Hallo allemaal,

Ik lees al enige tijd mee op dit forum en heb besloten om ook maar eens mijn verhaal te doen, aangezien het al een paar maanden niet heel goed met mij gaat en het vooral steeds minder wordt. Om dat laatste concreet te maken: een paar maanden geleden zei ik nog ‘nooit over te gaan tot zelfdoding omdat ik niemand wilde traumatiseren’, terwijl ik nu zoiets heb van: ‘misschien is het wel de beste manier om de mensen te straffen die me ooit een haar hebben gekrenkt’. Wat me er vooral van weerhoudt, is dat het moeilijk is om het pijnloos te doen. Ik heb wel een manier (die ik hier niet zal noemen om anderen niet op ideeën te brengen), alleen is het spul hier niet legaal te krijgen. Importeren vanuit een ander land is wel mogelijk, alleen heb je op het dark web natuurlijk een hoop oplichters die zeggen dit spul te verkopen en het vervolgens nooit leveren.

Oftewel: zelfdoding is eigenlijk geen optie. En daar baal ik van. Natuurlijk wil ik wel hulp zoeken voor mijn problemen, alleen heb ik niet het idee dat het bij mij iets gaat opleveren. Stel: ik begin toch aan therapie en zelfdoding is een optie, dan heb ik in elk geval een veilige back-up voor als de therapie inderdaad niet werkt. Maar omdat zelfdoding dus geen optie is, durf ik nu niet aan therapie te beginnen. Want stel dat het inderdaad niet werkt, welke optie heb ik dan nog?

Ik ben trouwens een man van in de dertig. Sorry dat ik hier geen naam noem, maar ik ben bang dat ik anders word herkend. Zeker in combinatie met een aantal zaken dat later nog volgt.

Wat is dan mijn probleem? Zie mijn lichaam als een vulkaan. Daar zijn al van jongs af aan kleine stukjes lava aan toegevoegd (geen grote stukken, want voor zover ik weet heb ik geen trauma’s of iets dergelijks) en onlangs is de boel tot uitbarsting gekomen. Nota bene door een actie van de eerste persoon (genaamd X) die ik in mijn leven écht durfde te vertrouwen. Ik geef liever geen voorbeelden om anoniem te blijven en om de lengte van dit verhaal binnen de perken te houden.

Het gaat bovendien vooral om de onderliggende issues, namelijk dat ik me eigenlijk al mijn hele leven niet serieus genomen voel en het gevoel heb altijd als verliezer uit de strijd te komen. Over het algemeen doe ik meer voor anderen dan anderen voor mij. Dat vind ik niet erg, maar wel als je vervolgens in de steek wordt gelaten en zelfs wordt belazerd. Dat is in essentie wat er tussen X en mij is gebeurd en wat de vulkaan heeft doen uitbarsten. Aan de andere kant: die uitbarsting had niet plaatsgevonden als ik die kleine stukjes lava uit mijn jeugd niet in me had gehad. Aan dat laatste heeft X geen schuld. Dat is meer een gevolg van mijn familie en school. Voor zover ik weet, is er nooit iemand die me bewust kwaad heeft gedaan. Maar mijn familie behandelt me eigenlijk al vanaf ik me kan herinneren alsof ik achterlijk ben, waardoor ik heel beschermd ben opgevoed en eigenlijk geen levenservaring heb. En op school werd ik eigenlijk nooit meegevraagd voor leuke dingen. Dat vond ik nooit erg, alleen als er een verslag gemaakt moest worden, zagen ze me ineens wel staan.

Door dit alles is er waarschijnlijk al op jonge leeftijd een onzekerheid in me geslopen, waardoor ik nu nog steeds het gevoel heb dat mensen me niet serieus nemen en ik me extra moet bewijzen om gezien te worden. Die onzekerheid wordt nog eens versterkt doordat ik een handicap heb. Als ik een vrouw naar mij zie kijken, denk ik niet: ‘ah, ze is met me aan het flirten’. Nee, dan denk ik: ‘oh, ze kijkt natuurlijk naar mijn handicap’. Die handicap belet mij ook om dingen te doen die anderen in mijn omgeving wel kunnen doen, wat het gevoel van ‘altijd verliezen’ alleen maar versterkt. Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben getroffen dan ik, maar in mijn omgeving lijkt iedereen het beter voor elkaar te hebben en daar ga je je toch mee vergelijken. 

