24 mei

Feestje
Lekker geslapen na twee Jillz en evenzoveel valium. Het is weer maandag en Lief maakt me wakker voor de koffie. Kwaadaardigheid ligt nog naast me te snurken. Luilak! We zien elkaar straks wel weer. Ik zwaai Lief en Teske  uit en ga snel mijn bed weer in. Ik neem alvast een Jillz mee naar boven. Ik ben vast van plan om vandaag zo lang mogelijk onder zeil te gaan, het maakt niet uit hoe. Twan staat onder de douche. Hij heeft het eerste uur vrij. Nou, die redt het verder wel. Ik laat mijn slaapkamerdeur open om nog even contact met hem te hebben.
Kwaadaardigheid begint zich te roeren. Rekt zich onfatsoenlijk uit waarbij ik nog net een mep kan voorkomen. Stommerd. Onze afspraak van gisteravond was wel erg kort, verwijt ik haar. Ze is de oude niet meer. Lui, dom en kortzichtig vind ik haar nu. Ze trekt zich er niets van aan en dommelt weer in.
Nou, dan drink ik wel alleen. Bah, het is helemaal niet lekker. Nou ja, het gaat om de alcohol. Ik ga naar beneden en haal  wat overgebleven paaseitjes en de pot biscuit. Dan drinkt het sneller weg. (Ruim meteen even de ontbijttafel af.) Nou, als ik hier van moet inslapen? Ik merk er niets van. Nog teveel verslaafd dus. Ik neem er een valium bij. Doet ook niets merkbaars.
Hey, Kwaadaardigheid is wakker. Gezellig. Ze brengt me meteen op een idee. Ik pak mijn iPod en Google Valium kopen. Ik wil terug naar mijn oude leven. Zo’n depressie gaat echt niet wijken en de rest…daar hebben we het al lang niet meer over. Zo, die beslissing staat als een huis. Het ontspant me. Heerlijk. Of zijn het de bescheiden middelen, die toch nog iets doen?
Tot mijn verrassing lijkt het erop, dat er weer gewoon Valium besteld kan worden. Hè? Hoe kan dat nou? Jee, stel je voor zeg! Al dat gedoe voor niets. Ik ga het gewoon proberen, kijken hoever ik kom. Het blijkt nog al eens een lokkertje dat nergens op uitloopt. Ik heb alle rust en wordt er ook niet gespannen van: Kwaadaardigheid is tenslotte bij me en de hele dag is voor mij.
 
Het lijkt goed te gaan, het bestellen. Maar dan loopt het proces toch weer vast. Ik probeer het nog eens. Ondertussen begin ik aan mijn tweede Jillz. Hm, slap spul. Met goede moed begin ik het bestelproces van voren af aan. Kwaadaardigheid is chagrijnig. Ik heb het redelijk naar mijn zin. Opnieuw loop ik vast. Nou ja, het komt wel een keertje. Ik vind het ook eigenlijk wel een dure hobby en dat zenuwachtige gedoe van wanneer wordt het geleverd zit me ook niet lekker. Ik kan het gewoon niet maken eigenlijk! Het leidt toch tot steeds meer. Dus gaat sowieso problemen geven. Laat maar, voorlopig. Geweten lacht in zijn vuistje. Ik giet er nog een derde Jillz achteraan en beslis daarna te gaan slapen. Dat gaat vrij gemakkelijk.
 
In de middag wordt ik steeds vaker wakker. Kwaadaardigheid is weggegaan merk ik, als ik eens goed zoek. Dat was een korte ontmoeting.
Om half drie besluit ik op te staan. Meteen wassen en aankleden en naar beneden. Ik pak de sleutels om de deur van het slot te halen en zie Teske aankomen. Gelukkig, net op tijd. We kletsen even en Teske vertrekt naar boven. Ik moet naar het centrum voor een paar boodschappen. Pak de auto zonder aarzelen en ga op weg. Geweten laat me nog even weten, dat ik de fiets wel kan nemen. Last van hooikoorts! Da-ag.


 
24 mei
De tol
 
In het centrum voel ik me boos op iedereen en alles irriteert me. Op ‘Prettige dag verder ’, reageer ik niet. Hoezo, verder, denk ik. Ik ben chaotisch. Kan pasjes niet vinden die ik wel bij me heb en zoek naar degenen die ik niet bij me heb. Stomme pasjes! Het is toch ook logisch dat ik er nauwelijks aan meedoe. Stel je voor als je tachtig bent. Al die pasjes, klantenkaarten, inlogcodes en wat al niet meer. Reden genoeg om nooit meer naar buiten te gaan.
Thuis. Twan is er ook. Mijn hart maakt een sprongetje. Fijn, de kids weer op ’t droge. Ik praat even met Twam en meld me weer bij Teske. Zo, alles moet maar weer ‘gewoon’ zijn.
Ik begin aan de kooi van de cavia’s. Ze miepen zich suf. Lekker stel. Vol verwachting kijken ze me aan, dicht tegen elkaar aan met die koddige koppies naar me toe gekeerd. Lief!
Ben niet blij met de inspanning die het me kost om de kooi te verschonen. Ik heb eigenlijk alles al opgebruikt in het centrum. Nja, dit moet gewoon. Morgen groene bakkendag. Ben blij, dat Teske de onderbak schoonmaakt onder de douche. Rotklus voor mijn rug.
Zo, ’s kijken of er nog mail is. Oeps, Francien heeft gereageerd op mijn dagboekbladen. Angst en Terughoudendheid waarschuwen me. Zet je maar schrap, juffie. Je hebt er om gevraagd! Nu krijg ik op mijn kop, vermoed ik. Ik lees de post en het maakt me blij. In tegenstelling tot wat ik verwacht, is het geen afkeuring maar een aanmoediging. Jippie, dit doet goed!
Blijkbaar is aanmoediging dé steun die ik nodig heb. Ze doet een beroep op me op deze manier, dat werkt. Moet ik onthouden. Kan ik er in de toekomst om vragen. Wat ik me wel realiseer, is dat het ’t beste werkt als ik iets anders verwacht. Iets voor therapie.
 
