20 mei 2011
Verzet verslagen
Hangend op het aanrecht probeer ik moed te verzamelen om aan een huishoudelijk klusje te beginnen. De keukenlades onder de kookplaat moeten uitgemest worden. Ik wil niet. Een aanslag op mijn rug en ik heb geen zin in pijn. Ik overweeg er muziek bij aan te zetten. Beter van niet. Er zit nog genoeg in mijn hoofd om naar te luisteren.
Ik krijg een idee. Samen schoonmaken met Yellow, mijn dwergpapegaai, is altijd gezellig. Ik zet zijn kooi open en ga terug naar de keuken. ‘Je kan vliegen hoor!’  Zijn snappertje hapert. Eenmaal de afstand overbrugd, gaat hij op mijn linkerschouder zitten en poept me gedag. Lekker. Ik stel Yellow voor om me te komen helpen. Erg veel zin heeft hij niet, net als ik. Verzet doet zijn werk. Ineens springt Knorretje op mijn rechterschouder. ‘ Waar blijf je nou Knorrie?’ vraag ik toch wel verrast. Hij fluistert iets in mijn oor. Ik versta er geen bal van, maar ik begrijp, dat hij iets met Verzet heeft. Tja, het zal wel.
De bovenste la is snel klaar. Ik besluit enigszins opgewekt, de onderste er meteen achteraan te doen. Ik trek hem open en krijg meteen spijt. Knorretje is weer verdwenen. Dan zal ik het toch zelf moeten doen. Ik heb echt geen zin. Ik kijk in de la en twijfel om hem met een diepe zucht weer dicht te duwen. Niet nadenken, beginnen.
Ik haal wat schalen uit de la, waarop de stapel ernaast onmiddellijk omvalt. Unggg, waar begin ik aan! Even is er chaos. Ik weet niet hoe ik het moet aanpakken en begin verkeerd. Ik krijg de neiging de hele boel er weer in te proppen, maar ja, het is nou toch al een zooitje. Yellow is ook al niet gezellig. Kijkt angstig piepend naar de troep. ‘ Laat dat maar aan mij over, schat’ Zachtjes knabbelt hij aan mijn oor. Mmmm, zo lekker. De lieverd.
Nou even een plannetje maken. Eerst alles op het aanrecht zetten. Ik geef Verzet een zetje. ‘Effe niet, joh!’  Verontwaardigd druipt hij af.
Zo dat is eruit. Even uitzuigen en dan maar soppen. Ik draai de kraan open om een doekje nat te maken. Ja hoor, Yellow wil badderen. Komt niet echt uit, nu het vol staat met spullen. Zijn hunkerende blik en het verheerlijkt opzetten van zijn veren kan ik niet weerstaan.
 ‘Nou, jij eerst dan maar’, spreek ik hem liefdevol toe. Hij pakt royaal uit, dit keer. Heeft er echt zin in. Alles nat rondom de kraan tot de lamellen aan toe. Maar goed hij geniet. Kletsnat red ik hem van de verdrinkingsdood en zet hem terug op mijn schouder. Hij schudt zich een paar keer flink uit waarna ik ook een natte bril heb. Maakt nou niet meer uit: het is toch een zooitje.
Als ik in de la kijk slaat Frustratie toe. Nu al. Ik ben nog niet eens begonnen! Ik voel mijn rug protesteren. ‘ Niet op reageren’, bemoeit Brein zich ermee. Nou, dan doe ik dat maar niet. Ze zullen het daarboven vast wel beter weten. Bah, rotklus.
Natte doek, reinigingsmiddel erop en soppen maar. Uitspoelen en opnieuw beginnen. Ik herhaal het ritueel een keer of acht, schat ik. Nu de sterkere middelen. Schuurmiddel. Ik spuit het meteen rechtstreeks in de la. Kan ik even vooruit. Ik moet zeggen, het knapt er wel van op. Mijn blik valt op het binnenste van de kast. Bijna deins ik terug. Toch ook maar meteen meepakken. Ik ga aan de slag. Behoorlijk serieus nu.
 Na een poosje en met veel rugpijn vermoed ik dat het zo wel goed is. Frustratie heeft me in haar greep en ik moet nog een poosje door. ‘ Kappen nou’, zegt Frustratie. Ik bedank hem voor de redding. Net op tijd. Vlak voor Boosheid binnen kan komen.
Nu moet de hele santenkraam weer schoon terug in de la. Frustratie en Verzet kibbelen, terwijl ik koppijn krijg. Even later besluit ik de boel maar een beetje af te vegen en een plaats in de la te geven. Dat valt erg tegen. De stapels blijven omvallen. Ik vind het onderhand wel welletjes en schuif ze allemaal een beetje tegen elkaar aan, zodat het in elk geval in wankel evenwicht blijft hangen. Hup, la dicht.
Tijd voor Tevredenheid. Ik ga zitten en ze springt meteen op mijn schoot. Nestelt zich tegen me aan en voelt zich merkbaar gelukkig.

