Dag allemaal, 
Ik ben nieuw op dit forum en ik zou graag in contact komen met mensen die in (ongeveer) dezelfde situatie zitten. Ik ben bijna acht jaar samen met mijn vriend en we hebben twee prachtige dochters van 2 en 4,5. Hij is al bijna drie jaar (ernstig) depressief en heeft in de afgelopen twee jaar twee keer een zelfmoordpoging gedaan. De laatste keer dat dit gebeurde was afgelopen oktober. Deze poging was bijna gelukt en via de intensive care kwam hij weer op de gesloten afdeling. Ik heb heel lang geprobeerd om hem te steunen maar ik merk dat de continue angst en zorgen mij beginnen op te breken. De laatste tijd voel ik heel sterk dat ik niet meer verder wil met deze relatie, in ieder geval niet op deze manier. Het is net of hij een andere persoon is geworden en ik zie alleen nog maar de verschillen tussen ons. Hij heeft ook een autismestoornis dus de communicatie loopt moeizaam omdat hij het moeilijk vindt om emoties te begrijpen. Het is een wel een hele lieve zorgzame man en hij doet erg zijn best, maar mijn gevoel voor hem is weg. Ik probeer vertrouwen te houden in de toekomst, maar ik kom er ook achter dat hij al sinds zijn puberteit depressieve gevoelens heeft en ben dan bang dat dit nooit echt zal verdwijnen. De situatie thuis benauwt me zo dat ik het liefst aan het werk ben en letterlijk benauwd word als ik naar huis moet. Ik ben soms ook zo kwaad op hem, dat hij hele dagen in bed ligt of de telefoon niet opneemt als ik bel. Hij doet het niet expres maar als ik niks van hem hoor dan gaan alle alarmbellen af. De voortdurende afwisseling van angst, opluchting en vermoeidheid breken me op. 
Hij staat nu trouwens op de wachtlijst voor een opname op de open afdeling, maar dat duurt erg lang. Half april begint de nieuwe therapie maar het zal zeker lang duren voordat dit effect heeft. Ik weet niet meer of ik het kan opbrengen om dit af te wachten, tegelijk voel ik me hier ook heel schuldig over. 
Ik wil doen wat goed is voor mij en de kinderen, maar ik maak me ook veel zorgen hoe het met hem verder moet. Heeft iemand iets vergelijkbaars meegemaakt?

Hoi Mepski,

Het leven samen met een depressief persoon is erg zwaar. Men zegt dat het voor de partner belangrijk is goed je eigen grenzen te bewaken. Kan je zelf ergens jouw verhaal kwijt? En heb je iets van een hobby als uitlaatklep?
Bel anders eens met de psycholoog van je man om te vragen of hij/zij advies voor je heeft?
Ik vind dat er veel te weinig aandacht is voor de directe omgeving van de patiënt en hier vanuit de zorg meer aandacht voor mag komen.

Hallo Mepski,

Ik zat in een soortgelijke situatie. Misschien heb je mijn stuk hier al gelezen? https://www.depressie-forum.nl/Topic-Ter...-depressie
Ik herken veel van wat jij hebt getypt en misschien herken je ook dingen die ik heb getypt.

Ik snap je twijfel, angst en boosheid. Het is soms letterlijk trekken aan een dood paard. Hoe moeilijk het ook is, hou jezelf in de gaten, wees lief voor jezelf en de kinderen en voor je partner ook natuurlijk ook al krijg je daar op dit moment heel weinig of niks voor terug. 
Wat nu belangrijk is is dat je vriend weer tot rust komt, pas als dat is gebeurd kan je/hij pas weer verder gaan kijken wat voor behandeling het beste bij hem past. 

Ik begrijp dat hij sinds zijn pubertijd al depressieve gevoelens heeft. Sinds dat de opnames bij mijn vrouw begonnen in 2016 hebben we veel meegemaakt en waar ik nu pas ben achtergekomen is dat echt een hoop van deze ellende voortkomt uit de opvoeding/omgeving. Dit is wat ik vaak hoor, maar dit hoeft bij jou partner natuurlijk niet zo te zijn. 

Zoals Jorin al vermeld, voor de directe omgeving wordt er bar weinig gedaan, je moet echt overal zelf achteraan en dan nog gaat dat moeizaam. 

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, mocht je vragen hebben stel ze gerust.

Hoi Mepski. Welkom op het forum! Ook ik schrijf hier als "partner van" en begrijp jouw twijfels. Inderdaad, denk aan jezelf. Ook voor jou is het misschien nuttig om eens met een psycholoog te praten. Als je het straks echt niet meer trekt, ben je nog verder van huis. Ook het gevoel of het nog wel ooit goed komt, herken ik heel erg. Je weet het nooit zeker. Ik zal je niet adviseren om hem te verlaten of te blijven, maar praat met iemand om er achter te komen wat jij kunt en wilt. Misschien tijdelijk apart wonen? Jij bent ook belangrijk.