Dit schrijven doet mij meer pijn dan ik mij kon voorstellen. Het schijven van woorden, het echt verwoorden en gedwongen op papier zetten van gedachtes doet je erbij stilstaan in wat voor een realiteit je leeft. 
Zoals de titel al zegt. Niemand wilt mij, nee, ik heb geen recht om dit te zeggen. Ik heb niet eens het recht om dit te schijven en te lopen zeuren over mijn ''problemen'' wanneer er zoveel mensen op de wereld zijn die het erger hebben. Mensen die slachtoffer zijn van directe fysieke en mentale mishandeling. Voor deze mensen verontschuldig ik mij voor dit bericht. Want ik weet dat ik het recht niet heb om zielig te gaan lopen doen, terwijl ik niet eens iets ergs heb meegemaakt. Sorry.

Ik schrijf dit, omdat ik altijd hoop hou. Wat dom eigenlijk, om deze hoop te hebben wanneer je weet hoeveel pijn het doet iedere keer. Maar goed, ik zal het even wat korter proberen te maken. Er is iets mis met mij. Ik weet niet wat het is, ik probeer zo erg om erachter te komen wat het is.. maar het lukt gewoon niet. Ben ik dan zo onwijs lelijk dat niemand met mij om wilt gaan? Of is mijn karakter zo walgelijk en verziekt.. ben ik zo saai dat mensen nooit voor mij zullen kiezen? Al sinds ik me kan herinneren zal nooit iemand voor mij kiezen. Ik weet nog op de basisschool dat ik geen vrienden had, op de middelbare school dat ik altijd alleen was. Niemand in de klas wilde naast me zitten. Kinderen maakte opmerkingen over mij, ze maakte grapjes, en ik wist nooit hoe ik moest reageren. Uiteindelijk maakte ik 1 vriendin. Dacht ik.. Later kwam ik erachter dat ze alleen met mij omging omdat ze zelf ook niemand anders had. Zodra een ander meisje met haar begon te praten was ik te min voor haar. Te min om naast te zitten, om in hetzelfde groepje te zitten als haar, etc. Natuurlijk, als de hopende idioot die ik ben dacht ik dacht ik dat, zolang ik gewoon tegen haar bleef praten en bij haar en haar nieuwe vriendin ging zitten in de pauze, dat het goed zou komen. We konden vast wel allemaal vrienden zijn toch? Maar nee. Blijkbaar kon dat niet. Iedere mogelijkheid die ze zagen om mij te ditchen namen ze. Ik voelde me zo alleen die 4 jaren.. De enige momenten waarop ik mij niet alleen voelde was wanneer ik bij mijn pony was. Maar meer had ik ook niet, vaak zou ik tegen mijn moeder zeggen dat ik gezellig met vrienden weg was of zou verhalen vertellen over hoe leuk de pauzes waren. Maar dat was uiteraard gelogen. 

In 4 Havo stopte ik en besloot paardensport te gaan studeren. Aangezien dat het enige was waar ik mijn plezier uit haalde. Mijn pony, mijn trouwste vriend. De enige echte vriend die ik had. Vol vertrouwen dacht ik dat alles nu anders zou zijn. Iedereen op deze opleiding hield immers van paarden en we hadden dus al een gelijke interesse.. Je raad het al, weer, fout. 3 jaar lang heb ik in mijn eentje gezeten. Nog 3 jaar extra waarin ik in mijn eentje in de kantine zat, waarin ik mijn social anxiety verder ontwikkelde tot op het punt dat ik anderen niet eens meer durfde te benaderen. Hoe kon het ook niet? Niemand mag mij, niemand vind mij leuk, niemand wilt mij in zijn buurt hebben. Waarom zouden ze? Ik ben niet knap, ik ben niet leuk, ik lach niet zoveel om alles en niets, ik ben niet gemeen tegen leraren. Nee, ik vind het ook niet grappig als jij een onschuldig dier expres pijn doet. Dieren zijn mijn alles, het enige waarom ik nog niet klaar ben. Waarom ik de drive nog heb om door te gaan in deze vieze wereld. Dieren om mij heen maakt mij gelukkig. Ze lachen je niet uit, ze sluiten je niet buiten etc. Ik heb ook zo vaak lopend, in mijn eentje, naar de lo lessen gemoeten op de middelbare school omdat ik bij niemand achterop mocht. Op deze school was het hetzelfde. Iedereen was ondertussen wel 17/18/19 zoiets dus veel hadden wel een rijbewijs en gingen met de auto, zelfs als ze plek over hadden in de auto mocht ik niet meerijden. Wie wilt er nou met zo'n kt kind in de auto opgescheept zitten? Toen ik zelf een auto kreeg was ik echter gelukkig. Mensen wilde met mij meerijden naar de sportlessen en waren dan ook aardig. Dit was wel totdat we bij de sportlocatie aangekomen waren. Maar wat maakt het uit? Mensen praatte met me. Ze vonden me aardig.. Dacht ik. Helaas, was het wel zo dat, als ik zelf niet met de auto reed, dat ik ook niet met andere mensen mee heen mocht rijden. Maar wat maakte het uit? Dat is okay. Ik neem genoegen ermee dat anderen met mij mee kunne rijden. Dat is ook gezellig. 

