Hartelijk dank voor jullie fijne reacties, Joy en Mabel! Dat doet mij goed! :-)

Jullie hebben helemaal gelijk natuurlijk wat betreft GGZ-therapie, bedankt! Zo had ik het eigenlijk nog niet bekeken. Helaas voel ik me snel schuldig (waarom weet ik ook niet, maar dat komt wellicht in de therapie naar voren), waardoor ik mezelf dan maar wegcijfer. Als ik veel verhalen op dit forum lees, dan denk ik: die heeft het veel zwaarder dan ik en dus eerder recht op hulp. Maar inderdaad, ik betaal met premie/belasting ook mee aan deze voorziening, waardoor ik er ook zelf gebruik van mag maken als dat nodig is. Ikzelf vind het ook helemaal geen probleem om voor anderen te betalen. Iedereen heeft immers recht op een prettig bestaan, dus als mijn belasting/premie daarnaartoe gaat, vind ik dat helemaal goed. Graag zelfs, zeker als je ziet welke andere dingen de overheid doet met ons geld. Maar goed, dat is weer een andere discussie.

Bovenstaande weet mijn ratio althans, mijn gevoel vindt het nog wel wat moeilijker om hulp te accepteren. En misschien verschuil ik me met het belastingbetaler-verhaal ook wel achter andere dingen. Bijvoorbeeld:
- het proces zal pijnlijk worden, geen idee wat voor dingen er allemaal naar boven komen;
- bang voor verandering. Ik kan me nu namelijk niet voorstellen dat ik ooit zal durven om zonder angst mensen aan te spreken, ervan uitgaande dat dit bereikt wordt met de therapie;
- bang dat de therapie überhaupt niet gaat werken en welk vangnet heb ik dan nog? Ja, zelfdoding, maar dat is uiteindelijk geen vangnet. Want dat zal ik waarschijnlijk toch nooit durven;
- misschien kan de therapie het verleden een plekje geven, maar wie zegt dat dezelfde dingen in de toekomst niet opnieuw gaan gebeuren? Mijn omgeving verandert immers niet mee. Maar inderdaad: garanties heb je nooit. En slechter dan nu zal het vast niet worden inderdaad, tenminste: dat hopen we dan maar.

Dus ik ga contact opnemen met de GGZ. Al moet ik dan nog wel een huisarts regelen in mijn woonplaats waar ik inmiddels al een jaar woon, want dat heb ik nog steeds niet gedaan. Maar het schuldgevoel om de GGZ te benaderen is dankzij jullie wel een stuk minder geworden, waarvoor nogmaals bedankt!

Wat betreft zelfdoding: het middel dat ik in gedachten heb, zou je inderdaad een rustige dood moeten bezorgen. Voor een trein springen of iets dergelijks zou ik echt nooit durven, laat staan doen. Maar ook als ik het euthanasiemiddel in huis zou hebben, had ik het waarschijnlijk nog niet durven innemen. Dus wat dat betreft kan ik het leven, wat Mabel ook zegt, beter zo draaglijk mogelijk proberen te maken. En therapie zoeken bij de GGZ is hopelijk de eerste stap.

Sinds ik op dit forum actief ben, gaat het trouwens wel een stukje beter met me. Hoewel ik iedereen natuurlijk een mooi leven gun en liever had gehad dat de verhalen die hier gepost worden niet waar waren geweest, voel je je toch minder eenzaam ofzo? Al gaat het vanavond dan weer iets minder. Mijn huisgenote X (op wie ik overigens niet verliefd ben) is dit hele weekend met haar vriend op stap, terwijl ik maar weer alleen thuiszit. Maar weer porno kijken na een langere werkdag en dit weekend ook maar weer werken. Spannend leven, zullen we maar sarcastisch zeggen.

We hoeven ook geen wedstrijdje te doen wie het k*tste leven heeft toch?  Ieder mag hulp vragen als dat nodig is.. Als je pijn hebt aan een tand, moet je dan wachten tot al je tanden rotten voor je naar de tandarts gaat omdat andere mensen ergere dingen hebben?
En als jij je uiteindelijk beter voelt door therapie dan heeft de rest (omgeving) er ook weer wat aan Invisible! 
Zo bekijk ik het soms maar.
En als je niet probeerd weet je het zoiezo niet of het gaat helpen. Het zal soms wel moeilijk worden maar als je een goede psycholoog treft moet dat goedkomen, en anders kun je net als ik je gal spuwen hier over therapie die niet werkt, haha 

Fijn dat je steun hebt aan het forum. Zo voelt dat voor mij ook wel eigenlijk.

