenomen worden en dat wilde en kon ik niet. (geen idee of dat verstandig was, maar we konden het gelukkig lijden). 
Nadat ik weer kon sporten, huishouden doen en paar keer vrijwilligerswerk had gedaan, durfde ik het wel aan. Gelukkig heb ik nu een hele fijne werkgever waarbij ik zelf mijn werktijden mocht kiezen en mijn eigen dag kan indelen, dat helpt mij heel erg. Als ik wil kan ik uren uitbreiden, maar het hoeft niet.
Als tip: bedenk waar je stress van krijgt binnen je huidige werk en kijk of je dat kan vermijden of anders mee omgaan in je nieuwe baan.
Verder heb ik gewerkt aan mijn basis: voldoende bewegen, gezond eten, genoeg sociale contacten. Dit moest eerst goed en stabiel zijn, voor ik weer ging werken. De balans was voorheen totaal zoek; ik werkte en daarnaast kon ik niks. (En de arbo kon dat geen moer schelen). 

Ik heb een jaar lang aangemodderd met werk en arbo voordat ik per direct gestopt ben met alles. Daarna heeft het 8 maand geduurd voordat ik weer een beetje ging werken. Nu 10 maand 13 uur/week en dus nog zoeken naar de juiste medicijnen. 
Bij mij duurde het zo lang, omdat ik eerst tegen medicijnen was en dacht dat ik op andere manieren aan mijn herstel kon werken. 
Tegenwoordig probeer ik het te accepteren, maar heb soms wel dagen van wanhoop en frustratie. Ik probeer dan te kijken naar wat ik nu wél kan.

Ik vind het knap wat je allemaal nog doet! Hoop dat je je zsm weer beter gaat voelen.

Liefs,

---

Beste Jorin , ik wil je ook wel vertellen hoe het bij mij is geweest. Door mijn depressies en persoonlijkheidsproblematiek heb ik een heftig parcours afgelegd op het werk. Ik stuitte  steeds weer op dezelfde problemen op het werk nl. de druk niet aankunnen , het veel te goed willen doen te perfectionistisch het niet kunnen omgaan met jaloezie en rivaliteit onder collega's en heel weinig energie dit alles leidde tot een situatie dat ik het steeds moest opgeven en dan ergens anders beginnen weer volle moed en het dan niet kunnen volhouden. Ik sleepte me voort van werk naar werk en als ik thuis kwam was ik uitgeput en had geen energie meer voor niets en trouwens ik moest me dan ook afreageren van de stress die ik had gehad op het werk en daar kwam niks goeds van. Ik had hoogten en laagten ook op het werk. Maar dat alles heb ik lang gedaan echt sukkelen tot er opnames kwamen en ik zo in de ziektewet ben gegaan . Mijn adviseur begreep mijn problematiek en ik kreeg een uitkering maar nog steeds was ik niet gelukkig ik voelde me gefaald ongelukkig beschaamd dat ik geen werk meer had. Nog steeds heb ik het er moeilijk mee juist ook omdat je als je in de ziektewet bent je er uiteraard financieel ook op achteruit gaat en dat heeft ook gevolgen. Dan heb ik ook vrijwilligerswerk een tijd gedaan en nu help ik vaak mijn bejaarde moeder dat is ook een vorm van vrijwilligerswerk,mijn ma is hoogbejaard en heeft veel hulp nodig. Maar ik vind dit nog steeds een moeilijk item het geen betaald werk hebben ik vind het moeilijk als mensen me vragen wat ik eigenlijk doe. Met therapie heb ik het wel een plaats kunnen geven en heb ik er meer vrede mee en probeer ik mijn leven zo zinvol in te richten en aan mezelf te werken . Uiteraard heb ik ook medicijnen die samen met de therapie me meer rust geven maar ja acceptatie is heel belangrijk heb ik geleerd en dat probeer ik ook te doen ivm. werksituatie ik heb al genoeg aan mijn huishouden en aan de verzorging van mijn ma. Hopelijk is dit alles ook zinvol...

Hallo Cyranno,

Bedankt voor jouw verhaal. Ik begrijp het wel dat je het moeilijk vindt geen betaald werk te hebben. Jammer dat je geen werk hebt gevonden wat wel bij je past, ook al is het maar voor een paar uur/week. Persoonlijk vind ik het zorgen voor je moeder juist heel waardevol. Veel fijner voor haar dan een verpleeghuis lijkt mij!
Ik vond het ook altijd vervelend als iemand naar mijn werk vroeg toen ik geen werk had. Is toch de standaard vraag van mensen. En nu nog als ze doorvragen hoeveel ik werk/welke dagen. Het voelt toch alsof ik mij dan moet verantwoorden dat ik niet fulltime werk en dat ik minder waard ben dan iemand die dat wel doet.

