Niemand wilt mij

(02-06-2022, 23:56)summer schreef: Welkom!

Wat naar voor je. 
Wel Herkenbaar. Al had ik op de basisschool aardig wat vriendschappen. Maar op de middelbare school en het MBO had ik niemand. In alles was ik anders dan mijn klasgenoten. Zag er anders uit door afkomst, had andere interesses en kon ook minder. Ze vonden me raar, lelijk en een sukkel. Veel gepest geweest, werd ook nooit gekozen bij groepjes vormen. Durfde het zelf ook niet te vragen uit angst voor afwijzing. Als ik ergens werd ingedeeld werd vaak gezegd dat ze niet met mij wilden. Want ik kon toch niks. Vaak kreeg ik dan ook maar halve informatie. Als een leerling iets voor de hele klas moest kopiëren deed diegene dat alleen voor haar eigen groepje. En weer een ander deed hetzelfde. Aangezien ik bij geen een groepje hoorde werd ik dan "vergeten" en moest er weer zelf achteraan. Ik had steeds het gevoel dat ze mij niet moesten en dat zei ik ook vaak tegen mijn ouders en op ouderavonden. Leerkrachten zeiden dat ik spontaner moest worden en alleen maar dácht dat ze me raar vonden. Maar waarom maakten ze dan steeds lullige opmerkingen en grapjes over me? En deden me na. Aan mij vroegen ze zelden hoe mijn weekend was geweest. Maar ja, waar moest ik over praten? Had niet zoals zij een weekendbaantje, omdat school al zoveel energie van me vroeg. Thuis moest ik echt opladen. Uitgaan deed ik niet en in jongens/verkering had ik nog geen interesse. 
Vanaf mijn 16e werd ook het contact met oude vriendinnen steeds minder. Er kwamen andere meiden bij ons groepje. Die konden wel goed opschieten met mijn vriendinnen, maar ik kon aan alles merken dat ze mij niet nodig hadden. Het lukte me gewoon niet om een gesprekje met ze aan te knopen en kreeg vaak als antwoord: Hoezo dat? Al snel hadden ze mij geblokkeerd op de chat, omdat ze me een zeur vonden. Mijn vriendinnen gingen me ook steeds meer negeren. Zo van: Dat snap jij toch niet.

Mijn vermoeden dat klasgenoten me niet moesten werd tijdens een les bij omgangskunde even goed bevestigd. Ik was toen 18. Iedereen moest een klasgenote (meidenklas) opnoemen aan wie zij het meest én het minst had gehad tot dan toe. Iedereen koos een ander uit voor meest. Maar voor minst koos iedereen dezelfde uit. Namelijk mij. Je moest ook bij beide keuzes aangeven waarom. De redenen om mij te kiezen waren: Ze zegt nooit iets. Is zo stil. Toen werd ik het lijdend voorwerp van de les. De leraar vroeg waarom ik dan zo was en iedereen ging zich ermee bemoeien. Eentje zei dat ze al zo vaak had geprobeerd contact met me te krijgen, maar ermee was opgehouden omdat ze zo weinig respons kreeg. Ik had daar weinig van gemerkt. Het bleek autisme te zijn, maar die diagnose kwam pas 2 jaar later. Ik heb me erg eenzaam gevoeld in die periode. Dat gemaakt interesse tonen in dingen waar ik niks mee heb zit niet in me. Iets moet me wel interesseren anders komt het niet binnen.

In mijn volwassen leven heb ik een klein aantal vriendschappen gehad, maar niet lang. Vaak verwaterde het weer of kreeg de ander andere interesses en/of sprak liever met een groepje af. Ik ben beter in 1 op 1 contacten. In een groep snel het gevoel dat ik overschaduwd wordt. Zoals afgekapt worden midden in een zin. Soms nog maar bij de 2e zin. Krijg dan het gevoel dat mensen mij niet interessant vinden.  
Heb 8 jaar een vriendin gehad die alleen maar met me omging omdat ze dat van haar begeleiding moest. Als leerdoel. De vriendschap begon leuk en we deelden interesses, maar na 4 jaar werd dat steeds minder. Ze ging steeds vaker afzeggen. Te druk, vergeten, niet fit. Ook als het haar idee was. En ze wilde alleen nog maar haar zin doen. Ik had al een vermoeden: ze vindt me niet meer leuk. En dan bleek ook zo te zijn. Ze zei dat het al 6 jaar niet meer hoefde van haar. Dat ze mijn wereld klein, saai vindt en mijn manier van leven niet snapt. Elke keer weer diezelfde kritiek daarover. 

Ben nu 36. Op het werk heb ik wel een paar collega's waar ik mee optrek, maar vriendschap noem ik het ook niet. Voel me vaak niet verbonden met anderen, alsof ik het vermogen mis om hechte vriendschappen en relaties te kunnen hebben.

Wat een slecht idee van die leraar om te laten benoemen aan wie je het minst hebt gehad. Natuurlijk kiesen die jonge meiden dan iemand die ze niet begrijpen. Heel erg pijnlijk en spijtig dat je dat moest meemaken. Het moest traumatisch zijn en je zelfbeeld nog verder omlaag helpen.
Fijn dat autisme nu onderkend is. Het wordt er niet makkelijker door, maar het geeft toch een soort houvast dat het een naam heeft.