Hallo allemaal, 

Het is al een tijd geleden dat ik hier op ben geweest, want het ging gelukkig beter met mij. Sinds april heb ik een huurappartementje toegewezen gekregen, sinds 1,5 maand heb ik hier de sleutel van. Sinds 1,5 week woon ik hier ook daadwerkelijk. Alles met een roze bril bekeken. Ik had er veel zin in (ook spannend). Alles aangekleed zoals ik wil en ik ben ook oprecht blij met wat ik hier heb neergezet, alleen voel ik mij nu doodongelukkig.

Een paar jaar geleden heb ik hetzelfde gehad en toen ben ik terug naar huis gegaan, maar ik ben nu 29 en ik vind dat ik daar wel doorheen moet Het is nieuwbouw, maar best gehorig. Ik dacht dat ik met deze keuze wel wat meer rust zou vinden. Natuurlijk moet je wat leefgeluiden accepteren, maar ik merk dat ik dat heel lastig vind. Ik ben sowieso best gevoelig voor geluiden, dus die acceptatie is al erg lastig.

Ik merk ook gewoon dat ik het ouderlijk huis mis en mijn vader (ook al is die band met hem lastig, vanwege zijn autisme). Dit voelt niet als mijn huis en het liefste verhuis ik ooit terug naar mijn ouderlijk huis. Ik vind het gewoon enorm lastig en ik baal daar enorm van, ik had zo gehoopt dat ik helemaal blij zou zijn. Er gaat ook het een en ander mis (vandaag de gordijnen), vorig week weer iets anders. Ik sta onder constante stress en ik vind dat zo kut.

Volgende week heb ik weer therapie en bespreek ik dit natuurlijk ook. Het gevoel zal dan vast wel iets minder erg worden, maar het kan ineens weer snel terugkomen. Ik weet gewoon niet wat ik moet. Ik wil zo graag de geluiden om mij heen accepteren, maar ik vind dat echt heel lastig. Daarnaast is het ook gewoon eenzaam. Ik had niet veel gesprekken met mijn vader, maar het gaf mij wel een goed gevoel dat hij thuis was. Een vertrouwd gevoel, wat ik nu niet meer heb.

Ik weet niet of ik tips wil of iets anders, maar dan is het in ieder geval even van mij afgeschreven.

In ieder geval bedankt voor het lezen.

Hey Sanne, 

Goed dat je van je afschrijft. Hopelijk lucht dat op.

Volgens mij zijn er hier geen regels over welke leeftijd je wat moet kunnen of doen met wonen. Uiteindelijk gaat het om hoe jij het prettig vind.
Jammer dat je je alleen voelt in je huisje.
Je zou evt. kunnen overwegen om met huisgenoten samen te gaan leven. Een huisdiertje nemen? 
Regelmatig afspreken dat iemand komt eten of misschien zelfs eens slapen? 
Het zijn allemaal maar ideeën hoor.. 
Of contact leggen met buren?
Misschien helpt dat bij het accepteren van geluiden als je weet waarom of wie het is? 
En als het allemaal niks is en je mist je vader dan ga je toch daar terug als die dat ook oké vind? 

Ik heb zelf een tijdje erover gedacht om evt. met (een) huisgenootje(s) te gaan wonen. Vooral in de randstad is dit geloof ik best normaal, eigenlijk meer uit noodzaak zelfs..
In ieder geval kan ik me het gevoel van je niet helemaal "thuis" voelen wel voorstellen. 
Misschien komt het nog en moet je gewoon wennen maar misschien heb je dat gevoel wel ergens anders.

Succes

Hallo Joy, 

Dankjewel voor je berichtje, het is fijn om even van mij af te schrijven.

Nee, dat is zeker waar, maar ik wilde ook gewoon uit huis. Het was dus ook wel echt mijn keuze, het hoefde niet. En ik voelde mij er ook wel prettig bij, ik ben trots op wat ik heb neergezet. Er was hier niks en nu is het echt een mooie plek aan het worden. Maar dat het een mooie plek is, zegt niet meteen dat het als thuis voelt. Hoe kan het ook als thuis voelen, als je ongeveer 27 jaar op dezelfde plek hebt gewoond? Ik weet dat dit voor sommige mensen heel snel gaat, bij mij helaas niet zo.

