Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Vervolg: mijn ex-vriend in een depressie


#1

Mijn eerste bericht hier op het forum:

Afgelopen dagen/weken/maanden waren enorm hectisch! In een korte tijd is mijn vriend van rozengeur en maneschijn naar een diep, diep dal gezonken.

Het begon met 'ik voel me niet zo lekker in mijn, maar dit ligt absoluut niet aan jou en ik wil jou absoluut niet kwijt'. Dit had ik kunnen zien als eerste herkenningspunt, maar dit zag ik totaal niet omdat hij juist altijd enorm vrolijk was en ik hem ook wel eens een momentje gunde dat het effe niet zo lekker gaat en dat hij dat eens uit. Wel heb ik zijn familie ingelicht dat het niet lekker ging, omdat ik merkte dat dit toch niet heel normaal was. In de weken daarna wilde hij minder afspreken, sliepen we minder vaak samen, had hij een vrij kort lontje en kwam hij weinig bij familie.

Na enkele weken ben ik een dinsdagavond door hem uitgenodigd om mee te gaan naar zijn familie thuis om eens lekker te kletsen en een wijntje te drinken. Dit verbaasde me al omdat hij juist langzaam afstand nam van zowel mij als zijn familie. Bij zijn familie thuis merkte ik een grote kloof tussen ons allemaal, er hing een gespannen sfeer. Later in de auto met hem gepraat en er kwamen rare uitspraken uit zijn mond als: ''Ik wil niet dat je bij mijn wedstrijden komt kijken, dan zie je me falen'' (hij speelt hoog volleybal) en ''Zelfs als een familielid zou overlijden zou me dat niet veel doen momenteel''. Toen ging er een lampje branden: dit kan niet goed zijn! Thuis hebben we erover gepraat en kwam eruit dat we toch eens samen gingen onderzoeken wat er mis was. Uiteindelijk eindigde deze avond met een huilende vriend en veel angst aan zijn kant, mede omdat hij ook aangaf niet te weten wat hij voelt en voor wie hij wat voelt en of hij überhaupt iets voelt. We besloten lekker te gaan slapen en de volgende dag na zijn werk nog eens af te spreken.

Maar toen kwam mijn domste fout ooit: nadat hij de volgende ochtend naar werk was vertrokken, heb ik contact gezocht met zijn familie omdat er wel degelijk hulp nodig was en zij moeten weten dat hij thuis een enorm masker op zet. Na een lang gesprek met zijn ouders, kreeg ik twijfels. Kon ik hem helpen? De klap om te horen te krijgen dat hij eigenlijk geen gevoel meer voor me had was zo enorm groot, en omdat dit al een keer is voorgekomen en dit een ongelofelijke vervelende periode was, was het nog vervelender.

Toen hij later thuiskwam hebben we wederom gepraat en gaf hij wederom aan dat hij zich niet goed voelde, maar dat hij absoluut geen hulp wilde zoeken. Ik heb hierom besloten een beetje afstand te nemen, zodat hij aan zichzelf kon werken. Hoe verdrietig hij ook was, hij snapte dit helemaal en was het hier 100% mee eens. Na veel huilen samen, en enkele pogingen van mij om hem te laten uitspreken dat het wél goed zou komen, ben ik met een gebroken hart naar huis gegaan.

