Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ex met depressie laten gaan of volhouden?


#1

Beste lotgenoten,

Mijn verhaal is als volgt:
Mijn ex vriendin en ik zijn twee jaar samen geweest. In het begin zocht ze heel veel toenadering, bevestiging en affectie. Vanaf het begin wist ik al dat ze een depressie en angst stoornis had maar merkte er in ons contact weinig van. We waren heel erg verliefd en alles liep prima.

Na ruim een jaar werd ze bij vlagen afstandelijk en hebben we ook twee keer een break gehad omdat ze niet wist wat ze voelde en of het aan de depressie lag. Af en toe was ze ook weer helemaal terug en vol affectie maar na onze laatste break (van een aantal weken) bleef ze vrij afstandelijk en gaf ze aan dat ze vaak ook niks kon geven (affectie/aandacht). 

Ik ben altijd heel geduldig geweest en hield me vast aan de momenten dat we het enorm leuk hadden samen en hield voor mezelf vol dat het wel weer beter zou worden.
Ze heeft uiteindelijk zelf de relatie verbroken in een periode waarin ze er helemaal doorheen zat en erg gestrest was. Haar conclusie was dat ze geen relatie kon hebben en dat het uitblijven van het gevoel een teken was dat het niet goed zat.

Een week na de relatiebreuk hebben we nog wel een goed telefonisch gesprek gehad waarin ze bij haar keuze bleef en ik dit ook accepteerde. Ze gaf hierin aan de ik haar altijd mocht bellen en we vrienden konden blijven.

Onderhand is het een halfjaar terug waarin ze vrijwel niet heeft gereageerd op mijn pogingen contact te zoeken. Ik ben bewust erg voorzichtig geweest met het zoeken van contact omdat ik haar rust niet wou verstoren.

Nu worstel ik met het volgende: Laten gaan en het toch echt achter me laten? Of juist niet opgeven en haar met bijvoorbeeld een kaartje laten weten dat ik er voor haar ben? Ik vind het erg lastig omdat ik het uitblijven van contact niet goed kan plaatsen. Zelf heb ik ook behoefte aan een bepaalde uitleg, waarom gaat ze niet in op mijn voorzichtige pogingen contact te zoeken? Neemt ze me iets kwalijk? 
Ik zou niet weten wat omdat we (naar mijn idee) goed uit elkaar zijn gegaan, geen ruzies en een goed gesprek. Daarnaast heb ik ook geen enkel idee hoe het met haar gaat, we hebben geen gemeenschappelijke contacten waarbij ik dit kan pijlen.


Ik kan het maar moeilijk loslaten helaas.. Zijn er andere mensen met soort gelijke ervaringen?
Antwoord

#2

Hier net hetzelfde verhaal, met dat verschil dat wij 16 jaar samen waren en dat mijn vriend nooit eerder last had van een depressie of een stoornis. Hij trok de deur dicht en liet me alleen achter. Eerste week nog met bezoekjes omdat de relatie zeker nog bestond, daarna van de ene op de andere dag alles afgelopen. Er is nog contact, maar dat komt bijna altijd van mijn kant en ik doe dat al bijna twee jaar. Waarom? Omdat hij de man van mijn leven was of is... Maar het is inderdaad niet simpel. Waarom doe ik het nog? Er komt zelden iets voor terug...
Hij lijkt zijn leven ook terug op te bouwen en hij wil ook vrienden blijven, maar het is niet dat ik echt nog bij hem terecht kan.
Heel mijn omgeving vraagt me om los te laten en opnieuw te beginnen, maar zij kunnen inderdaad niet beseffen wat wij voelen. Het is niet simpel om graag te zien en écht los te laten. Hij zit gewoon verweven in mijn ziel, in mijn zijn, in mijn huis, in alles...
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 14-04-2018, 22:35 door Number 2766.)

(14-04-2018, 11:31)DaanGroningen schreef: Beste lotgenoten,

Mijn verhaal is als volgt:
Mijn ex vriendin en ik zijn twee jaar samen geweest. In het begin zocht ze heel veel toenadering, bevestiging en affectie. Vanaf het begin wist ik al dat ze een depressie en angst stoornis had maar merkte er in ons contact weinig van. We waren heel erg verliefd en alles liep prima.