Een paar concrete vragen/opmerkingen:
- Wat voor therapie kan me helpen om alle lava uit mijn lichaam te krijgen?
- Het verleden afsluiten is leuk, alleen wat heb ik eraan als in de toekomst dezelfde dingen weer gaan gebeuren? Waarom zouden mensen me dan ineens wel serieus nemen?
- Voortbordurend op het vorige punt: ik zou een assertiviteitscursus kunnen volgen. Dan kom ik misschien beter voor mezelf op, aan de andere kant: ik vind het ook leuk om anderen te helpen. Maar als ik vandaag iemand help, dan weet ik natuurlijk nog niet dat diegene mij een week later gaat belazeren. Dus in hoeverre is een assertiviteitscursus dan een oplossing?
- Ik ben nogal mager, dus ik zou ook kunnen gaan fitnessen om meer ‘een man’ te worden. Alleen ben ik me dan dus wéér aan het aanpassen aan anderen. Ik hou niet echt van fitness, dus als ik het doe, zou ik het alleen doen om gezien te worden. Dat lijkt me niet de bedoeling. Dan ben ik aan het overleven, in plaats van aan het leven. En wat voor zin heeft het om te overleven als je uiteindelijk toch doodgaat? Dan ben ik liever nu dood.
- Stel dat ik toch ga fitnessen en die assertiviteitscursus volg: dan word ik misschien sneller serieus genomen, aan de andere kant: dan heb ik nog steeds de eerdergenoemde handicap en wie zegt dat ik zelf dan wel ineens mensen durf te vertrouwen?
- Ik lees hier regelmatig: sluit jezelf niet op, ga sporten, spreek af met mensen etc. Dat wil ik juist niet. Dat is namelijk vluchtgedrag; dan ben je niet de oorzaak aan het bestrijden maar de symptomen. Even afgezien van het feit dat ik buiten X (ondanks haar actie hebben we nog wel goed contact en probeer ik haar weer te vertrouwen) geen contacten heb (amper vrienden, geen leuke familie), kan die vulkaan opnieuw tot uitbarsting komen als ik bijvoorbeeld ineens wel een vriendin zou krijgen. Dat laatste zal wel niet, want vrouwen zien me niet staan. Ze vinden me allemaal superaardig, maar niet goed genoeg voor zichzelf. Ik heb nog nooit gezoend, laat staan seks gehad. Maar ik wil dus voorkomen dat die vulkaan blijft uitbarsten, in plaats van vluchten.
- Een andere optie is dat ik het sociaal leven definitief vaarwel zeg en me volledig op carrière stort. Alleen dat is niet wat ik wil en dus ook vluchtgedrag. Bovendien zal ik dan sterven als maagd, wat ik ook pijnlijk vind. Plus: dan leef ik om te werken, in plaats van andersom. Dan is het weer overleven en uiteindelijk toch doodgaan. Dan ben ik liever nu dood.

Sorry dat het verhaal alsnog zo lang is geworden. Lang verhaal kort: heeft iemand een idee hoe ik het verleden een plekje kan geven en vooral kan voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt? Dus dat ik wel serieus genomen ga worden en niet meer altijd de verliezer ben? Op dit moment is mijn leven: werken, slapen en porno kijken. Dat laatste als vluchtgedrag, soms tot wel tien uur per dag. Jullie zullen begrijpen dat ik niet nog veertig jaar zo wil leven. 

Alvast bedankt!

Welkom op het forum Invisible.
Wat naar dat je je zo voelt,  en een hoop vragen..
Op zich goed om vragen te stellen vind ik zelf
maar ook ik heb een hoop levensvragen waar ik (nog steeds) geen antwoord op heb (en misschien ook nooit ga hebben..)  
Lava, is dat boosheid voor jou? En de vulkaan is nu gebarsten? 

Hopelijk lucht het op om wat van je af te schrijven

Hartelijk dank voor je reactie, Joy! 