Vervolgens kreeg ik ontiegelijke spijt naarmate ik zag hoe snel hij achteruit ging. Hij werd sipper, wilde minder gaan doen, zag zijn familie amper tot niet .. Ik voelde me schuldig, was dit dan allemaal mijn schuld? Heb ik hem naar een nog dieper dal geholpen? Wat ben ik een trut, hoe kun je zo'n vriendin zijn. En dat alles terwijl ik dacht dat ik goed handelde en hem hielp! Dit alles zorgde ervoor dat ik al snel weer contact zocht, heb aangegeven dat ik enorm spijt had en graag weer contact zou hebben. Hij vond dit op het begin te vroeg, maar later kregen we toch steeds meer contact. We spraken elkaar vaker en zagen elkaar wel eens. We hadden geen diepgaande gesprekken, maar probeerden van elkaar te genieten (en hadden goede seks). Ik dacht dat hij weer de goede kant op ging, ook al zag ik hem lang niet zo vaak als voorheen en was hij opvallend minder vrolijk dan voorheen.
Tot deze week ik een berichtje ontving waarin hij aangaf dat het allemaal te veel was. Ik was te veel, zijn familie was te veel, sport is te veel, werk en scholing is te veel. Alles is te veel. Hij geeft aan zoveel mogelijk op het moment te willen schrappen in zijn leven en omdat school en werk prioriteit hebben, schrapt hij de rest. Hij wil minimaal contact met mij, met zijn familie en met zijn sport. Hij verteld echt te moeten overleven elke dag, elke dag zijn masker hoog te moeten houden omdat hij bang is door de mand te vallen. Hij twijfelt om hulp te zoeken, maar denkt dat hij het ook best zelf kan. Ik ben hiervan geschrokken en heb geprobeerd te laten weten dat hij dit niet alleen hoeft te doen en dat ik er ben om het samen met hem te doen. Dit werd echter vriendelijk afgewezen: hij heeft tijd nodig voor zichzelf.

Hij geeft aan mij een tijdje niet te willen zien, maar geeft niet aan dat het is afgelopen tussen ons. Om zijn stress te verminderen heb ik ja en amen gezegd en mijn hopes en dreams uitgesproken en hem veel succes gewenst. Hij zegt nog steeds geen doei en noemt me lief en verteld van me te houden. IK BEN ZO IN DE WAR?!?!? Ik ben natuurlijk intens verdrietig en ook wel bang dat ik hem alleen moet laten en het alleen moet laten doen, want ik wil hem echt graag helpen! Hij is echt sterk en bovendien nog vrij jong, dus met wat hulp kan hij dit, hoe lang dit ook duurt. Of ik op hem wil wachten weet ik niet. Ik ben bang gekwetst te worden als het weer beter gaat en ik niet meer in het plaatje pas. Maar ik ben verliefd op deze lieve en zorgzame vent, mijn vent!
Mochten er mensen zijn met een vergelijkbaar verhaal kom ik heel graag in contact, ik ben het echt even kwijt .. Mijn gedachten gaan heen en weer. Wat moet ik nu doen? Soms een appje sturen, bellen, moet ik vragen langs te komen voor een keer iets leuks of moet ik wachten tot ik hem 'per ongeluk tegen kom'? Heb ik nog een 'relatie'? Op al deze vragen antwoord hij met: weet ik niet.
HELP!?!

Dit was ongeveer enkele weken terug

We hebben elkaar enkele weken dus ook niet gesproken. Ofja, soms een appje met hoe gaat het en een flauw grapje om hem even aan het lachen te maken en te laten weten dat het goed met me gaat. 

We kwamen elkaar deze week tegen in de kroeg (ja mensen met depressie gaan ook  naar de kroeg). Na een aantal drankjes met elkaar naar huis gegaan. In een dronken bui van hem heb ik een hele liefdesverklaring gehad. Dat hij écht van me houd, en het niet aan kan als ik nu met iemand anders zou gaan. Het liefst zou hij me inpakken en mee naar huis nemen, maar voor hem is dit onmogelijk omdat hij aangeeft dat hij me niet kan bieden wat ik nodig heb. En daar ben ik het mee eens. Maar is dat altijd nodig? Soms is een lager pitje ook wel lekker. Maar goed. Hij geeft aan, wanneer ik vraag op welk gebied hij me dan niet genoeg kan bieden, dat  hij niet snel kan reageren, geen medeleven voor me heeft en weinig interesse in me heeft. Daarnaast geeft hij aan dat hij al zoveel moeite moet doen om op te staan, iets te gaan doen, te gaan sporten, dat energie in mij steken iets is wat hij wel wil  maar niet kan. Wat voor mij als niet-depressieve echt gek klinkt. Vervolgens verteld hij me wel dat hij zich 2000% oud ziet worden met mij en niemand anders en echt hoopt dat dit gaat gebeuren etc. Al met al heb ik dus een flinke liefdesverklaring gehad in een dronken bui.