Marianne

Mooi en een happy end!

21 mei
Moe, doodmoe!
Brein en ik hebben er ruzie over. Ze fluiten me terug vanuit de bovenkamer. Ik fluister terug. Ik wil wel rustiger, maar help me daar dan mee. Ik probeer niet te denken bij de dingen die ik doe. Dat scheelt wel, maar Depressie ligt op de loer. Klaar om toe te slaan. Ik wil me in haar schoot nestelen. Mezelf overgeven aan haar apathie. Ze zal me liefdevol ontvangen en me in haar armen sluiten. Bereid om me niet meer te laten ontsnappen.
Ik moet een rustdag inbouwen, anders red ik het niet. Zondag lijkt me daar wel geschikt voor. Maar dat is nog twee dagen weg. Morgen ben ik alleen met de kids. Hoe overleef ik mezelf? Wiens hulp kan ik inroepen? Moed, Verzet, Boosheid…ik loop ze allemaal na. Vind er geen.
Gelukkig ben ik al een eind op weg met mijn lijstje. Alleen nog met Fenna sportschoenen kopen, koken en een ommetje maken. O ja, en alle liggende delen in de huiskamer stoffen en schoonmaken. Dat kan ik wel naar morgen verplaatsen. O, en Teskes bed verschonen. Ik doe alleen het dekbedovertrek, de rest mag ze zelf doen.
Volgens mij kan alleen Brein me helpen. Maar ze vertikken het. ‘Zoek het zelf maar uit, wij hebben echt geen tijd’
Een koele bries omringt me. Geen idee waar het vandaan komt en wat het is. Het voelt lekker. Het nodigt me uit mee te gaan. Dat doe ik dan ook maar. Ineens lig ik op de bank met een zacht plaid om me heen. ‘Herken je me dan niet’, hoor ik. ‘Ik ben het, Rust’
Nou ja, hoe kan ik die nou over het hoofd zien. Dat het zo eenvoudig is!
 
Die zelfde avond
De avond van X-factor en Van der Vorst ziet sterren. Gezellig op de bank. Na twee uur slaap vanmiddag ben ik weer rustig. De heftigheid van de opwinding over mijn nieuwe avontuur is getemperd. Ehh…eigenlijk weg. De euforie heeft de benen genomen. Jammer, wordt alles weer gewoon. Saai en somber. Ik merk het als ik televisie kijk en ondertussen een spelletje Bejeweled speel op mijn iPod Touch. Ik mis iets, ben weer wat verloren, kwijt…
Ik kijk naar mensen met een geweldig en uniek talent. Ik krijg er af en toe kippenvel van. Ik nader een valkuil zonder het op te merken. Te laat, ik val erin.
Eenzaamheid en Leegte hebben elkaar weer opgezocht en ongemerkt bezit van me genomen. Vergeten op te letten, of misschien ook wel niet te voorkomen. Die sterren met al dat talent maken een paar bekenden van me wakker: Groots, Waardeloos en Jaloezie. Ook Opzien Naar en Niet de Moeite waard zijn van de partij. Is het nodig om nog meer te zeggen? Het is een eenvoudig puzzeltje.
Ik laat het hierbij en voel me rot……

Je schrijft mooi Marianne!

ja, ik lees ook graag je verhaal Marianne.

