Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Stoplicht depressie?


#1

Hallo Allemaal,
 
Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen, iets waar ik al een lange tijd last van heb, ik ben namelijk bang dat ik een soort van depressie heb.
Eerst even voorstellen en mijn verleden schetsen. Mijn naam zal ik voor nu even achterwegen laten. 
 
Om even alles samen te vatten voor de personen die dit niet allemaal willen lezen:
 
Ik heb vanaf de middelbare school problemen met het maken van vrienden. Niet zo zeer het aardig gevonden worden maar het ontmoeten en behouden van nieuwe vrienden. Dit heeft er toe geleid dat ik bij elke tegenslag depressieve gedachten krijg doordat ik mij eenzaam voel. Het gevoel dat ik geen vrienden kan maken en zeker al niet kan behouden. Ik ben bang om vreemde mensen aan te spreken, en als ik het doe in een nieuwe klas of groep is het vaak zo dat die mensen "vrienden" worden omdat het moet of om huiswerk van mij te vragen. Ik kon eerder altijd heel goed zelfstandig zijn maar ik wordt nu erg gedeprimeerd als ik nu alleen ben. Dit beïnvloed mijn leven zo erg dat ik vandaag mijn sportschool abonnement heb opgezegd omdat ik totaal geen motivatie heb en depressieve gedachten krijg tijdens het trainen omdat ik geen sociale interactie heb voor 1,5 uur. Ik doe de afgelopen weken niets anders dan series kijken op de bank terwijl ik junkfood naar binnen werk. Kan het zijn dat dit een probleem in mijn brein is? Ik heb namelijk wel eens gehoord dat mensen een hormonale onbalans hebben waardoor deze gedachten ontstaan. De reden dat ik dit denk is omdat ik eerder altijd heel goed alleen kon zijn. Ik vond het fijn om te gamen, soms met vrienden maar vak ook niet. En nu is het zo dat op het moment dat ik geen sociale interactie heb ik mij depressief begin te voelen.
 
Mijn verleden:
Ik ben een 21-jarige man die door een verkeerde studiekeuze extreem deprimerende gedachten krijgt. Op 8-jarig leeftijd is mijn vader overleden. Ik denk dat ik hierdoor een groot aantal levenslessen door heb gemist. Ik ben dit jaar voor het eerst wezen stappen, bier lust ik eigenlijk niet, ik weet niet hoe en durf te flirten, ik heb mezelf moeten leren scheren, etc. Dit heeft ook veroorzaakt dat ik erg "zelfstandig" ben geworden; men moet met goede argumenten komen om mij te kunnen overtuigen. Ook heb ik er een slechte persoonseigenschap aan overgehouden, ik ben extreem dominant geworden. Ik ben iemand die altijd zijn zin krijgt omdat ik mijn moeder heb gemanipuleerd na het overlijden van mijn vader. Iets waar ik heel veel spijt van heb omdat mijn moeder het al moeilijk genoeg had met mijn onhandelbare oudere broer. Wij zijn het gemiddelde "probleemgezin". Door het overlijden van mijn vader is ook het contact met de andere kant van de familie verbroken, hierdoor zijn ik, mijn moeder, mijn broer en mijn tante de enige die ik als familie heb.
 
Ondanks alle problemen ben ik de basisschool erg goed door gekomen denk ik. Ik had veel vrienden en had het erg naar m'n zin. In het begin van de middelbare school kwam ik er achter hoe eng ik het vind om nieuwe mensen te ontmoeten. Dit is het begin in de periode waar ik ontzettend onzeker begon te worden. Ik mensen in de eerste klas een aantal mensen en heb misschien 4/5 vrienden gemaakt over een periode van 2 jaar. Na 2 jaar ben ik een niveau lager gaan studeren vanwege slechte prestaties. Ik had totaal geen motivatie om te studeren, mogelijk dat dit is veroorzaakt door de onzekerheid. Deze overgang resulteerde in het verliezen van mijn vrienden. In de 2 komende jaren heeft 1 van mijn vrienden zich aangesloten aan mijn nieuwe klas. In deze klas heb ik weer redelijk veel "vrienden" gemaakt. 2 hechte vrienden en de rest vrienden omdat school je met elkaar verbindt.
 
Na deze erg gezellige periode ben ik begonnen aan een MBO studie. Dit is het punt geweest wat mij kapot heeft gemaakt. Iedereen was heel erg gesloten en vrienden maken was ontzettend lastig. Na het maken van de eerste vriendengroepen stond geen 1 meer open voor interactie met anderen. Gelukkig had ik toen uit "nood" en vriendengroep van 4 mensen bij elkaar. 1 vriend van de vorige school, dezelfde die ik heb leren kennen in de eerste klas van het voortgezet onderwijs. De 2 andere zijn zeker weten niet de personen met wie ik graag vrienden ben. De een is een erg naar persoon, iemand die altijd het slechtste uit iemand probeert te halen en dit ook graag publiekelijk deelt. De andere is een gigantisch introverte persoon, iemand die totaal nergens voor open staat en het liefst totaal niet praat. Een leuk stel bij elkaar dus. Tijdens deze periode was ik een diehard gamer en heb ik leuke groep mensen ontmoet waar ik veel mee speelde. 
 