Schrijven is voor mij inderdaad een prettige manier om mijn hoofd leeg te maken. Helaas zit mijn hoofd morgen waarschijnlijk weer vol met nieuwe dingen (lees: weer uit het verleden opgerakelde dingen). Simpel gezegd zitten me op de ene dag andere dingen dwars dan op de andere dag. Laat ik het zo zeggen: op woensdag maak ik me druk over incident A, op donderdag over incident B, op vrijdag over incident C, zaterdag weer over incident A en zo blijf ik dan rondjes draaien, omdat die incidenten nog steeds niet zijn opgelost. Ik heb ze nog steeds niet verwerkt en afgesloten. Maar het gaat ook niet zozeer om die incidenten, maar vooral om de onderliggende issues. 

Lava kan boosheid zijn, maar bijvoorbeeld ook teleurstelling, machteloosheid etc. Maar ook bepaalde incidenten uit het verleden, die elke keer weer boven komen bij een bepaalde gebeurtenis. Stel: er gebeurt morgen op werk iets kleins waardoor ik me niet serieus genomen voel, dan kan ik van binnen (dus niemand merkt het) echt ontploffen/uitbarsten op een manier die onredelijk is voor het feit an sich, maar het gebeurt toch omdat er gelijk een heel verleden mee naar boven komt. Alle lava wil ik er voor de toekomst uit hebben, zodat ik niet meer elk klein dingetje (dat niet eens op mij betrekking hoeft te hebben) persoonlijk opvat en denk: ‘zie je wel, dit is de bevestiging dat ik inderdaad niet meetel’.

Vannacht is de vulkaan inderdaad weer tot uitbarsting gekomen. Amper geslapen en er een aantal zakdoeken doorheen gejaagd. Nu (op het moment van schrijven) gaat het redelijk, maar ik voel het van binnen nog steeds borrelen.

Hey Mr. Invisible, ik heb u een mailtje gestuurd

welkom op het forum 

schrijf het gerust van je af en op de levensvragen heb ik ook geen antwoord ook al gaat het mij nu een stuk beter 

groet J

Herkenbaar mechanisme Invisible..

Waarschijnlijk zullen meerdere mensen hier zich daarin herkennen. In GGZ termen heb je het over "triggers" die ervoor zorgen dat je van 0 tot 10 gaat bij kleine dingetjes. En als het heel heftig is krijg je het labeltje PTSS. Heb je al eens therapie gehad om bv. met je "lava" te dealen,  of om via die weg erover te praten?

Hallo allemaal,

Ik lees al enige tijd mee op dit forum en heb besloten om ook maar eens mijn verhaal te doen, aangezien het al een paar maanden niet heel goed met mij gaat en het vooral steeds minder wordt. Om dat laatste concreet te maken: een paar maanden geleden zei ik nog ‘nooit over te gaan tot zelfdoding omdat ik niemand wilde traumatiseren’, terwijl ik nu zoiets heb van: ‘misschien is het wel de beste manier om de mensen te straffen die me ooit een haar hebben gekrenkt’. Wat me er vooral van weerhoudt, is dat het moeilijk is om het pijnloos te doen. Ik heb wel een manier (die ik hier niet zal noemen om anderen niet op ideeën te brengen), alleen is het spul hier niet legaal te krijgen. Importeren vanuit een ander land is wel mogelijk, alleen heb je op het dark web natuurlijk een hoop oplichters die zeggen dit spul te verkopen en het vervolgens nooit leveren.

Oftewel: zelfdoding is eigenlijk geen optie. En daar baal ik van. Natuurlijk wil ik wel hulp zoeken voor mijn problemen, alleen heb ik niet het idee dat het bij mij iets gaat opleveren. Stel: ik begin toch aan therapie en zelfdoding is een optie, dan heb ik in elk geval een veilige back-up voor als de therapie inderdaad niet werkt. Maar omdat zelfdoding dus geen optie is, durf ik nu niet aan therapie te beginnen. Want stel dat het inderdaad niet werkt, welke optie heb ik dan nog?

Ik ben trouwens een man van in de dertig. Sorry dat ik hier geen naam noem, maar ik ben bang dat ik anders word herkend. Zeker in combinatie met een aantal zaken dat later nog volgt.