Na ruim een jaar werd ze bij vlagen afstandelijk en hebben we ook twee keer een break gehad omdat ze niet wist wat ze voelde en of het aan de depressie lag. Af en toe was ze ook weer helemaal terug en vol affectie maar na onze laatste break (van een aantal weken) bleef ze vrij afstandelijk en gaf ze aan dat ze vaak ook niks kon geven (affectie/aandacht). 

Ik ben altijd heel geduldig geweest en hield me vast aan de momenten dat we het enorm leuk hadden samen en hield voor mezelf vol dat het wel weer beter zou worden.
Ze heeft uiteindelijk zelf de relatie verbroken in een periode waarin ze er helemaal doorheen zat en erg gestrest was. Haar conclusie was dat ze geen relatie kon hebben en dat het uitblijven van het gevoel een teken was dat het niet goed zat.

Een week na de relatiebreuk hebben we nog wel een goed telefonisch gesprek gehad waarin ze bij haar keuze bleef en ik dit ook accepteerde. Ze gaf hierin aan de ik haar altijd mocht bellen en we vrienden konden blijven.

Onderhand is het een halfjaar terug waarin ze vrijwel niet heeft gereageerd op mijn pogingen contact te zoeken. Ik ben bewust erg voorzichtig geweest met het zoeken van contact omdat ik haar rust niet wou verstoren.

Nu worstel ik met het volgende: Laten gaan en het toch echt achter me laten? Of juist niet opgeven en haar met bijvoorbeeld een kaartje laten weten dat ik er voor haar ben? Ik vind het erg lastig omdat ik het uitblijven van contact niet goed kan plaatsen. Zelf heb ik ook behoefte aan een bepaalde uitleg, waarom gaat ze niet in op mijn voorzichtige pogingen contact te zoeken? Neemt ze me iets kwalijk? 
Ik zou niet weten wat omdat we (naar mijn idee) goed uit elkaar zijn gegaan, geen ruzies en een goed gesprek. Daarnaast heb ik ook geen enkel idee hoe het met haar gaat, we hebben geen gemeenschappelijke contacten waarbij ik dit kan pijlen.


Ik kan het maar moeilijk loslaten helaas.. Zijn er andere mensen met soort gelijke ervaringen?
Damn......, het lijkt wel of jij "mijn verhaal" hebt geschreven. Behalve dat er aan het begin van onze relatie geen sprake was van een depressie.
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 15-04-2018, 15:33 door DaanGroningen.)

(14-04-2018, 11:52)Gietje117 schreef: Hier net hetzelfde verhaal, met dat verschil dat wij 16 jaar samen waren en dat mijn vriend nooit eerder last had van een depressie of een stoornis. Hij trok de deur dicht en liet me alleen achter. Eerste week nog met bezoekjes omdat de relatie zeker nog bestond, daarna van de ene op de andere dag alles afgelopen. Er is nog contact, maar dat komt bijna altijd van mijn kant en ik doe dat al bijna twee jaar. Waarom? Omdat hij de man van mijn leven was of is... Maar het is inderdaad niet simpel. Waarom doe ik het nog? Er komt zelden iets voor terug...
Hij lijkt zijn leven ook terug op te bouwen en hij wil ook vrienden blijven, maar het is niet dat ik echt nog bij hem terecht kan.
Heel mijn omgeving vraagt me om los te laten en opnieuw te beginnen, maar zij kunnen inderdaad niet beseffen wat wij voelen. Het is niet simpel om graag te zien en écht los te laten. Hij zit gewoon verweven in mijn ziel, in mijn zijn, in mijn huis, in alles...

Dat klinkt nog een stuk akeliger dan mijn verhaal. Hoop dat je er een weg in weet te vinden en knap dat je al twee jaar volhoudt.

(14-04-2018, 22:26)Number 2766 schreef: Damn......, het lijkt wel of jij "mijn verhaal" hebt geschreven. Behalve dat er aan het begin van onze relatie geen sprake was van een depressie.

Hoe is dat bij jouw uiteindelijk afgelopen? Heb je nog contact kunnen krijgen?
Antwoord

#5

Register or login to view the content
Antwoord

#6

(15-04-2018, 15:32)DaanGroningen schreef:

Hoe is dat bij jouw uiteindelijk afgelopen? Heb je nog contact kunnen krijgen?

