Hoi , 

Ik ben Chantal,  38jaar.

(14jaar een relatie , 2 kids)

Sinds vorig jaar rond deze tijd is het bij mij allemaal begonnen.
Het is begonnen toen ik het idee kreeg dat mijn vriend mij niet vertrouwde en hierdoor veel dingen niet mij wil delen.
Zoals normale stelletjes dit wel doen.
Denk aan samenlevingscontract,  trouwen , samen huis op ons naam hebben.

Ik ben hier achter gekomen door een gesprek met onze boekhouder. 
Ik wil graag dat alles goed is vastgelegd, mocht er iets met hem gebeuren. Dat onze kindjes en ik gewoon kunnen blijven wonen waar we nu zitten.

Zijn reactie hierop was. Jij denkt toch niet als jij bij mij weg gaat dat ik jou de helft mee ga geven wat ik heb opgebouwd .
En ik zal je echt niet met lege handen laten staan en noemde hierbij ook een bedrag.
(Hij is in zijn vorige relatie bedrogen ).

Na week dacht ik dit komt wel goed. 
Maar op 1 of andere manier kan ik het toch niet loslaten...
Hierna ging ik veel malen en werd het tussen ons ook niet echt beter.  
We hadden ook geen fysiek contact meer.

Ik heb in januari aangeven,  of dat ik niet zeker weet of ik zo wel door wil... zijn reactie hierop was vrij hard.

Beschuldigde mij van vreemd gaan etc.. en zie nou wel dat hij toch gelijk ging krijgen dat ik bij hem weg ga.

Hierdoor heb ik nog zwaardere klap gekregen..  dat hij mij niet eens vertrouwd na bijna 14 jaar en 2 kindjes verder.

En omdat ik nergens financieel heb aan bijgedragen vind hij dat hij op alles recht heeft.
(Site note , ik heb 10 jaar thuis gezeten om voor de kinderen te zorgen ).
Ook omdat hij de opvang te duur vond.
Ik heb al die tijd wel zelf mijn kosten betaald ( auto,  zorgverzekering etc.) Maar geen inkomen. 


Heb tussen door wel wat baantjes gehad maar van korte duur ivm opvang van de kids werd dat weer moeilijk en moest ik weer stoppen. 


Maar goed , door zijn woorden .. die hebben mijn echt diep geraakt.. een mes in mijn hart! 

Sindsdien gaat alles slechter... veel afgevallen op korte tijd 14 kg. Geen zin meer om te eten.
Krijg allerlei vage klachten.
Slapeloosheid. 

Nou Heb ik dus paar weken geleden ook nog eens een ongeluk gehad  .
Ik stond stil en een meneer op zijn brommer is onder mijn auto terecht gekomen.
Politie ambulances trauma helicopter.. 5 uur lang technisch reserche onderzoek.
Ik ben verhoord en ben nu verdachte in deze zaak en alles gaat naar het om.

Het wordt mij echt teveel... de ellende houd maar niet op.
De ene na de andere paniekaanval. 
Morgen weer opnieuw bellen voor aanmelding voor hulp.

Soms zie ik het niet meer zitten.. maar dan denk aan mijn  kids.

Ik heb gewoon geen fut meer..  gewoon helemaal op.
Maar ik wil blijven werken.. afleiding,  maar ook omdat ik hier weg wil.. heb ik geld nodig voor ons onderhoud ... dit alles brengt zoveel stress mee... soms denk ik dat ik op tilt ga slaan.


Sorry voor mijn ellendig lang verhaal.

Hoe gingen jullie hiermee om... de stress,  de wil om door te blijven gaan zonder in te storten. 

Mijn leven is echt gewoon even niet meer leuk .. wil gewoon weer mijn eigen leuke ik zijn.
En vooral weer een leuke moeder zijn en er zijn voor hun! 


Liefs Chantal

Hoi Chantal,

Dat is nogal wat bij elkaar. Ik vind het heel begrijpelijk dat je hierdoor in een diep dal terecht bent gekomen. Hopelijk ervaar je hier wat steun in deze moeilijke tijden.
Je vroeg hoe anderen met stress omgaan. In tijden van intense stress probeer ik me voor te stellen dat het een week, een maand of een jaar verder is. Ik kan dan niet anders denken dat ik er nog steeds ben en dat ik blijkbaar toch door deze kuttijd ben heen gekomen. Iets anders dat me helpt is nogal persoonlijk. Ik geloof dat er ook een spirituele kant aan het leven is. Door het lezen en beluisteren van veel bijna-dood-ervaringen heb ik best wat relativeringsvermogen, troost en hoop gekregen.

Gelukkig weerhoudt de gedachte aan je kinderen je ervan om jezelf iets aan te doen. Mocht je ooit gaan denken in de trant van 'mijn kinderen zijn beter af zonder mij..' zie dat dan als een teken om acuut hulp in te schakelen.

Veel veel sterkte en blijf vooral schrijven!

Groetjes, J@n