Zondagavond en ik zit hier weer in m'n eentje te voelen.  Ik zou erover willen praten maar ik kan het niet onder woorden brengen. Intens, dat is wat ik kan zeggen. En niet echt prettig. Nog net te doorstaan... 
Soms probeer ik wat op te schrijven over dat gevoel maar als ik het dan zelf lees is het wat gebrabbel waar ik zelf niks van snap. Hoe moet een ander het dan al begrijpen? 

Ook weet ik weer niet of ik nu behoefte heb om alleen te zijn omdat gezelschap me nu teveel is,  of dat ik toch iemand bij me zou willen omdat er weer angst is. Best veel angst. 
Het lastige balanceren om een beetje hulp te vragen wanneer écht nodig en het alleen kunnen doorstaan en ook willen, want telkens om hulp schreeuwen geeft ook een zere keel... 

Komende week heb ik de laatste "cognitieve" therapie en na even een paar weken geen therapie ga ik volgend jaar naar een psycholoog die meer met gevoelskant is. Een kant die ik zelf op wil gaan maar ook afschuw. Word het nog intenser? Nog onprettiger? Maar wat is het alternatief? Het niet in ieder geval proberen te snappen? Opgeven?

Lastig dat gevoel alleen zijn op zondagavond

Ik hoop dat je het niet op geeft

Heb je ooit gezegdt wil je praten mag je me wat sturen

Je mag mij altijd een berichtje sturen als je wilt chatten

Alleen zijn kan heel naar zijn en heel lang duren. En het is lastig als je geen energie hebt om iemand gezelschap te houden maar toch liever niet alleen bent. En zoals we al vaker schreven, een partner kan prettig zijn maar die kan ook weer dingen verwachten. En waar vind je iemand... 
Blijf vooral schrijven en ik hoop dat je je morgen weer wat beter voelt.

Lastig dat gevoel alleen zijn op zondagavond

Ik hoop dat je het niet op geeft

Heb je ooit gezegdt wil je praten mag je me wat sturen

Dank Jupiter, 

Nee het alleen zijn geef ik ook niet zomaar op...

---

Alleen zijn kan heel naar zijn en heel lang duren. En het is lastig als je geen energie hebt om iemand gezelschap te houden maar toch liever niet alleen bent. En zoals we al vaker schreven, een partner kan prettig zijn maar die kan ook weer dingen verwachten. En waar vind je iemand... 
Blijf vooral schrijven en ik hoop dat je je morgen weer wat beter voelt.

Dank Feline

Herkenbaar Joy,

Het gewoon geen raad met jezelf weten , en dan ook geen raad met gezelschap weten .  Angst is echt n rotding wat dat betreft , onveilig voelen.  Moeilijk over te brengen op n ander.  Zelf doe ik meestal maar niets.  Ik zoek hoop of troost of als dat niet lukt gewoon maar wat afleiding in herstelverhalen,  boeken, films, podcast, muziek. Desnoods met n pam. 
Die avonden gaan ook voorbij, gelukkig . 

Sterkte

Dank Mabel


Fijn zo die herkenning  en tegelijkertijd zo rot! 
Wetende dat anderen ook klooien met zichzelf vind ik soms een troost maar soms denk ik ook, dat niemand zich maar zo klote voelt. 

Afleiding zoeken in muziek of boeken doe ik ook vaak. Al heb ik met boeken en vooral films soms dat ik me teveel inleef en dat is ook niet altijd fijn. 

Breien doe ik nu vaak, ben ik toch iets aan't doen. Je ziet uiteindelijk wat je aan't doen bent en leid ook af. En heb al genoeg mensen blij gemaakt met een handgemaakte sjaal