Pukkie,

Ik bedoelde het zeker niet als aanval en het zijn voor mij geen heilige huisjes. Ik vroeg me alleen af hoe je er het wil  gaat doen dan . 
Niet dat je iets hoeft te doen,  maar wellicht heb je et ideeën over?

Groetjes  Mabel

Hallo Pukkie,

Ik vind het juist waardevol en fijn om jouw kijk op de zaak te lezen.
Inderdaad worden er bij meervoudige psychische klachten vaak standaard therapieën voorgesteld. Ook worden er vaak pillen voorgeschreven om de scherpe kantjes er een beetje af te halen. 
Ik zelf ben van mening (eigen ervaring) dat mijn verleden heeft bepaald hoe ik vandaag in het leven sta of stond. Dus ben ik zelf, zonder therapie, aan de slag gegaan met in het hier en nu mijzelf grondig onder de loep te nemen en mijn gedachten, gevoel en gedrag gaan bijstellen, veranderen.
Ik heb het eerder geschreven hier, ik ben van mening dat mijn depressie een helder signaal van mijn lijf is, Bert zo kan je niet in het leven blijven staan, hier werk ik mooi niet meer aan mee!!!
Ben benieuwd hoe jij dit ziet, hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,
 

Wou toch even kwijt dat ik het fijn vind, dat we vrijwel op dezelfde manier onze depressie verzacht hebben.
Geeft me toch een soort gevoel van erkenning dat ik het juiste pad genomen heb en dat er meer mensen zijn die op dezelfde manier hun klachten vermindert hebben.

Desireless

Fijn om te horen Desireless.

Interessant om zo naar depressie te kijken. 

Ik heb nog niet het hele topic gelezen. Mijn ervaring is dat ze bij GGZ spreken over een 'kwetsbaarheid' en als je weer uit balans raakt, wordt er gekeken naar wat jou de laatste tijd getriggerd kan hebben. 

Zelf denk ik dat de dingen soms dieper zitten. En dat het best moeilijk is om er achter te komen wat er dan precies is, maar dat het wel belangrijk kan zijn. Omdat je met pillen sommige dingen wat onderdrukt. En bijv bij mijn medicatie (Seroquel) is het ook weer moeilijker om de dag te starten en in actie te komen.

Dag Feline,

Je kunt inderdaad op verschillende manieren naar depressie kijken. Toen ik de diagnose "depressie" kreeg was ik er eerst blij mee. Het was duidelijk wat er met mij aan de hand was. Ik kwam er echter al snel achter, dat die diagnose voor mij niet veel meer was dan een rijtje symptomen, een leeg begrip. Ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat de dingen soms dieper zitten en dat het moeilijk kan zijn om er achter te komen wat er dan precies aan de hand is.
Voor mijzelf is het voldoende te weten dat mijn depressies voortvloeien uit mijn jeugd, ik hoef niet precies te weten waardoor en of specifieke situaties de boosdoener zijn. Het ontdekken dat het mij onveilig voelen tijdens mijn jeugd er toe heeft geleid dat ik als volwassene heel krampachtig en ook angstig in het leven
heb gestaan en dat dit bij mij tot depressies heeft geleid was een grote ontdekking voor mij. Maar het is natuurlijk mijn kijk op depressie tijdens mijn leven.
In een notendop samengevat heeft die ontdekking er bij mij toe geleid dat ik op een andere manier ben gaan leren leven.

Groet, Bert

Hoi Bert,

De eerste keer dat ik de diagnose depressie kreeg, was het voor mij ook een verklaring voor een aantal symptomen waarvan ik niet wist dat ze bij depressie hoorden. Tijdens mijn eerste depressie kon ik bijv niet goed lezen. Alleen kinderboeken lukten nog. Ik had geen idee dat dat ook bij depressie kon horen. 

Als ik goed begrijp, heb jij op een gegeven moment ontdekt dat je in je jeugd moeilijke situaties hebt gekend. Bedoel je dat je dat eerder (op jonge leeftijd) nog niet besefte? 

Bij mij is het zo dat mijn jeugd in principe goed was. Een stabiele omgeving met lieve ouders, die nog altijd bij elkaar zijn. Geen misbruik oid. Dan wordt binnen de psychiatrie al snel gezegd dat de depressies simpelweg gevolg zijn van een chemische disbalans in de hersenen. Ik ben zelf wel verder gaan kijken, ik zal daar in mijn eigen topic verder over schrijven komende tijd. 

Soms voel ik me bijna een vreemde eend in de bijt bij GGZ omdat ik een stabiele jeugd heb gehad in tegenstelling tot (helaas) vele anderen. Ik bedoel in de groepsbijeenkomsten die ik heb gehad. En toch in een gezin waar alles koek en ei lijkt kunnen ook dingen onderhuids aan de hand zijn.

Hallo Feline,

Ook bij mij was er geen sprake van mishandeling of andere extreme dingen, toch heb ik mij onveilig gevoeld in mijn jeugd. Pas 6 jaar geleden heb ik ontdekt hoe het in ons gezin werkte. Ik heb dat later uitgebreid met mijn zus besproken die dezelfde ervaringen heeft gehad. Wisten we niet van elkaar.
In ons gezin was er geen ruimte om je gevoel te delen of emoties te uiten, dat was taboe. Ook een knuffel was er niet bij. Ik werd niet gesteund of op een leuke manier begeleid als ik het moeilijk had (bijvoorbeeld op school). Dan was er de vaste uitspraak van pa, als je voor een dubbeltje geboren bent word je nooit een kwartje. Ik werd verzorgd, had een bed om te slapen, maar er was op geen enkele manier emotionele ondersteuning. 
Dat ontbreken van emotionele steun heeft mij als jochie heel onzeker gemaakt, tegenwoordig noemt men dit emotionele verwaarlozing. Het wordt vaak niet herkend omdat het niet zichtbaar wordt, je hebt namelijk geen extreme dingen meegemaakt. Toch heeft dit een forse impact gehad op mijn leven als volwassene.
Een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen, veel stress, wat angstig, het heel belangrijk vinden wat anderen van mij vonden en mijn keuzes door hen laten bepalen, om maar een paar gevolgen te noemen.
Geeft dit een beetje antwoord op jouw vraag?

Groet, Bert

Dank je voor je antwoord Bert. Wat jij schrijft zal niet snel door de buitenwereld worden opgemerkt denk ik. Geen buren die iets horen, geen gescheurde kleding of bijv heel magere kinderen. Vroeger was er ook geen naam voor denk ik en een leerkracht zal ook niets vreemds gezien hebben. Wel heel fijn dat je zus dezelfde herinneringen heeft. 

Ik kan me voorstellen dat je dit voor jezelf ook pas later kon benoemen. 

Is er een plek geweest waar je wel warmte hebt ervaren? (Ik weet bijv van een goede vriend van mij dat het thuis niet goed ging maar dat zijn oma op loopafstand woonde en dat dat goed voor hem geweest is).

Hallo Feline,

Nee, voor zover ik mij herinner is zo'n plek er niet geweest. Daarom denk ik dat het ook zo lang duurde voor ik ontdekte dat er toch iets niet klopte. Ik beschouwde mijn opvoeding als "gewoon", zo gaat dat bij bijna iedereen. Niks bijzonders.

Hoi Bert, dat kan ik mij voorstellen. Je weet niet beter als kind. En je ouders zullen zelf ook niet goed beseft hebben waar de schoen wrikte, misschien.