Cyranno , je hoeft niet ' harder' te worden.  Je gevoelsleven is verstoord en aan de kook geslagen . Dat is geen bewijs van slecht , zwak of schuld. Dat is n kwetsbaarheid . 

Het is gewoon ellendig dat je je zo voelt en dat je hoe dan ook  Wat je ook doet toch 'verkeerd' zult  handelen. Door hun tegemoet te komen laat je jezelf in de steek doe je dat niet dan krijg je een schuldgevoel en de angst dat zij jou in de steek laten.  
Dat geeft geen ruimte. Zo kun je het nooit goed doen in de zin van dat je er  een goed gevoel er aan overhoudt. 

 Dat ze zo een invloed op je hebben en je zo weten te raken , dat als je naar eigen wil handelt je direct word overspoeld door een vreselijk ik ben verkeerd bezig zelfgevoel en ik moet gehoor geven om te verdienen dat ik  weer goed word bevonden door hen  om te voelen dat ik zelf oké ben - daar kun je knettergek van worden.

Ik ken dit soort dynamiek ook in mijn zelf .

 Daar word je echt gestoord van. 
Ik heb mij dan wel redelijk los gekoppeld van familie maar met andere mensen of kwesties kan ik dit nog steeds hebben,  je innerlijke Kompas is  stuk , je kan geen beslissing meer maken ... Linksom  of rechtsom ...  Je kan geen kant op dan . . 

Bij mij komt hij voort het uit 'gedesorganiseerde gehechtheid' . ( kind krijgt angst en veiligheid tegelijkertijk van verzorger/ opvoeder wie t afhankelijk is)  hechtingstrauma (wat zich maar blijft herhalen in latere relaties, binding en verlatingsangst tegelijk bijvoorbeeld)   . 
Bijna Oer- oud zeer dus . 

Geen idee of dit bij jou ook het geval is, maar mischien lees je er  eens wat over, misschien herken je wat , ga je er toch iets anders over denken,  dat kan ook meer richting geven voor een therapie mogelijk. 

Je kan ook wat meer beschrijven wat er NU  speelt,  dan kunnen we op het forum wat concreter steunen. 

Je staat er niet alleen voor, wil ik ook maar even zeggen! 

Veel liefs

Hoi mabel , je verwoordt het weeral zooo goed , als ik toegeef aan hen doe ik mezelf veel te kort en als ik niet doe dan voel ik me schuldig , dat is precies zo zoals je het verwoordt mabel en ik kan dan het gevoel hebben dat ik geen kanten op kan dat ik volledig vast zit. Er zijn tal van voorbeelden elke dag is er wel iets en ik ondervind als ik hen niet hoor dan voel ik me wat rustiger worden. Mijn zus is heel close met een koppel bejaarde mensen die een uurtje van ons af wonen en die verwacht dat ik meega dit  weekend naar die mensen maar die man heeft pas corona gehad en die vrouw kan het ook wel hebben dus ik zie t niet zitten. Ik ben ook zo close niet met hen want ze hebben me in het verleden ook wel veroordeeld door mijn acties en mijn gedrag. Mijn ziekte was geen ziekte maar zal wel mijn onmogelijk karakter zijn geweest snap je??? Daarom ik heb het gehad met al die mensen ook. Ik voel me het beste als ik me afscherm van anderen ze snappen het toch niet. Dus ja mijn zus verwacht nu dat ik mee ga maar ja ik ga weigeren en voor mezelf opkomen. Maar ja zal dan ook wel weer schuldgevoel hebben. Maar kijk ik heb heel veel gedaan voor mijn bejaarde ma en voor mijn bejaarde pa het mogelijke dus ik kan het niet meer ik heb mijn handen al vol aan mezelf. Ik vind het ook niet kunnen dat mijn zus er zal langs gaan in een corona haard als ik het zo mag zeggen. Mijn zus heeft ook vaak geroddeld  bij die mensen over mij en mijn gedrag , mijn zus was vroeger heel jaloers omdat ik de jongste van twee ben. Dus die mensen staan ook zo positief niet meer tegenover mij snap je? Ik  wil al die mensen die over me oordelen gewoon los laten en verder gaan met mensen waar ik mezelf kan bij zijn die me accepteren hoe ik ben.
In de therapie heb ik ook gezien dat ik een onveilige hechting had in mijn kindertijd en een laag zelfbeeld is er ook ontstaan dus dat leidt tot angsten en emotieregulatie problemen. Als kind had ik heel veel problemen door de situatie thuis en ook veel eenzaamheid. Dus het is ook oer oud zeer.
Dus nu moet ik leren neen zeggen en me niet schuldig gaan voelen of me minder gaan voelen als hen.
Bedankt voor de steun en ik vind het fijn dat je zegt ik er niet alleen voor sta vele lieve groetjes aan mabel

---

Kun je het aangeven bij de therapeut Cyranno?
Dat je de dingen waar je nu tegenaanloopt wil bespreken.

Schuldgevoel ken ik, ik voel me behoorlijk egoïstisch dat ik puur voor mezelf school wil doen en een papiertje probeer te halen terwijl ik niet weet of ik erna er  nog iets mee kan betekenen voor de maatschappij..