Grotendeels voor mij wel herkenbaar.
Voel me ook vaak niet serieus genomen.
Op mijn vorige dagbesteding was er iemand (begeleider) die continu de irritante gewoonte had om mijn problemen te bagatelliseren.
Vaak met zo'n opmerking van 'Je moet het niet te groot maken hoor'.
Daar was ik op den duur zo strontziek van.
Jammer genoeg heb ik hem nooit echt kunnen laten weten wat voor vervelend gedrag ik dit vond.
Vaak voel ik met dit soort situaties ook een soort van machteloosheid en frustratie.

@Joy Hartelijk dank voor je inzichten weer! Je hebt helemaal gelijk, terecht punt dat je maakt met het voorbeeld van de tand. :-)

De inschrijving bij de huisarts loopt inmiddels, dus ik hoop daar spoedig terecht te kunnen voor een gesprek en doorverwijzing naar de GGZ voor therapie. 

Al blijf ik twijfelen over de effecten daarvan, omdat ik wel met een trigger in huis woon in de persoon van X. Zij heeft dus een actie uitgehaald die ik niet bepaald kan waarderen. Die actie is misschien te vergeven, alleen is de manier hoe zij er (niet) mee omgaat wel een potentiële trigger. Dat bleek gisteren nog. Ik vind dat ze niet voldoende schuld bekent, te weinig moeite doet om mijn vertrouwen in haar terug te winnen en sowieso te weinig interesse in mij toont. Paar jaar geleden was zij juist heel depressief en ik heb zelfs een behoorlijk aandeel gehad in het feit dat zij zich nu weer beter voelt. Helaas is zij er nu niet zo voor mij als ik er toen wel voor haar was. Dat laatste wil ze op zich wel, alleen weet ze ook niet wat ze moet doen. En daarom doet ze maar niets, zegt ze. Maar haar houding en het feit dat zij bijvoorbeeld op pad gaat met haar vriend en ik dan weer alleen thuis blijf is wel elke keer een potentiële trigger. Niet altijd, maar regelmatig wel. Eigenlijk merkte ik dat al bij mijn vorige psycholoog. Ik wilde daar werken aan mijn herstel, maar regelmatig ging het in een sessie over mijn huidige toestand na een nieuwe trigger door X.

Logische vraag: moet ik misschien verhuizen? X en ik hebben als ‘vrienden’ een huis gekocht voor een bepaalde contractuele periode en die termijn is helaas nog niet verstreken. Bovendien, kijkend naar de huidige huizenmarkt, is het sowieso lastig om iets voor mij alleen te vinden in de stad (vanwege mijn handicap is in een dorp wonen wat lastiger). Alternatief is dus: terug naar mijn ouders. Maar ja, ook daar heb ik weer triggers. Dan woon ik nog liever met X.

Maar wat jij ook zegt: het is het proberen waard. Zolang ik met X woon, acht ik de kans op succes echter klein. Dus waarschijnlijk kom ik hier dan ook mijn gal spuwen, haha.

@Hega76 Rot om te lezen hoe jij je voelt! En herkenbaar. Ik heb ook vaak leidinggevenden die me niet serieus nemen. Vaak zijn er wel meerdere personen die ze niet serieus nemen, dus in die zin vat ik het niet persoonlijk op. Maar het is wel opvallend en vervelend dat ik er altijd word uitgepikt.

Grotendeels voor mij wel herkenbaar.
Voel me ook vaak niet serieus genomen.
Op mijn vorige dagbesteding was er iemand (begeleider) die continu de irritante gewoonte had om mijn problemen te bagatelliseren.
Vaak met zo'n opmerking van 'Je moet het niet te groot maken hoor'.
Daar was ik op den duur zo strontziek van.
Jammer genoeg heb ik hem nooit echt kunnen laten weten wat voor vervelend gedrag ik dit vond.
Vaak voel ik met dit soort situaties ook een soort van machteloosheid en frustratie.

