Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Vriendinnen verteld over zelfbeschadiging


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 31-05-2021, 23:20 door Mau.)

Hoi allemaal,

Voor mij een tijd geleden dat ik hier geschreven heb of aanwezig geweest ben. Ik vond het zwaar om te lezen hoe moeilijk sommige van jullie het hadden en het maakte me soms bang voor mijn toekomst. Ik ben nu nog jong en als ik zou weten dat ik over een 10 jaar nog steeds last zou hebben van deze klachten zou het voor mij vandaag nog mogen eindigen. Soms was het daarom zwaar dat sommigen van jullie er op latere leeftijd nog steeds of juist dan last van kunnen hebben. Het klinkt misschien zwaar, maar het word tijd voor mij dat ik mn ogen open en moet vechten voor de toekomst waar ik van droom en ik denk dat contact op het forum me misschien weer wat kan helpen.

Afgelopen weekend had ik een heel gezellig weekend met mn vrienden. We hadden het leuk, bleven met z’n allen slapen en hebben een grappige nacht beleefd door de alcohol die we hadden. Ik hoefde me nergens zorgen om te maken. Tot de volgende dag...
De vriendin waar we sliepen heeft een zwembad en het was natuurlijk goed weer. Alle vrienden wouden zwemmen en ook ik had met een knoop in mn maag mn zwemspullen gepakt. Bikini, sportbroekje en helaas ook een shirt voor over mn bikini. Ik had er heel veel moeite mee dat ik dit weekend niet door zou komen zonder dat op z’n minst de meiden van de groep zouden te wete komen dat ik mezelf verwond.

Ik heb getwijfeld het al op zaterdag te vertellen, zodat we daarna zouden gaan drinken en niemand er last van zou hebben we met andere dingen bezig zouden zijn en ze het maar even zouden accepteren. Ik wist dat het niet een hele grote verrassing zou zijn, want het zijn mn vriendinnen van de sportclub en hebben daardoor mijn armen (waar ook een aantal littekens opzitten) al hadden gezien. Ik kon het alleen net over mn hard krijgen.

Zondagochtend ging aan het begin goed, tot het moment van zwemmen naderde. Ik werd zenuwachtig, bang en mn hele lichaam en gedachtes verstijfde. Ik was omgekleed, had mn lange mouwen shirt weer even aangedaan, ging weer zitten en kon niet meer van de bank komen. Toen de jongens naar beneden vertrokken en het me niet lukte om mee te komen hadden de meiden het door en ik kon niks anders doen dan huilen.

Daar zat ik dan. Verstijfd, huilend, handen voor me ogen geslagen. Een stilte van een paar minuten en het enige wat ik kon denken was hoe kut ik het voor hun vond. Een gezellig weekend en daar zat ik met mn jankende kop. Ik kon niet eens over mijn lippen krijgen om te vertellen wat er was. Ergens wisten e het denk ik al. Ik kon alleen maar zeggen hoe kut ik me voor hun voelde en heb toen laten zien hoe mijn schouder eruit ziet. Dat was namelijk het probleem. Mn schouders kon ik niet bedekken met zwemmen. Mijn armen allen mee en praten ze niet meer over, mijn benen bedek ik met een broekje, maar die ene schouder. Een ravage die niet anders te verklaren is dan met de waarheid.

Ze zeiden al dat ze wisten wat ik eigenlijk wou zeggen. Ik voelde me zo kut. Ze wisten ook niet zelf wat ze ermee moesten dat ze wisten hoe mn armen eruit zagen. Ze moesten ook huilen... door mij. Ik moest zo nodig mezelf helemaal kapot maken en daar moesten zij ook maar mee dealen. Ze waren zo lief. Natuurlijk hebben ze veel vragen, maar het doet me pijn om ze te beantwoorden en ik kon gister niks over mn lippen krijgen. Ik wou het niet erger voor hen maken.

Ze vonden het zo goed dat ik het nu toch verteld heb. Het is de eerste stap en dat weet ik ergens ook, maar toch vind ik het verschrikkelijk. Ik vind het zooo verschrikkelijk voor iedereen om me heen dat ik zo ontzettend stom ben. Ik weet niet hoe ik nu verder moet. Ik wil hun niet tot last zijn.