Misschien ben ik een optimist. Misschien blijf ik te veel hoop houden, of misschien ben ik gewoon dom. Welke van de 3 het is, ik weet het niet. Maar ik dacht. Ik had eindelijk goede hoop dat ik nu, op mijn huidige HBO studie vrienden zou maken. Ook hier heb ik geen geluk. Ook hier willen mensen niet met mij omgaan. Ook hier weet ik niet wat ik aan mezelf moet veranderen om ervoor te zorgen dat mensen mij wel mogen. Dit jaar ben ik naar het buitenland op stage gegaan. In een huis met 45 studenten. Ik bedoel, in een studentenhuis met 45 studenten moet je wel vrienden kunnen maken toch? Wederom is dit niet zo. Wederom willen mensen niet met mij omgaan. En wederom weet ik het niet.. Ik weet echt niet waarom ik zo lelijk ben, zo saai, zo'n kt karakter heb dat andere mij niet willen. Wat doe ik fout? Waarom..

Hallo A, wat naar allemaal. 

Ik kan je zo niet een verklaring geven hiervoor. Maar weet dat je hier van harte welkom bent! . Je kunt je kunt van je afschrijven, contact maken via het forum,  een briefwisseling beginnen via pb. Schrijf gewoon met ons mee , reageer: en wees welkom!

Wat misschien n idee zou kunnen zijn , is dat je zelfonderzoek doet , of een cursus sociale vaardighedenheden ,  praat eens met de huisarts voor n doorverwijzing .  Je hebt niets te verliezen , maak er een project van. Jij bent t waard hoor!  

Liefs!

Als je jezelf aardig gaat vinden zal dit een ommekeer maken. Daar begint het.
Vind jij jezelf leuk? Ben jij bevriend met jezelf?
Zoja... Dat is de belangrijkste band die je hebt.
Zo nee... Hoe kun je het dan van anderen verwachten? Wat doe jij om een goeie vriendin te zijn? Iedereen heeft kwaliteiten en bij iedereen past wel iemand. Dat klinkt als een cliché maar is toch waar (cliché 's zijn meestal waar) 
Daarnaast veel vriendschappen en contacten zijn gebaseerd op vrijwel niks.... Niet een echte connectie. Dus ook de mensen die zo 'n heel groot sociaal leven lijken te hebben kunnen eenzaam zijn. 

Wees echt en toon oprechte interesse in iemand waar je die oprechte interesse ook echt voor voelt. Denk: wat kan ik diegene geven. Wat kan ik betekenen. 
Maar doe dat niet om er iets voor terug te krijgen of voor erkenning. 

Dit is een inzicht die k afgelopen 2 weken heb opgedaan. Dacht ik deel em misschien heb je er iets aan.

Als je jezelf aardig gaat vinden zal dit een ommekeer maken. Daar begint het.
Vind jij jezelf leuk? Ben jij bevriend met jezelf?
Zoja... Dat is de belangrijkste band die je hebt.
Zo nee... Hoe kun je het dan van anderen verwachten? Wat doe jij om een goeie vriendin te zijn? Iedereen heeft kwaliteiten en bij iedereen past wel iemand. Dat klinkt als een cliché maar is toch waar (cliché 's zijn meestal waar) 
Daarnaast veel vriendschappen en contacten zijn gebaseerd op vrijwel niks.... Niet een echte connectie. Dus ook de mensen die zo 'n heel groot sociaal leven lijken te hebben kunnen eenzaam zijn. 