De ellende begon nu bijna anderhalf jaar geleden. Toen zij haar twijfel over onze relatie uitsprak. Twee normale gesprekken bij haar thuis gehad. Ze wou toen bedenktijd. Z[j snapte (en ik ook niet)  toen niet wat er met haar aan de hand was. Dit waren haar eigen woorden. De onzekerheid maakte mij gek. Gezamenlijk besloten (ondanks dat we dat eigenlijk allebei niet wouden) een punt achter de relatie gezet. Ik dacht dat het daardoor dragelijker werd. Op dat zelfde moment maakte zij wederom een opmerking, waaruit bleek dat zij het eigenlijk ook niet wou. Ze ging er maar in mee, omdat het dan makkelijker voor mij zou zijn. Achteraf kon ik er geleidelijk " mijn vinger erop leggen", wat er bij haar gebeurt was. Ik heb alleen een heel sterk vermoeden, en nooit een bevestiging gehad, dat mijn ex depressief is.  (feiten, intuitie en informatie van het internet. wij hebben ook geen gemeenschappelijke vrienden)
Het contact met haar werd na 3 a 4 weken een heel stuk slechter. Gevolgd door compleet te worden genegeerd. Ook een reactie op een bos rode rozen, een verjaardagkaartje bleven uit. Tot op één moment na. Ik heb haar leren kennen op een jaarlijks terugkerend zomerfeest. Vorig jaar (afgelopen augustus) was ik daar uiterraard, omdat ik zeker wist dat zij daar ook zou zijn. Later op die avond, stuurde ik haar een appje, met de vraag of ze één drankje kwam doen? Binnen 2 minuten, kreeg ik een bericht terug. Ze kwam weliswaar niet langs, maar reageerde wel. Ze had de nodige drankjes al gehad. Ik moest meteen aan één spreekwoord denken;  "Dronken mensen en kinderen spreken altijd de waarheid". Het gaat hier dan wel niet letterlijk om de gesproken waarheid, maar ik vraag mij sinds dat moment wel af "drank" de echte gevoelens/oud gedrag bij een depressief persoon naar boven kunnen halen? Een heel verhaal, wat ik eigenlijk ook had kunnen samenvatten in een kort en bondig, maar boven alles een pijnlijk.... NEE. Ik dacht, en denk nog steeds dat zij namelijk "mijn lot uit de loterij" was/is. Nu anderhalf jaar later, gaat er nog steeds geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. (Hopelijk is mijn verhaal een beetje te volgen)
Dit is misschien niet het antwoord wat je wou horen. Ik kan je dus ook helaas geen tips geven. Ik kan me alleen enigszins voorstellen hoe jij je moet voelen.
Sterkte ermee.

Groeten Number2766
Antwoord

#7

(14-04-2018, 11:31)DaanGroningen schreef: Nu worstel ik met het volgende: Laten gaan en het toch echt achter me laten? Of juist niet opgeven en haar met bijvoorbeeld een kaartje laten weten dat ik er voor haar ben? Ik vind het erg lastig omdat ik het uitblijven van contact niet goed kan plaatsen. Zelf heb ik ook behoefte aan een bepaalde uitleg, waarom gaat ze niet in op mijn voorzichtige pogingen contact te zoeken? Neemt ze me iets kwalijk? 
Ik zou niet weten wat omdat we (naar mijn idee) goed uit elkaar zijn gegaan, geen ruzies en een goed gesprek. Daarnaast heb ik ook geen enkel idee hoe het met haar gaat, we hebben geen gemeenschappelijke contacten waarbij ik dit kan pijlen.
Hoi Daan,

Lastige situatie, maar de oplossing ligt vaak in duidelijkheid. Waarom laat je haar niet gewoon weten wat de dwarszit? De tekst hoef je niet eens meer te verzinnen, die staat namelijk al in je laatste alinea.

Succes!

Ray
Antwoord

#8

Hier ook zo iets verhaal. Alleen zit ik nog bij hem in huis.
Ik word op dit moment compleet genegeerd.
Hij praat amper tegen mij en is altijd weg. Hij is geen moment meer thuis en zie hem soms alleen met eten en in bed.
Het verstandigste is om weg te gaan en dan maar te kijken wat hij gaat doen, maar dat is ook loslaten en dat vind ik moeilijk.
Ooit...maakte hij mij enorm gelukkig.
Antwoord

#9

Hey diehard!