Wat rot dat je begeleider alles zo bagataliseerde Hega! Op zo'n dagbesteding verwacht je toch dat ze een beetje op je kunnen instellen. Maarja, ook bij therapie heb ik vaak genoeg ook zo'n rotdingen meegemaakt hoor. Ik ben aan't oefenen met m'n woordje terug maar dat is niet makkelijk...

Welkom Mr. Invisible!

Ook voor mij herkenbaar. Ben 37, voel me vaak niet gezien en daardoor het gevoel dat ik niet meetel. In veel opzichten ben ik "anders". Geadopteerd, bruin, klein en tenger van gestalte. ASS en erg introvert. Mijn lage zelfbeeld begon op mijn 4e. Volgens mijn ouders was ik een blije peuter. Het ging mis toen ik naar school moest en aan verwachtingen moest voldoen. Dat lukte niet. Ik had een slechte motoriek, traag werktempo en snel angstig voor van alles. Ik heb 2 jaar een juf gehad die mij er vaak ik wreef dat ik niks waard was en niks kon. Daardoor heb ik veel bevestiging nodig van anderen. Of ik het wel goed doe. Op mijn 10e mijn eerste therapie gehad. De diagnose was: extreme faalangst. De therapeut was aardig, maar kon mijn gevoel nooit lang wegnemen. Dan moest ik een kaartje voor me houden en 10 keer zeggen: "Ik ben trots op mezelf."  Wat ik erg moeilijk vond. Omdat ik het niet geloofde. Op de basisschool had ik wel een erg leuke klas en had veel vriendinnen. Speelde ook veel met buurkinderen. Qua speelafspraken kwam ik niet tekort. Maar toch voelde ik me niet een van hen. Dat frusteerde me vaak: Waar zag ik er niet zo uit als zij? Waarom kon ik veel dingen niet die zij wel konden?

Op de middelbare school zat ik elk jaar in een nieuwe klas. Ik vond ook geen aansluiting. Had hele andere interesses dan de rest. Veel gepest geweest. Ik raakte eind 2e klas overspannen en ging naar een andere school, omdat ze niks aan het pesten deden. Op die andere school was een streng regime en pesters kregen daar geen kans. Een veilige haven voor mij.
Toen naar het MBO. Helaas begon het pesten opnieuw. Niemand wilde met me samenwerken. Want ik kon toch niks. Ook werd ik weer gepest met mijn uiterlijk. Soms hadden ze niet eens door dat ik er ook nog was. Als iets werd uitgelegd werd ik vaak niet eens aangekeken en de anderen wel. 
Mijn diagnose ASS kwam op mijn 20e toen mijn stages flink mis gingen. Mijn stagebegeleidster heeft me de grond in geboord. Ik was te vermoeiend om mee te werken. Ze twijfelde of ik ooit wel een beroep zou kunnen leren. Dat lag helemaal aan mij, als ik maar wilde veranderen. Want ze dachten dat ik gewoon lui was.

Ik heb vanaf 2005 tot 2010 verschillende dingen geprobeerd om aan het werk te komen. Korte stages, vrijwilligerswerk. Sommigen dingen lukten aardig, anderen niet. Ik werd nergens aangenomen. Zo lang het vrijwillig was wilden ze me wel hebben, maar niet als het betaald moest worden. Sinds 2010 werk ik bij de sociale werkplaats. Onder mijn niveau en vrij eentonig. Vind het soms nog steeds jammer. Ik werk 16 uur per week en dat is genoeg voor me. Moet mijn hoofd ook nog leeg kunnen maken. Hoewel ik best lol met bepaalde collega's kan hebben en mijn baas tevreden is, heb ik toch ook het gevoel niet echt mee te tellen. Hij verdeelt ons werk niet, dat doen de voorlieden. Die laten nogal hun voorkeuren kennen. Ze gaan altijd naar dezelfde mensen om even een praatje te maken. Naar mij bijna nooit. Juist naar de mensen die weinig doen en steeds met hun telefoon spelen. Die krijgen om de kleinste dingen een compliment. Ik krijg heel weinig complimenten. Maar als ik iets fout doe zeggen ze het wel. Wat mij weer het gevoel geeft: Ik tel niet mee.