Wees echt en toon oprechte interesse in iemand waar je die oprechte interesse ook echt voor voelt. Denk: wat kan ik diegene geven. Wat kan ik betekenen. 
Maar doe dat niet om er iets voor terug te krijgen of voor erkenning. 

Dit is een inzicht die k afgelopen 2 weken heb opgedaan. Dacht ik deel em misschien heb je er iets aan.

Het zal best waar zijn maar ik word altijd erg boos van die opmerkingen van hou van jezelf en dan komt het allemaal goed. Er zijn hele volkstammen van mensen die zichzelf haten en wel gewoon vrienden hebben en relaties aan kunnen gaan. Ik vind het wat te makkelijk gezegd.

Hallo Annoniem

Wat een nare ervaringen allemaal. Maar wat bewonder ik je om het feit dat je toch steeds je schouders eronder zet. Zelfs het hebben van hoop begint pijn te doen omdat je steeds banger wordt voor afwijzing. 
Het lijkt me goed als je er hulp bij zoekt. Misschien heb je baat bij groepstherapie in een hele veilige omgeving. 
Je lijkt me juist een heel aardig persoon. Iemand die begaan is met anderen, de wereld en vooral met dieren.
Je bent nog redelijk jong en veel mensen in die leeftijd geven vaak meer om oppervlakkige dingen. Maar jij bent volgens mij niet oppervlakkig, iets dat mij juist erg aanspreekt. Ik herken dan ook veel in je verhaal. 
Ik denk dat je heel gevoelig bent en mensen wat te bieden hebt. Je moet dat alleen nog ondervinden.

Er is vast hulp beschikbaar om te ontdekken hoe het komt dat je geen aansluiting vindt. Sociale vaardigheidstraining kan een goede opstap zijn om aansluiting te vinden. Toen ik jouw leeftijd had was ik hier ook mee bezig. Ik ontdekte dat ik vooral bezig was met proberen me te handhaven. Zelf bepalen wie ik leuk vond om mee om te gaan kwam niet eens in me op. Ik dacht dat alles aan mezelf lag. Als iets niet goed voelde lag het altijd aan mij. Het was een echt eye-opener voor me dat ik natuurlijk zelf mag bepalen wie ik aardig vind om mee om te gaan en daarin te selecteren. En dat het oke is dat er veel mensen zijn waar ik niks mee heb. Ik ben ook geen allemansvriend en dat is oke. 

Ik hoop dat je er iets mee kunt en dat je je gehoord voelt op dit forum. Mijn ervaring is dat de activiteit hier heel erg wisselt. Soms gebeurt er een tijdje niet zo veel. Iedereen heeft ook zijn eigen sores aan z'n hoofd natuurlijk.

Hou vol! Je bent het waard!

Groetjes, J@n

Welkom op het forum.
Hopelijk lucht het wat op om van je af te schrijven.
Zelf vind ik het ook wat makkelijk om te zeggen dat als je van jezelf houd dat dan de rest van de wereld wel volgt want zo ervaar ik dat zelf ook niet. 
Wel denk ik dat het goed is om niet altijd te doen wat anderen van je zouden willen alleen maar zodat er van je gehouden word.
Misschien is het heel confronterend maar je zou ook kunnen vragen waarom mensen zo doen. 
Misschien interpreteren anderen gedrag van jou anders dan je bedoeld of interpreteer jij gedrag van hen anders dan bedoeld.
Of iedereen dan ook eerlijk antwoord dat weet je dan ook niet maar het is te proberen.

Hallo,

Ik denk ook dat zelfliefde niet perse deze problemen oplost.
 Het is op zich  wel een goede zaak om van jezelf te houden en van jezelf uit te gaan in het contact met anderen. Om goed voor jezelf op te komen en te handelen naar wat jij acceptabel en  prettig vindt. Dat  vinden  anderen op zich wel fijn want dan weten ze ook waar ze aan toe zijn en wie je bent. 

