Hallo Freya, 

Het is inderdaad  flink balen . Ik dacht ook dat t even wat beter ging , en dan valt het toch zó vies tegen als het toch  weer slechter gaat. . 
Maar het verloopt ook allemaal niet in een rechte opwaartse lijn.   Wie weet helpen de afspraken  je er wat doorheen. 
Ik wens jou en  iedereen hier ook  wat  rust  tussen al het geploeter door . Al is het dan maar  liggend in bed.  
Dat gekloot , je weet toch onderhand ook niet meer hoe je nou kan leven met zoiets. 
Begrijp je frustratie volkomen. 

Sterkte!

Man maakt zich zorgen, bang dat ik helemaal het bijltje erbij neer gooi. Maar weet ook niet goed wat te doen aangezien alles verkeerd is, dus gaat hij veel zijn eigen gang. 
Kinderen weten dat ik niet zoveel kan hebben, met name de oudste twee laten mij goed met rust. De jongste gaat juist meer aandacht opeisen, komt me steeds kusjes brengen. 
Verdere omgeving hou ik uit de buurt, dat respecteren ze gelukkig nu, gaf in het verleden nog wel eens problemen. 

Het gaat altijd weer over, het komt alleen ook altijd weer terug

---

Dank je Mabel. Overweeg nu om te kijken of de vervangend psychiater deze week nog tijd voor me heeft, wil eigenlijk even wat opties door spreken. Aan de andere kant heeft hij al aangegeven het nog even te willen aankijken dus schiet ik daar waarschijnlijk ook niets mee op. Volgende week zie ik mijn eigen psychiater weer, misschien heeft het meer zin bij haar aan te geven dat ik het afwachten/ volhouden moe ben.

Ach Freya, 

Er is ook niets op tegen om toch even naar de vervanger te gaan, al praat je maar van je af,  of moet je dan even ergens heen .   

Je kan ook denken ik laat het maar even zo , gooi dat bijltje er deze week er maar bij neer.    Altijd maar moeten vechten is ook doodvermoeiend , en al helemaal als het niet overhoud. Aan je inzet kan het al met al  niet liggen!  Het is een nare kwaal en je mag ook wel  even uitzieken . 
 Zoals je al zegt: het gaat ook weer voorbij.    

Sterkte en ik wens je zoveel rust als mogelijk toe.

Liefs van Mabel

Ik heb de vervanger maar gemaild met concrete vragen. Had geen puf om een afspraak te regelen. Bovendien heb ik deze week al elke dag een afspraak staan. Dus ik moet mijn bed wel uit.

En maar beter ook, merk dat ik heel erg passief werd en daardoor juist verder wegzakte. Te weinig doen is ook niet goed, maakt alles juist moeilijker...

Voor jou een dikke knuffel. Hoe gaat het verder met jou?

Hoi Freya, 

Ach goed dat je toch op de been blijft  
Bij mij spelen angst en spanningsklachten op. Fysiek: versnelde hartslag en raar ademen , last van maag . Angstbrein, niet meer helder kunnen denken.   Etc .  Erg naar. 

Veel liefs, Mabel

Bah angst, herkenbaar bij vlagen, dat gelukkig nu niet. Heb je dat vaker en weet je eruit te komen?

Bij mij schiet het ondanks het meer op de been zijn nog niet op. Ben denk ik door de opname uit de doorgaan modus gehaald en sla nu de andere kant op, kan de middenweg nog niet vinden zeg maar.

Hoi Freya, 

Dat heb ik idd vaker.   Sluimert altijd wel ergens .  Gooit vaak roet in het eten.( Onveilige jeugd , onveilig van binnen , wantrouwen naar anderen. Laag zelfbeeld , weinig zelfvertrouwen .  Etc.) 
Er uit komen  , uiteindelijk wel,  alleen het is nogal belenmerend met angst dingen de doen , helder denken lukt nog maar moeilijk,  het neemt ook mogelijkheid tot ergens nog wat plezier aan beleven wel weg  En daarna ben ik stuk. 

Lastig Freya wat jij beschrijft..  Maar altijd in een doorgaan modus  staan lujkt me ook niet gezond. En ik kan me voorstellen dat je niet zo flexibel bent dat je heen en weer kan schakelen., naar wat de situatie vereist.     Ik kan het ook niet , neig zelf erg naar weinig . 

Het is  worstelend leven zo , ik ben het zo erg beu.

Sterkte  en liefs. 




.

.hey mabel

Maar je doet dus nog wel dingen, knap van je! Je weet ook wel hoe het werkt,maar het doen is een tweede (merk ik nu zelf ook heel erg). Beu of niet, je worstelt door en ik hoop dat het je wat op gaat leveren.

Vandaag heb ik de NET afgesloten. Pittig ( ze leest dan het hele verhaal terug) maar ergens ook wel een gevoel van opluchting. Alleen het afscheid van haarzelf vind ik echt enorm moeilijk. Voelde me daar wel veilig en da's nu over.....

Hou je taai!
Liefs Freya

Hallo Freya, 

Moeilijk dat het contact nu is afgesloten .  Kan me voorstellen dat het n houvast was.  En nu het niet zo goed gaat , is  veilig voelen ergens welkom. 

Ik sukkel maar een eind door en doe wat ik kan opbrengen . Maar of het iets oplevert ? Ik sukkel maar door omdat ik gewoon niets beter weet. 
Helemaal vermijden en terugtrekken is ook niet verstandig.  Bovendien moet ik toch voor mezelf zorgen.  

Maar vraag me allenaal niet waarom of waarvoor.  


Liefs van Mabel

[quote dateline='1631196744']
Hey Mabel,

 hoe is het nu met jou? Is het makkelijker je ergens toe zetten met dit weer of werkt het je juist tegen? En loopt het een beetje met de hulpverlening?

Ik ben zelf op het moment weer ff wat onrustig, war zich dan nu uit in heel passief worden. Over twee weken heb ik onderzoek naar ASS en het afscheid van pmt en psychiater komt eraan. Morgen heb ik een gesprek met de arbeidsdeskundige waar ik tegenop zie en kreeg net de papieren met de waarschuwing dat de WIA aanvraag eraan komt binnen, ook niet fijn. Heb tot anderhalf jaar geleden gewerkt ( welliswaar met aanpassingen) en had voor de opname bijna weer opgebouwd. Nu is elke werkdag twee uurtjes komen al teveel en geloof ik niet meer dat ik voor de WIA aanvraag weer vol aan het werk ben. Is ook even slikken.... Moet wennen aan de ambulant begeleider. Een fijn mens maar dat ik dat nodig heb is gevoelsmatig toch lastig (verstandelijk weet ik wel dat het goed is). Alles bij elkaar even teveel waardoor ik het liefst met mijn hoofd onder de dekens kruip....

Liefs Freya
[/quote]