Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Verlies


#1

Hallo,
 
Mijn naam is Sharon. Ik ben een vrouw van 25 jaar en werk als microbioloog en analytisch analist bij Heinz. 
Ik woon samen met mijn vriend Martijn, waar ik al 8 jaar een relatie mee heb. Twee jaar geleden overleed mijn moeder plotseling in mijn armen aan een hartstilstand. Reanimatie mocht niet baten. Naast dat ik mijn moeder verloor, had ik te maken met het verwerken van een traumatische ervaring, rouw en de beschuldigingen van familie die twijfelen aan mijn waarnemingen en kunde. In mijn vroege tienerjaren had ik Anorexia nervosa type 1 en automutilerende ik. In tegenstelling tot velen eetstoornispatiënten voelde ik me niet dik en wist dat ik dit deed voor controle en de ''kick''. Na een half jaar (na het overlijden van mijn moeder) werd er PTSS Gediagnostiseerd. Ik kreeg EMDR therapie en viel daarna in een depressie waar ik nu in behandeling voor ben. Tijdens mijn behandeling viel ik steeds dieper in mijn depressie tot ik op 18 september 2019 een zelfmoordpoging onderging met een gif die ik had gestolen op mijn werk. Ik werd per direct naar de crisisdienst (acute dienst) gestuurd waar ik zware medicatie kreeg (en nog steeds slik). Ik werd op het nippertje niet opgenomen, maar wordt zwaar gemonitord door de crisisdienst, huisarts en mijn psycholoog. 
 
Mijn relatie met Martijn verloopt stroef. Ondanks dat ik uitgeput ben, doe ik alle huishoudelijke klusjes. Puur omdat Martijn dit niet doet. Ik werk 45 uur in de week en moet 4 dagen in de week naar mijn psycholoog en 1 keer in de twee weken naar de huisarts en bij twijfel naar de crisisdienst. Dus elke week. Martijn wilt niet beseffen dat het erg slecht gaat op het ogenblik en dat ik zware suïcidale gedachten heb. Zijn methode is: geen aandacht schenken dan gaat het wel over en boos worden als ik een keer mijn masker niet op heb. De hele wereld trapt er in, iedereen was verbaasd dat ik depressief ben en nog steeds denken ze dat het goed gaat. Mijn masker afzetten lukt me niet. Mijn psycholoog vindt dat ik lotgenoten moet vinden, daarom ben ik op dit forum.
 
Wat zou jouw leven verrijken, waardoor je het idee heb: Mijn leven heeft zin.
Antwoord

#2

Hoi Sharon, allereerst welkom op het forum. Lotgenoten vind je hier zeker, maar op het moment ook een vervelende trol, die de boel probeert te verzieken. Ik hoop dat je je daar door niet van de wijs laat brengen, want er zijn voldoende mensen hier die veel steun hebben aan het forum. En dat laten we zeker niet verpesten door één persoon. Kijk rustig rond. De trollenberichten zijn duidelijk herkenbaar. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt.
Antwoord

#3

(06-11-2019, 20:19)Sharon schreef:
Hallo,
 
Mijn naam is Sharon. Ik ben een vrouw van 25 jaar en werk als microbioloog en analytisch analist bij Heinz. 
Ik woon samen met mijn vriend Martijn, waar ik al 8 jaar een relatie mee heb. Twee jaar geleden overleed mijn moeder plotseling in mijn armen aan een hartstilstand. Reanimatie mocht niet baten. Naast dat ik mijn moeder verloor, had ik te maken met het verwerken van een traumatische ervaring, rouw en de beschuldigingen van familie die twijfelen aan mijn waarnemingen en kunde. In mijn vroege tienerjaren had ik Anorexia nervosa type 1 en automutilerende ik. In tegenstelling tot velen eetstoornispatiënten voelde ik me niet dik en wist dat ik dit deed voor controle en de ''kick''. Na een half jaar (na het overlijden van mijn moeder) werd er PTSS Gediagnostiseerd. Ik kreeg EMDR therapie en viel daarna in een depressie waar ik nu in behandeling voor ben. Tijdens mijn behandeling viel ik steeds dieper in mijn depressie tot ik op 18 september 2019 een zelfmoordpoging onderging met een gif die ik had gestolen op mijn werk. Ik werd per direct naar de crisisdienst (acute dienst) gestuurd waar ik zware medicatie kreeg (en nog steeds slik). Ik werd op het nippertje niet opgenomen, maar wordt zwaar gemonitord door de crisisdienst, huisarts en mijn psycholoog. 
 