Wat is dan mijn probleem? Zie mijn lichaam als een vulkaan. Daar zijn al van jongs af aan kleine stukjes lava aan toegevoegd (geen grote stukken, want voor zover ik weet heb ik geen trauma’s of iets dergelijks) en onlangs is de boel tot uitbarsting gekomen. Nota bene door een actie van de eerste persoon (genaamd X) die ik in mijn leven écht durfde te vertrouwen. Ik geef liever geen voorbeelden om anoniem te blijven en om de lengte van dit verhaal binnen de perken te houden.

Het gaat bovendien vooral om de onderliggende issues, namelijk dat ik me eigenlijk al mijn hele leven niet serieus genomen voel en het gevoel heb altijd als verliezer uit de strijd te komen. Over het algemeen doe ik meer voor anderen dan anderen voor mij. Dat vind ik niet erg, maar wel als je vervolgens in de steek wordt gelaten en zelfs wordt belazerd. Dat is in essentie wat er tussen X en mij is gebeurd en wat de vulkaan heeft doen uitbarsten. Aan de andere kant: die uitbarsting had niet plaatsgevonden als ik die kleine stukjes lava uit mijn jeugd niet in me had gehad. Aan dat laatste heeft X geen schuld. Dat is meer een gevolg van mijn familie en school. Voor zover ik weet, is er nooit iemand die me bewust kwaad heeft gedaan. Maar mijn familie behandelt me eigenlijk al vanaf ik me kan herinneren alsof ik achterlijk ben, waardoor ik heel beschermd ben opgevoed en eigenlijk geen levenservaring heb. En op school werd ik eigenlijk nooit meegevraagd voor leuke dingen. Dat vond ik nooit erg, alleen als er een verslag gemaakt moest worden, zagen ze me ineens wel staan.

Door dit alles is er waarschijnlijk al op jonge leeftijd een onzekerheid in me geslopen, waardoor ik nu nog steeds het gevoel heb dat mensen me niet serieus nemen en ik me extra moet bewijzen om gezien te worden. Die onzekerheid wordt nog eens versterkt doordat ik een handicap heb. Als ik een vrouw naar mij zie kijken, denk ik niet: ‘ah, ze is met me aan het flirten’. Nee, dan denk ik: ‘oh, ze kijkt natuurlijk naar mijn handicap’. Die handicap belet mij ook om dingen te doen die anderen in mijn omgeving wel kunnen doen, wat het gevoel van ‘altijd verliezen’ alleen maar versterkt. Natuurlijk weet ik dat er mensen zijn die het nog veel slechter hebben getroffen dan ik, maar in mijn omgeving lijkt iedereen het beter voor elkaar te hebben en daar ga je je toch mee vergelijken. 

Een paar concrete vragen/opmerkingen:
- Wat voor therapie kan me helpen om alle lava uit mijn lichaam te krijgen?
- Het verleden afsluiten is leuk, alleen wat heb ik eraan als in de toekomst dezelfde dingen weer gaan gebeuren? Waarom zouden mensen me dan ineens wel serieus nemen?
- Voortbordurend op het vorige punt: ik zou een assertiviteitscursus kunnen volgen. Dan kom ik misschien beter voor mezelf op, aan de andere kant: ik vind het ook leuk om anderen te helpen. Maar als ik vandaag iemand help, dan weet ik natuurlijk nog niet dat diegene mij een week later gaat belazeren. Dus in hoeverre is een assertiviteitscursus dan een oplossing?
- Ik ben nogal mager, dus ik zou ook kunnen gaan fitnessen om meer ‘een man’ te worden. Alleen ben ik me dan dus wéér aan het aanpassen aan anderen. Ik hou niet echt van fitness, dus als ik het doe, zou ik het alleen doen om gezien te worden. Dat lijkt me niet de bedoeling. Dan ben ik aan het overleven, in plaats van aan het leven. En wat voor zin heeft het om te overleven als je uiteindelijk toch doodgaat? Dan ben ik liever nu dood.
- Stel dat ik toch ga fitnessen en die assertiviteitscursus volg: dan word ik misschien sneller serieus genomen, aan de andere kant: dan heb ik nog steeds de eerdergenoemde handicap en wie zegt dat ik zelf dan wel ineens mensen durf te vertrouwen?
- Ik lees hier regelmatig: sluit jezelf niet op, ga sporten, spreek af met mensen etc. Dat wil ik juist niet. Dat is namelijk vluchtgedrag; dan ben je niet de oorzaak aan het bestrijden maar de symptomen. Even afgezien van het feit dat ik buiten X (ondanks haar actie hebben we nog wel goed contact en probeer ik haar weer te vertrouwen) geen contacten heb (amper vrienden, geen leuke familie), kan die vulkaan opnieuw tot uitbarsting komen als ik bijvoorbeeld ineens wel een vriendin zou krijgen. Dat laatste zal wel niet, want vrouwen zien me niet staan. Ze vinden me allemaal superaardig, maar niet goed genoeg voor zichzelf. Ik heb nog nooit gezoend, laat staan seks gehad. Maar ik wil dus voorkomen dat die vulkaan blijft uitbarsten, in plaats van vluchten.
- Een andere optie is dat ik het sociaal leven definitief vaarwel zeg en me volledig op carrière stort. Alleen dat is niet wat ik wil en dus ook vluchtgedrag. Bovendien zal ik dan sterven als maagd, wat ik ook pijnlijk vind. Plus: dan leef ik om te werken, in plaats van andersom. Dan is het weer overleven en uiteindelijk toch doodgaan. Dan ben ik liever nu dood.