Lief komt thuis van schoolreis. Ik voel me niet helemaal op mijn gemak. Het uitstapje met Kwaadaardigheid zit me dwars. Ze weet van niets, maar als ze mijn dagboek leest…..Zal ik ’t vertellen  of niet. Ze merkt mijn aarzeling als ik klaar ben met het verhalen van mijn dag. Ik laat ’t erbij. Beter voor later bewaren. Morgen is ze vrij, vroeg genoeg.
 
Na het eten is het tijd voor ons ommetje. Drie dagen geleden. Gisteren weigerde ik, eergisteren wilde ik niet, de dag ervoor zijn we een kwartiertje geweest. Dat verwaarloos ik maar.
De telefoon gaat. Regina. Dag ommetje……
Morgen dan maar weer.

Sja Marianne......aanmoediging vind je prettig dat snap ik. Je schrijft er inderdaad mooi over. Maar de inhoud van wat je schrijft lijkt niet positief. Op je kop krijgen vind je niet Fijn. Maar Ja Het is denk ik duidelijk een Hellend vlak waarop je je bevindt. Alcohol en legale of illegale pammetjes in combinatie met depressie. Dit is echt een situatie om weer hulp te zoeken denk ik. Ik verwacht niet dat je blij bent met mijn opmerking maar heb er het beste mee voor. Betrokkenheid is ook een vorm van Liefde he

Lieve Dipjes, het zijn dagboekfragmenten uit 2011 die Marianne nu hier plaatst. Zoals ze zelf zei is haar situatie wel hetzelfde gebleven, maar heeft ze het (een soort van) geaccepteerd.

Lieve Dipjes, het zijn dagboekfragmenten uit 2011 die Marianne nu hier plaatst. Zoals ze zelf zei is haar situatie wel hetzelfde gebleven, maar heeft ze het (een soort van) geaccepteerd.

Aaah dank voor je opmerking Positiva ik zat zo in het verhaal dat het actueel lijkt maar heb dat jaartal gemist. 
Jammer dat ze er niet haar visie van nu aan toevoegt.......de beschrijving is 
nu toch wat sensationeel naar mijn smaak Daardoor lijkt het of de hoofdfiguur de ernst van de situatie niet ziet. 
Dat lijkt me een gemiste kans om anderen van deze ervaring te laten leren of profiteren door het gemis aan perspectief. Op mij hebben deze verhalen het effect van te willen waarschuwen. Kijk uit! Dit gaat niet goed! Nou misschien is dat effect er voor anderen ook en ontstaat er zo inzicht bij de lezers dat je in die situatie iets anders zou moeten doen.....

Lieve Dipjes en Positiva,
Dankjulliewel voor de feedback. Ik begrijp jouw reacties wel hoor Dipjes, het is mijn manier van schrijven die je misschien niet aanvoelt zoals ik het bedoel. Ik zie zelf een uitgebalanceerde mengeling van ernst, humor en milde zelfspot. Zo is het in elk geval bedoelt. Het vergt een intensieve manier van lezen om dat helemaal te kunnen ervaren, denk ik. Zo zet ik ook boven het tweede stukje DE TOL. Daaruit moet blijken dat ik mijn gedrag niet waardeer, dat het een heftige negatieve keerzijde kan hebben als ik zo doorga. Maar hoe dan ook het beschrijft mijn strijd. Het geeft aan wat het mij kost om te proberen te leven zoals wordt verwacht door.....????, wat als 'normaal' wordt bestempelt, waarvan wordt beweerd dat het mij goed zal doen. Laat je niet triggeren door mijn negativiteit, die kan heel heftig zijn, destructief. Het is wel een karakterdingetje, maar ik kies nou eenmaal voor het glas dat halfvol is. Het hoeft niet noodzakelijkerwijs te leiden naar de ondergang. En Dipjes, ik had toen hulp en het was echt een onderdeel van een stukje herstel. Voor de volledigheid ik heb ook borderline (gehad) en nog wat meer rommel van verschillende persoonlijkheidsstoornissen. Het zijn die stoornissen, die telkens depressies uitlokken.
Ik ga nog wel vertellen hoe ik er nu voor sta, maar nog even niet.
Lieve groet van Marianne