Mijn relatie met Martijn verloopt stroef. Ondanks dat ik uitgeput ben, doe ik alle huishoudelijke klusjes. Puur omdat Martijn dit niet doet. Ik werk 45 uur in de week en moet 4 dagen in de week naar mijn psycholoog en 1 keer in de twee weken naar de huisarts en bij twijfel naar de crisisdienst. Dus elke week. Martijn wilt niet beseffen dat het erg slecht gaat op het ogenblik en dat ik zware suïcidale gedachten heb. Zijn methode is: geen aandacht schenken dan gaat het wel over en boos worden als ik een keer mijn masker niet op heb. De hele wereld trapt er in, iedereen was verbaasd dat ik depressief ben en nog steeds denken ze dat het goed gaat. Mijn masker afzetten lukt me niet. Mijn psycholoog vindt dat ik lotgenoten moet vinden, daarom ben ik op dit forum.
 
Wat zou jouw leven verrijken, waardoor je het idee heb: Mijn leven heeft zin.

Welkom hier op het forum
Antwoord

#4

welkom Sharon, ik hoop dat je iets aan ons hebt.

groet,
Run
Antwoord

#5

(06-11-2019, 23:12)Vili schreef: Welkom hier op het forum
Hartelijk welkom Sharon

Dat is veel dat jij te verstouwen hebt.
Je legt het heel duidelijk uit, echt geanalyseerd zou ik denken.
Je hebt een goed steun en hulp construct om je heen gelukkig, dat is echt op jou toegesneden en klinkt goed.
Je werkt er bij en doet de huishouding.
Dat is best veel zeg. Ik stel me voor dat je herstel ook moeilijker gaat met zoveel te doen in een week. Je man wil niet praten over je sombere gedachten. Er is iets voor te zeggen om meeer als teamgenoten met elkaar om te gaan zoals hij lijkt te willen. Niet inhoud maar taakgericht. Mogelijk kan je wel met hem overleggen over andere verdeling huishoudelijk werk, of werkster nemen voor paar uurtjes etc. 
Het moet zwaar zijn dat je familie je beoordelingsvermogen betwijfelt rond de dood van moeder. Klinkt bijna alsof ze denken dat je haar dood had kunnen voorkomen misschien..... daar kan een arts wel antwoord op geven toch? Misschien de huisarts van moeder? Of gewoon op internet kun je ook advies vragen aan artsen op officiele sites he. Als het een hartstilstand was, die komen ook onaangekondigd bij jongeren en sporters voor he, dus dat had niemand waarscheinlijk kunnen voorkomen. Dit valt misschien op papier te krijgen en te bespreken met je familie. Desnoods met een arts er bij. Of misschien ben jij hypergevoelig en denkt je familie niet echt zo maar ontbreekt er feitenkennis die twijfel toelaat.
Tegelijk vindt je man dat je er niet over moet praten, dat is natuurlijk niet te doen. Anderzijds heb je veel contactmomenten daar voor. Wat ik deed was nu en dan time out vragen aan mijn vrouw om te vertellen hoe rot ik me voelde met mn depressie .
Daar namen we dan 10-15 minuten voor. Dat kanaliseert en zo blijft het behapbaar. De behoefte is langzaam over gegaan naarmate ik beter gebruik maakte van de hulpverlening. Misschien werkt dit bij jullie
 ook. Je hebt pech want we hebben nu een vervelende trol op de site. Niet op reageren werkt t beste. Maar verder kun je hier alles van je afschrijven, tips vragen, gesteund worden en steun geven, want ook jij weet zo te horen veel en het is prettig je kennis te delen en nuttig te zijn. Voor zware momenten kan je afspreken op de chat of kijken of er iemand is a is t midden in de nacht. Dat is comfortabel. Goed dat je hier naartoe kwam!
Antwoord

#6

Hoi sharon,

Welkom op dit forum! 
Wat een heftig proces waar je doorheen gaat. 
Ook heel erg dat je er niet met iemand over kunt praten in je omgeving.
Ik vind het knap dat je nog kunt werken en het huishouden doet. 
Dat over dat masker dat herken ik wel. Ik word zelf ook vaak overschat. 