De dag erna hebben we nog wel geknuffeld etc. en vond hij het lastig om me te laten gaan, oprecht liet hij me niet los en ik was gewoon al te laat haha. Hij gaf wel aan weinig van het gesprek van vannacht te herinneren en wanneer ik hem vertelde wat hij had gezegd, gaf hij aan dat hij dit inderdaad best gezegd zou kunnen hebben (dit zei hij een beetje blozend/schamend/niet super overtuigend ofzo). Hij maakte er een klein grapje van maar liet me dus vervolgens niet los.

Maak ik mezelf gek? Doe ik dit mezelf aan? Opzich ben ik klaar om verder te gaan, hoe veel ik ook van hem houd. Maar ergens heb ik het idee dat hij me echt probeert een teken te geven dat hij echt van me houd en wel echt moeite doet, wat ook wel veel in me los maakt aangezien ik hem nog steeds zie als de ware.

Wat moet ik doen?!?!?!?!
Antwoord

#2

Hallo,

Hoop dat het een beetje oplucht je verhaal hier te doen.
Hoe lang hebben jullie een relatie? 
Zo te horen is hij wel gek op je. Ik heb het idee dat hij jou misschien niet wil belasten met zijn problemen. Het geen hulp zoeken/het zelf wil doen kan te maken hebben met schaamte en het idee dat hulp zoeken zwak is.
Antwoord

#3

Register or login to view the content
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-01-2019, 13:43 door MJanssen.)

(25-01-2019, 23:54)Jorin schreef: Hallo,

Hoop dat het een beetje oplucht je verhaal hier te doen.
Hoe lang hebben jullie een relatie? 
Zo te horen is hij wel gek op je. Ik heb het idee dat hij jou misschien niet wil belasten met zijn problemen. Het geen hulp zoeken/het zelf wil doen kan te maken hebben met schaamte en het idee dat hulp zoeken zwak is.

Dankjewel voor je lieve berichtje! Het lucht zeker op. Al die onzekerheid en onbegrip is  voor mij oprecht ook heel lastig, en ik ben  blij dat ik hier van me af kan schrijven aan mensen die me iets meer begrijpen. 

Wij hebben ruim 2,5 jaar een relatie gehad .. Voor mijn doen erg lang!

Ja, hij geeft zelf aan dat hulp zoeken echt 'nog' een te grote stap is voor hem, terwijl hij wel echt op het punt zit om dit te moeten gaan doen. Het vervelende is dat er niemand is die hem helpt een zetje te geven in de goede richting. Iemand die hem helpt de eerste stap te zetten, want dit heeft hij wel nodig. Ik was zo dichtbij!! Maar op het moment dat ik zo enorm dichtbij was, stootte hij me af natuurlijk. Wat naderhand niet gek is. 

Ik denk inderdaad dat hij echt wel een sterk gevoel voor/bij me heeft. Depressie of niet, je voelt en ziet dat! Misschien op een totaal andere wijze dan voorheen, maar je ziet het! Het lastige is hierop te reageren. Ik weet dat er iets is face to face, maar voor hem is de stap zo groot om mij een berichtje te doen .. En ik stuur zo'n een keer in de week een berichtje om eens te vragen hoe het gaat en dan krijg ik uitgebreid antwoord terug wel, dus geen 'ja gaat goed' of 'nee vind ik niet'. Maar of ik hierop wil wachten tot hij beter is, weet ik niet. Ik ben bang veel tijd te investeren en ik straks alsnog niet in zijn nieuwe leven pas ofzo? 

Het is allemaal eng en onzeker ..

(26-01-2019, 16:47)Positiva schreef: Register or login to view the content

Thanks voor je fijne berichtje! Hoe is het nu met je? En met je relatie?

