Dank je wel Run voor jouw steuntje in de rug.

Hoe gaat het vandaag met jou? In jouw eerste bericht meldde je dat je nu al zo'n achter jaar problemen hebt met depressieve gevoelens?
Wil je iets vertellen hoe jij daar mee omgaat?

Ikzelf ben de laatste vier jaar steeds meer de samenhang gaan zien tussen gebeurtenissen in mijn jeugd, de effecten er van als volwassene, mijn depressies uit het verleden. In mijn geval lijkt het er op dat ik mij onveilig heb gevoeld in mijn jeugd, wat mij erg onzeker heeft gemaakt. Het gevolg er van was dat ik als volwassene erg krampachtig in het leven stond, niet goed kunnen omgaan met mijn gevoelens en emoties en stress. Kortom eigenlijk nooit mijzelf kunnen zijn en mijzelf dus stelselmatig voorbij blijven lopen. Ik ben mijn depressies gaan zien als een helder signaal van mijn lijf en brein. Zo van Bert zo kan je niet langer in het leven blijven staan. Dit alles heeft mijn persoonlijkheid gevormd tot wie ik vandaag ben.  Voor mij is dus depressie niet iets waarvan je geneest, geen wondermiddelen of geweldige genezende therapieën beschikbaar. Nogmaals dat geldt voor mij. Ik ben dus vier jaar geleden op mijn manier met mijzelf aan de slag gegaan. Het voor het eerst grondig verkennen van mijn gevoelsleven, aan de slag met mijn eigenwaarde (beter gezegd met het ontbreken er van). Het verschuiven van veel moeten naar wat wil ik graag? Het uitproberen van nieuw gedrag, het schaven aan vast geroeste patronen. Steeds weer bezig zijn met een stukje waardering voor mijzelf. Dit alles heeft er toe geleid dat ik een wat betere versie van mijzelf ben geworden. Een versie waarbij ik mij meer thuis voel. 

Groet, Bert

Wat klinkt dat mooi en gepast Bert, liefdevol voor jezelf. Dat spreekt me enorm aan. Depressie als teken dat je iets moet veranderen in plaats van als natuurramp!
Zelfwaardering kweken ja. Ben er nu pas door meditatie achter hoe keihard ik voor mezelf ben, straffen, saboteren en puur verwend gedrag. Terwijl jezelf liefdevol vaderlijk toespreken natuurlijk ook kan en veel effectiever is dan straffen. Dat bewees de psychologie en opvoedkunde allang! 
Dit bevestigt mij in de ingeslagen weg dus dankje zeer

Gerda
Ja sluit me aan bij Bert, altijd in overleg. Dit kunnen complexe situaties zijn waar ervaring mee is die je kan gebruiken.  Bovendien is er veel verschil in persoonlijke hormoonprofielen die grote invloed hebben op de snelheid van omzetten medicatie. Dat kan je laten testen als he wilt dan weet je iets meer hoe het moet verder. 
Succes

---

bedankt voor alle goede raad   gr gerda

---

---

bedankt voor alle goede raad   gr gerda

ik slik nu 75mgr sertraline  en hoe bouw ik die het beste af ?/zonder te veel  bijwerkingen alle goede raad is welkom en hoe hebben jullie af gebouwd?// gr gerda

---

---

bedankt voor alle goede raad   gr gerda

ik slik nu 75mgr sertraline  en hoe bouw ik die het beste af ?/zonder te veel  bijwerkingen alle goede raad is welkom en hoe hebben jullie af gebouwd?// gr gerda

Hallo L&H,

Depressie als teken dat je iets moet veranderen in plaats van als natuurramp! Dat vind ik mooi verwoord L&H. Maar nogmaals dat geldt voor mij he.
Al valt het mij wel op dat veel mensen die hier schrijven met depressie ook een onderliggend probleem hebben. Dan blijkt toch dat het vaak erg moeilijk is om juist die onderliggende kern vast te pakken en te doorleven.
Ook dat jezelf vaderlijk toespreken vind ik een mooie zinssnede. Het betekent voor mij dat ik nog dagelijks met mijzelf in gesprek ben. Het is voor mij een mix van mijzelf een beetje aardig vinden en toegevend zijn, tegenover mijzelf kritisch volgen en waar nodig streng toe spreken. Daar steeds een goede balans in vinden.
Ik ben erg benieuwd hoe jouw ingeslagen weg er uit ziet en waar je tegen aan loopt.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Hallo L&H,