---

25 mei 2011

Weer een dag
Na weer een nacht met nare dromen word ik al vroeg wakker. Uitgeslapen. Dat mag ook wel onderhand. Een bekend thema vulde mijn dromen. Verlatenheid, in al haar verschijningsvormen. Angst reageert erop en roert zich meteen. Ik sta op, bang en somber. Lief heeft een vrije dag, een unicum. We hebben om half tien een afspraak buiten de deur. Een drijfveer om aan de dag te beginnen.
Somber drink ik mijn koffie en eet wat. Lief kletst aan een stuk door. Ik verdraag het bijna niet. Gelaten staar ik haar aan. Die houding weet ik net lang genoeg te rekken om niet te gaan schreeuwen. Wat ze vertelt wil ik wel horen, maar liever niet nu. Zij is een ochtendmens, ik niet. Net op tijd ontsnap ik naar boven. (Hoe houd ik dit vol vandaag?), met een goed excuus: wassen, aankleden en tandenpoetsen.
Samen op de fiets naar Prins Heerlijk, een cateringbedrijf gerund door geestelijk gehandicapten. We organiseren een aangeklede feestelijke brunch voor Regina. Onder het genot van een kop koffie, bekijken we de mogelijkheden, die uitvoerig op een lijst staan vermeld. Ik voel me enigszins opgelaten als Lief vertelt voor wie we dit regelen. Het zal die dame worst wezen, als zij maar verkoopt. Stel je voor dat ze van alle klanten moet aanhoren waarom ze wat bestellen! Lief kan goed vertellen en het slaat wel aan, denk ik. Ja, wat moet je anders. Zwijgzaam aan een tafeltje tegenover elkaar zitten, om zo snel mogelijk té
hete koffie naar binnen te werken en vervolgens met de lijst te vertrekken?
Thuis brainstormen we er nog wat over tot me te binnen schiet, dat we wel even naar Intratuin kunnen gaan. Het is gezellig samen, als vanouds. Van behoorlijk lang geleden eigenlijk. Ik doe daar bewust iets aan. Weer die onverdeelde aandacht. Ik weet het in stand te houden en ik loop niet met tegenzin, ongeïnteresseerd achter Lief aan te sjokken, maar maak bewuste keuzes. Ben in het nu. Geen irritatie, geen haast. Eigenlijk blij, dat ik afleiding heb zodat Angst en Somberheid me niet te pakken krijgen.
Als Lief even een toiletstop maakt, hang ik niet ongeduldig op het karretje, maar laat ik me boeien door de aquaria waar ik bij sta. Nou ja, de inhoud ervan. Er zwemt een vis die ik zo prachtig vind, dat ik me los moet trekken om weer verder te gaan. Dopamine stroomt door me heen en maakt me nog alerter. Ik heb het gewoon naar mijn zin.
Thuis werken we als een team verder. We geven alle planten een plekje en ruimen samen de boel weer op. Tot ik moe word en met een zere rug een klus doe, waarvan ik weet dat Lief het beter kan. Waar ík een kei in ben is het knakken van nieuwe plantjes, iets dat ik absoluut niet door heb. Lief ziet het meteen. Dan slaat ze toch toe,  mevrouw Frustratie. Quasi boos laat ik de boel de boel en ga naar binnen, maar keer op mijn schreden terug. Ik laat Lief niet in de steek. We maken alles samen af.
Somberheid heeft hier op zitten wachten samen met Eenzaamheid. Ze gunnen me geen rust. Nou ja, wel fysiek maar niet psychisch. Ze wrijven het me nog eens goed in: ‘Niet fit meer zoals vroeger hè, enne…dat zal ook nooit meer zo worden’. ‘ Het is de overgang, die me zo verandert. Ik kan er niets tegen doen’, verweer ik me zwak. Ik heb er zo’n moeite mee, ouder worden en kwalen krijgen die niet meer verdwijnen. Ik wist het zeker: ik zou nooit oud worden! Net als ik zeker wist, dat Teske en Twan altijd klein zouden blijven. De tijd is onverbiddelijk doorgegaan. Niet te stuiten. Ook een reden voor mijn depressie, het verlies van zoveel…
Gelukkig heb ik niet veel tijd om te blijven piekeren. Ik ga met Twan naar de ortho. Dan koken, eten en een ommetje maken.

Lieve Dipjes en Positiva,
Dankjulliewel voor de feedback. Ik begrijp jouw reacties wel hoor Dipjes, het is mijn manier van schrijven die je misschien niet aanvoelt zoals ik het bedoel. Ik zie zelf een uitgebalanceerde mengeling van ernst, humor en milde zelfspot. Zo is het in elk geval bedoelt. Het vergt een intensieve manier van lezen om dat helemaal te kunnen ervaren, denk ik. Zo zet ik ook boven het tweede stukje DE TOL. Daaruit moet blijken dat ik mijn gedrag niet waardeer, dat het een heftige negatieve keerzijde kan hebben als ik zo doorga. Maar hoe dan ook het beschrijft mijn strijd. Het geeft aan wat het mij kost om te proberen te leven zoals wordt verwacht door.....????, wat als 'normaal' wordt bestempelt, waarvan wordt beweerd dat het mij goed zal doen. Laat je niet triggeren door mijn negativiteit, die kan heel heftig zijn, destructief. Het is wel een karakterdingetje, maar ik kies nou eenmaal voor het glas dat halfvol is. Het hoeft niet noodzakelijkerwijs te leiden naar de ondergang. En Dipjes, ik had toen hulp en het was echt een onderdeel van een stukje herstel. Voor de volledigheid ik heb ook borderline (gehad) en nog wat meer rommel van verschillende persoonlijkheidsstoornissen. Het zijn die stoornissen, die telkens depressies uitlokken.
Ik ga nog wel vertellen hoe ik er nu voor sta, maar nog even niet.
Lieve groet van Marianne