Misschien inderdaad een huisdiertje in de toekomst, als ik hier wat langer zit. Ik woon in een dorpje, dus hier is het idee van huisgenoten niet zo voor de hand liggend, om het maar zo te zeggen. Gelukkig ben ik in het weekend vaak bij mijn vriend. Juist door dit, ben ik de tijd met hem nog meer gaan waarderen. Ideeën zijn zeker niet slecht hoor
Ik heb al contact met mijn buurvrouw, aardig persoon. Ze kwam net aankloppen toen ik klaar was met schrijven en toen brak ik. Ze zei dat ze mij wel kon begrijpen, zij heeft haar eerste maand hier ook de hele dag moeten huilen. Tegen mij zei ze dat dit wel iets is waar je even doorheen moet. Wel met de kanttekening dat als dit nog maanden zo is, dat het dan niet meer een kwestie van wennen is. 
Goede van de geluiden. Een deel is gewoon leefgeluiden en ook verbouwgeluiden. Mijn buurvrouw (waar ik het net over had), die is nog vol bezig met verbouwen. Ik vind dat vervelend, maar ik kan het wel beter accepteren, want er zit een einde aan. Het scheelt wel dat het in de avond wat rustiger is in vergelijking met overdag. Gelukkig ben ik 4 dagen in de week aan het werk, dus dan heb ik er minder last van.

Het stomme is, papa heeft zich ook jaren ingehouden met veranderingen aan het huis (meer zijn stijl), speciaal voor mij. Daar ben ik nu dus pas achter gekomen en ik gun het hem ook dat hij dit nu kan doen. Af en toe loop ik dus wel binnen, maar ik vind dat ook lastig.

Ik hoop dat het nog komt en dat het inderdaad wennen is.

In ieder geval bedankt!

Sanne , t duurt best lang voordat je ergens gewend en eens comfortabel bent.  (Ikzelf doe er blijkbaar jaren over). 

Geef je zelf gerust een paar jaar de tijd. 
Ga gerust regelmatig naar je vader als je dat nodig hebt, maar blijf waar je bent. Geef het een kans. 

Er zijn manieren om het wat comfortabeler te maken. Muziek en radio gebabbel op de achtergrond, een timer waarmee het licht al aan is als je thuis komt. Er zullen nog meer tips zijn.

Groet

Hallo Mabel, 

Daar was ik ook al een beetje bang voor, ik denk dat ik ook een van de maanden/jaren ben. Hoe ben jij er toen mee omgegaan? Of misschien hoe ga je er nu mee om? Merk je verschil in vergelijking met het begin of blijft het lastig? Sorry voor de vragen.

Ik hoop er niet jaren te wonen en uiteindelijk samen met mijn vriend te gaan samenwonen, maar ik kan niet in de toekomst kijken. Wie weet woon ik er wel jaren.

Dat maakt het zo dubbel, ik wil het heel graag een kans geven, maar dat is ook echt vechten. Kost zo veel energie. Ik ben zo vergeetachtig aan het worden, maar misschien sta ik ook gewoon nog in de overlevingsstand. Klussen, alles in orde maken en jezelf bijna dwingen om het fijn te hebben.

Ik probeer inderdaad altijd iets van geluid om mij heen te hebben, ook bij het ouderlijk huis. Dat komt ook door mijn tinnitus, ik vind het fijn om (door mij gecontroleerde) geluiden om mij heen te hebben.

Bedankt in ieder geval voor je bericht

Vandaag valt erg zwaar, alles komt heftiger binnen dan normaal. Mijn hoofd zit vol, ik vergeet dingen. Bang om weer terug te vallen in depressie nummer... Ik drang om terug naar papa te gaan word steeds groter, alleen zie ik het niet groener dan dat het is. Het gras is namelijk altijd groener aan de andere kant.

Heel veel gevoelens, die ik bij de eerste verhuizing ook had. Vandaag ook moeten huilen op de wc van het werk, jippie... Ik vraag mezelf af of dit normaal is, of dit bij het proces hoort, of dat dit iets is wat niet had moeten gebeuren. Antwoorden ga ik niet krijgen op die vragen, want ik heb het nog niet eens een goede kans kunnen geven. 

Ik heb dus eigenlijk gewoon heimwee, het voelt ook als rouwen. Ik vind het allemaal vreemd. Veel mensen lijken mij ook niet te snappen of hebben deze gevoelens minder heftig ervaren. Twijfel twijfel...

Nou , het is zoals het is hoor...  Na verloop van tijd gaat het wel beter, heb wat geduld met jezelf en geef het de tijd, zorg ook voor wat afleiding. 

Je zal toch  een keer t huis uit moeten, je vader heeft ook niet het eeuwige leven tenslotte en een beetje zelfstandigheid verwerven is echt niet verkeerd voordat je gaat samenwonen. 


