Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Depressie en angst


#1

Hallo, ik ben Sel (niet mijn echte naam), studente van 22 jaar.
Ik ben een perfectionist, altijd al geweest. Ik leg de lat ontzettend hoog voor mezelf: ik moet overal in excelleren, ik moet het allersterkste en leukste persoon zijn, hard en gepassioneerd werken en iemand zijn waar mensen tegen opkijken. Dat lukt me behoorlijk, tot op zekere hoogte. Het is ook een van de redenen dat ik nu uitgeput ben.

Sinds ongeveer begin vorige zomer voel ik me heel slecht. Ik heb het eigenlijk al jaren stilletjes gevoeld, maar ik wist nog niet wat het was. Waarom ik vaak uit het niets moest huilen of waarom ik me vaak eenzaam voelde (terwijl ik toch altijd veel mensen om me heen had): tot afgelopen zomer dus.
Ik had door dat er iets fout zat, maar ik wilde er niet aan geloven. Ik leefde echt met een soort tunnel visie, er was geen uitweg en ik probeerde alles te doen om maar te vluchten en vergeten, vooral in alcohol en drugs. Dat werkt tijdelijk, maar maakt het natuurlijk alleen maar erger. Ik begon paniekaanvallen te krijgen. Het leek alsof de wereld bewoog maar ik stond er niet in. Alsof er constant een bubbel om mee heen zat, die als maar kleiner werd en mij erin liet stikken.
Op een gegeven moment begonnen vrienden van me te merken dat er iets niet goed zat, en vroegen zich af of ik misschien niet hulp moest zoeken. Sinds oktober zit ik in therapie. Het doet me goed om begrepen te worden zonder dat ik het gevoel heb dat mensen me zullen veroordelen, dat er mensen luisteren, maar het blijft ontzettend moeilijk.

Mijn hele lichaam doet constant pijn. Alles kost moeite, en ik zie ook van de meeste dingen niet meer in waarom ik er nog energie in zou stoppen. Ik was altijd een heel sociaal persoon, ik kan heel makkelijk met mensen omgaan, maar sinds een tijdje zie ik het nut er niet van in. Het is alsof ik geen geluk meer kan voelen, en dat maakt me heel bang. Dat ik misschien wel nooit meer oprecht zal lachen of kunnen genieten van de simpele dingen in het leven. Ik huil de hele tijd, en dat frustreert me, en daardoor raak ik weer gestrest en bang...het lijkt alsof er een constante chaos aan emoties is en soms denk ik echt dat ik gek word. Dat ik gevangen zit in mijn eigen lichaam.
Ik ben er behoorlijk goed in om het te verbergen, ik leef gewoon op automatische piloot. Doen alsof. Maar als mensen me vragen "hey, hoe gaat het?" zou ik het eigenlijk het liefst willen huilen en naar ze schreeuwen.

Het lucht in ieder geval een beetje op om dit te schrijven. Ik hoop misschien wat ervaringen te kunnen delen met mensen die hetzelfde ervaren. Want ik voel me eigenlijk constant onbegrepen, zwak, eenzaam, machteloos en leeg. Soms zou ik gewoon willen verdwijnen.
Antwoord

#2

Hallo Sel,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Zo herkenbaar jouw verhaal!
Perfectionistisch zijn en de lat hoog leggen. Bij mij doordat ik mij onzeker voelde en niet veel eigenwaarde had.
Ik heb verschillende depressies en een burn-out doorgemaakt, maar ben nu stabiel.
Ook ik heb veel gedronken om maar niet te hoeven voelen. Somber, geen energie, chaos in mijn hoofd me niet kunnen concentreren.
Ik heb uiteindelijk geleerd dat mijn depressie een signaal was van mijn lijf en hoofd. Zo van "Stop". "Stop zo kan je niet in het leven blijven staan". Het heeft lang geduurd tot ik bij die ontdekking kwam. Er was een korte maar forse crisis voor nodig om dit inzicht te vinden. Ik ben een hele generatie ouder dan jij. Je vind het misschien gek, maar ik ben eigenlijk blij je voor dat jouw lijf en hoofd nu als "Stop" zegt.
Ik zou zeggen neem de tijd, forceer even niets, ga een tijdje stilstaan, landen en aarden. Het valt niet mee om dat te doen, maar je bent jezelf te lang voorbij gelopen meid. En probeer bij mensen die je vertrouwt je gevoelsleven niet te verbergen. Waarschijnlijk is dit ook een valkuil voor je.