---

25 mei 2011

Weer een dag
Na weer een nacht met nare dromen word ik al vroeg wakker. Uitgeslapen. Dat mag ook wel onderhand. Een bekend thema vulde mijn dromen. Verlatenheid, in al haar verschijningsvormen. Angst reageert erop en roert zich meteen. Ik sta op, bang en somber. Lief heeft een vrije dag, een unicum. We hebben om half tien een afspraak buiten de deur. Een drijfveer om aan de dag te beginnen.
Somber drink ik mijn koffie en eet wat. Lief kletst aan een stuk door. Ik verdraag het bijna niet. Gelaten staar ik haar aan. Die houding weet ik net lang genoeg te rekken om niet te gaan schreeuwen. Wat ze vertelt wil ik wel horen, maar liever niet nu. Zij is een ochtendmens, ik niet. Net op tijd ontsnap ik naar boven. (Hoe houd ik dit vol vandaag?), met een goed excuus: wassen, aankleden en tandenpoetsen.
Samen op de fiets naar Prins Heerlijk, een cateringbedrijf gerund door geestelijk gehandicapten. We organiseren een aangeklede feestelijke brunch voor Regina. Onder het genot van een kop koffie, bekijken we de mogelijkheden, die uitvoerig op een lijst staan vermeld. Ik voel me enigszins opgelaten als Lief vertelt voor wie we dit regelen. Het zal die dame worst wezen, als zij maar verkoopt. Stel je voor dat ze van alle klanten moet aanhoren waarom ze wat bestellen! Lief kan goed vertellen en het slaat wel aan, denk ik. Ja, wat moet je anders. Zwijgzaam aan een tafeltje tegenover elkaar zitten, om zo snel mogelijk té
hete koffie naar binnen te werken en vervolgens met de lijst te vertrekken?
Thuis brainstormen we er nog wat over tot me te binnen schiet, dat we wel even naar Intratuin kunnen gaan. Het is gezellig samen, als vanouds. Van behoorlijk lang geleden eigenlijk. Ik doe daar bewust iets aan. Weer die onverdeelde aandacht. Ik weet het in stand te houden en ik loop niet met tegenzin, ongeïnteresseerd achter Lief aan te sjokken, maar maak bewuste keuzes. Ben in het nu. Geen irritatie, geen haast. Eigenlijk blij, dat ik afleiding heb zodat Angst en Somberheid me niet te pakken krijgen.
Als Lief even een toiletstop maakt, hang ik niet ongeduldig op het karretje, maar laat ik me boeien door de aquaria waar ik bij sta. Nou ja, de inhoud ervan. Er zwemt een vis die ik zo prachtig vind, dat ik me los moet trekken om weer verder te gaan. Dopamine stroomt door me heen en maakt me nog alerter. Ik heb het gewoon naar mijn zin.
Thuis werken we als een team verder. We geven alle planten een plekje en ruimen samen de boel weer op. Tot ik moe word en met een zere rug een klus doe, waarvan ik weet dat Lief het beter kan. Waar ík een kei in ben is het knakken van nieuwe plantjes, iets dat ik absoluut niet door heb. Lief ziet het meteen. Dan slaat ze toch toe,  mevrouw Frustratie. Quasi boos laat ik de boel de boel en ga naar binnen, maar keer op mijn schreden terug. Ik laat Lief niet in de steek. We maken alles samen af.
Somberheid heeft hier op zitten wachten samen met Eenzaamheid. Ze gunnen me geen rust. Nou ja, wel fysiek maar niet psychisch. Ze wrijven het me nog eens goed in: ‘Niet fit meer zoals vroeger hè, enne…dat zal ook nooit meer zo worden’. ‘ Het is de overgang, die me zo verandert. Ik kan er niets tegen doen’, verweer ik me zwak. Ik heb er zo’n moeite mee, ouder worden en kwalen krijgen die niet meer verdwijnen. Ik wist het zeker: ik zou nooit oud worden! Net als ik zeker wist, dat Teske en Twan altijd klein zouden blijven. De tijd is onverbiddelijk doorgegaan. Niet te stuiten. Ook een reden voor mijn depressie, het verlies van zoveel…
Gelukkig heb ik niet veel tijd om te blijven piekeren. Ik ga met Twan naar de ortho. Dan koken, eten en een ommetje maken.

Marianne dank voor je reactie. Ik begrijp het nu. Probleem is dat die hele context er niet bij staat. Dus als je het gewoon leest, intensief leest, zoals ik deed, dan is een subtiele aanwijzing als de titel, veel te weinig om op te wegen tegen de heftige inhoud. Ik denk alleen maar wtf! Hier balanceert iemand vrolijk op de rand van de afgrond en heeft het niet eens zelf door......dat komt door de vrij nuchtere stijl van schrijven. Het zou ook al helpen als er een jaartal bij de datum zou staan. Of een titel voor de hele reeks in en stijl van
“Hoe het toch nog goed kwam” dan staat de context er meteen bij en gaan er geen onnodige alarmbellen af bij de lezer.
Met hartelijke groet

