Mijn depressie, mijn oorzaak en mijn herstel

Beste lotgenoot,

Mijn verhaal deel ik op aangeven van mijn therapeut. Misschien dat iemand die dit leest er baat bij heeft.
Het beschrijft hoe in mijn leven momenten er toe hebben geleid dat ik depresssief ben geworden.
Voor de beeldvorming: Ik ben een man van 52 jaar oud, getrouwd en vader van twee kinderen.


Ik schrijf het onderwerp op en voel overwinning. Op te schrijven hoe mentaledepressie onderdeel uit is gaan maken van mijn leven is belangrijk voor mij. Depressiviteit is een deel van mij. Het is er. Het hoort bij mij. Maar voor het eerst voelt het als dat ik met deze slang in gevecht ben. Een giftig serpent. Het reptiel kronkelt een levenlang door de krochten van mijn brein waar het mij dwingt terughoudendend te zijn in de dingen die ik doe. Behoudend is misschien beter. Het bijt mij. Injecteerd zijn gif in mij. Het maakt mijn bron van inspiratie, avontuur, creativiteit en passie droog. Het ontneemt lust voor leven. Genieten is voor mij tijdens een depressie niet mogelijk. Hoe triest is dat? Hoe fijn is het wanneer je ontroerd raakt door iets moois? Of je kunt bulderen van het lachen? Of welke emotie dan ook niet ervaart en alleen maar bang kunt zijn en verdrietig?
Maar hier stopt het! Door dit te beschrijven hoop ik deze giftigereptiel te omarmen en te accepteren dat ik depressief kan zijn.

HOE HET BEGON
Ik realiseer mij dat je gevormd wordt door je ervaringen. Je gedragingen zijn hier een gevolg van. En aangeboren natuur is natuurlijk ook van invloed. Als drie jarig kind was mijn karakter ondernemend, ontdekkend, avontuurlijk. Ik wilde dingen ervaren en had niet zomaar een angst voor iets. Behalve misschien voor wat uit mijn levendige fantasie ontsproot en mij 's nachts in mijn slaap kon overvallen als een nachtmerrie misschien? Maar die fantasie was juist die drive voor mijn ontdekkingen. Ik wilde graag buiten mijn grenzen zijn. Buiten de limieten als een tuinhek bijvoorbeeld. Alleen waren mijn ouders voorzichtige mensen en beschermend. Niets werd aan het toeval overgelaten. Maar soms heel soms ontsnapte ik aan de overbezorgde ouderlijke aandacht en stond ik op een dag in het raamkozijn van mijn geopende slaapkamerraam. Mijn moeders reactie was onverwacht. Onnoemelijk boos en geschrokken plukt ze mij daar weg. Deze reactie begrijp ik als volwassene en vader van twee natuurlijk best wel maar, als 3jarige ben ik volledig van mijn stuk gebracht. Mijn moeder ontneemt mijn honger naar ontdekking. Abrupt. Zonder waarschuwing. Uit het niets is zij boos en verontwaardigd over mijn actie. En mijn 3jarige 'ik' begrijpt het niet ...

En telkens als ik iets onderneem en er dreigt iets fout te gaan, of het gaat zelfs fout, dan is de reactie van mijn moeder bepalend voor mijn ontwikkeling. Met als ultieme dieptepunt wanneer ik gebeten wordt door een hond van iemand uit de buurt. In mijn gezicht.
Het was op een herfstochtend. Op een zaterdag. Ik ben 5 jaar oud. Tijdens het spelen kom ik in de tuin van een buurjongen. De herdershond ligt aan een touw vast geknoopt aan een oog in de muur. Het dier staat op. Ik ben honden gewend, maar herken niet de agressieve houding die het aanneemt. Met een sprong is het bij mij en bijt in mijn gezicht. Ik ruik zijn adem en voel mijn huid opengesneden worden. Ik val achterover en door het touw kan de hond mij niet meer bereiken. Ik sta op en ren de tuin uit. In paniek. Uit mijn wonden gutst het bloed. Ik zie niets. Blind van schrik en adrenaline ren ik in iemands armen die mij naar huis brengt. Onderweg naar het ziekenhuis moet ik van alle spanning overgeven in de auto. Daar aangekomen wordt ik van mijn moeder gescheiden en op een behandel tafel gelegd. Er is 1 mannelijke arts en meerdere verpleegkundigen. Ik gil het uit! De geur, de lampen, de witte schorten, mondkapjes. Zakelijk gemompel en geen troostend gebaar of iets dan ook. HALLO!? ER LIGT HIER EEN KIND DIE VERDOMD BANG IS! KAN IEMAND TROOSTEN? Injecties, een gehandschoende vinger die door het gat in mijn wang naar buiten komt! Een hecht naald en draad wat meerdere keren door mijn zichtveld komt. Op dat moment ben ik getraumatiseerd voor de rest van mijn leven. PTSS? En hier, op dit moment, neemt mijn brein het besluit om voortaan risico's te mijden. En de weg van mijn moeder te volgen. Alles voorzichtig doen. Gecontroleerd doen! DIT NOOIT MEER! Mijn leven wordt hier doormidden geknipt. Het leven voor het trauma en erna. En alles t/m het trauma wordt geblokt. Ik kan niets herinneren. Tot nu. Door een herinner sessie wordt ik teruggebracht. En nog een belangrijke bepalende herinnering kwam boven. Mijn moeder vroeg aan mij op de terugweg in de auto of ik zo hard moest huilen en schreeuwen. Ze kon het tot op de gang horen. Ik heb haar verteld dat dit iemand anders was. Ik zag in haar ogen dat ze de waarheid niet aan kon. Niet op dat moment. Ook dit was een zeer belangrijk moment in mijn ontwikkeling. Het was de eerste keer van velen dat ik mijn moeder of iemand anders in bescherming nam over de wetenschap van mijn welzijn. En niet alleen voor haar, maar voor iedereen in de wereld. Niemand hoeft te weten wat ik denk en voel. Ook ikzelf niet. En ik zorg ervoor dat ik mij enorm goed ga inleven in anderen. Ik tegen de rest van de wereld! Dit nooit meer ... nooit meer. Ik krijg veel aandacht, maar wil het niet! De herinnering waarom ik die aandacht krijg is te pijnlijk.