Maar het is geen voorwaarde en  levert  ook niet perse een vriendenkring op. Het is ook een wisselwerking. Die -ook naar gelang de omstandigheden , levensfase, overeenkomsten , behoeften  - dan wel/ dan weer niet werkt. Het is sowieso geen zaak van één persoon, of die nu wel of niet van zichzelf houd. 

Nooit  aansluiting  vinden ,  dat vereist wat onderzoek en reflectie , wat gebeurt er dan ?. 

Groet

Hoi anoniem , wat mooi van jou dat je een groot hart hebt voor dieren. Dieren houden onvoorwaardelijk van ons , van  hoe we zijn zonder meer. Dat kan een diepe band geven tussen een dier en een mens. Je hebt een groot hart en dat is een mooie eigenschap. Mensen daarentegen kunnen  hard zijn en ik lees je hebt het heel moeilijk om contacten op te bouwen en je het gevoel hebt dat niemand je wil , dat is moeilijk om te lezen , je moet je vast heel eenzaam voelen. Ikzelf hou er niet van dat mensen enkel van je houden als je in hun plaatje past of als je doet wat ze van je verwachten. Ik vind dat moeilijk  op die manier om banden te onderhouden. Ikzelf kies er bewust voor om met niet veel mensen om te gaan , dat geeft me meer rust en sereniteit. Wat ik wil zeggen is dat als je een tijdje alleen op pad moet op je levensweg , dat ook waardevol kan zijn. Verwacht niet te veel van contact met anderen want dat is ook niet altijd positief. Ikzelf heb er toch nare ervaringen mee. Ik zag dat ook bij mijn ouders, hun ganse leven gastvrij en veel vrienden en mensen over de vloer die ze goed ontvingen maar toen ze oud waren en  hulpbehoevend zagen we niemand meer of toch bijna niemand meer. Dat heeft me ook een inzicht gegeven over hoe mensen soms reageren. Cultiveer het contact met anderen niet te erg maar blijf ervoor open staan voor als toch iemand contact met je wil , maar ook beter één diep contact dan twintig oppervlakkige vind ik . Ik wens je veel sterkte en schrijf maar van je af groetjes cyranno.

Als er geen zelfinzicht is is zelfreflectie ook lastig. Daar heb je dan iemand anders voor nodig. Een therapeut, een therapiegroep. Sommige mensen kunnen heel makkelijk 'levelen' dus hun communicatie (verbaal en non-verbaal) aanpassen op de ander, andere mensen hebben hier veel meer moeite mee. Vooral mensen met een autisme spectrum stoornis vinden dit moeilijk.
Het kan ook zijn, zoals bij mij vroeger, dat je door je onzekerheid altijd maar leuk gevonden wilt worden en wilt pleasen. Daardoor kan je gedrag minder natuurlijk overkomen en dat voelen andere mensen. Bij mij was het een kwestie van mezelf als uitgangspunt nemen. Wat wil ik nou? Wat vind ik leuk? Welke mensen spreken mij nou echt aan? Fuck al die andere mensen, ga ik geen extra energie in steken om aardig door gevonden te worden. Door in die (sorry voor het jeukwoord, weet even geen betere) kracht te gaan staan merkte ik dat ik niet meer zo hoefde te forceren. 


Met een sociale vaardigheidstraining leer je over varbale en non-verbale communicatie. Wat gebeurd er tijdens de communicatie, wat straal je uit? Hoe assertief ben je? Tegelijk ben je een klankbord voor andere cursisten. Zo'n training kan echt heel zinvol zijn.

Welkom!