Je angst om als maagd te sterven herken ik ook. Als heb ik het wel geprobeerd met 1 iemand, maar is niet gelukt. Waarschijnlijk door angsten en onzekerheid. Daarvoor 2 kalverliefdes gehad. Het gevoel dat iemand mij nooit echt accepteert en dan vooral mijn lengte. Al heel mijn leven krijg ik daar vaak opmerkingen over. Ook door die "vriendjes". Zoals dat mannen mij niet zien staan want ik ben veel te klein. Of dat ik nooit een vriend kan krijgen. Of te weinig schoppen heb gehad. Dit zeggen mensen van alle leeftijden, ook 60+ers. Ik heb geleerd dat ik anderen in hun waarde moet laten. Maar daar zou ik ook eens wat voor terug willen. En dat krijg ik voor mijn gevoel niet. Anderen mogen tegen mij blijkbaar maar alles zeggen. Sinds mijn puberteit heb ik ook weinig vriendschappen meer en die wel ontstonden verwaterden vaak. Twee zijn op een akelige manier geëindigd. Weer het gevoel dat als het erop aan komt mensen mij niet accepteren.
Mijn moeder zegt dat het aan mijn uitstraling ligt. Kom nogal gesloten en gereserveerd over. Maar dat is omdat ik mensen niet snel vertrouw door negatieve ervaringen. Dat snapt ze ook wel. Ben ook erg gevoelig voor blikken van mensen. Vind dat mensen mij vaak nors aankijken en dan denk ik weer: Zie je wel, ze moeten mij niet.

Ik heb verschillende therapieën gehad van mijn 10e tot 25e. Wel met tussenpozen. Maar ben ermee gestopt omdat ik het niet echt kan toepassen.

Grotendeels voor mij wel herkenbaar.
Voel me ook vaak niet serieus genomen.
Op mijn vorige dagbesteding was er iemand (begeleider) die continu de irritante gewoonte had om mijn problemen te bagatelliseren.
Vaak met zo'n opmerking van 'Je moet het niet te groot maken hoor'.
Daar was ik op den duur zo strontziek van.
Jammer genoeg heb ik hem nooit echt kunnen laten weten wat voor vervelend gedrag ik dit vond.
Vaak voel ik met dit soort situaties ook een soort van machteloosheid en frustratie.

Herkenbaar Hega, 

Dat bagatelliseren is volgens mij altijd goed bedoeld, maar ook zo irritant. Het voelt alsof dat wat je voelt belachelijk is, niet terecht is en er niet mag zijn. Ik heb dit regelmatig op mijn werk als ik aangeef dat het me te druk is en het (bijna) niet meer aan kan. De werkleiding weet dan niet hoe snel ze het moeten bagatelliseren. Niet geïnteresseerd in hoe het voor mij voelt, maar aangeven dat we de klus toch iedere dag weer klaren. Ja, dat weet ik ook wel! Ik laat mijn irritatie meestal wel blijken, maar heb wel eens het gevoel dat men daar inmiddels immuun voor is. Zo van: "Ach, daar heb je Alex ook weer". Even het brandje blussen en weer doorrrrr. Struisvogelpolitiek werkt niet, maar voor het moment is men weer even van het "gezeik" af. Ondertussen wordt er niks opgelost en "etteren" de onderliggende problemen lekker door. Totdat de bom barst..... 
Helaas gaat het in de maatschappij vaak ook zo. Pappen en nathouden en de problemen niet echt aanpakken. 

Groet, Alex

Tja, het leven is één grote sukkelpartij... 
Gelukkig doet iedereen er dan wel aan mee.

Afgelopen weekeinde zag ik Adriaan van Dis nog voorbij komen bij "Adieu God". Hij vond het leven ook een gedoe en noemde de dood een verlossing. Dat eerste herken ik absoluut, maar die dood lacht mij niet toe. Hij is ook niet bang voor de dood, hoewel hij absoluut niet in God gelooft. Ik geloof ook absoluut niet in God, maar vind de dood een akelig vooruitzicht. Het is goed dat we allemaal een keer dood gaan, want anders was het helemaal een drukke bedoening op aarde en zonder dood zou het leven ook geen enkele zin hebben. De dood geeft toch enige urgentie om er wat van te maken, wat een gedoe het vaak ook is......

Alex

------