Liefs,
Marjolein
Antwoord

#7

(06-11-2019, 23:12)Vili schreef: Welkom hier op het forum

Tjeetje wat heftig
Antwoord

#8

(06-11-2019, 20:19)Sharon schreef:
Hallo,
 
Mijn naam is Sharon. Ik ben een vrouw van 25 jaar en werk als microbioloog en analytisch analist bij Heinz. 
Ik woon samen met mijn vriend Martijn, waar ik al 8 jaar een relatie mee heb. Twee jaar geleden overleed mijn moeder plotseling in mijn armen aan een hartstilstand. Reanimatie mocht niet baten. Naast dat ik mijn moeder verloor, had ik te maken met het verwerken van een traumatische ervaring, rouw en de beschuldigingen van familie die twijfelen aan mijn waarnemingen en kunde. In mijn vroege tienerjaren had ik Anorexia nervosa type 1 en automutilerende ik. In tegenstelling tot velen eetstoornispatiënten voelde ik me niet dik en wist dat ik dit deed voor controle en de ''kick''. Na een half jaar (na het overlijden van mijn moeder) werd er PTSS Gediagnostiseerd. Ik kreeg EMDR therapie en viel daarna in een depressie waar ik nu in behandeling voor ben. Tijdens mijn behandeling viel ik steeds dieper in mijn depressie tot ik op 18 september 2019 een zelfmoordpoging onderging met een gif die ik had gestolen op mijn werk. Ik werd per direct naar de crisisdienst (acute dienst) gestuurd waar ik zware medicatie kreeg (en nog steeds slik). Ik werd op het nippertje niet opgenomen, maar wordt zwaar gemonitord door de crisisdienst, huisarts en mijn psycholoog. 
 
Mijn relatie met Martijn verloopt stroef. Ondanks dat ik uitgeput ben, doe ik alle huishoudelijke klusjes. Puur omdat Martijn dit niet doet. Ik werk 45 uur in de week en moet 4 dagen in de week naar mijn psycholoog en 1 keer in de twee weken naar de huisarts en bij twijfel naar de crisisdienst. Dus elke week. Martijn wilt niet beseffen dat het erg slecht gaat op het ogenblik en dat ik zware suïcidale gedachten heb. Zijn methode is: geen aandacht schenken dan gaat het wel over en boos worden als ik een keer mijn masker niet op heb. De hele wereld trapt er in, iedereen was verbaasd dat ik depressief ben en nog steeds denken ze dat het goed gaat. Mijn masker afzetten lukt me niet. Mijn psycholoog vindt dat ik lotgenoten moet vinden, daarom ben ik op dit forum.
 
Wat zou jouw leven verrijken, waardoor je het idee heb: Mijn leven heeft zin.

Hoi Sharon,

Dankjewel voor je duidelijke bericht. Ik vind het heel knap dat je nog zoveel verantwoordelijkheid kunt dragen ook al voel je je niet goed.

Ik moet nog een beetje zoeken naar wat ik hier wel én niet tegen mensen kan zeggen. Maar als ik zo vrij mag zijn om mijn eerste gedachten neer te zetten?
Ik denk dat je jezelf meer mag gunnen! Je hebt een kleine inkijk in je relatie gegeven en ik merk dat ik mij afvraag of je daar überhaupt wel energie uit haalt want misschien slaat de balans daarin de verkeerde kant op. Ik denk dat bij depressieve gevoelens, en in het algemeen in het leven, de sleutel is om te praten over wat er in je omgaat. En als dat niet bij je partner kan, bij wie dan wel?! Dat stukje van je leven zou ik dus een beetje evalueren en vooral ook bij je partner aangeven wat jij zelf nodig hebt en hem vragen of hij jou dat kan bieden. Je hebt zo ontzettend je energie voor jezelf nodig, gun het jezelf ook om die ruimte te pakken.