Ik moet zeggen dat wij allebei nog vrij jong zijn dus bij ons het twijfelen snel aanslaat: is dit allemaal wel de moeite waard en moeten we niet gewoon verder gaan zoeken. 

Was je bang dat hij door zou gaan zonder jou als je geen contact zoekt? Of dat hij zichzelf nog verder naar beneden zou halen zonder dat jij hier iets van wist? Had hij toen al hulp? En hoe is het voor jullie goed gekomen? Heeft hij uiteindelijke contact gezocht?

Sorry voor deze vragenoorlog haha, maar ik ben ontzettend benieuwd naar je verhaal en of ik er wat van op steek! Super bedankt nogmaals voor je reactie!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen MJanssen :   • Jorin
Antwoord

#5

(27-01-2019, 13:36)MJanssen schreef: Dankjewel voor je lieve berichtje! Het lucht zeker op. Al die onzekerheid en onbegrip is  voor mij oprecht ook heel lastig, en ik ben  blij dat ik hier van me af kan schrijven aan mensen die me iets meer begrijpen. 

Wij hebben ruim 2,5 jaar een relatie gehad .. Voor mijn doen erg lang!

Ja, hij geeft zelf aan dat hulp zoeken echt 'nog' een te grote stap is voor hem, terwijl hij wel echt op het punt zit om dit te moeten gaan doen. Het vervelende is dat er niemand is die hem helpt een zetje te geven in de goede richting. Iemand die hem helpt de eerste stap te zetten, want dit heeft hij wel nodig. Ik was zo dichtbij!! Maar op het moment dat ik zo enorm dichtbij was, stootte hij me af natuurlijk. Wat naderhand niet gek is. 

Ik denk inderdaad dat hij echt wel een sterk gevoel voor/bij me heeft. Depressie of niet, je voelt en ziet dat! Misschien op een totaal andere wijze dan voorheen, maar je ziet het! Het lastige is hierop te reageren. Ik weet dat er iets is face to face, maar voor hem is de stap zo groot om mij een berichtje te doen .. En ik stuur zo'n een keer in de week een berichtje om eens te vragen hoe het gaat en dan krijg ik uitgebreid antwoord terug wel, dus geen 'ja gaat goed' of 'nee vind ik niet'. Maar of ik hierop wil wachten tot hij beter is, weet ik niet. Ik ben bang veel tijd te investeren en ik straks alsnog niet in zijn nieuwe leven pas ofzo? 

Het is allemaal eng en onzeker ..


Thanks voor je fijne berichtje! Hoe is het nu met je? En met je relatie?

Hier gaat alles prima. Alhoewel mijn partner nog wel snel "ontregeld" is. We zijn twee maanden geleden gaan samenwonen (niet als 2 jonge bloempjes, we zijn 50 en 53) en na 9 jaar werkeloosheid is hij nu weer voor 20 uur per week aan de slag. Maar dit heeft hij bereikt na jarenlange therapie, waaronder EMDR voor meervoudige trauma's. 

Ik moet zeggen dat wij allebei nog vrij jong zijn dus bij ons het twijfelen snel aanslaat: is dit allemaal wel de moeite waard en moeten we niet gewoon verder gaan zoeken. 

Dat denk je niet alleen als je jong bent.. Ik heb hem ontmoet na mijn scheiding. Het was geen prettig huwelijk. Dus ik heb heel vaak gedacht: wil ik dit wel? Verdien ik nu niet een zorgeloze relatie? En vooral: kán ik dit wel? Misschien komt de depressie wel regelmatig terug. Heel veel twijfels en vragen dus..

Was je bang dat hij door zou gaan zonder jou als je geen contact zoekt? Of dat hij zichzelf nog verder naar beneden zou halen zonder dat jij hier iets van wist? Had hij toen al hulp? En hoe is het voor jullie goed gekomen? Heeft hij uiteindelijke contact gezocht?