Dips

26 mei 2011

De clou.
Dagelijks verslag doen verveelt me. Sosaai… Daar ga ik verandering in aanbrengen. Zal je vanzelf wel merken, of niet. Is ook goed. In elk geval hou ik het kort. Het gaat gewoon ten koste van mijn sociale leven. Ik mis mijn lotgenoten. Noemenswaardig is misschien het feit, dat ik een inwendige schakelknop bezit. Een met dimmer. Vreemd, maar ik vergeet hem meestal. Heb het pas door als hij langere tijd op ‘off’ staat.Vanmorgen bijvoorbeeld. In de Aldi.
Al mijn gezinsleden smeken om kip-pesto salade. Die van de Aldi vinden ze het lekkerst. Goed, dan gaat moeders naar de Aldi. Genoeg reclame. Als ik van de kapper kom, rijd ik meteen door. Met de auto (gnif, gnif)
Is het op! Althans, dat denk ik. Gewoontemens als ik ben, vergeet ik dat het weleens een andere plaats kan hebben. Dat gebeurt makkelijk in een super van deze orde. Maar nee, toch geen kip-pesto. Dan maar eiersalade. Daar zijn er thuis twee van, die dat lekker vinden. Ben ik toch mooi op de helft. Maar vrede heb ik er niet mee. Ik drentel wat heen en weer. Begrijp het niet. Het is er altijd! Verontwaardiging en Onvrede spelen op. Ik kom gewoon niet meer van mijn plaats. Blijf stilstaan. Mijn ogen nemen het werk over. Toch handig zo’n zintuig. En yes, raak! Daar, twee planken hoger. Drie dozen vol. Je mag het hier altijd uit de bulkverpakking peuteren. Nou, ik ben toevallig een bulkmens, dus dat zit meestal wel goed. Oké, vier bakjes maar weer. Elk met 250 gram van dat heerlijke beleg. Ik leg het stapeltje in mijn kar. Hier hebben ze geen karretjes, maar karren. Ja, dat hebben ze goed bekeken, de beleidsheren. Het stapeltje valt meteen om. Dat heb ik altijd met stapeltjes. Lief niet.
Aha, betrapt! Zit er stiekem een bakje kip-saté tussen. Doen ze vast met opzet. Let maar op. Ik twijfel om er nog een bakje kip-pesto bij te nemen. Verwarring. Jeetje. Ik weet het niet. Ik zie mezelf alweer met zeven bakjes thuiskomen. Neen, daarvoor kom ik hier niet. Ik wil gewoon vier bakjes kip-pesto. Wat een gezeur! De rest zet ik terug in het schap.
Als ik langs de vriesvakken loop, denk ik weer aan die heerlijke lamsbiefstukjes, die ze hier hebben. Die neem ik meteen mee. Kan nog wel in de vriezer. Zijn ze ook op! Natuurlijk, dat had ik kunnen weten. Dus ik ga zoeken. In de veronderstelling dat de truc van zojuist, nu ook wel weer werkt. Dat kost tijd. Maar, mispoes. Ik vind ze echt niet. Balen. Toch nog teleurgesteld. Hoe doen ze dat toch? Het het massa psychologie, fascinerend. Ik neem echt niets anders mee.
Naar de kassa.
De eeuwige twijfel over welke rij het snelst zal gaan komt even tevoorschijn. Rot op. Ík kies hier! Niet op letten. Ik sta hier en blijf hier staan. Het gaat in deze super altijd onwaarschijnlijk snel. De meesten hebben karren vol, maar het loopt als een tiet. Prima formule. Ellenlange aanvoerband, superkorte afvoerband. Je boodschappen duvelen als het ware zo aan de andere kant weer terug in je kar. Pinnen en wegwezen. Hoe doen ze dat toch?
Nou vergeet ik helemaal de clou van het verhaal te vertellen! Mijn schakelknop komt in het hele stuk niet voor. Helemaal afgeleid door Brein! Verder niet mee bemoeien, oke! Ga even wat anders doen, jullie.
Ik begin opnieuw. Nou ja, een klein stukje terug.
 Ik leg mijn boodschappen op de ellenlange (dank u) aanvoerband en als een bliksemflits slaat de geur van tabak in, en floep, de schakelaar switcht om (switch, wat een woord, vier keer de spellingscontrole en nog een woordenboek nodig) En ik sta op ‘on’ Ineens heb ik door waar ik ben en wat ik doe. Aandacht is wakker. ‘Blijf wel bij me vandaag, Aandacht, ik heb je nodig’ Toch handig die zintuigen.
O ja. Begin van de avond. Ik open de koelkast en voel me bijna verontwaardigd: het eerste bakje is, op wat schraapsel na, al leeg!

Marianne

27 mei 2011

Afstelling
 
Kwart over twaalf. Eindelijk klaar om eens wat te gaan doen. Ik ga naar het centum, op jacht naar feestartikelen. Zondag vieren we Teske haar verjaardag We verwachten zegge en schrijve vijf mensen op bezoek. Inmiddels accepteer ik het geringe aantal personen dat nog bij ons over de vloer komt. Ik heb er jaren strijd om geleverd met Boosheid, Frustratie en Pijn, omdat ik zelf de oorzaak ben van het afgenomen aantal bezoekers. Dat is moeilijk te verteren als je kinderen jarig zijn. Onder het slaken van kreten als:‘Wie denk je dat er allemaal komen dan?’ en ‘Wij gaan ook nergens meer heen, dus kunnen wij ook niet van anderen verwachten dat ze komen’ en ‘ We hebben nou eenmaal weinig familie’, en als ik er erg veel moeite mee heb:‘Er komt toch geen hond’ heb ik mezelf en mijn kinderen geleerd eraan te wennen. Ik geef toe, niet erg tactisch. Ach, je moet jezelf steeds opnieuw afstellen naar gelang er situaties passeren die daarom vragen. Geluk bij een ongeluk: ook mijn kids zijn net als ik geen mensen-mensen en trekken zich liever terug. Een aardje naar hun moertje.
Naar de feestartikelen winkel aan de andere kant van Alphen. Het verkeer zit enorm tegen. Ik schuif mijn auto in een lange rij voor me. De eerste stroom frustraties komt binnen.
In de winkel vind ik niets aparts voor een 16-jarige. Als je het niet nodig hebt zie je van alles leuks en als je het wilt gaan kopen is er niets bijzonders. Dit gegeven zorgt ervoor dat als ik iets leuks zie voor later, dat ik dat koop ook. En dat blijkt meestal volkomen overbodig. Ik zou het fijn vinden als het aanbod meer wordt afgesteld op de vraag. Mijn vraag, bedoel ik dan.
Vooruit dan maar, ik koop de vlaggenlijn met geslaagd erop. Voor over twee jaar. Naderhand bedenk ik dat het een jaarlijks terugkerend fenomeen is: mensen die slagen voor hun eindexamen. De hype aan feestartikelen op dat gebied wordt alleen maar groter. Ik zal dus echt niet misgrijpen tegen de tijd dat Teske zover is.
Over wat ik score ben ik helemaal niet tevreden. Naar nog een paar winkels.
 