21 mei
Niets is leuk
Vroeg wakker na een nacht vol akelige dromen. Voelde ik me gister nog rot, vandaag doodongelukkig.
Verzet is er en heeft een paar maatjes meegenomen ter versterking. Tegenzin en Weigering. Opperhoofd Weerzin houdt een oogje in ‘t zeil. Angst leidt ze. Tegen zo’n overmacht ben ik niet bestand als ik wakker wordt, zeker niet na nare dromen.
Heb behoefte aan valium. Ik graai in het laatje van het nachtkastje. Tegelijkertijd schiet me te binnen dat ik niets meer heb. Vet balen. Verzet spoort me aan iets anders te zoeken. Neem een Seroquel/Quetiapine en een migraine middel. Ik heb toch hoofdpijn. Derde dag op rij, migraine. Nou ja, een combi van spanningshoofdpijn en migraine. Zo, dat garandeert nog een paar uurtjes slaap.
Ik heb gebroken met Verzet. We zijn uit elkaar. Het maakt me alles veel lastiger.
 
Wat later op de ochtend. Weer wakker en nog meer Verzet, die zich in de tussentijd heeft kunnen voorbereiden met z’n maten op mijn ontwaken.
Ik ga echt niet uit bed! Pak mijn iPod en begin aan een spelletje Bejeweled. Na een paar levels worden mijn ogen erg zwaar. Een uur later word ik opnieuw wakker met mijn iPod nog steeds in mijn hand, hangend op mijn borst.
Half elf, opstaan. Lief gaat straks weg voor een uitje. Ik moet haar minimaal nog even zien en gedag zeggen.
Jammer dat mijn activeringscode maar eenmalig te gebruiken is. Zou hem graag nog een keer in mijn organisme laden.
Ik werk mijn lijstje af. Bijna dan. Niets is leuk, zoals me al voorspeld is. Het is Weerzin, die niet meer van mijn zijde wijkt. Ik word chagrijnig van hem en zijn onderdanen. Een bundeling aan krachten waar ik echt niet tegenop kan. Het heeft Pijn ook al in zijn macht. Een imperium dat het monopoly heeft.
Ik ervaar een enorme lijdensdruk en vrees het ergste. Kwam Verdriet me maar steunen en wat troost brengen. Maar volgens mij is die al jaren geleden opgedroogd, opgelost als sneeuw voor de zon. Slechte vergelijking. Gaat aan alle kanten mank, maar ik weet me niet beter uit te drukken.
De strijd brandt los. Strijd om wat eigenlijk? Macht? Kwaliteit van leven? Zijn er wel een winnaar en verliezer uiteindelijk? Brein komt me enigszins te hulp en laat mij andere mogelijkheden zien. Ik worstel ermee, tot ik opnieuw hoofdpijn heb.

22 mei
Gewoon iets doen
De eerste day off. Ik merk geen enkel verschil bij het wakker worden. Alle ellende wacht me op en slaat onmiddellijk toe zodra ik mij bewust word van een nieuwe dag. De enige betekenis die een vrije dag voor mij heeft, bestaat uit de wetenschap geen lijstje te moeten afwerken. De weg die ik nu volg, vergt echter een totaal andere levenshouding dan voorheen en die moet ik toch overeind zien te houden. Ook vandaag. Dat kost me moeite genoeg.
Geen idee wat ik moet of wil. Om toch iets te doen snuffel ik de krant van zaterdag door. Ik lees de columns met onverdeelde aandacht. Pffff heel wat, die concentratie. Buiten verwachting lukt het me en vind ik ze nog leuk ook. Moet ik vaker doen. Ik heb de krant gemist. Lees hem al vrij lang niet meer. Plezier meldt zich aan. Dat is mooi winst. Ik stop voor mijn concentratie het begeeft.
Plezier heeft me een zetje gegeven: ik ga me maar wassen en aankleden, daarna zie ik wel weer verder. Weer beneden, ga ik als vanzelf achter de pc zitten. Ik zoek de inDepressie site op en lees wat forum- en dagboekberichten. Op een enkele geef ik een reactie. Voel me erg onrustig. Heb voortdurend het idee, net dat te doen wat ik eigenlijk niet echt wil. Het geeft een lichte stress.
 