En om je vraag onderdaan te beantwoorden: Voor mij heeft de komst van mijn zoontje mijn leven verrijkt. Ik heb zelf dysthymie/chronische vorm van depressie (maar dan lichter dan echte depressie) en dat maakt het ook weleens moeilijk natuurlijk maar ik ben zo gek op mijn kindje dat ik ook de lastigere perioden door kan komen. Ik heb nu een gezin waar ik voor op mijn best wil zijn en dat is een extra motivatie om goed te doen wat bij mijn draagkracht past. Dat wil zeggen: ik ben kritisch naar hoe ik mijn tijd en energie besteed en probeer mij los te maken van de mening van anderen daarover. Andere mensen zijn er namelijk niet (altijd) op het moment dat jij opgebrand bent, dat komt uiteindelijk toch altijd op jezelf aan.

Ik zou graag horen hoe het nu met je gaat? Vind je het fijn dat je je verhaal hebt gedaan?
Ik wens je veel gezondheid en ruimte/energie voor jezelf.

Groetjes Lisa
Antwoord

#9

(06-11-2019, 20:19)Sharon schreef:
Hallo,
 
Mijn naam is Sharon. Ik ben een vrouw van 25 jaar en werk als microbioloog en analytisch analist bij Heinz. 
Ik woon samen met mijn vriend Martijn, waar ik al 8 jaar een relatie mee heb. Twee jaar geleden overleed mijn moeder plotseling in mijn armen aan een hartstilstand. Reanimatie mocht niet baten. Naast dat ik mijn moeder verloor, had ik te maken met het verwerken van een traumatische ervaring, rouw en de beschuldigingen van familie die twijfelen aan mijn waarnemingen en kunde. In mijn vroege tienerjaren had ik Anorexia nervosa type 1 en automutilerende ik. In tegenstelling tot velen eetstoornispatiënten voelde ik me niet dik en wist dat ik dit deed voor controle en de ''kick''. Na een half jaar (na het overlijden van mijn moeder) werd er PTSS Gediagnostiseerd. Ik kreeg EMDR therapie en viel daarna in een depressie waar ik nu in behandeling voor ben. Tijdens mijn behandeling viel ik steeds dieper in mijn depressie tot ik op 18 september 2019 een zelfmoordpoging onderging met een gif die ik had gestolen op mijn werk. Ik werd per direct naar de crisisdienst (acute dienst) gestuurd waar ik zware medicatie kreeg (en nog steeds slik). Ik werd op het nippertje niet opgenomen, maar wordt zwaar gemonitord door de crisisdienst, huisarts en mijn psycholoog. 
 
Mijn relatie met Martijn verloopt stroef. Ondanks dat ik uitgeput ben, doe ik alle huishoudelijke klusjes. Puur omdat Martijn dit niet doet. Ik werk 45 uur in de week en moet 4 dagen in de week naar mijn psycholoog en 1 keer in de twee weken naar de huisarts en bij twijfel naar de crisisdienst. Dus elke week. Martijn wilt niet beseffen dat het erg slecht gaat op het ogenblik en dat ik zware suïcidale gedachten heb. Zijn methode is: geen aandacht schenken dan gaat het wel over en boos worden als ik een keer mijn masker niet op heb. De hele wereld trapt er in, iedereen was verbaasd dat ik depressief ben en nog steeds denken ze dat het goed gaat. Mijn masker afzetten lukt me niet. Mijn psycholoog vindt dat ik lotgenoten moet vinden, daarom ben ik op dit forum.
 
Wat zou jouw leven verrijken, waardoor je het idee heb: Mijn leven heeft zin.
Hoi Sharon ik ook wil je welkom heten op dit forum , ik heb er al vast veel steun van, hoop voor jou hetzelfde. Je hebt veel meegemaakt zowel in jouw omgeving als met jezelf. Ik hoop dat je een beetje rust vind en dat je die ook opeist en neemt. Ik kan heel goed geloven dat je uitgeput bent je doet zoveel in je huishouden en dan nog zoveel werken. Dit is te bewonderen maar het is ook tijd denk ik om aan jezelf te werken en van jezelf te houden en voor jezelf op te komen. Jouw masker doet jou nog functioneren maar je eigen innerlijk snakt wellicht naar de juiste aandacht en hulp. Ook ik heb jaren met een masker rond gelopen tot ik echt  niet meer kon en toen viel het masker af. Ik hoop dat je hier je steun  vind en dat je hier veel vragen kan stellen . Ook op mij kan je rekenen groetjes cyranno
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
12-07-2022, 18:42
Laatste bericht: Alex058



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)