Sorry dat het verhaal alsnog zo lang is geworden. Lang verhaal kort: heeft iemand een idee hoe ik het verleden een plekje kan geven en vooral kan voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt? Dus dat ik wel serieus genomen ga worden en niet meer altijd de verliezer ben? Op dit moment is mijn leven: werken, slapen en porno kijken. Dat laatste als vluchtgedrag, soms tot wel tien uur per dag. Jullie zullen begrijpen dat ik niet nog veertig jaar zo wil leven. 

Alvast bedankt!

Hallo mister invisible, 


Mijn naam is Famke en ik ben kan mij erg vinden in uw verhaal. Alhoewel ik pas 16 jaar ben en niet zoveel levens ervaring heb als u. Ik ben een aantal jaar geleden gediagnosticeerd met add en door mijn add kan ik vrijwel nergens mijn concentratie bijhouden. Hiernaast leef ik al sinds dat ik een klein meisje ben in mijn 'eigen wereld'. Hierdoor wordt ik vaak buitengesloten en werd ik vroeger op de basisschool ook enorm gepest. Ik ben geen standaard kind ook al zeg ik het zelf. Ik ben een persoon die altijd naar antwoorden zoekt. Ik ben een persoon die s'nachts wakker ligt met vragen of de aarde daadwerkelijk rond is...? En hoe lang kunnen wij nog leven op aarde met de klimaatverandering. Of dat er daadwerkelijk een derde wereld oorlog komt. En als laatste ben ik enorm geinteresseerd in sterrenkunde en ik doe hier enorm veel onderzoek naar. En als iets interessants vindt over een bepaald onderwerp vertel ik het vaak direct aan mijn ouders. En meestal wordt ik per direct afgekapt, omdat het allemaal onzin is en het geen verschil maakt.....
En als ik het aan een leeftijdsgenootje wil vertellen snappen zij er niks van en kappen mij ook af om vervolgens over nutteloze dingen te praten zoals drank, feestjes of jongens......

Verder ben ik een ramp als het aan komt op communicatie. Dit zorgt er vaak voor dat mensen mij als achterlijk zien. Ik ben een beelddenker. Ik heb berekeningen nodig inplaats van woorden. Ik voel mij door vrijwel iedereen onbegrepen en behandeld als een achterlijk persoon, omdat ik andere gedachtes heb en andere methodes om te leren heb. 

Verder heb ik u lijstje van opmerkingen doorgelezen. En ik had bij bepaalde opmerkingen een aantal tips voor u die misschien wel van toepassing zouden kunnen zijn. Ik las namelijk dat u graag u opschrijft wat u dwars zit en wat u voelt. Dit doe ik ook wel eens als ik een slechte dag heb. Maar zoals u ook al vertelde komen die gedachtes/gevoelens vaak de volgende dag weer terug. Ik denk dat u last hebt van bepaalde triggers waardoor u terug gaat denken aan het verleden. U zou hiervoor een een EMDR therapie kunnen volgen. Dit heb ik ook gevolgt voor mijn pest trauma en dit heeft mij weldegelijk geholpen. EMDR wordt vaak gebruikt bij mensen die traumatische gebeurtenissen heeft meegemaakt of een nare herrinnering niet kan vergeten. Je gaat in gesprek met een psycholoog die samen met jou opzoek gaat naar de triggers. Als die triggers gevonden zijn ga je de triggers behandelen. Je gaat terug naar de herrinnering en je terwijl je de herrinnering in je hoofd opnieuw aan het beleven bent focus je je op een lampje dat van rechts naar links beweegt. Dit zou 