Stoer van je dat je zolang vol houdt! voor mij is het nu ook een half jaar uit. We hebben tussendoor wel contact gehad maar dit was niet heel subtiel: van mijn kant óf niets. Maar nu, een half jaar later, heb ik (weliswaar in een aangeschoten bui) een hele liefdesverklaring gehad. Hij verteld dat hij echt hoopt met mij oud te worden maar het bijna niet durft uit te spreken vanwege de angst dat dit depressiegevoel niet weggaat en hij mij gewoon niets kan bieden dan kutzooi. Na een half jaar heb  ik gehoord dat hij van me houd en  al die tijd zeker van me heeft gehouden, maar het niet kan uiten. Hij zegt dat ik verder mag gaan, want hij kan me niets bieden, maar hij hoeft het niet te zien of horen, wel mij maar niet degene met wie ik door zou gaan. En dit alles na een half jaar he! Dus niets is onmogelijk!! Als je ervoor wilt gaan, is mijn tip dat je altijd moet zeggen wat je voelt en denkt en uitspreken dat je hoopt dat zij dit  ook kan doen. Zorg voor een ontspannen sfeer en laat je niet gek maken. Dit moment hierboven is zo gekomen omdat we elkaar 'per ongeluk' tegen kwamen in de kroeg en met elkaar naar huis zijn gegaan .. Dus tijdens een onverwachte ontmoeting merk je ook wat je voelt en merkt hij ook wat hij voelt, want hij heeft me wel degelijk gemist! 

De ochtend hierna (hij was helemaal nuchter juuj) wilde hij me niet los laten, had hij spijt van niets wat hij heeft gezegd en leek hij oprecht opgelucht!

Dus ga ervoor! En mocht het niet zo zijn, is dit het lot en komt er (hoe niet-graag je dit ook wilt horen) iemand op je pad die beter bij je past, daar geloof ik in!

Het allerbeste voor jou!!!
Antwoord

#10

(25-01-2019, 23:04)MJanssen schreef: Hey diehard!

Stoer van je dat je zolang vol houdt! voor mij is het nu ook een half jaar uit. We hebben tussendoor wel contact gehad maar dit was niet heel subtiel: van mijn kant óf niets. Maar nu, een half jaar later, heb ik (weliswaar in een aangeschoten bui) een hele liefdesverklaring gehad. Hij verteld dat hij echt hoopt met mij oud te worden maar het bijna niet durft uit te spreken vanwege de angst dat dit depressiegevoel niet weggaat en hij mij gewoon niets kan bieden dan kutzooi. Na een half jaar heb  ik gehoord dat hij van me houd en  al die tijd zeker van me heeft gehouden, maar het niet kan uiten. Hij zegt dat ik verder mag gaan, want hij kan me niets bieden, maar hij hoeft het niet te zien of horen, wel mij maar niet degene met wie ik door zou gaan. En dit alles na een half jaar he! Dus niets is onmogelijk!! Als je ervoor wilt gaan, is mijn tip dat je altijd moet zeggen wat je voelt en denkt en uitspreken dat je hoopt dat zij dit  ook kan doen. Zorg voor een ontspannen sfeer en laat je niet gek maken. Dit moment hierboven is zo gekomen omdat we elkaar 'per ongeluk' tegen kwamen in de kroeg en met elkaar naar huis zijn gegaan .. Dus tijdens een onverwachte ontmoeting merk je ook wat je voelt en merkt hij ook wat hij voelt, want hij heeft me wel degelijk gemist! 

De ochtend hierna (hij was helemaal nuchter juuj) wilde hij me niet los laten, had hij spijt van niets wat hij heeft gezegd en leek hij oprecht opgelucht!

Dus ga ervoor! En mocht het niet zo zijn, is dit het lot en komt er (hoe niet-graag je dit ook wilt horen) iemand op je pad die beter bij je past, daar geloof ik in!

Het allerbeste voor jou!!!

Ik probeerde gisteren een gesprek aan te gaan. Helaas is dit compleet mis gelopen.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-11-2021, 19:06
Laatste bericht: Mabel
28-07-2021, 12:15
Laatste bericht: MaryO
  Date heeft depressie Started by Mel80
4 Replies - 1,196 Views
21-07-2021, 14:44
Laatste bericht: Positiva
  Na de depressie...tips? Started by Saray
2 Replies - 916 Views
20-06-2021, 00:00
Laatste bericht: YoungR
07-11-2020, 18:37
Laatste bericht: Lise88
  hoe hiermee om te gaan Started by 2sweet
22 Replies - 4,566 Views
13-10-2020, 09:39
Laatste bericht: Mabel
09-09-2020, 22:16
Laatste bericht: desireless



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)