Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

depressie?


#1

Hopelijk kan ik hier mijn hart een beetje luchten.

Helaas ben ik vanaf mijn jeugd al heel vaak afgewezen. Dit heeft sowieso al zijn sporen achter gelaten.
Inmiddels ben ik alweer in de 30. Helaas door omstandigheden gaat het nu echt helemaal niet goed. Vooral omdat het gevoel afgewezen te worden heel erg is teruggekomen. 

Op dit moment heb ik helaas geen directe familie om op terug te vallen. Dit is al een aantal jaren zo maar ik kan het niet goed verkroppen. Ik vind het moeilijk geen ouders te hebben, verder ben ik enig kind. Het niet kunnen delen van dingen en het ontbreken van een onvvoorwaardelijk netwerk vind ik eigenlijk veel te moeilijk. Overige familie zoals ooms en tantes hebben me eigenlijk laten vallen. Iets wat ik ook niet goed kan verkroppen omdat mensen toch weten dat ik geen directe familie meer heb.  Helaas ben ik ook nooit geaccepteerd door mijn schoonfamilie. Dus in feite heb ik deze ook niet. Ik heb wel een man maar helaas heeft hij een vorm van autisme. Het is een lichte vorm maar achteraf gezien is het toch te moeilijk voor mij. Hij heeft eigenlijk bv 5 interesses en alles wat daarbuiten valt dat kan niet volgens hem. In de praktijk komt het er op neer dat 95% in ons huishouden op mij neer komt. We hebben ook een klein kindje en het opvoeden zonder zelf familie te hebben om op terug te vallen of die interesse heeft heb ik enorm onderschat. De zorg voor ons kindje komt ook op mij neer. Mijn man begrijpt niet dat er naast zijn 5 interesses ook andere dingen zijn dus hij schuift ook heel veel op mij af als hij thuis is. Zowel het huishouden als de opvoeding in mijn eentje doen zonder mensen om op terug te vallen is veel te zwaar en eigenlijk niette doen. Maar ik heb geen keuze dus is ga maar steeds door en over mijn grenzen heen. Ik vind het soms echt verstikkend dat ik zo'n grote verantwoordelijkheid heb omdat alles op mij neer komt en ik verder geen steun heb.

Dit heeft al lang zijn tol ge eist. Voordat ons kindje geboren werd heb ik altijd gewerkt. NU werk ik al jaren niet meer. Ik kan het niet meer opbrengen. Het is gewoon te veel allemaal.

Het meeste verdriet heb ik elke dag het gevoel te hebben niets te betekenen voor mensen. Dat niemand echt betrokken is. Zo vind niemand het blijkbaar vreemd dat ik al zo lang werkloos ben. Gewoon door gebrek aan interesse. Mijn man is mij ook niet tot steun want hij is meestal vooral met zijn eigen dingen bezig. Alles wat daarvan afwijkt geeft hem stress. Hierdoor heb ik al een paar keer 112 moeten bellen. Het was gelukkig niets ernstigs maar ik schrik elke keer zo erg en krijg hier zelf ook stress van. Eigenlijk moet ik hem dus maar zijn gang laten gaan maar dat betekent dus dat alles op mij neer komt in mijn eentje.

Ik ga echt kapot aan het gevoel overal alleen voor te staan. Dat ik al jaren voor iedereen zorg maar dat er eigenlijk niemand is die voor mij zorgt. Ik vind dat heel erg. Het vreet echt aan me.

3 jaar geleden heb ik ook hulp gezocht bij de huisarts maar die heeft dit niet opgepakt. Ik ga ook niet meer naar hem toe hier voor. Ik heb wel pas geleden hulp evraagd bij zijn vervanger. Ik heb nu dus een beetje hulp maar het helpt niet echt. Ik vind het eigenlijk ook heel erg dat ik naar bv maatschappelijk werk moet gaan terwijl het allemaal veel beter zou gaan als mensen gewoon wat zorgzamer naar me waren geweest. En hadden begrepen dat het heel moeilijk is zonder familie en juist dan aandacht interesse en hulp zo belangrijk was geweest.
Antwoord

#2

Hoi Cat2,

Welkom op dit forum. 

In je bericht lees ik dat je het moeilijk hebt overal alleen voor te staan, zowel letterlijk als mentaal.

Om met het eerste te beginnen: ook mijn partner is licht autistisch, heeft een beperkt aandachtsgebied, maar dat heeft niets te maken met huishoudelijke en opvoedkundige taken. Dat zijn dingen die er nu eenmaal bijhoren en die voor bijna niemand leuk zijn. Als je partner zich daar van afmaakt onder het mom van autisme, dan lijkt me dat niet in de haak. Ik zou hem daar eens serieus op aanspreken.