Hiernaast hoeft u zichzelf niet voor anderen te veranderen. Want als iemand echt een vriend van u wil zijn accepteert degene u voor wat u bent. Ik ben een tijdje terug naar dit advies gaan luisteren en ik heb enorm veel vrienden verloren hierdoor. Maar ik heb er nu nog 2 over. En dat zijn mijn echte echte vrienden. 

Ik hoop dat u wat aan mijn advies hebt! Ondanks dat ik pas 16 ben heb ik voor mijn gevoel toch al een redelijk volwassen inkijk op het leven. 

Groetjes, 
Famke

Dank iedereen voor de reacties! Dat wordt zeker gewaardeerd! 

Aangezien ik ook een geschokte reactie per PM heb gehad, wil ik het stukje over ‘zelfdoding uit wraak’ toch even nuanceren. Niet om anderen hun zin te geven (dat is immers niet assertief), maar omdat ik het anders heb verwoord dan ik bedoelde.

Als ik zo’n verhaal maak – niet alleen op dit forum, ook voor mijn dagboek – schrijf ik alles op dat in me opkomt en mag ik er daarna (tikfouten etc. daargelaten) niet meer aan sleutelen. Dit ter voorkoming dat ik bepaalde zaken ga wegstoppen of iets dergelijks. Alleen kan het daardoor wel gebeuren dat je (in een negatieve spiraal) iets anders opschrijft dan wat je bedoelt en dit achteraf niet meer ‘mag’ corrigeren.

Goed, wat ik dan wel bedoelde? Ik wilde vooral aangeven hoeveel ik in de afgelopen drie maanden achteruit ben gegaan. Waar ik toen nog aan mijn omgeving dacht, denk ik dat nu veel minder. Als ik over zou gaan tot zelfdoding, dan zou dat puur zijn omdat ik geen zin heb in nog veertig jaar werken, slapen en porno kijken. Zeker niet om een statement te maken naar mijn omgeving. Want wat ik verderop ook schrijf: ‘Voor zover ik weet, is er nooit iemand die me bewust kwaad heeft gedaan’. Dus waar zou ik dan wraak voor moeten nemen?

Ik snap de geschokte reactie(s) op zich wel. Als ik niet opschrijf wat ik bedoel, kunnen anderen ook niet raden wat ik bedoel. En nee, ik ga hier geen excuses voor aanbieden. Want ook al bedoelde ik wel letterlijk wat er stond, dan nog is het mijn gevoel. Mijn verhaal. En dat het geen goed gevoel zou zijn, weet ik zelf ook wel. Maar dat is dan ook de reden dat ik nu zoiets heb van: ‘goh, misschien moet ik dan toch maar eens hulp gaan zoeken’.

Overgaan tot zelfdoding zou ik zeer waarschijnlijk niet eens durven. Al vind ik het wel een veilige back-up, voor het geval welke therapie dan ook niet aanslaat. Niet om vervolgens daadwerkelijk over te gaan tot zelfdoding, maar dan heb ik tijdens de therapie eventueel een mentaal veilig vangnet. Misschien een kromme vergelijking, maar je hebt ook mensen die een mes mee naar buiten nemen. Niet om ooit te gebruiken, maar gewoon om zichzelf veilig te voelen. Ik zou het zelf nooit doen, maar ik snap hun redenatie op zich wel. 

@KeepVogel Dank voor je mailtje en medeleven! Ik reageer er straks op, maar ik kan het zeker waarderen!

@misterj Jij ook bedankt voor je bericht! Goed om te lezen dat het met jou een stuk beter gaat! Laten we hopen dat die lijn zich doorzet!

@Joy Bedankt weer voor je reactie! Ik hoop van harte dat het met jou ook snel weer beter gaat!