VERKNIPT?
Na het trauma zeker. Wekenlang waren mijn bloedsporen te zien. Ze waren in de tegels getrokken. Ik durfde maar moeilijk op straat. Naar de kleuterschool gaan mocht niet. Penicilline was vloeibaar en werd met een lepeltje aan mij gegegeven. Ik kon zo lastig pillen slikken. Maar het moest anders hop terug naar het ziekenhuis ... Ik was nog niet genoeg bang op dat moment. Tjonge. Waarom die angst zaaien? Onnodig allemaal! Maar naarmate de tijd verstrijkt verdwijnen gestaag de bloedsporen, de hechtingen, de pleisters en uiteindelijk de herinneringen. Toch kleefden er nog wat 'restpuntjes' aan mij. Op straat liep ik met 1 voet op de stoep en de ander op de weg bijvoorbeeld. Of ik kon de omstandigheid sturen door het tegenovergestelde te denken. Ja, heel complex allemaal. Maar zo hield ik mijn leven en dat van anderen onder controle. Dacht ik ... En door mijn inleving vermogen was ik in staat het bij anderen niet te laten opvallen. Naar mate ik ouder werd kreeg dat nog meer geraffineerde vormen. Kon ik gedragingen van mensen beter voorspellen en had ik de ruwe vorm van 'tegenovergesteld denken' niet meer nodig. Obsessief gedrag was dus ook iets wat voorbij is gekomen blijkbaar. Achteraf denk ik dat ik verknipt ben. Op een schaal van 1 tot 10 denk ik een 7. Ik begrijp waarom soldaten nu kunnen doorslaan na een traumatische ervaring.
Ik had geestelijke nazorg nodig. Nu deze herinneringen zo helder zijn is het meer dan duidelijk dat er fouten zijn gemaakt. En daar betaal ik de rekening voor. Een hele dure rekening.

Wat leer ik hiervan?
Ik probeer dus voor anderen te denken. Door mij in te leven. In hen te verplaatsen. Naar mijn beleving ben ik in staat snel een conclusie voor of over iemand te trekken op basis van een paar feiten en een paar aannames. Daardoor begrijp ik redelijk goed hoe de ander er naar kijkt. En daar speel ik op in. Geraffineerd. Pas mijn woordkeus iets aan indien nodig en bereik zo vaak mijn doel de ander zonder confrontaties een bepaalde richting in te sturen. Hierdoor wordt ik veelal als lief beschouwd. Als aardig. Niet hard. Ik ben dan ook conflict vermijdend. Ik voorkom hiermee een clash. Dat is mijn doel. Compromissen sluiten zonder herrie. Alles is dus gericht om escalatie te voorkomen. Pays en vree. Balans. Ying en yang. Ik denk dat ik nu snap dat ik een ontwrichting van een situatie ten alle tijden probeer voor te zijn. Dus niet herstellen van balans, maar voorkomen van onbalans. Onbalans zoals ik het trauma heb gezien.

