Hallo lieve mensen. 

Ik ben Daisy, en ben 21 jaar oud. Mijn leven is op dit moment een 'puinhoop'. Ik voel me ontzettend alleen en kan met niemand praten. Ik ben een rustige, maar ook een stoere chick. Door dingen die gebeurd zijn in mijn verleden mogen mensen mij niet meer en ben ik weggezet als 'oh die Daisy daar moet je niet mee omgaan'. Ik was vroeger best een player, ik had snel vriendjes achter elkaar. Daarnaast duwde ik iedereen van me af door mijn onzekerheid, ik vroeg continu om bevestiging. Daarnaast heb ik ooit een keer foto's met mijn toenmalige beste vriend uitgedeeld, (jullie snappen wel wat ik bedoel hiermee), in vertrouwen, maar toch toen we uiteindelijk geen contact meer hadden heeft hij ze doorgestuurd. Ik voel me hierdoor best vies. Het gevoel dat mensen denken dat je een slet bent. Terwijl ik dat helemaal niet ben. Ik heb van veel dingen spijt die ik gedaan heb vroeger, maar helaas kan ik dit niet terugdraaien. Veel mensen willen niks meer met me te maken hebben, ik wou dat ik alles anders had aangepakt. Ik was een lief, gevoelig, spontaan meisje. Maar door de gedachte dat veel mensen je niet mogen, veranderd dit al snel. 

Daarnaast heb ik 2 jaar geleden een jongen leren kennen waarmee het klikte. Alleen alles bleek te mooi om waar te zijn. We hadden een relatie van 1.5 jaar, maar achteraf vraag je je af hoe heb je zo dom kunnen zijn? We lagen 24-7 in bed, praten konden we nauwelijks of er ontstond ruzie, hij loog tegenover me dat hij drugs dealde en drugs gebruikte. Hij vertelde mij altijd dat ik niet jaloers hoefde te zijn en niet telkens om bevestiging hoefde te vragen, ik ben dit geworden omdat mijn andere exen vreemd bij mij gingen. En sindsdien ben ik misschien een beetje té erg op mijn hoede. Deze jongen wist hoe mijn verleden met vriendjes waren, en hij had me beloofd mij nooit zo'n pijn te doen. Ik had weer hoop in de liefde, maar toch voelde ik vaker toen ik bij hem was, is dit waar je gelukkig van word? Als ik kwam, had hij nooit eten en drinken in huis. Dit moest ik zelf maar meenemen. Maar als die me op zondag afzette bij het station ging die wel eten halen.... 1 keer ben ik flauwgevallen. We waren aan het douchen en ik zag wazig. We hadden niks gegeten en gedronken. Ik voelde me dizzy, pakte de handdoek, want het was heel warm in de badkamer maar toen ik eruit probeerde te stappen viel ik om. Ik zei tegen hem zorg snel voor eten. Een geluk dat ik eigen eten had meegenomen.. want weet niet hoe het anders was afgelopen....

Telkens als we ruzie hadden of ik zag ergens mee ging die ook gewoon OFFLINE. Van alle social media en kon ik hem nergens bereiken. Ik zat thuis maar in onzekerheid terwijl ik wist dat hij lekker aan het chillen was met vrienden. Als die terugkwam (soms na 2 dagen pas), zei die gewoon hey en deed alsof het doodnormaal was en niks aan de hand was. Dus telkens hield ik maar alles binnen.... en ik ging er altijd met mijn stomme kop in mee. hoe dom ik ook was. 

Ik wil deze jongen niet de grond in boren, maar hij heeft me wel 200% nog meer het gevoel gegeven alsof ik waardeloos ben en dat ik nergens bij hoor. Ik dacht dat hij de goeie jongen voor me was, maar achteraf bleek dat ook een grote leugen. Ik heb niks meer, ik heb niemand meer. Ik vraag me af of ik ooit nog iemand tegenkom, maar daar heb ik eigenlijk geen hoop meer in. Ik voel me radeloos, ik voel me machteloos. Ik wou dat ik nog eens kind kon zijn, iedereen die nog geen oordeel over je geeft. Nu word ik weggezet als een slecht mens. Terwijl ik van veel keuzes spijt heb....

Ik hoop dat er iemand mijn verhaal leest, of dat ik lotgenoten tegenkom. Ik trek het zo niet méér lang..

Hoi! 

Ik heb je verhaal gelezen. Ik kan je niet helpen, wat ik herkende is dat ik ook graag nog een kind zou willen zijn...och ik wilde dit gewoon ff met je delen. 

Groetjes Zip

Hallo Daisy, ik heb je een persoonlijk bericht gestuurd.

Wens je in iedere geval heel veel sterkte, en veel geluk

Hallo lieve mensen. 

Ik heb niks meer, ik heb niemand meer. Ik vraag me af of ik ooit nog iemand tegenkom, maar daar heb ik eigenlijk geen hoop meer in. Ik voel me radeloos, ik voel me machteloos. Ik wou dat ik nog eens kind kon zijn, iedereen die nog geen oordeel over je geeft. Nu word ik weggezet als een slecht mens. Terwijl ik van veel keuzes spijt heb....

Hallo Daisy,

Welkom op het forum.

Je bent erg streng voor jezelf. Dat is het eerste dat me opvalt. Een meid die veel vriendjes heeft wordt geminacht, maar als een jongen dat doet is hij een held. Makkelijker gezegd dan gedaan; maar trek het je niet aan wat anderen zeggen. En ik blijf het zeggen omdat het mij heeft geholpen: de meeste mensen zijn alleen maar met zichzelf bezig. Met andere woorden; terwijl jij je klote voelt om wat anderen van je denken, denken de anderen helemaal niet meer na over jou.

Maar als je mijn verhaal hierboven niet kunt toepassen dan staat de oplossing in de quote: ik heb niets meer, ik heb niemand meer. 
Je krijgt in feite een nieuwe kans als je weer een nieuwe vriendenkring gaat opbouwen, daar hoef je niet eerst kind voor te worden.

En deze keer weet je precies hoe het moet/niet moet. Ga ervoor!!!

sterkte,
Ray