Wat naar voor je. 
Wel Herkenbaar. Al had ik op de basisschool aardig wat vriendschappen. Maar op de middelbare school en het MBO had ik niemand. In alles was ik anders dan mijn klasgenoten. Zag er anders uit door afkomst, had andere interesses en kon ook minder. Ze vonden me raar, lelijk en een sukkel. Veel gepest geweest, werd ook nooit gekozen bij groepjes vormen. Durfde het zelf ook niet te vragen uit angst voor afwijzing. Als ik ergens werd ingedeeld werd vaak gezegd dat ze niet met mij wilden. Want ik kon toch niks. Vaak kreeg ik dan ook maar halve informatie. Als een leerling iets voor de hele klas moest kopiëren deed diegene dat alleen voor haar eigen groepje. En weer een ander deed hetzelfde. Aangezien ik bij geen een groepje hoorde werd ik dan "vergeten" en moest er weer zelf achteraan. Ik had steeds het gevoel dat ze mij niet moesten en dat zei ik ook vaak tegen mijn ouders en op ouderavonden. Leerkrachten zeiden dat ik spontaner moest worden en alleen maar dácht dat ze me raar vonden. Maar waarom maakten ze dan steeds lullige opmerkingen en grapjes over me? En deden me na. Aan mij vroegen ze zelden hoe mijn weekend was geweest. Maar ja, waar moest ik over praten? Had niet zoals zij een weekendbaantje, omdat school al zoveel energie van me vroeg. Thuis moest ik echt opladen. Uitgaan deed ik niet en in jongens/verkering had ik nog geen interesse. 
Vanaf mijn 16e werd ook het contact met oude vriendinnen steeds minder. Er kwamen andere meiden bij ons groepje. Die konden wel goed opschieten met mijn vriendinnen, maar ik kon aan alles merken dat ze mij niet nodig hadden. Het lukte me gewoon niet om een gesprekje met ze aan te knopen en kreeg vaak als antwoord: Hoezo dat? Al snel hadden ze mij geblokkeerd op de chat, omdat ze me een zeur vonden. Mijn vriendinnen gingen me ook steeds meer negeren. Zo van: Dat snap jij toch niet.

Mijn vermoeden dat klasgenoten me niet moesten werd tijdens een les bij omgangskunde even goed bevestigd. Ik was toen 18. Iedereen moest een klasgenote (meidenklas) opnoemen aan wie zij het meest én het minst had gehad tot dan toe. Iedereen koos een ander uit voor meest. Maar voor minst koos iedereen dezelfde uit. Namelijk mij. Je moest ook bij beide keuzes aangeven waarom. De redenen om mij te kiezen waren: Ze zegt nooit iets. Is zo stil. Toen werd ik het lijdend voorwerp van de les. De leraar vroeg waarom ik dan zo was en iedereen ging zich ermee bemoeien. Eentje zei dat ze al zo vaak had geprobeerd contact met me te krijgen, maar ermee was opgehouden omdat ze zo weinig respons kreeg. Ik had daar weinig van gemerkt. Het bleek autisme te zijn, maar die diagnose kwam pas 2 jaar later. Ik heb me erg eenzaam gevoeld in die periode. Dat gemaakt interesse tonen in dingen waar ik niks mee heb zit niet in me. Iets moet me wel interesseren anders komt het niet binnen.

In mijn volwassen leven heb ik een klein aantal vriendschappen gehad, maar niet lang. Vaak verwaterde het weer of kreeg de ander andere interesses en/of sprak liever met een groepje af. Ik ben beter in 1 op 1 contacten. In een groep snel het gevoel dat ik overschaduwd wordt. Zoals afgekapt worden midden in een zin. Soms nog maar bij de 2e zin. Krijg dan het gevoel dat mensen mij niet interessant vinden.  
Heb 8 jaar een vriendin gehad die alleen maar met me omging omdat ze dat van haar begeleiding moest. Als leerdoel. De vriendschap begon leuk en we deelden interesses, maar na 4 jaar werd dat steeds minder. Ze ging steeds vaker afzeggen. Te druk, vergeten, niet fit. Ook als het haar idee was. En ze wilde alleen nog maar haar zin doen. Ik had al een vermoeden: ze vindt me niet meer leuk. En dan bleek ook zo te zijn. Ze zei dat het al 6 jaar niet meer hoefde van haar. Dat ze mijn wereld klein, saai vindt en mijn manier van leven niet snapt. Elke keer weer diezelfde kritiek daarover. 

Ben nu 36. Op het werk heb ik wel een paar collega's waar ik mee optrek, maar vriendschap noem ik het ook niet. Voel me vaak niet verbonden met anderen, alsof ik het vermogen mis om hechte vriendschappen en relaties te kunnen hebben.