Ik was niet bang dat hij door zou gaan zonder mij, want ondanks het feit dat hij niet van me verlangde dat ik zou wachten, voelden we allebei dat de relatie goed zat. Ik was wel erg ongerust. We hadden toen een LATrelatie en ik had er dus totaal geen zicht op hoe het met hem ging. Hij had ook nog geen hulp. Ik ben me toen erg gaan verdiepen in depressies, en heb hem toen het weer wat beter ging, een paar adressen gegeven waar hij hulp kon krijgen. En er bij gezegd dat als hij verder wilde met de relatie, er wel echt wat moest gebeuren. Gelukkig heeft hij dat goed opgepakt en met zichzelf aan de slag gegaan. Maar, zoals gezegd, heeft dat een hele tijd gekost. Nu gaat het erg goed. Hij is blij dat ik op hem gewacht heb. Zonder eisen te stellen of druk te leggen.

Sorry voor deze vragenoorlog haha, maar ik ben ontzettend benieuwd naar je verhaal en of ik er wat van op steek! Super bedankt nogmaals voor je reactie!
Antwoord

#6

Hey MJansen,

Inmiddels nog ontwikkelingen? Ben erg benieuwd hoe het je de afgelopen maanden is vergaan en hoe het nu is?
Antwoord

#7

(25-01-2019, 21:51)MJanssen schreef: Mijn eerste bericht hier op het forum:

Afgelopen dagen/weken/maanden waren enorm hectisch! In een korte tijd is mijn vriend van rozengeur en maneschijn naar een diep, diep dal gezonken.

Het begon met 'ik voel me niet zo lekker in mijn, maar dit ligt absoluut niet aan jou en ik wil jou absoluut niet kwijt'. Dit had ik kunnen zien als eerste herkenningspunt, maar dit zag ik totaal niet omdat hij juist altijd enorm vrolijk was en ik hem ook wel eens een momentje gunde dat het effe niet zo lekker gaat en dat hij dat eens uit. Wel heb ik zijn familie ingelicht dat het niet lekker ging, omdat ik merkte dat dit toch niet heel normaal was. In de weken daarna wilde hij minder afspreken, sliepen we minder vaak samen, had hij een vrij kort lontje en kwam hij weinig bij familie.

Na enkele weken ben ik een dinsdagavond door hem uitgenodigd om mee te gaan naar zijn familie thuis om eens lekker te kletsen en een wijntje te drinken. Dit verbaasde me al omdat hij juist langzaam afstand nam van zowel mij als zijn familie. Bij zijn familie thuis merkte ik een grote kloof tussen ons allemaal, er hing een gespannen sfeer. Later in de auto met hem gepraat en er kwamen rare uitspraken uit zijn mond als: ''Ik wil niet dat je bij mijn wedstrijden komt kijken, dan zie je me falen'' (hij speelt hoog volleybal) en ''Zelfs als een familielid zou overlijden zou me dat niet veel doen momenteel''. Toen ging er een lampje branden: dit kan niet goed zijn! Thuis hebben we erover gepraat en kwam eruit dat we toch eens samen gingen onderzoeken wat er mis was. Uiteindelijk eindigde deze avond met een huilende vriend en veel angst aan zijn kant, mede omdat hij ook aangaf niet te weten wat hij voelt en voor wie hij wat voelt en of hij überhaupt iets voelt. We besloten lekker te gaan slapen en de volgende dag na zijn werk nog eens af te spreken.

Maar toen kwam mijn domste fout ooit: nadat hij de volgende ochtend naar werk was vertrokken, heb ik contact gezocht met zijn familie omdat er wel degelijk hulp nodig was en zij moeten weten dat hij thuis een enorm masker op zet. Na een lang gesprek met zijn ouders, kreeg ik twijfels. Kon ik hem helpen? De klap om te horen te krijgen dat hij eigenlijk geen gevoel meer voor me had was zo enorm groot, en omdat dit al een keer is voorgekomen en dit een ongelofelijke vervelende periode was, was het nog vervelender.