Irritatie leidt me af. De vervelende klier. Hoe blijf ik in het hier en nu? Wat ik wil, kan ik niet. Onmacht speelt me parten. Vervelen is geen optie, dat wordt hangen en is dé voedingsbodem voor Depressie.
 
Lief doet een voorstel. Samen kijken naar een film die ze te leen heeft van de dirigent van het koor waar ze al 15 jaar deel van uitmaakt. Het gaat over een koor van hoogbejaarden en is eigenlijk een documentaire. Het trekt me totaal niet. Ik moet denken aan een eerder geleerde vaardigheid. ‘Kijk eens naar een film waar je eigenlijk niet van houdt en waar je nooit voor zou kiezen’ Geen idee meer waar die vaardigheid onder valt en waar het voor dient. Ik kan me niet voorstellen dat zo iets afleiding kan bieden. Sterker, ik denk dat ik me rot verveel als ik naar een stel bejaarden kijk die zingen. Nou ja, als het me stoort ga ik wel wat anders doen.
Schoorvoetend stem ik in met het voorstel.
 
Young @ Heart. Zo heet de film. Vanaf het eerste moment intrigeert het me. Het pakt me, en leidt me even weg van hier. Geweldig om te mogen genieten van deze ouderen met een passie. Hun gemiddelde leeftijd is 82 en het enthousiastme klinkt luidkeels door in hun stemmen. En die oude, doorgroefde gezichten zijn prachtig. Hun lichaamshouding spreekt van een levenlang en vertelt bij elk een eigen verhaal. Ik stel me voor dat jongeren dit acteren: lachen, gieren en brullen. Maar de oprechtheid van deze mensen vraagt om ontzag en veel respect. Ontroering roert zich en kruipt omhoog. Hooo… Zo is het wel genoeg. Ze blijft in mijn keel en knijpt erin. Geen tranen, alsjeblieft.

Marianne

22 mei
Gewoon iets doen
De eerste day off. Ik merk geen enkel verschil bij het wakker worden. Alle ellende wacht me op en slaat onmiddellijk toe zodra ik mij bewust word van een nieuwe dag. De enige betekenis die een vrije dag voor mij heeft, bestaat uit de wetenschap geen lijstje te moeten afwerken. De weg die ik nu volg, vergt echter een totaal andere levenshouding dan voorheen en die moet ik toch overeind zien te houden. Ook vandaag. Dat kost me moeite genoeg.
Geen idee wat ik moet of wil. Om toch iets te doen snuffel ik de krant van zaterdag door. Ik lees de columns met onverdeelde aandacht. Pffff heel wat, die concentratie. Buiten verwachting lukt het me en vind ik ze nog leuk ook. Moet ik vaker doen. Ik heb de krant gemist. Lees hem al vrij lang niet meer. Plezier meldt zich aan. Dat is mooi winst. Ik stop voor mijn concentratie het begeeft.
Plezier heeft me een zetje gegeven: ik ga me maar wassen en aankleden, daarna zie ik wel weer verder. Weer beneden, ga ik als vanzelf achter de pc zitten. Ik zoek de inDepressie site op en lees wat forum- en dagboekberichten. Op een enkele geef ik een reactie. Voel me erg onrustig. Heb voortdurend het idee, net dat te doen wat ik eigenlijk niet echt wil. Het geeft een lichte stress.
 
Irritatie leidt me af. De vervelende klier. Hoe blijf ik in het hier en nu? Wat ik wil, kan ik niet. Onmacht speelt me parten. Vervelen is geen optie, dat wordt hangen en is dé voedingsbodem voor Depressie.
 