Hallo Cyranno,

Bedankt voor jouw verhaal. Ik begrijp het wel dat je het moeilijk vindt geen betaald werk te hebben. Jammer dat je geen werk hebt gevonden wat wel bij je past, ook al is het maar voor een paar uur/week. Persoonlijk vind ik het zorgen voor je moeder juist heel waardevol. Veel fijner voor haar dan een verpleeghuis lijkt mij!
Ik vond het ook altijd vervelend als iemand naar mijn werk vroeg toen ik geen werk had. Is toch de standaard vraag van mensen. En nu nog als ze doorvragen hoeveel ik werk/welke dagen. Het voelt toch alsof ik mij dan moet verantwoorden dat ik niet fulltime werk en dat ik minder waard ben dan iemand die dat wel doet.

Hoi Jorin bedankt voor je reactie het is inderdaad moeilijk want is het eerste wat mensen aan je vragen en inderdaad vragen ze door. Vroeger draaide ik er steeds omheen maar nu zeg ik waar het op staat ik zeg eerlijk hoe de vork in de steel zit. Ik draag zorg voor mijn moeder net alsof ik zou naar het werk gaan zo heb ik toch wat zingeving. En mijn moeder kan in haar domicilie blijven op die manier. Ja mensen meten je waarde toch vaak aan wat je doet of wat je hebt in plaats van wie je bent. Maar ja dan is dat eigenlijk hun probleem niet? Ik probeer structuur te hebben en zingeving  en de rest moet ik accepteren. Acceptatie is heel belangrijk niet? Dat heb ik geleerd in de therapie. We mogen eigenlijk fier zijn dat we actief zijn en toch ons best doen niettegenstaande onze problematiek. Dus wees  ook fier zou ik zeggen je verdient het  groetjes cyranno

Hoi Jorin bedankt voor je reactie het is inderdaad moeilijk want is het eerste wat mensen aan je vragen en inderdaad vragen ze door. Vroeger draaide ik er steeds omheen maar nu zeg ik waar het op staat ik zeg eerlijk hoe de vork in de steel zit. Ik draag zorg voor mijn moeder net alsof ik zou naar het werk gaan zo heb ik toch wat zingeving. En mijn moeder kan in haar domicilie blijven op die manier. Ja mensen meten je waarde toch vaak aan wat je doet of wat je hebt in plaats van wie je bent. Maar ja dan is dat eigenlijk hun probleem niet? Ik probeer structuur te hebben en zingeving  en de rest moet ik accepteren. Acceptatie is heel belangrijk niet? Dat heb ik geleerd in de therapie. We mogen eigenlijk fier zijn dat we actief zijn en toch ons best doen niettegenstaande onze problematiek. Dus wees  ook fier zou ik zeggen je verdient het  groetjes cyranno

Je hebt helemaal gelijk, bedankt

Hoi Marjolein,

Bedankt voor jouw reactie. Vervelend dat je in een vergelijkbare situatie terecht bent gekomen. 
Ik heb destijds geen WW aangevraagd om geen sollicitatieplicht te hebben. Met mijn werk zou ik gegarandeerd op dag 1 aangenomen worden en dat wilde en kon ik niet. (geen idee of dat verstandig was, maar we konden het gelukkig lijden). 
Nadat ik weer kon sporten, huishouden doen en paar keer vrijwilligerswerk had gedaan, durfde ik het wel aan. Gelukkig heb ik nu een hele fijne werkgever waarbij ik zelf mijn werktijden mocht kiezen en mijn eigen dag kan indelen, dat helpt mij heel erg. Als ik wil kan ik uren uitbreiden, maar het hoeft niet.
Als tip: bedenk waar je stress van krijgt binnen je huidige werk en kijk of je dat kan vermijden of anders mee omgaan in je nieuwe baan.
Verder heb ik gewerkt aan mijn basis: voldoende bewegen, gezond eten, genoeg sociale contacten. Dit moest eerst goed en stabiel zijn, voor ik weer ging werken. De balans was voorheen totaal zoek; ik werkte en daarnaast kon ik niks. (En de arbo kon dat geen moer schelen). 

Ik heb een jaar lang aangemodderd met werk en arbo voordat ik per direct gestopt ben met alles. Daarna heeft het 8 maand geduurd voordat ik weer een beetje ging werken. Nu 10 maand 13 uur/week en dus nog zoeken naar de juiste medicijnen. 
Bij mij duurde het zo lang, omdat ik eerst tegen medicijnen was en dacht dat ik op andere manieren aan mijn herstel kon werken. 
Tegenwoordig probeer ik het te accepteren, maar heb soms wel dagen van wanhoop en frustratie. Ik probeer dan te kijken naar wat ik nu wél kan.

Ik vind het knap wat je allemaal nog doet! Hoop dat je je zsm weer beter gaat voelen.