Ik zie de waarschuwingslichten voor brug een al knipperen als ik de Rijn nader. De slagbomen zijn gesloten en er staat een beginnende rij auto’s. Omdat ik er toch overheen moet, sluit ik me achter in de rij aan. Mijn irritaties lopen verder op. Het grote nadeel van het wonen aan de Rijn. Zeker in de zomer. Ik laat de motor draaien, iets waar ik enkele jaren terug nog een groot tegenstander van was. Maar nu zit het zo. Brug open betekent irritatie, dat geeft gegarandeerd een opvlieger van jewelste en dat vereist de airco. Opnieuw een kwestie van afstellen.
Uiteindelijk kiezen we toch allemaal voor onszelf. Het individu gaat voor het wereldklimaat. Zie dat maar eens uit te bannen.
Gelukkig duurt de openstelling van deze brug nooit zo lang. Er kan veel vaarverkeer onderdoor. De rij stoplichten die erna volgt geeft meer oponthoud. Het is erg lang wachten op de ‘groene golf’ als het een beetje tegenzit. En dat zit het vandaag.
Als eenmaal de ‘groene golf’ goed is afgesteld, ben ik in enkele minuten op het punt om linksaf te slaan richting centrum. Inmiddels heeft de Rijn een bocht gemaakt (doet ie al jaren) met als gevolg dat ik in know time voor brug twee sta. En ja hoor! Die gaat net open, of dicht. Taal en realiteit lijken hier altijd moeite te hebben met samengaan. Ik stel het volgende voor: de brug is toegankelijk voor rijdend verkeer en ontoegankelijk voor vaarverkeer van bepaalde hoogte, dat noem ik: dicht. In het tegenovergestelde geval is de brug open. Ik zou graag zien dat de open- en dichtstelling beter, in het voordeel van het rijdend verkeer, wordt afgesteld.
Ondertussen merk ik dat er in mij ook een nieuwe afstelling moet plaatsvinden. Mijn aandacht afstellen op de golflengte van de stroom opeenvolgende gebeurtenissen om naderhand de beschouwing en de beschrijving ervan te laten plaatsvinden. Dat lijkt mij beter dan voordurend uit het nu te vallen.

28 - 30 mei 2011

Afstelling mislukt
 
De eruptie is tot stilstand gekomen.
Ik blokkeer en ben in een stevige greep van Depressie. Ik vind het goed. Ben niet in staat om te verhalen.
 
Twee dagen later.
Ouder worden
 
Mijn dochter is jarig. Zestien vanaf vandaag, voor een heel jaar. Ik voel er niets bij. Dat schrijf ik aan Depressie toe. Vind het niet echt erg.
Ik vind het makkelijker om me voor te bereiden op een bevalling dan op een verjaardag. Wat heb ik toch een moeite met die dagen. Altijd het idee gehad, dat ik me anders hoor te voelen dan ik doe. Ik haat verjaardagen. Naarmate ik ouder word, wordt het er niet beter op.
Ze is blij, mijn meisje. Dat doet me goed. Gaat als een prinses naar school. In haar mooie nieuwe rok. Als ze thuiskomt draagt ze een sjerp met de tekst:”Ik ben jarig. Kus me!” Van een vriendin gekregen. Dat ze dat de hele dag heeft gedragen. Het maakt me blij. Ze is ouder, rijper, wijzer en durft meer. Wat wil een moederhart meer? En vanavond toasten we met een alcoholisch drankje. Jillz, een vrouwendrankje vertelt ze ons. Vijf procent alcohol. Oké, om haar leeftijd eer aan te doen en als teken van vertrouwen. Ik geloof in haar. Ik hou van haar, mijn eerstgeborene. Ik leef voor haar en haar broer. My endless love…


 

2 juni 2011

Verrassing
Hey, daar ben ik weer! Als een duveltje uit een doosje. En zo is het ook. Hij zit me op de hielen. Je had zijn kop moeten zien toen ik me omdraaide en ‘Boe’ riep. Heel apart. Is hij vast niet gewend. Hij was zo labiel, dat ik de regie maar weer in handen nam. Ja, hij liet het los. Nja, dat vond hij toch niet goed. We hebben het op een akkoordje gegooid. We wisselen elkaar af. Dus nu mag ik weer even.
 
Hemelvaartdag. Ik weet nooit wat er aan die dagen ten grondslag ligt. En ben gestopt het elk jaar weer aan Lief te vragen: kan het toch niet onthouden. Ik snap er geen bal van allemaal.
De kids en Lief zijn vrij. Dat weet ik wel.
Zojuist Twan naar de trein gebracht. Gaat met zijn vrienden in Geffen logeren bij hun oud-klasgenootje. Ik koop de kaartjes. Voor heen, op datum en voor terug (over drie dagen) zonder datum. Ik ben voorbereid op het keuzemenu dat verschijnt op de display van de automaat. Je moet in elk geval niet achterlijk zijn om de juiste kaartjes eruit te krijgen. Papa Aron (zeker niet achterlijk) doet het verkeerd. Krijgt een kaartje met dezelfde vertrek- als eindbestemming. Je zou toch denken, dat zo’n apparaat zelf wel weet dat, dat geen zoden aan de dijk zet en een foutmelding geeft, in plaats van een kaartje. Maar nee hoor, je krijgt alle vrijheid van keuze. Het zal ze een biet zijn als je blijft waar je bent. Als je maar betaalt.
Uitzwaaien. Iets wat niet meevalt met een stelletje mannelijke pubers. Ze zitten weer op een plek waar je ze ternauwernood kan zien. Helaas zie ik wel, dat Twan opnieuw alleen zit en achteruit rijdt. Mijn moederhart komt in opstand. Hij moet de leukste en beste plaats hebben in plaats van het te moeten doen met wat overblijft. De sukkel. Altijd de laatste, overal. Het zit in zijn aard. Zijn zus heeft het ook. Ik herken die genen wel, helaas. Maar vele eersten zullen de laatsten zijn, denk ik maar. Het is zijn keus, prent ik me ook nog in. Hij is de verantwoordelijke voor zijn eigen gedrag. Poeh, ik heb wel veel overredingskracht nodig om het voor mezelf te rechtvaardigen.
Dag jongens, veel plezier!
 