Tijdens de 4 jarige MBO studie heb ik 3x stage moeten lopen. Tijdens de eerste stage ben ik ontzettend erg mentaal mishandeld. Ik kreeg overal de schuld van, ik deed niets goed, ik werk te langzaam, je moet meer initiatief tonen. Het erge was dat er nog een andere stagiair was, en volgens de stagebegeleider deed hij alles goed. Ook ben ik mijn online vriendengroep dat jaar kwijtgeraakt. Ik heb die keuze zelf gemaakt door de drama in de groep. Ik heb hier altijd heel erg veel spijt van gehad. Deze 2 gebeurtenissen hebben mij zo extreem onzeker gemaakt dat ik een hele tijd diep in de put heb gezeten. De 2de stage was prima maar ik kwam er toen achter hoe eenzaam ik was. Elke dag 2,5 uur reizen, 8 uur werken, eten en weer naar bed. De weinig vrienden die ik had gemaakt wilden bijna nooit iets samen doen. De nare persoon uit de groep vond het zelfs nodig om mij belachelijk te maken omdat ik me eenzaam voelde. Dit is de eerste keer dat ik me echt depressief heb gevoeld. Ik heb me een half jaar super slecht gedeprimeerd gevoeld en de 9-durende vakantie er opvolgend nog erger. De 3de stage was ook vreselijk slecht vanwege een extreem arrogante stagebegeleider, maar ik was toen vastberaden om nergens iets om te geven en gewoon door te gaan zodat ik mijn diploma kreeg.
 
Ik heb de periode daarna overleeft door steeds één persoonsspellen te spelen, series te kijken en eens in de zoveel tijd oude vrienden op te zoeken om mee te gamen. Tijdens school had ik op z'n minst de groep uit het eerste jaar van het MBO om mee te praten. Het enige goede wat ik er aan heb overgehouden is mijn hele zorgzame vriend. Ik kwam er in het laatste jaar achter dat hij homo is en heb nu al 2+ jaar een relatie met hem. Dit is ook het enige wat mij de laatste jaren overeind houdt.
 
Na het MBO ben ik door gaan studeren op het HBO. In dit jaar heb ik ook weer een paar vrienden gemaakt. Tevens weer het soort vrienden waar je totaal niks van hoort buiten school om tenzij ze je hulp nodig hebben. Ik ben nu net begonnen met mijn 2de jaar en dit is ook gelijk de reden dat ik schrijf. Ik kreeg namelijk vorige week een flinke meltdown. Vorige jaar heb ik besloten een andere major te doen. De overgang daarnaar toe was erg gemakkelijk omdat het eerste jaar van alle majors op 1 vak na exact op elkaar lijken. De eerste dag van het 2de jaar kwam ik er achter dat dit zeker weten niet de opleiding voor mij is. Dit zelfde dacht ik over de major die ik vorig jaar heb gevolgd. Ik kreeg dus een meltdown omdat ik ineens aan het begin van het 2de jaar begon te denken dat dit mogelijk de verkeerde studie voor mij is. Een verkeerde keuze die mij 2 jaar van m'n leven kan kosten. 
 
Tijdens de vakantie heb ik een geweldige zomerbaan gehad. Ik heb er veel hele leuke mensen ontmoet, mensen waar ik graag tijd mee wil besteden. Maar ook hier is het weer precies hetzelfde. Mensen gaan met je om en spreken je aan zolang je het moet. Dan zodra het contact afloopt hoor je niks meer van ze. Dan spreek ik ze aan en worden gesprekken heel ongeïnteresseerd beëindigd of worden mijn apps niet eens beantwoord.
 
De gedachte die constant in m'n gedachten bleef rond dwalen was het feit dat ik in 10 jaar tijd misschien 20 vrienden heb gemaakt en waarvan ik nog in contact met 3 ben waarvan 1 een naar persoon is (hij is in persoonlijkheid verbeterd maar nog steeds niet geweldig) en de andere nog steeds zo introvert is als hij ooit was. De andere vriend is dus mijn "vriend-vriend geworden". Deze vreselijk deprimerende gedachten houden me de laatste 2/3 weken gevangen. Ik kan nergens anders aan denken tenzij ik afgeleid wordt. En dit is exact de reden dat ik denk dat ik depressief ben. Het lijkt er op dat op het moment dat iets negatiefs gebeurt ik gelijk depressieve gedachten krijg en mij hopeloos ga voelen. Zo erg zelfs dat ik geen enkel positief toekomstig scenario kan voorstellen. Niet met een andere opleiding, niet met deze. De keuze voor een nieuwe opleiding lijkt ook onmogelijk omdat alles saai en deprimerend lijkt als ik er over na denk. Het enige waar ik aan kan denken is een hele sombere toekomst zonder vrienden. Iemand die later niemand op z'n verjaardag kan uitnodigen behalve familie. Iemand die niemand heeft om mee te praten behalve zijn partner.
 