Gevoelig zijn hoeft niet verkeerd te zijn maar ik vind het verdrietig dat je je bij je fam. niet begrepen voelt. 

Heel veel sterkte Cyranno

Hoi Joy ik ga het wel moeten aangeven bij die therapeut want anders kan ik gewoon niet door. Ik heb hen ook nodig gewoon als luisterend oor. Maar alles is zooo complex  ik weet niet waar eerst te beginnen in de therapie.
Ja schuldgevoel daar heb ik vaak last van zeker als ik voor mezelf eens wil opkomen dan ja dan voel ik me schuldig . En als ik mezelf dan weer dwing dan voel ik me gefrustreerd en verdrietig. Ik vind het wel knap dat je jouw papiertje probeert te halen zoals je het zegt het is iets voor jou ontwikkeling je verdient het hoor lieve Joy , ik bewonder je alvast. Ik zit zelf zo vast dat ik er niet meer aan begin omdat ik al op voorhand weet het wordt te zwaar en dan onderneem je op de lange termijn niks meer bah.
Ik deed ook vrijwilligerswerk maar ja ben er ook mee gestopt het was zooo ontzettend zwaar voor me en ik hou het gewoon niet vol heb ook schuldgevoel dat ik de maatschappij niks kan terug doen snap je??
Ik hoop dat je je studies kan volhouden , het is voor jezelf en je verdient het .
Ja ik ben hooggevoelig en ja ik heb nooit echt op mijn familie kunnen rekenen voor emotionele steun , mijn naaste heeft me erg gekwetst in mijn kindertijd. Ik voel me niet begrepen en ben ook huiverig om aan te kloppen bij hen bang voor veroordeling.
Ik wens je veel succes met je studies hoor lieve Joy groetjes C.

Cyranno, wat goed dat je het toch gaat meedelen,  ondanks alles waar je bang voor bent!   Je bent dapper! 

Mijn keuze zou per app zijn , vervelend telefoon gedoe vermijden . 

Bijv : 
'Zus, ik ga  zondag niet met je mee , eerlijk gezegd ik heb niet veel met .... en voel er niets voor.
 Ik wens jullie veel wandelplezier en liefs.' 

Of je bent eens  wandelmoe. 
Of je wil wat anders doen. 
Je kan niet, hebt al wat anders  . ( n boek lezen is ook wat anders) 
Hebt gewoon geen zin , zeg liever ja tegen iets waar ik wel zin heb. 

Tja, als je het logisch en enkel rationeel bekijkt , zou er niets zijn om je schuldig of fout te voelen. Maar het (schuld) gevoel zegt anders . 

 Het is volstrekt normaal om een verzoek beleefd te weigeren. 
N mens hoeft niet overal aan te voldoen, dus jij ook niet. 

Sterkte

---

Joy , 

Het is geen zaak van egoïsme als je jarenlang er uit bent geweest en eens voorzichtig wil proberen hoe het studeren je afgaat. Daar is best wat lef voor nodig om te durven.  
Zo'n papiertje is een mooi doel dan. 

N mens  mag ook een persoonlijk doel hebben, en het is prima als dat ooit ergens ingezet kan worden , maar het mag ook een doel op zich zijn. 

Het kan teveel druk geven om jezelf met allerlei verwachtingen op te schepen. Niet te ver voor uitkijken. 

Groetjes

Aangeven dat je gewoon een luisterend oor wenst is helemaal mooi Cyranno. In mijn ogen past dat in het op een volwassen manier aangeven waar jij behoefte aan hebt. Iets wat in de therapie geleerd word! 
Al heb ik het idee dat het therapie-model vooral is doelen afvinken en aan "jezelf werken" en niet gewoon een luisterend oor bieden. 

Dat het soms te complex voelt dat herken ik en niet weten waar te beginnen, en ook het "getouwtrek" tussen schuldgevoel enerzijds 
en frustratie of verdriet anders, gevoel van falen dan ook.. Of dat het niet meer lukt om het op te brengen hoe het gaat

Of dat gevoel bij sommige mensen dat ze alleen maar energie nemen, of dat je begrip probeerd te tonen voor hen maar niet het idee hebt dat dat andersom ook is.
Blijf ik moeilijk vinden.

Veel sterkte Cyranno

Hoi Cyranno,
Ik ben nog niet erg lang op dit forum, maar ik herken je wanhoop (omschrijf ik het zo goed?). Ik vind het echt heel rot voor je hoe jij je voelt. En ik heb geen pasklaar antwoord voor je op / over hoe nu verder. Ik vind het wel heel knap van je, dat je hier zo open, eerlijk en kwetsbaar je verhaal hebt gedaan. 
Ooit, lang geleden,  heb ik ook schematherapie gehad. Dat gaf me toen wel inzicht. Helaas ben ik dat nu helemaal kwijt. Ik heb zó mijn best gedaan om mezelf te zijn, mijn grenzen aan te geven... maar dat wordt gewoon niet geaccepteerd door mijn directe omgeving. Dus nu ben ik terug bij af. Helemaal terug bij af.

Misschien dat we elkaar tor steun kunnen zijn?

Hartelijke groetjes van IvonneSG