Het is zomers. Eerst iets luchtigers aantrekken. Help, sta ik per ongeluk voor de spiegel. Vreselijk, dat lijf. Het knaagt aan me. Ik krijg het teveel er nooit meer af. Geen zin om me daar nog sterk voor te maken. Het wordt toch nooit meer wat het was. Maar leuk is anders. Het lijkt wel of ik aan de Prednison ben, zo’n opgeblazen kop. Niet teveel lachen, dan bollen mijn wangen niet zo erg. Dat is gelukkig niet moeilijk. Ook eens een meevaller.
Ik trek een groene jurk aan en kijk in de spiegel, want ze zeggen dat ie leuk staat. ’ Ja, het is een mooie kleur, zeg ik’.
Ik lijk wel een wanstaltig gevormde uit zijn kluiten gegroeide courgette. Zie ik die witte melkflessen er ook nog onderuit komen. Het plaatje is compleet. Klaar voor de groene bak.

Marianne

3 juni 2011

Met dochter op stap
 
‘Kunnen we zo snel mogelijk mijn ogen laten meten?’, komt dochterlief binnenvallen na een gewone schooldag.
Tuurlijk, alles kan. ‘ Zeg, maar. Morgen, overmorgen…’ Nee, deze week heeft ze geen tijd. Oh, hangt de vlag er zo voor! Nou, ik hoor het wel.
Ik hoor niets meer en we zijn al een week verder. Dan neem ik het initiatief. Vandaag gaan we naar de opticien. Zowaar krijg ik niet veel maren en bezwaren. Ze gaat toch mee naar de super om boodschappen te doen voor de gourmette met haar vriendinnen. Dus haar tijd is toch al door mij bepaald, vindt zij. Zo houdt je ook niets voor jezelf over!
Zonder afspraak naar de brillenboer, een gok. Met afspraak komt het toch niet uit. Vreemd, maar waar. Het is stinkend druk in de winkel, dus ik vrees het ergste. Ongegrond, we kunnen meteen terecht. Zo, geregeld. Dat voelt goed. Ik blijf zoveel mogelijk op de achtergrond. Niet mee bemoeien, moeders. Het kost me soms erg veel moeite. Maar dochterlief weet zich kranig te weren. Werkt supergoed mee. Geen spoor van onzekerheid te bekennen. Dit is voorbereid, bedenk ik me.
Uit de meting blijkt wat we natuurlijk al vermoedden. Ze heeft een bril nodig. Net van de beugel af, naar de bril. Het is altijd wat. Ze zit er helemaal niet mee, blijkt. Een bril en lenzen, het liefst. Natuurlijk, wie het breed heeft laat het breed hangen, toch? Ze is wel verbaasd als ze over de prijzen hoort. Zoveel geld, terwijl je er niets aan kan doen? Ik vertel haar, dat het ook goedkoper kan. Bij Hans, bijvoorbeeld. Misschien onthoudt ze het voor later. Ze kan niet duur blijven doen.
Op zoek naar een montuur. Ze weet al wat ze wil. Een nerdbril. Mijn mond valt open. Ze heeft haar plannen al helemaal klaar, en ik weet van niets. Waarom moet ik eigenlijk nog mee?
Maar ja, nu nog die ene vinden die alles heeft wat zij wil. En daar zit ‘m de kneep. Dat lukt dan ook niet. Ze wil die ene. Maar niet met die kleur aan de binnenzijde. Ohhh en hij staat haar zo leuk! Ik probeer haar telepathisch over te halen. Maar nee, te eigengereid. Het zal toch geen puber zijn met de achternaam Prins? Helaas wel. Niet te vermurwen.
De brillenboer kijkt even in zijn systeem of er andere kleuren zijn. Die zijn er. Maar het is het allemaal net niet. Ik waag het erop en stel voor om een exemplaar op zicht te laten komen. Alle partijen gaan akkoord. Over tien dagen weten we meer.
In de supermarkt lijk ik met een totaal ander mens te maken te hebben. Bespeur ik daar tegenzin of onzekerheid? Zij vertelt het me niet en ik vraag er niet naar. Ik ken die weerstand en dat gesnauw van onze oudste puber. Goed, dan sjokt ze maar achter me aan.
Een paar keer ga ik de fout in door haar iets te vragen. Ze moet eerst van een andere planeet komen voor ze me onthutst aankijkt en volkomen hulpeloos rondjes gaat staan draaien. Ik ben blijkbaar niet duidelijk. Ze moppert verontwaardigt en schaamt zich merkbaar voor mij. Ik voel me schuldig, onzeker en tegelijkertijd erger ik me. Laat maar. Ik stuur haar alvast naar de koelvitrine met vlees. Tevergeefs. Ze blijft liever bij mij. Vindt ze leuker, zegt ze. Het zal wel, maar geloven doe ik het niet.
Ik leg wat groenten in mijn karretje en vervolg mijn weg naar het vlees. Heel Nederland barbecuet, dus de vitrines liggen vol met de meest lekkere sticks. En het vlees voor een eenvoudige gourmette is helemaal op! Gaan we weer. Ik laat het er niet bij zitten en vraag de slager wanneer er weer binnenkomt. Hij heeft het net besteld en morgen is er weer vers. Gelukkig maar. Morgen heeft ze haar ‘feestje’. Er staat toch nog stokbrood op mijn lijstje voor morgen, neem ik meteen het vlees mee. Ik laat het maar uit mijn hoofd om het Fenna op te dragen. Ik zie de bui al hangen. Hoe wordt dat kind ooit zelfstandig? Het gaat ten koste van al haar tijd. Dat doe je je kind toch niet aan?