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

(07-01-2018, 16:13)Sel schreef: Hallo, ik ben Sel (niet mijn echte naam), studente van 22 jaar.
Ik ben een perfectionist, altijd al geweest. Ik leg de lat ontzettend hoog voor mezelf: ik moet overal in excelleren, ik moet het allersterkste en leukste persoon zijn, hard en gepassioneerd werken en iemand zijn waar mensen tegen opkijken. Dat lukt me behoorlijk, tot op zekere hoogte. Het is ook een van de redenen dat ik nu uitgeput ben.

Sinds ongeveer begin vorige zomer voel ik me heel slecht. Ik heb het eigenlijk al jaren stilletjes gevoeld, maar ik wist nog niet wat het was. Waarom ik vaak uit het niets moest huilen of waarom ik me vaak eenzaam voelde (terwijl ik toch altijd veel mensen om me heen had): tot afgelopen zomer dus.
Ik had door dat er iets fout zat, maar ik wilde er niet aan geloven. Ik leefde echt met een soort tunnel visie, er was geen uitweg en ik probeerde alles te doen om maar te vluchten en vergeten, vooral in alcohol en drugs. Dat werkt tijdelijk, maar maakt het natuurlijk alleen maar erger. Ik begon paniekaanvallen te krijgen. Het leek alsof de wereld bewoog maar ik stond er niet in. Alsof er constant een bubbel om mee heen zat, die als maar kleiner werd en mij erin liet stikken.
Op een gegeven moment begonnen vrienden van me te merken dat er iets niet goed zat, en vroegen zich af of ik misschien niet hulp moest zoeken. Sinds oktober zit ik in therapie. Het doet me goed om begrepen te worden zonder dat ik het gevoel heb dat mensen me zullen veroordelen, dat er mensen luisteren, maar het blijft ontzettend moeilijk.

Mijn hele lichaam doet constant pijn. Alles kost moeite, en ik zie ook van de meeste dingen niet meer in waarom ik er nog energie in zou stoppen. Ik was altijd een heel sociaal persoon, ik kan heel makkelijk met mensen omgaan, maar sinds een tijdje zie ik het nut er niet van in. Het is alsof ik geen geluk meer kan voelen, en dat maakt me heel bang. Dat ik misschien wel nooit meer oprecht zal lachen of kunnen genieten van de simpele dingen in het leven. Ik huil de hele tijd, en dat frustreert me, en daardoor raak ik weer gestrest en bang...het lijkt alsof er een constante chaos aan emoties is en soms denk ik echt dat ik gek word. Dat ik gevangen zit in mijn eigen lichaam.
Ik ben er behoorlijk goed in om het te verbergen, ik leef gewoon op automatische piloot. Doen alsof. Maar als mensen me vragen "hey, hoe gaat het?" zou ik het eigenlijk het liefst willen huilen en naar ze schreeuwen.

Het lucht in ieder geval een beetje op om dit te schrijven. Ik hoop misschien wat ervaringen te kunnen delen met mensen die hetzelfde ervaren. Want ik voel me eigenlijk constant onbegrepen, zwak, eenzaam, machteloos en leeg. Soms zou ik gewoon willen verdwijnen.