Het gevoel overal alleen voor te staan is natuurlijk niet leuk en als het lang duurt best wel een probleem. Blij dat je in ieder geval een luisterend oor hebt gevonden bij de vervanger van je huisarts.
Dat het beter was geweest een luisterend oor van je familie te krijgen, dan nu naar een maatschappelijk werker te moeten snap ik, maar ja, wees blij dat je een hulpverlener hebt gevonden en pak het aan.

Sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Dat is mijn punt. Doordat ik heel vaak ben afgewezen en eenzaam ben geweest heb ik sowieso nooit Veel steun gehad.
Ik wil niets meer zelf aanpakken. Ik wil gewoon dat mensen ook zorgzaam naar mij zijn. Dat ik ook ergens bij hoor. Dat mis ik zo erg.
Antwoord

#4

Hai wat jammer voor jouw dat je je zo eenzaam voelt je heb dan ook geen vriendinnen als ik het goed begrijp?vind je het moeilijk om die te maken?je heb dus ook niemand die op je kind past?zodat jij ook leuke dingen kan doen en mensen kan ontmoeten.Lastig zeg als je een partner heb waar je eigenlijk niks aan heb als je het tog alleen moet doen.Wat zou jij graag willen in jouw leven behalve een goede steun qua maatschappij werk.Want in nederland is maatschappij werk zeer belabberd voor mensen die toneel spelen word alles voor geregeld maar mensen zoals ons doen ze niks voor...groetjes dame
Antwoord

#5

Ik heb eigenlijk 1 goede vriendin. Voor de rest nog wel een paar mensen. Maar die zijn niet heel erg betrokken.  Ik spreek ze eens in de zoveel tijd. Veel dingen krijgen ze niet mee en je kunt er veel dingen niet mee delen.

Het enige wat ik zou willen is dat mensen zorgzaam naar me zijn. Dat is alles.
Antwoord

#6

Hai dat is wel jammer misschien tog kijken voor andere vriendinnen als het er niet in zit bij iemand gaat het ook niet komen tenzij je er iets van zegt.Niet iedereen is zorgzaam helaas.groetjes dame
Antwoord

#7

Mijn ervaring is dat als je iets zegt mensen er alsnog niets mee doen of je ontwijken. Veel mensen willen alleen maar leuke dingen doen.
Antwoord

#8

Hoi Cat,

Is er iets dat ik of iemand anders hier voor je kan doen?
Laat het even weten dan, je kunt het altijd proberen en als het mogelijk is, wie weet...

groet,
Ray
Antwoord

#9

Ik weet het niet zo goed. Het enige wat ik weet is dat ik graag mensen om me heen zou hebben die er voor me zijn. Die mij motiveren om iets te doen. Dingen samen met mij doen. Dat ik het gevoel heb dat ik er ook toe doe. Maar ik weet niet of dat hier te vinden is op een forum. Dat hadden eigenlijk mensen irl moeten/kunnen doen.
Antwoord

#10

Hoi Cat,

irl
In real life, ik moest ff zoeken. Ja dat zou inderdaad het mooiste zijn, maar ik begrijp dat je juist daar het meest gekwetst bent. En dat is zwaar klote, want om vertrouwen te krijgen zul je meestal eerst uit je schulp moeten kruipen. Dat zal trouwens ook hier nodig zijn.

Het voordeel hier op het forum is, dat je er hier bij hoort en dat je altijd een luisterend oor zult vinden, dus waarom probeer je hier eerst niet wat vrienden te vinden?!

groet,
Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
04-10-2024, 22:35
Laatste bericht: Joy
  Depressie is.... Started by Enine
11 Replies - 1,296 Views
20-11-2023, 10:02
Laatste bericht: Jarno
  Diagnose en depressie Started by Marcharid
2 Replies - 624 Views
15-08-2023, 10:34
Laatste bericht: Joy
02-08-2023, 10:19
Laatste bericht: Liefde+Hoop
27-06-2023, 15:33
Laatste bericht: Mabel
  Depressie? Started by Tiek003
3 Replies - 721 Views
01-03-2023, 20:43
Laatste bericht: Liesbethc47
  Depressie Started by Thijs__
2 Replies - 659 Views
03-02-2023, 13:29
Laatste bericht: Mabel
22-10-2022, 16:38
Laatste bericht: Fae
27-02-2022, 17:10
Laatste bericht: Jupiter
  Depressie Started by Christine
8 Replies - 1,718 Views
31-01-2022, 16:56
Laatste bericht: Jupiter



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)