Ik ging van februari tot april wel wekelijks naar een therapeut/coach, alleen heb ik dat traject niet af kunnen maken. Ik betaalde het namelijk zelf, maar helaas is er iets veranderd in mijn privéleven, waardoor ik dat geld nu voor andere zaken nodig heb. Daar baal ik van, want dat traject heeft me bepaalde inzichten geleerd, die ik nu niet kan afmaken. Ik overweeg daarom om toch terug te gaan naar de therapeut, alleen kan dit financieel weer andere gevolgen voor mij hebben in de toekomst. En daar ben ik huiverig voor, want straks werkt de therapie toch niet en ben ik wel mijn geld kwijt.

Ik weet dat je ook via de GGZ een therapeut kan krijgen, alleen voelt het voor mij niet helemaal goed om de belastingbetaler ervoor op te laten draaien. Uiteindelijk heb ik het zelf wel allemaal laten gebeuren. Als ik vroeger vaker van me had afgebeten, was het misschien nooit zover gekomen. Bovendien: voor fysieke training in een sportschool moet je ook zelf betalen, dus waarom dan niet voor mentale training? Zo denkt mijn brein althans. En wat ook meespeelt: bij de GGZ heb je soms lange wachtlijsten met mensen die de hulp waarschijnlijk harder nodig hebben dan ik. Want rationeel weet ik ook wel dat ik nog best een redelijk leven heb, in vergelijking met miljarden andere mensen op de wereld. Alleen voelt dat dus niet zo, maar ja: is dat het probleem van de belastingbetaler? Ik denk het niet.

@Famke Hartelijk dank voor je uitgebreide reactie! Dat waardeer ik enorm! Net als elke andere reactie trouwens. Maar ondanks dat je pas 16 jaar bent, kom je wel heel volwassen op mij over. En zeg maar ‘jij’ hoor. :-) Heel naar om jouw situatie te lezen, dus heel veel sterkte! Hopelijk gaat het snel beter met je! Bepaalde dingen herken ik zeker, bijvoorbeeld het altijd zoeken naar antwoorden. En dan is het inderdaad heel vervelend als je in een serieus gesprek ineens een lolbroek hebt die er een grapje van maakt om van onderwerp te veranderen, omdat hij er zelf niets van snapt.

Leuk dat je over EMDR begint! X (de persoon die ik al noemde in mijn eerste verhaal) heeft zelf EMDR gevolgd voor een bepaalde angst, maar ze had het gevoel dat het voor mij niet gaat werken, omdat ik niet één specifiek(e) trauma/angst heb. Bij mij is het een opstapeling van heel veel kleine gebeurtenissen, die nu tot uitbarsting zijn gekomen. Ik heb wel een angst voor het maken van contacten, dus vanuit dat opzicht zou EMDR kunnen werken. Al begreep ik van X dat daar weer andere therapieën voor zijn. Maar ik zal EMDR zeker meenemen als suggestie, dank voor je input!

Klopt! Ik ga inderdaad niet veranderen voor anderen. “On bended knee, is no way to be free”, het motto van Peter R. de Vries dat ik goed in mijn oren heb geknoopt, ook al lukt het me nog niet altijd om het in praktijk te brengen. Maar als ik wil fitnessen om meer ‘een man’ te worden, bijvoorbeeld, dan ga ik dat inderdaad alleen doen als ik het écht zelf wil. Niet om door anderen voor ‘vol’ te worden aangezien.

Overigens denk ik dat mensen best makkelijk bevriend met mij kunnen zijn. Het probleem is denk ik vooral dat ik dus nooit voor mezelf opkom en dat mensen er dan al snel misbruik van gaan maken. En daardoor durf ik nauwelijks mensen toe te laten in mijn leven, omdat ik me dus nooit serieus genomen voel + de handicap die me onzeker maakt. Heel naar om te lezen dat jij zoveel vrienden bent verloren. Aan de andere kant, die mensen kan je denk ik maar beter kwijt dan rijk zijn inderdaad. Heel goed om te lezen dat je in elk geval nog twee échte vrienden hebt, die zijn inderdaad veel meer waard dan honderd wolven in schaapskleren.

Nogmaals bedankt iedereen!