Hey Sel,

Allereerst, ik herken echt ieder woord dat je schrijft. Zelf ben ik ook 22, student en leg ik mezelf ook een hoge standaard op wat betreft het altijd sociaal en leuk zijn. Ik weet hoe vermoeiend dit kan zijn. Vaak ben ik bang dat mensen me toch niet leuk of gezellig genoeg vinden en dat ik saai ben. Maar eigenlijk, als je naar de feiten kijkt, is dat vaak helemaal niet zo. Ik word vaak genoeg uitgenodigd op feestjes, mijn vrienden vinden het altijd heel gezellig als ik er ben en merken inderdaad ook aan mij dat ik ineens minder vrolijk en energiek ben.

Ook ik kom sinds Oktober bij een psycholoog omdat ik soms 'geen gevoel' heb en precies wat jij zegt het gevoel heb dat ik in een soort bubbel zit.
Wat mij vooral helpt is mijn negatieve gedachtes uitdagen en ze dan ontkrachten. Zo schrijf ik dan op papier bijvoorbeeld mijn gedachte 'Ik ben eenzaam'  en dan ontkracht ik dit met echte feiten, bijvoorbeeld: Ik heb een hand vol goede vrienden zoals (namen van je vrienden), Veel mensen om mee heen waarmee ik contact heb zoals .... En zo ga je eigenlijk door tot dat je wellicht tot de conclusie komt dat je het misschien in je hoofd erger maakt dan het is. Het klinkt zo natuurlijk heel simpel en dat is het helemaal niet, dat weet ik.

Vaak ben ik ook super gefrustreerd en heb ik een kort lontje omdat ik eigenlijk diep van binnen gefrustreerd ben dat ik me zo voel en dat ik ook bang ben. Vooral omdat ik mezelf helemaal niet zo ken en ik eigenlijk heel graag wil waarderen wat ik heb.
Misschien om wat rustiger te worden kan je bepaalde mindfullness oefeningen doen die je helpen wat rustiger in het hoofd te worden, maar ik weet niet of dat iets voor jou is.
Ik hoop dat je het beetje hoop en positiviteit in jezelf kan vinden om het leven iets te relativeren. Veel sterkte!



Groetjes,


Kiki
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-01-2018, 11:55 door Sel.)

(08-01-2018, 23:05)kiki16 schreef: Hey Sel,

Allereerst, ik herken echt ieder woord dat je schrijft. Zelf ben ik ook 22, student en leg ik mezelf ook een hoge standaard op wat betreft het altijd sociaal en leuk zijn. Ik weet hoe vermoeiend dit kan zijn. Vaak ben ik bang dat mensen me toch niet leuk of gezellig genoeg vinden en dat ik saai ben. Maar eigenlijk, als je naar de feiten kijkt, is dat vaak helemaal niet zo. Ik word vaak genoeg uitgenodigd op feestjes, mijn vrienden vinden het altijd heel gezellig als ik er ben en merken inderdaad ook aan mij dat ik ineens minder vrolijk en energiek ben.

Ook ik kom sinds Oktober bij een psycholoog omdat ik soms 'geen gevoel' heb en precies wat jij zegt het gevoel heb dat ik in een soort bubbel zit.
Wat mij vooral helpt is mijn negatieve gedachtes uitdagen en ze dan ontkrachten. Zo schrijf ik dan op papier bijvoorbeeld mijn gedachte 'Ik ben eenzaam'  en dan ontkracht ik dit met echte feiten, bijvoorbeeld: Ik heb een hand vol goede vrienden zoals (namen van je vrienden), Veel mensen om mee heen waarmee ik contact heb zoals .... En zo ga je eigenlijk door tot dat je wellicht tot de conclusie komt dat je het misschien in je hoofd erger maakt dan het is. Het klinkt zo natuurlijk heel simpel en dat is het helemaal niet, dat weet ik.

Vaak ben ik ook super gefrustreerd en heb ik een kort lontje omdat ik eigenlijk diep van binnen gefrustreerd ben dat ik me zo voel en dat ik ook bang ben. Vooral omdat ik mezelf helemaal niet zo ken en ik eigenlijk heel graag wil waarderen wat ik heb.
Misschien om wat rustiger te worden kan je bepaalde mindfullness oefeningen doen die je helpen wat rustiger in het hoofd te worden, maar ik weet niet of dat iets voor jou is.
Ik hoop dat je het beetje hoop en positiviteit in jezelf kan vinden om het leven iets te relativeren. Veel sterkte!



