Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

oorzaak depressie


#1

Ik heb een jaar of wat geleden ontdekt wat die verschillende depressies mij wilden vertellen. Mijn conclusie was het volgende:

"Mijn depressie is een helder signaal van mijn lijf, Bert zo kan je niet langer in het leven blijven staan, hier werk ik niet langer aan mee". 


Dat heb ik ontdekt over mijn depressies. 

Nu ben ik wel benieuwd hoe jullie dit zien bij jezelf. Is jouw depressie een signaal waarbij je stil wil (moet) staan? Of misschien wel helemaal niet en zie je jouw depressie wel helemaal anders? Het houdt mij bezig vandaar dat ik er naar vraag.
Hoor het graag.

Groet, Bert
Antwoord

#2

(07-12-2020, 00:51)Bert schreef: Ik heb een jaar of wat geleden ontdekt wat die verschillende depressies mij wilden vertellen. Mijn conclusie was het volgende:

"Mijn depressie is een helder signaal van mijn lijf, Bert zo kan je niet langer in het leven blijven staan, hier werk ik niet langer aan mee". 


Dat heb ik ontdekt over mijn depressies. 

Nu ben ik wel benieuwd hoe jullie dit zien bij jezelf. Is jouw depressie een signaal waarbij je stil wil (moet) staan? Of misschien wel helemaal niet en zie je jouw depressie wel helemaal anders? Het houdt mij bezig vandaar dat ik er naar vraag.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Ik ben momenteel ook bezig om eindelijk meer te luisteren naar wat mijn lichaam me verteld.
Voorheen had ik de overtuiging dat ik zelf totaal geen grip had op mijn depressies en dat de situatie moest veranderen op me beter te voelen.
Het was of ik me helemaal mezelf afsloot voor hulp van buitenaf en of ik niet beter verdiende.
Sinds een maand of 5 geleden tot inzicht gekomen dat ik met deze manier van denken er niet uit ga komen en andere prioriteiten gaan stellen.
De eerste tijd voelde het bijzonder wankel, maar na een tijdje merkte ik dat er iets in mijn gevoel en gedachten positief verandert was.
Sindsdien zijn een boel van mijn klachten enorm afgenomen, en lijk ik eindelijk bij mijn gevoel te kunnen komen.

Desireless
Antwoord

#3

Hoi Bert, 

Bij mij lijkt de depresiviteit een uitvloeisel van cptss te zijn. 
Een onderzoek waarin dit heel goed word uitgelegd:
https://www.amc.nl/web/nieuws-en-verhale...-zicht.htm

Het is dus mischien wel zo dat een depressie me ook iets wil vertellen over het nu, maar  het is ook n laat gevolg van een beroerde ontwikkeling in de vroege jeugd , en alles wat sinsdien plaatsvond. Dat maakt dan hoe ik nu in het leven ben komen te staan.

Groetjes,  Mabel
Antwoord

#4

Hallo Desireless en Mabel,

Dank voor jullie reacties.

Fijn Desireless dat je klachten enorm zijn afgenomen. Wat bedoel je met, ik lijk bij mijn gevoel te kunnen komen.

Mabel dat was / is bij mij ook het geval. Mij onveilig gevoeld in mijn jeugd en vervolgens op volwassen leeftijd erg krampachtig met veel stress in het leven gestaan. Gevolg Burn-out en depressies. Die samenhang zien, heeft mij aangezet om anders te gaan leren leven.
Een waardevol artikel trouwens. Hoe gaat het nu met je?

Hoor het graag.

Groet, Bert
Antwoord

#5

Hoi Bert,

Voorheen als ik over traumatische gebeurtenissen vertelde, voelde het alsof ik het over een ander had, merk dat het nu langzaam veranderd.
Mijn zelfvertrouwen is flink toegenomen en vrij stabiel, nog wel onrustig, futloos, schommelingen in gevoel en een angststoornis, maar voel me stuk positiever.

Desireless
Antwoord

#6

Hallo Bert, 

Wat lief dat je dat vraagt. !
Mij gaat het ovet de hele linie toch wel wat béter.  Ik heb emdr en rescripting , hoop dat het zijn vruchten aflevert. Nog wel eens per 6 weken ong. een diep dal,  hormonen spelen ook n rol. Ik moet er nog vertrouwen in krijgen dat dat niet perse betekent dat ik wéér langdurig gevloerd word  
Ik heb n hond genomen en dat werkte erg goed voor mij. Vooral mbt suicidaliteit , want ik laat mijn hond niet zitten! Bovendien heb ik nu een zorgproject ( oude zwerhond, krakkemikkig) en wandelmaatje in een . 

Ik probeer mn eigen psych te bewegen om het onderzoeksmiddel (reset) toe te passen. Heb hoop dat het lukt. Wil nog steeds dingen proberen. 
En voorzichtig denk ik aan iets willen,  n toekomst. 

Liefs, Mabel
Antwoord

#7
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-12-2020, 18:55 door Bert.)