Mr. Invisible, je schrijft dat het naar voelt voor jou om via GGZ therapie te nemen omdat de belasting betaler er dan voor moet opdraaien..
Hoe zou ik me dan moeten voelen, die al jaren zichzelf van GGZ therapie naar GGZ therapie sleept?
En betalen we tenslotte niet allemaal belasting? 
Ik heb dan wel een uitkering maar daar gaat ook weer belasting vanaf (: 
Dit schrijf ik even om die gedachte wat te relativeren. 

Je gevoel m.b.t. zelfdoding kan ik wel begrijpen. Mocht het zover komen dan zou ik je (en ook voor je omgeving) in ieder geval wel een rustige dood wensen ipv een traumatische.. 

Maar als je al iets had aan de eerdere therapie wat je geprobeerd hebt dan zou ik gewoon de GGZ eens proberen,  als het je helpt betaal ik daar graag mijn niet-zelf-verdiende belasting voor. (als humor bedoeld) 

Succes!

Hallo M I,

Mijns inziens: Je maakt het jezelf te moeilijk en draait je van  alle kanten vast. 
Ga eens uitzoeken welke therapie je nou aanspreekt of het beste werkend voor jou lijkt. Er is genoeg. Je noemt zelf al n aantal. 
Begin ermee jezelf eens uiterst serieus te nemen; dat is een persoonlijk recht . 

Reguliere therapieen vallen onder de zorgverzekering. Daar betaal je zelf maandelijks flink voor middels zorgpremie. ( Ik althans wel) dus je hoeft je geen zorgen te maken over een ' solidariteit jegens een grote anonieme belastingbetaler'. 
Wie bepaald wat er nodig is,?  Dat is is de zorgvrager individueel en de behoefte  ligt voor alle alle belastingbetalers individueel anders. Wat voor jou nodig is naar eigen inzicht, gaat n ander helemaal niets aan. Er bestaat geen rangorde in 'recht op'. En dat is maar goed ook, want anders word het echt een rare boel.
Solidariteitsbeginsel heet dat: iedereen betaalt mee voor iedereen.  Daar betaal jij middels jouw premie ook aan mee, dus doe wat nodig is naar jouw inzicht en maak er gebruik van.  

En Joy - en anderen : even over uitkeringen : 1/3 daarvan ontvang je  niet ( zie je loon/uitkering specifcatie, daar vind  je het zwart op wit terug) : die gaan naar alle belastingen, verzekeringen, premies. 
Met een uitkering, welke dan ook, ben je dus volwaardig mee-belastingbetaler, en heb je dezelfde rechten . 
Mensen krijgen door de maatschappij, praten elkaar en zichzelf  bovenop hun problemen ook nog eens een profiteur schuldgevoel aan (vanuit complete  onwetendheid) . 
Dat mag wel eens afgelopen zijn wat mij betreft, vooral omdat het pertinent onwaar is. 
Er zijn mensen die het gewoon normaal vinden om je bovenop de shit nog een extra 'jij bent fout bezig ' gevoel  te geven . In de huidige maatschappij is dat blijkbaar normaal geworden. 
Die kun je  met de feiten confronteren. Maar verwacht er niet teveel van, men vind het helaas ook prettig zichzelf een een hogere plek in de pikorde toe te bedelen. En dat is helaas niet zo solidair. Maar volgens mij is dat wat werkelijk achter de hele kwestie zit. Mijn mensbeeld is dan ook niet al te fraai.

Invisibel, 
Garanties zijn er niet, in het algemeen niet en ook niet wb therapie  . In dit leven raak je veel teleurgesteld omdat er nou eenmaal  verwachtingen zijn bij jezelf , over jezelf en anderen.  Daar kun je flink van balen en onder lijden , ik althans wel. 

Maar welke risico s loop je nou echt door aan jezelf te werken ?  Je kan er maar moeilijk slechter van worden. Meestal dan, sommigen vinden hetgeen wat ze ontdekken over zichzelf niet helpend en de ggz  zelf  brengt zn eigen gedoe mee, als het over medicatie gaat is dit weer anders, dan is het zaak niet maar alles te slikken en zelf goed onderzoek te doen.  

Ik krijg dat zelf euthanasie middel waar jij op doelt ook niet te pakken, had dat ook liever anders gezien. Het is niet anders. Uiteindelijk gaan we vanzelf wel een keer dood, hoef je je daar tenminste niet druk over te maken. Zaak is om dit leven wat lichter te krijgen.

sterkte en groetjes.