Marianne


 
6 juni 2011
Lekgeprikt
 
Vantevoren laat ik weten, dat mijn bloedvaten moeilijk te vinden zijn. En dat scheelt tegenwoordig. Een voordeel van de mondiger geworden mens. Er wordt geluisterd. Of het ligt aan mijn zelfverzekerder houding, want waag het eens om met een ingestoken naald te gaan roeren op zoek naar een ader. Dat heb ik lang geleden achter me gelaten. God, wat heb ik geleden als kind.
Mijn moeder, een ware artsenhopper, sleepte me naar elke geneeskundige en kwakzalver waar ook zij kwam. Ik moest blijkbaar iets mankeren, want ik was precies als zij. Nooit wat gevonden. Maar geleden...en een angst opgebouwd! Ik heb er zeker 20 jaar over gedaan om die te overwinnen. Dankzij mijn tandarts, de lieverd! Mijn kids komen er nu ook: geen vuiltje aan de lucht.
Ik ben dus op het lab voor de Synthactentest, om mijn bijnieren te testen op cortisol productie. De eerste laborante prikt twee keer mis en haalt er een collega bij. Weer twee keer prikken. De tweede keer is raak. Op mijn rechterhand. Echt lopen doet het niet, maar met een lichte beweging van de naald komen de buisjes toch vol. Intussen staat een arts al klaar met het middel dat in een vat gespoten moet worden. Hij ziet zijn geest al dwalen volgens mij. Ik ontdek een lichte stress bij hem. Bang of gehaast?
Het kamertje staat inmiddels vol met twee laboranten en een arts. Ik kijk naar hun geklungel en lach schamper. ‘Jullie kunnen ’t niet, jullie kunnen ’t niet, jullie…’ scandeert het duiveltje in me. Ik heb pret en voel me nog quasi belangrijk ook!  Zodra het benodigde bloed is afgetapt gaat de arts zijn kunnen toetsen. Hij begint meteen maar op mijn linkerhand. Werkt met rust en zekerheid. Steekt de naald er pas in als hij, zeg maar, voor 80% zeker is van zijn zaak. Hij spuit de vloeistof in en hij denkt er zeker van te zijn in een ader gespoten te hebben. Het moet wel nog even in de status vermeld worden, zegt hij in het luchtledige. Geen idee, wie dat dan gaat doen. Ben benieuwd als ik terug ben bij de internist of het er in staat. Nog even navragen tegen die tijd.
Arrogant ben ik wel, zeg. Lekker anderen op de vingers kijken, en betrappen op hun onkunde. Nu heb ik eens geen faalangst! Dat voelt gewoon machtig. Goed, nu mag ik een uur wachten. Terug naar de wachtkamer. Ik zet mijn pokerface op vanwege al die proppen gaasjes met een hechtpleister erover. Alsof ik elk moment kan doodbloeden. Ik speel een spelletje op mijn iPod, gaat de tijd lekker snel.
Tien over tien. Het uur is om en ik meld mij. Inmiddels heb ik een laborante gezien, die mij eerder heeft geprikt: altijd meteen raak en pijnloos. Ik mag weer een kamertje in. Eerst deze laborante (waarom zijn het toch altijd vrouwen?) een kans geven. Ik ben niet bang. Ze zoekt en zoekt, maar begint nergens aan. Nou, zo is het wel genoeg dan. Ik vraag om de succesvolle prikster. Er wordt geen moment moeilijk gedaan. Ze wordt meteen gehaald.
Oke, nieuwe ronde, nieuwe kansen. De prikster zoekt. Nee niet in mijn linkerarm, dat heeft ze al snel door. Niets te vinden daar. Ik wijs waar er altijd goed geprikt wordt. Ze zoekt op die plek, maar voelt toch niet duidelijk iets. Even flink kloppen. Ze denkt iets gevoeld te hebben, en waagt een poging. Mis! Nog even kloppen. Naald erin, en… alsof ze in een pakje boter prikt. Raak en volkomen pijnloos. Ik maak haar mijn oprechte complimenten, zoals ik al eerder deed trouwens. Haar slagingspercentage gaat verder omhoog.
 
Hopelijk op tijd thuis voor de pc-man die ik verwacht om half elf. Heb beveiligingsproblemen en die mag hij oplossen. O jee, helemaal vergeten. Twan is ziek thuis. Is gisteren volkomen uitgeput thuisgekomen uit Brabant en heeft migraine. Hij moet rusten en tot zichzelf komen. Eigenlijk ook veel te veel, drie dagen en nachten met vijf gozers bovenop elkaar. Naja, zolang hij alle ongemakken ervan weet te dragen, mag hij van mij. Hij moet toch een keer leren zijn grenzen te bewaken en op tijd voor zichzelf te zorgen. Hij slaapt nog half. Ik haal even een glas voor hem beneden en zet hem gevuld met koud water naast hem neer. Hij is nog niet hersteld. ‘Blijf maar lekker liggen jongen’ en ik ga weer naar beneden.
De deur naar het halletje bij de voordeur staat nog open. Even dichtdoen. Er ligt iets op de deurmat. ‘ Het is niet waar hè? ‘U was niet thuis’, schreeuwt de tekst op de kaart me toe. De pc-man heeft aangebeld terwijl ik drie minuten boven was. Niet gehoord. U was niet thuis, klinkt als een beschuldiging waar ik woedend om kan worden als ik er wel ben. Is het zo moeilijk om even voor de deur te wachten op een reactie en desnoods nog een keer, wat langer en dringender aan te bellen? Met mondigheid alleen red je het allang niet meer, want hoe snel moet je ook nog zijn en vooral blijven, om aan de beurt te komen? Ik maak meteen een nieuwe afspraak. Morgen om dezelfde tijd dan maar!
Boos duik ik mijn bed in.

Marianne