Lief doet een voorstel. Samen kijken naar een film die ze te leen heeft van de dirigent van het koor waar ze al 15 jaar deel van uitmaakt. Het gaat over een koor van hoogbejaarden en is eigenlijk een documentaire. Het trekt me totaal niet. Ik moet denken aan een eerder geleerde vaardigheid. ‘Kijk eens naar een film waar je eigenlijk niet van houdt en waar je nooit voor zou kiezen’ Geen idee meer waar die vaardigheid onder valt en waar het voor dient. Ik kan me niet voorstellen dat zo iets afleiding kan bieden. Sterker, ik denk dat ik me rot verveel als ik naar een stel bejaarden kijk die zingen. Nou ja, als het me stoort ga ik wel wat anders doen.
Schoorvoetend stem ik in met het voorstel.
 
Young @ Heart. Zo heet de film. Vanaf het eerste moment intrigeert het me. Het pakt me, en leidt me even weg van hier. Geweldig om te mogen genieten van deze ouderen met een passie. Hun gemiddelde leeftijd is 82 en het enthousiastme klinkt luidkeels door in hun stemmen. En die oude, doorgroefde gezichten zijn prachtig. Hun lichaamshouding spreekt van een levenlang en vertelt bij elk een eigen verhaal. Ik stel me voor dat jongeren dit acteren: lachen, gieren en brullen. Maar de oprechtheid van deze mensen vraagt om ontzag en veel respect. Ontroering roert zich en kruipt omhoog. Hooo… Zo is het wel genoeg. Ze blijft in mijn keel en knijpt erin. Geen tranen, alsjeblieft.

Marianne

Fijn toch juist Marianne, Ontroering. Dan voel je weer, dat is goed toch?

Fijn toch juist Marianne, Ontroering. Dan voel je weer, dat is goed toch?

Je hebt helemaal gelijk, Dipjes. Maar de weigering om me er voor open te stellen is altijd heel sterk geweest. Ik heb in de belangrijkste fases van mijn leven geleerd dat emoties tonen heel gevaarlijk kan zijn en het tonen ervan werd door mijn omgeving als zwaktebod gezien. Maar natuurlijk weet ik wel beter. Hoe dan ook: ik ben er slecht in!

Groet van mij

SHIT!!!!!
 
Over Nancy gedroomd. Dat is vet waardeloos. Ik hunker om terug te gaan naar mijn droom, maar het is al te laat. Alle shit stoomt over me heen. Als er iets een garantie is om mijn vijanden gelegenheid te geven om toe te slaan, is het wel zo’n droom. Ik herken ze allemaal en gooi ze verwensingen naar hun hoofd. Eenzaamheid, Gemis, Verlangen en Verdriet komen voorop. Boosheid volgt hen op de voet. Boosheid en Verdriet zijn overweldigend. Ik denk aan de vermoedelijke oorzaak van mijn droom en Verdriet doet een aanval. Ze prikt in mijn ogen. Rot op. Niet nu, niet meer ooit zelfs. Niet om deze reden in elk geval.
Voor de duidelijkheid het volgende. Ik heb Nancy een aantal jaren de rol van vervangende ouder toebedeeld. Dat is heel heftig geweest. Het afscheid heeft ongeveer de helft van die periode in beslag genomen. Naar mijn idee zit het zo: ik wilde wel, op een behoorlijk ambivalente manier, afscheid nemen. Maar zij deed het niet. Ik begrijp niet waarom. Ooit kom ik er op terug. Als ik het aankan. Het heeft mijn huidige depressie veroorzaakt. Ik voelde hem al heel lang aankomen. Heb ertegen gevochten, mezelf van kant proberen te maken, veel misbruik gemaakt van alcohol en pillen, mezelf gesneden, maar uiteindelijk gezwicht. Doodgewoon verloren van het leven, zo voelt het. Mezelf erbij neergelegd. Echt geprobeerd het te accepteren, het een plaats te geven, maar uiteindelijk diep weggestopt, verbannen uit mijn leven zoals meer onmogelijkheden. En dit is de prijs. Depressie. Nu even niet. Nu is mijn hartstreek heel zwaar, mijn maag voelt overvol en mijn buik… Nee, ik weiger.
Geef mij mijn depressie maar terug. En haal Boosheid en Frustratie van mijn rug. Hunkering uit mijn armen.
Ik ga terug naar bed. Wieg mezelf in slaap, het woord NEE op het ritme van mijn beweging voortdurend herhalend. En hoop op beter, later…
Ik kan de slaap niet vatten. Ik ben Boosheid! Rotzooi in mijn laatje op zoek naar, het kan me niet schelen wat. Ik neem het een en ander. Vooral paracetamol, tegen de pijn. Alle pijn…
Tegen de tijd dat ik wat indoezel, gaat de telefoon. In mijn kwetsbaarheid hoop ik in een fractie, dat Nancy belt of Francien om te vragen hoe het gaat. Natuurlijk niet. Dwaas, het is iemand die mijn Lief nodig heeft. Iemand met veel problemen. Die op haar leunt. Voor wie ze een rots in de branding is, zoals voor meerderen.
Ben echt destructief. Boosheid en Frustratie bombarderen al mijn plannetjes voor vandaag. Ik voeg me naar hun wreedheid. Lekker puh! Ik doe niets. Helemaal niets. Voor wie? Geen mens die het hoeft te weten als ik het niet wil. Het is mijn leven. Er is geen barst aan in mijn godvergeten roteentje. Ik wil het totale niets.