Liefs,

Hoi Jorin,

Wauw! Jouw verhaal geeft mij hoop dat het mij ook een keer weer gaat lukken. Ik denk op dit moment dat ik vooral niet durf. Bang dat mijn klachten erger worden en bang dat ik dadelijk opnieuw ‘moet’ verzuimen. Ik denk dat ik van mijn overtuiging af mag komen dat het gevaarlijk is om te werken en dat ik mij eerste weer goed moet voelen voordat ik kan werken. 
Mag ik vragen hoe jij een nieuwe baan hebt gevonden en of je nieuwe werkgever op de hoogte is? 
En voel je je altijd goed als je gaat werken of heb je op jouw werk ook last van je depressie en hoe ga je daarmee om?
Afgelopen maandag ging ik naar een cursus van het vrijwilligerswerk en voelde ik mij plotseling heel moe worden. Dit duurde misschien maar een kwartier, maar dit bepaalt dan mijn hele dag en ik zie het dan als gefaald. Er komen dan allerlei negatieve gedachtes naar boven, zoals als ik dit al niet kan, kan ik ook niet gaan werken... Heel vermoeiend pff...

Ik hoop niet dat je het erg vind dat ik zoveel vragen stel...

Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein,
Ik zal je even een pb sturen met de antwoorden op aaaaal jouw vragen hihi (vind ik helemaal niet erg hoor!)

Hallo allen,

Ik ben erg benieuwd hoe jullie omgaan met werk en huishouden tijdens je depressie. 
Zitten jullie in de ziektewet? Hebben jullie hulp van familie of buitenaf voor huishoudelijke zaken? Of kunnen jullie je er wel toe zetten?

Mijn verhaal:
Ik heb een full-time werkende man, geen kinderen, werkte met veel plezier 32 uur/week en deed daarnaast het volledige huishouden. Toen ik (opnieuw) depressief werd had ik een groot energieprobleem, thuis kon ik al tijden niks anders dan op de bank ploffen en slapen. Op een gegeven moment meldde ik mij ook steeds vaker ziek op het werk en kwam ik gedeeltelijk in de ziektewet. Van de arbo-arts moest ik 6uur/dag blijven werken en daarnaast voldoende bewegen en gezond eten.
Maar dat lukte mij helemaal niet! Werken deed ik op pure wilskracht en onder druk van arbo en werkgever, ik was al uitgeput van 10 min. wandelen en ook als er eten in huis was, konden we het niet opbrengen te gaan koken. Mijn man probeerde zo goed en kwaad als het ging huishouden, boodschappen en dergelijke te doen, maar dit viel hem ontzettend zwaar naast zijn baan en mijn depressie. Hierdoor verslonsde het huishouden en aten we vaak makkelijk en ongezond.
Dit aangegeven bij de arbo-arts, maar die bleef volhouden hoe belangrijk bewegen en gezond eten was. Omdat ik al een half jaar op de wachtlijst stond voor behandeling bij ggz, kreeg ik de gelegenheid gebruik te maken van een psycholoog via de arbo. Ook deze gesprekken waren voornamelijk gericht op mij weer in beweging te krijgen. Uiteindelijk heb ik een vaststellingsovereenkomst getekend, omdat ik de druk niet meer aan kon, het ging van kwaad tot erger en ik zag niet in hoe ik zo ooit zou moeten herstellen.

Na 8 maanden niet te werken, kreeg ik weer een beetje energie en zin in dingen te doen. Ik sport nu sinds 9 maanden geleden 1-2x/week een uur, doe huishouden(lukt niet altijd volledig) en werk 13 uur/week. Zodra hier extra dingen bij komen, merk ik al dat ik het lastig vol kan houden. (ben ondertussen via een psych nieuwe medicatie zoeken)
Door het tekenen van de vaststellingsovereenkomst zit ik niet in de ziektewet en krijg dus ook geen uitkering voor de uren dat ik niet kan werken.

Herkennen jullie dit of ging/gaat het bij jullie heel anders? 

hallo Jorin,

Ik vroeg me ook af hoe iedereen het doet. Ik lees dat jullie sporten en ook nog er bij werken. Wauw, ik krijg dat helemaal niet voor elkaar. Ik weet dat bewegen belangrijk is, maar iedere dag wandelen is vaak al teveel gevraagd. Mijn huishouden zit op het randje van acceptabel. Bij de GGZ hadden ze al gesuggereerd dat ik huishoudelijke hulp zou nemen, maar dat is me weer een brug te ver, al lijkt het soms wel nodig. Mag ik vragen wat voor sport jullie dan doen, iets laagdrempeligs kan ik misschien wel. Ik vind het heel knap dat jullie er ook nog bij kunnen werken, ik zou het graag doen, maar energietechnisch zit het er niet in. Hoe doen anderen dat met huishouden, sport en eventueel ook nog werk?