Morgen moet ik ook trainen. In de hitte, met korte mouwen. Misschien dat ik zelfs samen met mn broer train. Ik denk dat hij t ook al gezien heeft met sporten, maar hij heeft nog niks gezegd. Ik ben zo bang dat ie iets tegen mn ouders zeg. Hoe meer mensen het zien, hoe meer kans dat het bij mn ouders komt of bij iemand anders die actie zal ondernemen. Ik kan het niet. Ik durf niet verder en sta stil. Alles beweegt om me heen en ik sta stil en blijf achter. Zo hoort het ook, ik wil niet dat iemand me vind en mee naar voren sleept. Dan ben ik diegene tot last. Dan zijn mijn problemen niet mijn problemen meer, maar ook die van anderen. Dan ben ik het probleem geworden.

Sorry voor dit mega verhaal. Ik moet het ergens kwijt waar ik me zo min mogelijk als last voel. Er is gewoon zo veel gebeurd en er zijn zoveel gedachtes bijgekomen in de tijd dat ik van het forum weg was.

- Mau -
Antwoord

#2

Hoi Mau,

Ik heb nog niet tegelijk met jou op het forum gezeten denk ik.

Wat me eigenlijk eerst opvalt in je verhaal, is dat je tot een fijne groep vrienden lijkt te behoren. Je hebt best veel mensen om je heen denk ik en ze komen heel lief over, wat ik zo lees.

Ik vind het supergoed dat je wel bent gaan zwemmen ook als dat betekende dat ze je wonden/littekens zouden zien. Ik denk niet dat ze huilden omdat jij iets verpest zou hebben, ze huilen gewoon omdat ze het vervelend vinden als het niet goed gaat. Ik hoop dat jullie in de groep aandacht houden voor elkaar. Een andere keer kun jij er weer zijn voor iemand anders.

Zou er niet iets zijn van heel dunne bovenkleding waar je in kunt zwemmen? (ik zit hardop te denken) Dat maakt de drempel misschien wat minder hoog als je wilt gaan zwemmen. Het zou niet fijn zijn als je van allemaal onbekenden ook vragen krijgt. Ik heb zelf littekens van operaties en ik heb er zelf geen moeite mee maar in badpak is het zelfs voor mij vervelend als er elke keer naar gevraagd wordt.

Ga zo door en blijf zoveel mogelijk onder de mensen Heart
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Feline :   • Mau
Antwoord

#3
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 03-06-2021, 07:42 door desireless.)

Hoi Mau,

Vind het fijn dat je langzaamaan dingen persoonlijk deelt met vriendinnen, is denk ik beter dan alleen maar met iemand online.
Begrijp dat de situaties die je beschrijft heel moeilijk voor je zijn en dat het je heel emotioneel maakt.
Het is moedig van je dat je dingen gedeeltelijk deelt met vriendinnen, nu voelt dat misschien niet verstandig of zwak, maar het is gehoor geven aan je gevoel en dat is goed en in jouw situatie ook erg moedig.
De littekens die je nu hebt is vast wel iets aan te doen zodat het minder zichtbaar wordt in de toekomst, maar dat is iets voor later.
Vriendinnen zijn er ook om elkaar te ondersteunen en de ander helpen of ondersteunen voelt vrijwel altijd goed i.p.v. belastend voor een ander.
Goed om te lezen dat je ook nog best fijne momenten hebt en plezier beleefd in je leven.
Een sterke persoonlijkheid toont ook haar kwetsbare kanten.

Heel goed bezig Mau, al ervaar je dat misschien zelf heel anders.

Sterkte,

Desireless
Antwoord

#4

Bedankt voor jullie lieve reacties.

Ik heb het even pittig. Door het warme weer kom ik er gewoon niet onderuit en moet ik gewoon in korte mouwen sporten. Een coach van vorig jaar die mij persoonlijk ook goed kan "lezen" viel het op en vroeg door. Ik vertrouw hem best wel en heb daardoor niet de standaard dingen gezegd en het geprobeerd af te wimpelen. Waarschijnlijk had die dat ook echt niet geloofd.