 
23 mei
En dan…
 
Ik weiger te gaan zwemmen en ga met de auto naar Hoogvliet. En, neem alcohol mee. Mijn oude vriend! Gebruik al een week geen refusal meer ivm de naderende verjaardag van Teske. Ze gaat 16 worden en ze wil toasten met Jillz.
Pure Kwaadaardigheid heeft het heft in handen. En ik? Ik verwelkom haar met open armen. We gaan er tegenaan ouwe makker, High Five! Kermis in de hel en de regenboog staat op zijn kop. Daar gaan we straks samen heen om het leven in zijn schijnheilige smoelwerk te spugen. God, wat hebben we geweldige tijden gehad samen. Het pakte alleen altijd zo verdomd slecht uit. Niets geen sleur, helemaal niet saai, heerlijke onvoorspelbaarheid op het randje van de afgrond.
Tegenover een maand Braafheid mag zeker twee weken Kwaadaardigheid staan, vind ik. Redelijkheid is het er zowaar mee eens.
Ik denk aan mijn gezinsleden en het naderende onheil. Schade zien te voorkomen! Op mijn schreden terugkeren kan ik niet. Te diep onder een hoedje met mijn ouwe makker. This is my life, net zo goed!
Boodschappen doen met de auto. Kan ik meteen wat meer meenemen. Haha! De motor start en klinkt voor mij als een spinnende kat, genietend van het zonnetje. Lekker in de airco. Geen wind om tegenop te botsen en het bloedheet te krijgen, met koppijn als gevolg. Nee, vandaag hooguit koppijn van de drank. En vooral geen juffenkrul op m’n actielijstje. Sterker, samen met Kwaadaardigheid verscheur ik dat kreng. Het voelt verrukkelijk. Maar liever nog willen we een ruit inslaan. Hoho, klinkt er vaag vanuit ergens. Denk aan je gezin.
Bij Hoogvliet kom ik minstens vijf mensen tegen die ik ken. Vier van school, een van het koor. De vrouw van de dirigent. Ik neig ertoe haar aan te spreken en te vertellen hoe ik van de film genoten heb gisteren. Blik de andere kant op, snauwt Kwaadaardigheid. Ben jij gek! Let maar eens op wie er hier het eerst gedag zegt. Ik maak mezelf nog wijs dat ze me niet herkennen. Een lachertje! Een moeder van een oud-klasgenootje van Teska, ziet me ineens. En zegt me hartelijk gedag. Aardige vrouw. Ik doe, of ik haar ook net opmerk en zeg gedag terug.
Genoeg geweest, laat Kwaadaardigheid me weten. Op naar de drank. Verrek, al die lekkere mixjes in blik zijn uit de schappen verbannen. Damn, dan maar meteen champagne. Ik twijfel niet lang. Feestje met mijn ouwe makker. Neem ook nog wat Jillz mee. Alvast voor Teska’s verjaardag, beduvel ik mezelf. Ik kan altijd nog bijkopen, het is pas over een week.
Geweten doet onophoudelijk pogingen om mijn aandacht te trekken. Ik weet wat het wil. Jij bent effe niet aan de beurt, sufferd. Ga maar met Eenzaamheid, Verlatenheid en Leegte overleggen. Zoek eens naar een echte oplossing, mét elkaar!
 
