Hallo allemaal,

Ik ben 19 jaar en heb het het afgelopen jaar enorm zwaar gehad, door trauma’s uit het verleden. Ik had drie goede vriendinnen vanuit het middelbaar, maar die heb ik het afgelopen jaar weggeduwd en de vriendschap is verwaterd. Nu voel ik mij sinds een 2 maand terug wat beter (thanks to medicatie), ik heb terug contact proberen zoeken met hun en mij verontschuldigd voor alles wat ik wel of juist niet heb gedaan, maar het is duidelijk geworden dat zij geen zin meer hebben in een vriendschap met mij en dat het allemaal te lang heeft geduurd vanuit mijn kant. Dit komt voor mij enorm hard aan want ik heb hun altijd oprecht graag gehad en wilde die oude vriendschap gewoon terug. Ik probeer mijn leven dus wat terug recht te krijgen na afgelopen jaar, eigenlijk om te beseffen dat ik iedereen heb weggeduwd en er nu dus alleen voor sta. Zij zijn gewoon doorgegaan met hun leven terwijl die van mij zo’n beetje heeft stil gestaan, ik begrijp hun ook wel natuurlijk maar had gewoon gehoopt dat ze mij nog een kans zouden geven… het voelt nu dan ook zo alleen en precies of niemand begrijpt het

Wat vervelend Lot! 
Heel herkenbaar voor mij wat je schrijft.

Probeer positief te blijven, hoe moeilijk dat soms ook is.
Ze zullen vanzelf merken dat je positief verandert bent.

Best kans dat ze dan vanzelf jou een nieuwe kans geven.
En zoniet er komt vanzelf wel iets voor jou, op jouw pad!

Ik help je graag, dus vraag mij maar om hulp 

Graag had ik iemand gehad, die mij hielp 

Wat naar Lot. 

Na de middelbare school kunnen vriendschappen sowieso makkelijk verwateren. Je zag elkaar altijd 'automatisch' en als je dan allemaal een andere kant op gaat dan kan dat minder worden. 

Zelf heb ik na de middelbare school nog een tijd contact gehouden. Na mijn 'gedoe' op mijn 23e (depressies, manie, psychose, opname) werd het ook hier lastiger. Nog een tijdje contact gehad maar dat is toen ook niet gelukt maar dat ligt zeker ook aan mijzelf. 

Hoe dan ook het is heel erg vervelend. Ik hoop dat je wat nieuwe mensen kunt ontmoeten. Zelf heb ik altijd geprobeerd niet allemaal mensen uit de psychiatrie om mij heen te verzamelen als vriendenkring maar ook via koor en vrijwilligerswerk wat mensen te ontmoeten. Maar het was zwaar, ik ben een tijdje heel erg alleen geweest. 

Sterkte.

Hoi Lot, 

Tja, ik heb ook dergelijke ervaringen gehad . Als je buiten  het 'normale' beland , en het is niet fysiek , is het heel moeilijk om ook n  gelijke vriendin te zijn.  Beleving is heel anders, wat je meemaakt ook . Wat je nodig hebt ook. Men is daar niet op ingesteld . En ook de oordelen zijn niet van de lucht.  
Je kan het er dan maar moeilijk bij hebben.  Leuk meedoen gaat niet .
Maar jammer en ook sneu dat er dan geen  opening meer word geboden.  Zeker als je elkaar al ook best lang kent . 
Nou heb ik geen idee wat er zoal heeft plaatsgevonden hoor . Het kan nooit alleen aan jou liggen , er is ook zoiets als een wisselwerking , maar  als de ander geen bereidheid heeft  dan kun je eigenlijk niets meer dan rouwen, en langzaam verdergaan. 

Liefs

Inmiddels (fingers crossed) heb ik hier wat kennissen. 

Overigens is er ook een fase geweest dat ik vooral mensen opzocht die ook een opname hadden gehad omdat die 'het begrepen'. Mijn opname is traumatisch geweest en ik had een beetje het idee dat iemand pas een echte vriend of vriendin kon worden als die hetzelfde had meegemaakt. Toen heb ik ook wel een paar mensen aangetrokken die behoorlijk instabiel waren. Eén 'vriendin' is mij heel erg gaan zwartmaken op internet. 
Een andere vriendin stuurde regelmatig zelfmoordberichten. En begrijp me niet verkeerd... een mens kan suicidaal zijn maar die berichten horen bij de crisisdienst en niet bij mij. 
Nou moet ik zeggen dat ze zelfmoord-vriendin mij op geen enkele manier heeft zwartgemaakt of verwijten gemaakt toen ik het contact verbrak en dat is dan wel weer netjes. Geen sneren op internet oid. Maar we konden ook geen vriendinnen meer blijven. 

Sorry nu gaat het over mij. Ik merk nu dat ik 'zwaardere' en lichtere vriendschappen nodig heb. Iemand die van theater houdt met wie ik over theater kan praten, dat is leuk. En iemand die ik kan bellen als een familielid ernstig ziek is, is heel waardevol. Maar het hoeft niet allemaal in één 'beste vriendin' te zitten. 

Ik ben in de Coronatijd echt enorm eenzaam geweest. Huilend alleen in bed met een dekentje over mijn hoofd, het deed gewoon pijn, zo eenzaam. 

Ik ben nu bijna 40 trouwens dus ik heb al best een tijd geworsteld met vriendschappen.