Groetjes,


Kiki

Hey Kiki,
Klinkt alsof we veel gemeen hebben ja. Ik heb hetzelfde inderdaad, qua sociaal gedrag.
Waar ik ook achter ben gekomen de laatste tijd is wie mijn échte vrienden zijn, wie er voor je kunnen zijn als je je zo rot voelt. En dat zijn er niet zoveel. Daar moet ik dan wel weer bij vertellen dat ik er niet zo goed in ben mijn gevoelens te delen met anderen, dus dat mensen ook vaak geen idee hebben. Maar in ieder geval zorgt dat er voor dat ik me vaak eenzaam voel: alsof al die andere mensen waarvan je dacht dat je wel bevriend met ze was, of dat ze je wel betrokken in hun leven er gewoon niet zijn voor je, of je niet "nodig" hebben. Misschien is dat niet zo, maar dat denk je dan wel.

Die opdracht is inderdaad een goeie, ik ga dat eens wat vaker proberen. Ik heb ook soortgelijke oefeningetjes die mijn psycholoog me geeft. Ook training in mindfulness ja, alhoewel ik moet zeggen dat dat niet zo goed gaat. Telkens als ik probeer stil te staan bij iets, of me bewust te worden van mijn lichaam wordt ik heel emotioneel en raak ik gespannen. Het komt denk ik ook omdat ik in het verleden een tijdje veel meditatie etc heb gedaan, dus ik weet precies hoe het moet zijn en hoe het voelt als het goed met je gaat, en je je wel kunt ontspannen. En het moment dat ik het nu dus probeer confronteert het me heel erg met hoe groot het verschil is.

Ik herken je ook heel erg in die frustratie. Je kent jezelf zo niet, en dat maakt het zo moeilijk om je te bedenken hoe je dat ooit terug gaat krijgen. En het is vaak ook frustrerend omdat je dus constant op het randje zit qua spanning en emotie, en ik me dan bijvoorbeeld schuldig voel dat ik anderen daarmee lastig val. Want ik weet ergens wel dat ik dat niet doe, maar het voelt wel zo. En zo is dat met heel veel dingen.

Bedankt in ieder geval, ik hoop hetzelfde voor jou. Het klinkt in ieder geval alsof je goed op weg bent, fijn dat je ook hulp krijgt.
Antwoord

#5

(08-01-2018, 14:13)Bert schreef: Hallo Sel,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.

Zo herkenbaar jouw verhaal!
Perfectionistisch zijn en de lat hoog leggen. Bij mij doordat ik mij onzeker voelde en niet veel eigenwaarde had.
Ik heb verschillende depressies en een burn-out doorgemaakt, maar ben nu stabiel.
Ook ik heb veel gedronken om maar niet te hoeven voelen. Somber, geen energie, chaos in mijn hoofd me niet kunnen concentreren.
Ik heb uiteindelijk geleerd dat mijn depressie een signaal was van mijn lijf en hoofd. Zo van "Stop". "Stop zo kan je niet in het leven blijven staan". Het heeft lang geduurd tot ik bij die ontdekking kwam. Er was een korte maar forse crisis voor nodig om dit inzicht te vinden. Ik ben een hele generatie ouder dan jij. Je vind het misschien gek, maar ik ben eigenlijk blij je voor dat jouw lijf en hoofd nu als "Stop" zegt.
Ik zou zeggen neem de tijd, forceer even niets, ga een tijdje stilstaan, landen en aarden. Het valt niet mee om dat te doen, maar je bent jezelf te lang voorbij gelopen meid. En probeer bij mensen die je vertrouwt je gevoelsleven niet te verbergen. Waarschijnlijk is dit ook een valkuil voor je.

Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Hoi Bert,

Dankjewel voor je reactie, het doet me goed om te weten dat je mijn problemen herkent. Het maakt dat ik me toch iets minder alleen voel daarin.

Ja, dat is ook wat mijn psycholoog me vertelde. Dat eigenlijk die paniekaanvallen en angst etc een soort lichamelijke reactie zijn om aan te geven dat je niet meer door kunt op deze manier, en dat er iets moet veranderen. En zo voelt het ook. Het lijkt wel of mijn stresslevel constant op een heel hoog punt staat, en er hoeft maar IETS te gebeuren en het ontploft.
Ik had laatst bijvoorbeeld dat ik in de supermarkt stond, en dat plotseling de hoeveelheid keuze aan producten me heel bang en gestrest maakte, wat natuurlijk echt belachelijk klinkt. Maar het is wel doodvermoeiend. Het kost zoveel energie om constant zo gespannen te zijn. Dat is denk ik ook waarom ik daarnaast ook dagen heb waar ik het tegenovergestelde ben, dan ben ik gewoon leeg en depressief en wil ik niks en kost alles moeite. Het is het een of het ander.

En wat je zegt is heel erg waar: ik ben er heel slecht in om emoties te delen met anderen. Ik ben het de laatste tijd wat meer gaan doen (ik heb geen andere keus), maar het is echt iets wat ik moeilijk vind. Ik zie het als zwakte.
Antwoord

#6

Hallo Sel,

Hoe gaat het vandaag met je?
Antwoord

#7

(14-01-2018, 16:39)Bert schreef: Hallo Sel,

Hoe gaat het vandaag met je?

Hoi Bert,

Het gaat wel ok, niet fantastisch, maar ik probeer me op dit moment gewoon op 1 ding tegelijk te richten. Nu is dat school.
Ik zit nu in mijn laatste week voordat ik mijn laatste endterm heb voor school (daarna ga ik afstuderen), en ik probeer de onrustige gedachtes een beetje rond me heen te laten zweven. Ze zijn er wel, maar ik probeer ze zo rustig mogelijk te houden als het ware. Anders denk ik niet dat ik school aan zou kunnen. Maar goed, ik voel de onrust wel, ik weet dat er maar iets hoeft te gebeuren, het kleinste beetje druk, en het komt allemaal naar boven.

Het goede nieuws is dat ik een nieuwe doorverwijzing heb gekregen, en ik ga nu in therapie bij een instelling (ik zat voorheen bij een psycholoog verbonden aan mijn huisartspraktijk). Ik denk dat ze me beter kunnen helpen. Voorheen had ik altijd een beetje het gevoel dat het meer een gesprek was (wat ook al helpt natuurlijk), maar nu heb ik de kans er echt goed aan te werken.

Hoe heb jij therapie ervaart? Zat jij ook bij een instelling? Of bij een particuliere psycholoog?
Antwoord

#8

Hoi Sel,

Ik vind het knap dat je, zei het met de nodige moeite, toch blijft functioneren en je school blijft volgen.
Ook mooi dat je een doorverwijzing hebt gekregen. Ben heel benieuwd hoe dit je gaat bevallen.

Toen dat ik met het probleem depressie aan de slag wilde was er een lange wachtlijst bij instellingen. Ik heb dus gekozen voor een particulier psycholoog. Ik had twee voorwaarden. Hij/zij moet haar leven doorleefd hebben (dus geen jonkie). Verder moet hij/zij volstrekt gelijkwaardig met mij in gesprek kunnen gaan ( dus geen kunstmatige afstand tussen patiënt en hulpverlener). Die heb ik gevonden, het klikte binnen 10 min. tussen ons. Veel over mijzelf geleerd in die periode.


Groet,  Bert
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 416 Views
27-03-2024, 10:37
Laatste bericht: Sann
  Angst en somber Started by Jozef
28 Replies - 887 Views
24-03-2024, 20:04
Laatste bericht: Joy
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
05-10-2023, 20:47
Laatste bericht: Sander45
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 499 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 417 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)