Toen hij later thuiskwam hebben we wederom gepraat en gaf hij wederom aan dat hij zich niet goed voelde, maar dat hij absoluut geen hulp wilde zoeken. Ik heb hierom besloten een beetje afstand te nemen, zodat hij aan zichzelf kon werken. Hoe verdrietig hij ook was, hij snapte dit helemaal en was het hier 100% mee eens. Na veel huilen samen, en enkele pogingen van mij om hem te laten uitspreken dat het wél goed zou komen, ben ik met een gebroken hart naar huis gegaan.

Vervolgens kreeg ik ontiegelijke spijt naarmate ik zag hoe snel hij achteruit ging. Hij werd sipper, wilde minder gaan doen, zag zijn familie amper tot niet .. Ik voelde me schuldig, was dit dan allemaal mijn schuld? Heb ik hem naar een nog dieper dal geholpen? Wat ben ik een trut, hoe kun je zo'n vriendin zijn. En dat alles terwijl ik dacht dat ik goed handelde en hem hielp! Dit alles zorgde ervoor dat ik al snel weer contact zocht, heb aangegeven dat ik enorm spijt had en graag weer contact zou hebben. Hij vond dit op het begin te vroeg, maar later kregen we toch steeds meer contact. We spraken elkaar vaker en zagen elkaar wel eens. We hadden geen diepgaande gesprekken, maar probeerden van elkaar te genieten (en hadden goede seks). Ik dacht dat hij weer de goede kant op ging, ook al zag ik hem lang niet zo vaak als voorheen en was hij opvallend minder vrolijk dan voorheen.
Tot deze week ik een berichtje ontving waarin hij aangaf dat het allemaal te veel was. Ik was te veel, zijn familie was te veel, sport is te veel, werk en scholing is te veel. Alles is te veel. Hij geeft aan zoveel mogelijk op het moment te willen schrappen in zijn leven en omdat school en werk prioriteit hebben, schrapt hij de rest. Hij wil minimaal contact met mij, met zijn familie en met zijn sport. Hij verteld echt te moeten overleven elke dag, elke dag zijn masker hoog te moeten houden omdat hij bang is door de mand te vallen. Hij twijfelt om hulp te zoeken, maar denkt dat hij het ook best zelf kan. Ik ben hiervan geschrokken en heb geprobeerd te laten weten dat hij dit niet alleen hoeft te doen en dat ik er ben om het samen met hem te doen. Dit werd echter vriendelijk afgewezen: hij heeft tijd nodig voor zichzelf.

Hij geeft aan mij een tijdje niet te willen zien, maar geeft niet aan dat het is afgelopen tussen ons. Om zijn stress te verminderen heb ik ja en amen gezegd en mijn hopes en dreams uitgesproken en hem veel succes gewenst. Hij zegt nog steeds geen doei en noemt me lief en verteld van me te houden. IK BEN ZO IN DE WAR?!?!? Ik ben natuurlijk intens verdrietig en ook wel bang dat ik hem alleen moet laten en het alleen moet laten doen, want ik wil hem echt graag helpen! Hij is echt sterk en bovendien nog vrij jong, dus met wat hulp kan hij dit, hoe lang dit ook duurt. Of ik op hem wil wachten weet ik niet. Ik ben bang gekwetst te worden als het weer beter gaat en ik niet meer in het plaatje pas. Maar ik ben verliefd op deze lieve en zorgzame vent, mijn vent!
Mochten er mensen zijn met een vergelijkbaar verhaal kom ik heel graag in contact, ik ben het echt even kwijt .. Mijn gedachten gaan heen en weer. Wat moet ik nu doen? Soms een appje sturen, bellen, moet ik vragen langs te komen voor een keer iets leuks of moet ik wachten tot ik hem 'per ongeluk tegen kom'? Heb ik nog een 'relatie'? Op al deze vragen antwoord hij met: weet ik niet.
HELP!?!