Pestboodschappen. Sjouwen geblazen met die troep. Zo, nu eerst het ziekenhuis afbellen voor mijn afspraak morgen bij de internist. Ik moet nuchter komen voor een onderzoek. Nou dat gaat echt niet lukken vannacht in tweeërlei opzicht. Haha!
Lief ontfutsel ik een paar valium. Vannacht zal ik, dronken of niet, in elk geval vast slapen.

Mariannea

24 mei

Feestje
Lekker geslapen na twee Jillz en evenzoveel valium. Het is weer maandag en Lief maakt me wakker voor de koffie. Kwaadaardigheid ligt nog naast me te snurken. Luilak! We zien elkaar straks wel weer. Ik zwaai Lief en Teske  uit en ga snel mijn bed weer in. Ik neem alvast een Jillz mee naar boven. Ik ben vast van plan om vandaag zo lang mogelijk onder zeil te gaan, het maakt niet uit hoe. Twan staat onder de douche. Hij heeft het eerste uur vrij. Nou, die redt het verder wel. Ik laat mijn slaapkamerdeur open om nog even contact met hem te hebben.
Kwaadaardigheid begint zich te roeren. Rekt zich onfatsoenlijk uit waarbij ik nog net een mep kan voorkomen. Stommerd. Onze afspraak van gisteravond was wel erg kort, verwijt ik haar. Ze is de oude niet meer. Lui, dom en kortzichtig vind ik haar nu. Ze trekt zich er niets van aan en dommelt weer in.
Nou, dan drink ik wel alleen. Bah, het is helemaal niet lekker. Nou ja, het gaat om de alcohol. Ik ga naar beneden en haal  wat overgebleven paaseitjes en de pot biscuit. Dan drinkt het sneller weg. (Ruim meteen even de ontbijttafel af.) Nou, als ik hier van moet inslapen? Ik merk er niets van. Nog teveel verslaafd dus. Ik neem er een valium bij. Doet ook niets merkbaars.
Hey, Kwaadaardigheid is wakker. Gezellig. Ze brengt me meteen op een idee. Ik pak mijn iPod en Google Valium kopen. Ik wil terug naar mijn oude leven. Zo’n depressie gaat echt niet wijken en de rest…daar hebben we het al lang niet meer over. Zo, die beslissing staat als een huis. Het ontspant me. Heerlijk. Of zijn het de bescheiden middelen, die toch nog iets doen?
Tot mijn verrassing lijkt het erop, dat er weer gewoon Valium besteld kan worden. Hè? Hoe kan dat nou? Jee, stel je voor zeg! Al dat gedoe voor niets. Ik ga het gewoon proberen, kijken hoever ik kom. Het blijkt nog al eens een lokkertje dat nergens op uitloopt. Ik heb alle rust en wordt er ook niet gespannen van: Kwaadaardigheid is tenslotte bij me en de hele dag is voor mij.
 