Ik vond het in het begin van de laatste verhuizing  gewoon niet fijn en vroeg me af wat ik er in godsnaam deed (mijn verhuizing was ook niet vrijwillig overigens) . 
Toen ik ooit het huis uit ging was ik voornamelijk bezig met mezelf van a naarb  te  verplaatsen, Ik was overal en nergens, een erg rusteloos gebeuren.  

Dus nee , Het is niet meteen goed, waarschijnlijk bij  niemand niet hoor. 

Sterkte

Hallo Mabel, 

Dat klopt, maar dat maakt het niet makkelijker. Het idee dat het een flinke tijd kan duren, voordat ik mij beter kan voelen, vind ik erg beangstigend. Natuurlijk ook de angst dat dit niet weg zal gaan.

Ik weet het allemaal, vind het wel vervelend dat je zegt dat mijn vader niet het eeuwige leven heeft. Dat is het laatste waar ik nu aan wil denken. Zelfstandig ben ik al sinds mijn moeder is overleden (toen ik 9 was). Ik heb heel lang ook voor anderen moeten zorgen, dus het koken, wassen, poetsen, dat is ook niet het probleem (gelukkig). 

Mijn verhuizing is wel vrijwillig, maar ook onder druk van mezelf. Met inderdaad het "je moet ooit uit huis en alleen kopen lukt niet". Het lijkt mij ook extra vervelend als de verhuizing niet vrijwillig is, dus begrijpelijk dat je het niet fijn vond. 

Bij veel mensen die ik ken, gaat het wel meteen goed en dat maakt het lastiger. Dan heb ik nog meer het gevoel te falen of dat ik niet de juiste keuze heb gemaakt.

Hoi Sanne ik wens jou ook heel graag toe dat je je gauw wat thuis gaat voelen, je hebt er een mooie plaats van gemaakt en je hebt in jezelf geïnvesteerd, ik vind ook dat je t een kans moet geven en inderdaad komen daar in het begin wel heftige emoties bij los. Ik heb ook al moeten verhuizen en er kwam heel wat stress en angst bij te pas maar daarna komt de aanpassing en voel je je misschien toch wat beter.  Wat fijn dat je je vader nog vaak kan bezoeken en je hebt ook nog jouw vriend waar je terecht kan. Een huisdier is ook wel leuk , heb er wel gehad in het verleden maar er komt toch ook wel wat verantwoordelijkheid bij kijken, ook financieel als ze ziek worden en zo. Maar het is een beste vriend en kan de eenzaamheid ook wel verzachten. Goed over nadenken toch is de boodschap. Eenzaamheid kan een moeilijk gevoel zijn maar zoals je schrijft je kan effe naar je vader of naar je vriend en je hebt ook een eigen veilige haven van jezelf waar je echt kan ventileren lijkt me ook leuk. Ik wens je veel sterkte en moed hoor groetjes Cyranno

Hallo Cyranno, 

Dank voor je lieve woorden, dat doet mij goed. Ik moet het ook een kans geven, alleen vind ik het gewoon heel lastig. In mijn hoofd, ga ik ooit weer terug (of dat nu over 1, 5 of 10 jaar is). Ik hecht veel (emotionele) waarde aan het huis. 

Heb jij lang gedaan over je proces? Want ik hoor van sommige mensen dat ze daar na jaren nog mee bezig zijn en ik weet niet of ik dit jaren vol kan houden. 

Ik kijk er heel erg naar uit dat ik mijn vriend vanavond weer kan bezoeken, even weg en weer een fijner gevoel om mij heen. Ook al weet ik dat ik aan het einde van de dag weer terug moet gaan. Aan een huisdier heb ik zeker ook gedacht, maar voor nu geen slimme optie. Ik ben vaak in de weekenden weg en ik vind het heel zielig als een diertje dan alleen zit. Voorheen was er een kat (maar deze is van papa) en ik merk dat ik het inderdaad mis dat hij even bij mij kwam liggen. Vooral de laatste weken voor de verhuizing deed hij dat vaker, waardoor ik echt meer ging twijfelen aan de verhuizing. Maar de verhuizing kwam natuurlijk ook dichterbij, dus dat kan het ook gewoon zijn geweest, vanwege de spanningen.

Het stomme is, ik weet dat ik niet eenzaam ben. Ik heb een goed netwerk om mij heen, een sociaal beroep. Het is het alleen thuis zijn en de veiligheid die ik voelde, die is weg. Niet dat ik mij nu onveilig voel, maar het voelt anders. Logisch, andere plek, maar het is niet fijn.