MAAR WAAROM DEPRESSIEF?
Omdat het idioot veel energie gevraagd heeft! Mijn levenlang heb ik dit volgehouden en nu kan ik niet meer! Ik ben moe! De tegenslagen die ieder mens meemaakt in het leven krijg ik niet meer verwerkt. Hierdoor ging/ga ik slecht over mijzelf denken. Het ligt allemaal aan mij. Ik ben de oorzaak. De boosdoener. Dat is niet zo, maar ik zag (zie?) dat nu eenmaal. En doordat mijn energie zo snel opraakt verval ik nog sneller in een depressie. Waarschijnlijk in negatieve zin ondersteund door langdurig medicijn gebruik. En zie daar we hebben een nutcase. Ik ben nu ik dit schrijf gelukkig. Ook vecht ik niet om te veranderen. Dat is volgens mij een onbegonnen strijd. Ik vecht voor acceptatie van mijzelf door mijzelf. Waarom überhaupt veranderen? Ik ben geen slecht mens! Ik heb een afslag genomen in het leven waar ik niet om gevraagd heb. Dat is nu eenmaal zo. En door! Ik zal nog weleens een paar rotdagen kennen. So be it!

MIJN DEPRESSIE, HOE GAAT DAT IN ZIJN WERK?
Ik kan het niet aan of uit zetten. Het gebeurt vanzelf. Dat is het moeilijkste voor mijn omgeving. Men lijkt het zich te verwijten wanneer ik een stemmingwisseling onderga. Maar niemand kan er iets aan doen, behalve ikzelf. Maar hoe? Geen idee! Wat er gebeurt vertaald zich het beste als een rollende golf. De golf draagt angst, verdriet, schuld en neerslachtigheid. Het gevoel van willen huilen is misschien wel de meest primaire reactie die ik voel zodra de golf zich over mij heen spoelt. Soms gebeurt dat ook en lucht dat af en toe ook op. Ik voel mij nutteloos, moe, onrustig en heb de behoefte mijn wereld te verkleinen. Energie gebrek is ook kenmerkend. Ik kan urenlang kijken naar nutteloze YouTube filmpjes. Eten en drinken, slapen en staren. Dat is zo'n beetje waar ik mee bezig wil zijn. Concentreren is moeilijk. Het lukt wel, maar dit kost mij moeite. Wanneer ik mij afzonder gaat dat nog het best. Schuldig voelen over van alles en nog wat is misschien het lastigst. Het is het gat wat onder mijn voeten ontstaat zodra de golf over mij heen spoelt. Ik wil dan niet mijzelf zijn. Passie of interesse in iets ben ik dan kwijt. In mensen in dingen. Nul beleving. Wat mij het best helpt is werken. Bruce Springsteen schreef in zijn boek Born to Run "geef mij een schep en ik graaf een tunnel". Zo had hij geen last van zijn depressiviteit. Maar zodra de klus klaar is en mijn depressie nog niet over dan ben ik ook weer direct in mineur. Het weekend is geen fijn tijd verdrijf. Zeker de zondag niet. Want zonder mijn schep in de hand voel ik mij schuldig. Waarover weet ik niet, maar ik voel mij angstig en verdrietig worden. Dat zenuwachtige gevoel wanneer je iets belangrijk moet doen. De spreekwoordelijke knoop in de maag. En ik slaap slecht. Korte nachten waardoor vermoeidheid nog meer de overhand neemt. Het liefst trek ik een deken over mijn hoofd. Maar daar geef ik geen gehoor aan. Ik laat mij door mijn vrouw leiden waardoor ik afleiding heb. Het helpt door 'het' even uit te zetten. Maar het neemt het niet weg. Waarom ik mij nu beter voel weet ik niet. Dat is naast opluchting ook een frustratie, want hoe deed ik dat? En kan ik dat een volgend keer herhalen?

HOE NU VERDER?
Het gaat door therapie stukken beter met mij. Ik maak mij wel ongerust over mijn toekomst. Dat is zeker. Dit komt, omdat ik regelmatig nog een negatief gevoel ervaar. Depressie loert om elke hoek. Alsof iemand na een gebroken been moet leren lopen zonder krukken. Vertrouwen terugkrijgen in het herstelde bot. Ik zal mijzelf in de hand moeten houden met meer bewegen, gezond leven en voldoende slaap. Gelukkig drink ik geen alcohol en gebruik ik geen drugs. Dat is positief. Wat mij ook helpt is schrijven. Ik hou een dagboek bij zodat ik ervaringen later terug kan lezen. Het bovenstaande heb ik in de afgelopen 2 weken geschreven en heeft mij veel duidelijkheid gegeven. Juist door het terug te lezen. Zie ik mijzelf zoals anderen mij zien? Is het goed dat ik anderen hiervoor vraag? En wie zou mij een eerlijk antwoord kunnen geven? Wil ik de feedback horen? Waar ik ook naar uitkijk is een andere baan. Ik wil werken aan iets wat er toe doet voor de mensheid. Iets simpels als natuur of gemeente is prima. De sector waar ik nu in werk ben ik klaar mee.
Dat moment van overstappen komt dichterbij. Ik voel het. Ik kijk uit naar een andere toekomst. Dit bevestigd mij steeds meer dat door de recent verkregen inzichten mijn ware ik bovenkomt. Het is even wennen na 47 jaar ...