Het lijkt goed te gaan, het bestellen. Maar dan loopt het proces toch weer vast. Ik probeer het nog eens. Ondertussen begin ik aan mijn tweede Jillz. Hm, slap spul. Met goede moed begin ik het bestelproces van voren af aan. Kwaadaardigheid is chagrijnig. Ik heb het redelijk naar mijn zin. Opnieuw loop ik vast. Nou ja, het komt wel een keertje. Ik vind het ook eigenlijk wel een dure hobby en dat zenuwachtige gedoe van wanneer wordt het geleverd zit me ook niet lekker. Ik kan het gewoon niet maken eigenlijk! Het leidt toch tot steeds meer. Dus gaat sowieso problemen geven. Laat maar, voorlopig. Geweten lacht in zijn vuistje. Ik giet er nog een derde Jillz achteraan en beslis daarna te gaan slapen. Dat gaat vrij gemakkelijk.
 
In de middag wordt ik steeds vaker wakker. Kwaadaardigheid is weggegaan merk ik, als ik eens goed zoek. Dat was een korte ontmoeting.
Om half drie besluit ik op te staan. Meteen wassen en aankleden en naar beneden. Ik pak de sleutels om de deur van het slot te halen en zie Teske aankomen. Gelukkig, net op tijd. We kletsen even en Teske vertrekt naar boven. Ik moet naar het centrum voor een paar boodschappen. Pak de auto zonder aarzelen en ga op weg. Geweten laat me nog even weten, dat ik de fiets wel kan nemen. Last van hooikoorts! Da-ag.


 
24 mei
De tol
 
In het centrum voel ik me boos op iedereen en alles irriteert me. Op ‘Prettige dag verder ’, reageer ik niet. Hoezo, verder, denk ik. Ik ben chaotisch. Kan pasjes niet vinden die ik wel bij me heb en zoek naar degenen die ik niet bij me heb. Stomme pasjes! Het is toch ook logisch dat ik er nauwelijks aan meedoe. Stel je voor als je tachtig bent. Al die pasjes, klantenkaarten, inlogcodes en wat al niet meer. Reden genoeg om nooit meer naar buiten te gaan.
Thuis. Twan is er ook. Mijn hart maakt een sprongetje. Fijn, de kids weer op ’t droge. Ik praat even met Twam en meld me weer bij Teske. Zo, alles moet maar weer ‘gewoon’ zijn.
Ik begin aan de kooi van de cavia’s. Ze miepen zich suf. Lekker stel. Vol verwachting kijken ze me aan, dicht tegen elkaar aan met die koddige koppies naar me toe gekeerd. Lief!
Ben niet blij met de inspanning die het me kost om de kooi te verschonen. Ik heb eigenlijk alles al opgebruikt in het centrum. Nja, dit moet gewoon. Morgen groene bakkendag. Ben blij, dat Teske de onderbak schoonmaakt onder de douche. Rotklus voor mijn rug.
Zo, ’s kijken of er nog mail is. Oeps, Francien heeft gereageerd op mijn dagboekbladen. Angst en Terughoudendheid waarschuwen me. Zet je maar schrap, juffie. Je hebt er om gevraagd! Nu krijg ik op mijn kop, vermoed ik. Ik lees de post en het maakt me blij. In tegenstelling tot wat ik verwacht, is het geen afkeuring maar een aanmoediging. Jippie, dit doet goed!
Blijkbaar is aanmoediging dé steun die ik nodig heb. Ze doet een beroep op me op deze manier, dat werkt. Moet ik onthouden. Kan ik er in de toekomst om vragen. Wat ik me wel realiseer, is dat het ’t beste werkt als ik iets anders verwacht. Iets voor therapie.
 
Lief komt thuis van schoolreis. Ik voel me niet helemaal op mijn gemak. Het uitstapje met Kwaadaardigheid zit me dwars. Ze weet van niets, maar als ze mijn dagboek leest…..Zal ik ’t vertellen  of niet. Ze merkt mijn aarzeling als ik klaar ben met het verhalen van mijn dag. Ik laat ’t erbij. Beter voor later bewaren. Morgen is ze vrij, vroeg genoeg.
 
Na het eten is het tijd voor ons ommetje. Drie dagen geleden. Gisteren weigerde ik, eergisteren wilde ik niet, de dag ervoor zijn we een kwartiertje geweest. Dat verwaarloos ik maar.
De telefoon gaat. Regina. Dag ommetje……
Morgen dan maar weer.