Dit was ongeveer enkele weken terug

We hebben elkaar enkele weken dus ook niet gesproken. Ofja, soms een appje met hoe gaat het en een flauw grapje om hem even aan het lachen te maken en te laten weten dat het goed met me gaat. 

We kwamen elkaar deze week tegen in de kroeg (ja mensen met depressie gaan ook  naar de kroeg). Na een aantal drankjes met elkaar naar huis gegaan. In een dronken bui van hem heb ik een hele liefdesverklaring gehad. Dat hij écht van me houd, en het niet aan kan als ik nu met iemand anders zou gaan. Het liefst zou hij me inpakken en mee naar huis nemen, maar voor hem is dit onmogelijk omdat hij aangeeft dat hij me niet kan bieden wat ik nodig heb. En daar ben ik het mee eens. Maar is dat altijd nodig? Soms is een lager pitje ook wel lekker. Maar goed. Hij geeft aan, wanneer ik vraag op welk gebied hij me dan niet genoeg kan bieden, dat  hij niet snel kan reageren, geen medeleven voor me heeft en weinig interesse in me heeft. Daarnaast geeft hij aan dat hij al zoveel moeite moet doen om op te staan, iets te gaan doen, te gaan sporten, dat energie in mij steken iets is wat hij wel wil  maar niet kan. Wat voor mij als niet-depressieve echt gek klinkt. Vervolgens verteld hij me wel dat hij zich 2000% oud ziet worden met mij en niemand anders en echt hoopt dat dit gaat gebeuren etc. Al met al heb ik dus een flinke liefdesverklaring gehad in een dronken bui.

De dag erna hebben we nog wel geknuffeld etc. en vond hij het lastig om me te laten gaan, oprecht liet hij me niet los en ik was gewoon al te laat haha. Hij gaf wel aan weinig van het gesprek van vannacht te herinneren en wanneer ik hem vertelde wat hij had gezegd, gaf hij aan dat hij dit inderdaad best gezegd zou kunnen hebben (dit zei hij een beetje blozend/schamend/niet super overtuigend ofzo). Hij maakte er een klein grapje van maar liet me dus vervolgens niet los.

Maak ik mezelf gek? Doe ik dit mezelf aan? Opzich ben ik klaar om verder te gaan, hoe veel ik ook van hem houd. Maar ergens heb ik het idee dat hij me echt probeert een teken te geven dat hij echt van me houd en wel echt moeite doet, wat ook wel veel in me los maakt aangezien ik hem nog steeds zie als de ware.

Wat moet ik doen?!?!?!?!

Hoi,

Ik herken best wel veel van jouw vriend bij mezelf eigenlijk.
Heb ook heel erg moeite met m'n relatie nu en het geeft me alleen maar stress. Maar kom er niet goed uit wat ik wil. Het lukt me gewoon niet op dit moment en jouw vriend denk ik ook niet.
Ik dacht dat ik echt nooit hulp zou gaan zoeken, omdat ik me zo erg schaamde voor alles wat ik voelde en dacht, maar ik heb het toch gedaan.
Ik merk dat het al heel erg fijn is om gewoon met iemand te kunnen praten, die je kan helpen om alles op een rijtje te zetten.
Misschien kan je hem daar toch een beetje in aansporen.
Ik vond de weg er naartoe heel fijn en geleidelijk: eerst via de huisarts en toen naar een praktijkondersteuner die me hielp om bij de juiste instelling uit te komen.
Inmiddels heb ik een hele fijne psycholoog.
Misschien als hij er wat meer over hoort dat het dan wat makkelijker voor hem wordt, want het klinkt alsof hij er heel erg mee worstelt.

Sterkte voor jullie beiden. Hoop dat het goedkomt!

X Sara
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 75 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-02-2022, 00:03
Laatste bericht: Joy
09-11-2021, 19:06
Laatste bericht: Mabel
  Depressieve vriend Started by Maya1
1 Replies - 819 Views
30-10-2021, 09:35
Laatste bericht: Joy
09-09-2021, 14:33
Laatste bericht: Leetje



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)