Het is moeilijk dat mensen het nu weten en de littekens met sporten veel zichtbaar zijn. Heb het met die coach besproken en heb gewoon even gedachten met hem kunnen uitwisselen. Conclusie was wel dat ik echt professionele hulp nodig heb. Zijn idee was via school, maar voor mij voelt elke optie van hulp heel eng. School voelt wel t engste want hou die er allemaal liever buiten.

Vandaag voelde het bijna alsof ik in 1 grote angstaanval leefde. Kon het echt niet hebben het eerste uur op school. Ik had ook een docent die al eerder het idee had dat er iets niet helemaal lekker zat en ook hen vertrouwde ik er opzich wel mee. Eind van de les vroeg die hoe het ging en toen ging het bij mij fout. Ik heb met hem staan praten na de les en heb niet mijn verhaal verteld, maar wel dat het niet goed gaat en ik niet weet wat ik moet doen. We hebben de opties van hulp doorgesproken, op dit moment lijkt een afspraak bij de huisarts het beste. School zal daar toch naar moeten doorverwijzen, omdat zij zit ook niet voor mij kunnen oplossen.

Het brengt veel stress dat mensen het nu weten en er zit nu druk achter het zoeken van hulp, want heb nu 2 mensen die zullen blijven polsen of ik het ook echt doe en ze weten dat het niet goed met me gaat.

Ik ben doodsbang dat mijn ouders achter dit alles komen en heb dan liever al hulp gezocht, maar hulp zoeken doe ik liever ook nog steeds niet. Merk dat mijn 'donkere kant' het ook echt niet eens is met wat ik allemaal heb gedaan en heb gezegd. Ook beginnen de suïcidale gedachten weer wat meer op de voorgrond te komen. Waarom heb ik het nou toch nog niet gedaan?

Ik weet dat het goed is dat er nog een strijd in m'n hoofd valt te voeren en dat ik mezelf nog niet helemaal ben verloren, maar het is zo f*cking zwaar.

Mijn lichaam begint er onder te lijden. Meer beschadiging op welke manier dan ook. Eten doe ik al 2 dagen amper en het verschrikkelijke is dat ik op dat niet eten nog bijna trots ben. Heb een tijdje gestruggled met ideeën en gewoontes die bij anorexia passen en ben bang dat dat weer terug gaat komen. Sowieso ben ik geen gezonde eter en voelt dat verschrikkelijk. In maak mezelf zo erg kapot. En iedereen blijft maar die potentie zien van wat ik kan. Hoe moet ik iets kunnen als ik al moeite heb met het accepteren van mezelf en het heel houden van mezelf?

Het slaat gewoon allemaal nergens op en m'n hele lichaam reageert op alle gedachten in m'n hoofd.

Ik ben zelfs de stress van m'n laatste toetsweek die ik over 3 weken heb bijna vergeten. Alles is zo heftig en komt weer zo hard binnen. Na een lange periode van bijna niks voelen komt het nu allemaal zo hard aan. Ik ben wakker geschud door de dingen die anderen tegen me gezegd hebben en ergens is dat goed, maar ik voel me er niet beter door.

Sorry voor weer m'n lange verhaal

-Mau-
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mau :   • Bert
Antwoord

#5

Hoi Mau, wat goed dat nu meer mensen het weten. Voor jou super eng natuurlijk want zo lang het je geheim is, voelt het ook wat veiliger. Maar je zit nu wel op een punt dat er iets moet en kan gaan gebeuren denk ik.

Hoe is de band met je ouders? Zouden zij niet door hebben dat je je niet zo goed voelt?

Je hebt ouders in alle soorten en maten. De één geeft je een knuffel maar de ander wordt misschien boos. Ik hoop dat je thuis wel wat ruimte hebt om e.e.a. te verwerken. Niet fysieke ruimte, maar ruimte in het algemeen.

Je komt sterk over op mij hoor, echt!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Feline :   • Mau
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Vriendinnen Started by Lot01
4 Replies - 744 Views
18-05-2022, 12:53
Laatste bericht: Feline
25-06-2018, 21:15
Laatste bericht: lanamuziek



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)