Hallo Desireless,

Het is mijn ervaring dat toen mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde ging groeien, ik ook meer op mijn gevoel kon gaan vertrouwen. Er ontstond een zekere mate van innerlijke rust. Niet altijd, maar wel vaker dan voorheen. Wel een dubbel gevoel, aan de ene kant je nog geregeld onrustig voelen, geen zin in dingen (vooral het huishouden niet) maar mijzelf niet meer veroordelen door groei van eigenwaarde en meer innerlijke rust. Hoe ervaar jij die verandering?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Mabel,

Fijn dat het langzaam maar zeker wat beter met je gaat.
Voor mij ook heel herkenbaar dat gevoel, de angst dat een flinke dip uitmond in een forse depressie. Ook mooi om te lezen dat je zo actief blijft en blijft zoeken naar mogelijkheden om jouw situatie te verbeteren. Hoop dat jij je psych kunt overtuigen, ik heb er kort iets over gelezen en de resultaten lijken hoopvol.
Ja en dan dat denken over de toekomst, dan begin je toch iets van perspectief te zien? Zie jij dat ook zo?
Hoor het graag.

Groet, Bert
Antwoord

#8

(09-12-2020, 18:21)Bert schreef: Hallo Desireless,

Het is mijn ervaring dat toen mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde ging groeien, ik ook meer op mijn gevoel kon gaan vertrouwen. Er ontstond een zekere mate van innerlijke rust. Niet altijd, maar wel vaker dan voorheen. Wel een dubbel gevoel, aan de ene kant je nog geregeld onrustig voelen, geen zin in dingen (vooral het huishouden niet) maar mijzelf niet meer veroordelen door groei van eigenwaarde en meer innerlijke rust. Hoe ervaar jij die verandering?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo Mabel,

Fijn dat het langzaam maar zeker wat beter met je gaat.
Voor mij ook heel herkenbaar dat gevoel, de angst dat een flinke dip uitmond in een forse depressie. Ook mooi om te lezen dat je zo actief blijft en blijft zoeken naar mogelijkheden om jouw situatie te verbeteren. Hoop dat jij je psych kunt overtuigen, ik heb er kort iets over gelezen en de resultaten lijken hoopvol.
Ja en dan dat denken over de toekomst, dan begin je toch iets van perspectief te zien? Zie jij dat ook zo?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Wat je beschrijft ervaar ik vrijwel identiek. 
Het is een hele omslag in gedachten en gevoel, de gedachten zijn van bijna zwart naar licht grijs verandert.
Van een gevoel van waardeloos te zijn ervaar ik ineens een gevoel van waardevol te zijn.
De onrust kan te maken hebben met mijn adhd en een zeer actieve geest, daardoor kan ik vaak nog geen keuze maken in wat ik het beste  kan ondernemen en hoe ik tot rust kom.
Voorlopig probeer ik niet teveel te eisen, verwijten en te veranderen, aangezien er al een grote positieve verandering heeft plaatsgevonden.
Het is gewoon wonderbaarlijk hoe je sommige dingen ineens zo anders kan ervaren.
Veroordelen voelt nu een beetje als een klein kind veroordelen.

Desireless
Antwoord

#9

Klopt Bert,

Ik begin heel voorzichtig iets van perspectief te zien. , al heb ik nog niet veel (zelf) vertrouwen. En die angst zit er nog flink in, niet vreemd , maar het bellet me wel om te durven  ondernemen. Omdat de inzinking nooit heel ver weg  is. 
Toch gaat t stapje voor stapje iets beter. Wat niet helpt bij alles is de eenzaamheid, het er alleen voor staan, daar zie ik voorlopig nog geen oplosding voor. 
Hoe doe jij dit?

Liefs, Mabel
Antwoord

#10

Hallo Mabel.

Ik ben alleenstaand, dat is inderdaad niet altijd gemakkelijk. Aan de andere kant ben ik ook weer niet een sociaal dier, zeker niet in groepen.
Op zich kan ik mij thuis goed vermaken, maar ik heb toch een beetje andere mensen nodig om het "leuk" te houden.
Toen ik weer wat meer perspectief begon te zien, heb ik na lang aarzelen gesolliciteerd naar de baan van ervaringsdeskundige in de dop. Tot mijn verbazing zagen zij wel mogelijkheden om mij als vrijwilliger aan de slag te ;aten gaan. De eerste tijd heb ik twee dagdelen per week gewerkt. Simpele klusjes die weinig moeite kostte. Het voordeel was dat ik een zekere structuur kreeg en als ik dat wilde andere mensen (collega's) kon ontmoeten. Er werd mij geen enkele druk opgelegd. Daardoor begon ik langzaam wat meer vertrouwen in mijzelf te krijgen. Ik ben dit langzaam gaan uitbouwen tot dat ik uiteindelijk bij het punt kwam dat ik mij een volwaardig ervaringsdeskundige ging voelen. Buiten mijn vrijwilligerswerk heb ik maar een paar contacten en weinig vrienden. Nogmaals daar heb ik niet zoveel behoefte aan. Dat vrijwilligerswerk is voor mij meestal genoeg als het om contact met anderen gaat. Bovendien heeft het er mede voor gezorgd dat mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen bleef mee groeien. 
Geeft dat een beetje antwoord op jouw vraag?

Groet, Bert
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
18-08-2021, 16:00
Laatste bericht: Mars
31-07-2021, 13:12
Laatste bericht: Bert
  Depressie of rouw Started by Bert
5 Replies - 1,131 Views
14-06-2021, 17:32
Laatste bericht: misterj
21-07-2018, 01:52
Laatste bericht: NAO
  niet alleen depressie.... Started by NAO
2 Replies - 2,346 Views
04-06-2017, 01:24
Laatste bericht: NAO



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)