Ik heb er wel eens over nagedacht om helemaal overnieuw te beginnen. Een nieuwe studie te kiezen en lid van een studentenvereniging te worden zodat ik vrienden kan maken. Een teamsport of sociale hobby zoeken. Als deze gedachten en plannen maken me helemaal gek en ik ben bang dat ook deze plannen mijn problemen niet gaan oplossen. Dit beïnvloed mijn leven zo erg dat ik vandaag mijn sportschool abonnement heb opgezegd omdat ik totaal geen motivatie heb en depressieve gedachten krijg tijdens het trainen omdat ik weinig tot geen sociale interactie heb voor 1,5 uur. Ik doe de afgelopen weken niets anders dan series kijken op de bank terwijl ik junkfood naar binnen werk. Kan het zijn dat dit een probleem in mijn brein is? Ik heb namelijk wel eens gehoord dat mensen een hormonale onbalans hebben waardoor deze gedachten ontstaan. De reden dat ik dit denk is omdat ik eerder altijd heel goed alleen kon zijn. Ik vond het fijn om te gamen, soms met vrienden maar vak ook niet. En nu is het zo dat op het moment dat ik geen sociale interactie heb ik mij depressief begin te voelen.
 
 
 
Antwoord

#2

(17-09-2018, 20:14)Rfellow schreef: De gedachte die constant in m'n gedachten bleef rond dwalen was het feit dat ik in 10 jaar tijd misschien 20 vrienden heb gemaakt en waarvan ik nog in contact met 3 ben 
 
Ik heb er wel eens over nagedacht om helemaal overnieuw te beginnen. Een nieuwe studie te kiezen en lid van een studentenvereniging te worden zodat ik vrienden kan maken. Een teamsport of sociale hobby zoeken. Als deze gedachten en plannen maken me helemaal gek en ik ben bang dat ook deze plannen mijn problemen niet gaan oplossen. Dit beïnvloed mijn leven zo erg dat ik vandaag mijn sportschool abonnement heb opgezegd omdat ik totaal geen motivatie heb en depressieve gedachten krijg tijdens het trainen omdat ik weinig tot geen sociale interactie heb voor 1,5 uur. Ik doe de afgelopen weken niets anders dan series kijken op de bank terwijl ik junkfood naar binnen werk. Kan het zijn dat dit een probleem in mijn brein is? Ik heb namelijk wel eens gehoord dat mensen een hormonale onbalans hebben waardoor deze gedachten ontstaan. De reden dat ik dit denk is omdat ik eerder altijd heel goed alleen kon zijn. Ik vond het fijn om te gamen, soms met vrienden maar vak ook niet. En nu is het zo dat op het moment dat ik geen sociale interactie heb ik mij depressief begin te voelen.
 
 
Hallo Rfellow,

Welkom hier.

Je beschrijving van het afnemende aantal vrienden van basisschool, naar middelbare school, MBO en HBO kan ik beamen. Ook in mijn tijd was dat al zo (ik ben 58). Niks bijzonders dus, in ieder geval niet iets waar je je zorgen om moet maken. Als ik het aantal vrienden dat je hebt (gehad) zo bekijk, zijn dat er nog best veel. Ik had tijdens mijn MBO-jaren helemaal geen echte vrienden.

Stoppen met die sportschool vind ik niet logisch. Je komt daar toch om te sporten? Sociale contacten daar zijn leuk, maar niet het doel, toch? Een teamsport en zeker een sociale hobby lijken me meer geschikt. Op de bank hangen levert in ieder geval geen vrienden op.

Of je depressief bent, kan ik zo niet beoordelen.

sterkte,
Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Depressie Started by Xavier
8 Replies - 413 Views
27-03-2024, 10:37
Laatste bericht: Sann
11-02-2024, 22:53
Laatste bericht: Mabel
22-01-2024, 00:06
Laatste bericht: Joy
07-12-2023, 00:14
Laatste bericht: Mabel
20-11-2023, 02:13
Laatste bericht: Mabel
05-10-2023, 20:47
Laatste bericht: Sander45
  Depressie eenzaamheid Started by Marc108
4 Replies - 499 Views
02-09-2023, 13:59
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Postpartum depressie Started by Liefie
3 Replies - 417 Views
19-08-2023, 22:56
Laatste bericht: Joy
28-05-2023, 13:00
Laatste bericht: Wandelaar
27-03-2023, 19:03
Laatste bericht: Jarno



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)