Depressie als teken dat je iets moet veranderen in plaats van als natuurramp! Dat vind ik mooi verwoord L&H. Maar nogmaals dat geldt voor mij he.
Al valt het mij wel op dat veel mensen die hier schrijven met depressie ook een onderliggend probleem hebben. Dan blijkt toch dat het vaak erg moeilijk is om juist die onderliggende kern vast te pakken en te doorleven.
Ook dat jezelf vaderlijk toespreken vind ik een mooie zinssnede. Het betekent voor mij dat ik nog dagelijks met mijzelf in gesprek ben. Het is voor mij een mix van mijzelf een beetje aardig vinden en toegevend zijn, tegenover mijzelf kritisch volgen en waar nodig streng toe spreken. Daar steeds een goede balans in vinden.
Ik ben erg benieuwd hoe jouw ingeslagen weg er uit ziet en waar je tegen aan loopt.
Hoor het graag.

Groet, Bert

Dank Bert, Vooralsnog is het kwestie van volhouden, naar de open ruimte toe ademen als ik het benauwd krijg en een mentaal hekje achter mij in de grond prikken als ik achteruit glij. Beelden helpen mij veel beter dan woorden. Ook een recente ontdekking!!

Hoi Bert en Jorin,

Dit is een reactie op jullie eerdere berichten. Ik woon in een drukbevolkte /bebouwde buurt. Buiten zitten betekend dat ik alle gesprekken om me heen hoor, en omdat er sprake is van weerkaatsing ook nog van verder op. Ik kan slecht tegen fel zonlicht ook.. Omdat ik last van overprikkeling heb is dit alles nogal vermoeiend en en onaangenaam. In de winter is het prima. Als het mooie weer aanbreekt is het vaak ramen deuren en gordijnen dichthouden en voel ik me soms als n rat in de val.
Ik heb ook niet veel contact met de mensen hier, en ik heb ook geen trek getuige te zijn van hun sociale leven, zelf heb ik er geen meer, ook best pijnlijk en confronterend . 
Ik ben hier komen wonen omdat ik destijds verder geen opties had , ik verbleef ik n geleende caravan, en bovendien ziek, niet omdat het  me zo fijn leek. Had het nog wel ok kunnen worden maar het werd het niet, kan ik na 9 jaar wel concluderen..
Ik zie niet veel mogelijkheden voor verbetering.  Een andere sociale huurwoning zal niet veel amders opleveren. Ik kan ook moeilijk aan verhuizing denken als het inpakken van een tas al onredelijk veel stress oproept.

Ik moet ook zeggen dat mijn behoefte aan contact , het voeren van gesprekken  eigenlijk is afgenomen , Ik vind het vermoeiend allemaal. En wat levert het op.  Dat was ooit wel anders . Ik geloof dat het corona gebeuren  mij eigenlijk wel goed doet. Het voldoet aan mijn behoefte aan rust. Blijkbaar heb ik veel rust nodig. Om die reden ook  de hulpverlening wat beperkt. 4 Beeldbelgesprekken in de week roepen teveel spanning op. En er was weer een svp er , die iets van structuur en dagbesteding wilde etc. Dat levert alleen maar druk op en nog meer vermoeidheid, omdat het gewoon niet gaat. Rust dus..

Liefs, Mabel

Hoi Mabel, dat klinkt verre van prettig. Als verhuizen geen optie is dan is het niet anders dan accepteren en proberen er het beste van te maken..
Helpt een zonnebril jou ook? Of is het dan nog te fel buiten? En oortjes in met een fijn muziekje op, zodat je de buren niet hoort?
Is er in de buurt misschien een plekje in de natuur/park waar je wel de stilte en rust op kunt zoeken?
Liefs

Hoi Jorin,

Ik heb een ,zonnebril aangeschaft die verschillende lichtinvallen gelijktrekt, dat is wel rustiger  en een koptelefoon met noise reduction die ik nog nauwelijks heb uitgeprobeerd. Deze kwam ik op een hersenletsel site tegen  ,  daar spelen dit soort klachten ook blijkbaar. Maar het wil nog allemaal niet. Ik voel me niet prettig en ongemakkelijk hoewel ik mijn groen zo heb georganiseerd dat ik toch grotendeels aan het oog van de buurt ben ontrokken. Probeer wel  zo nu en dan de stad te ontvluchten het bos en  groen in. Het park hier heb ik wel gezien. 
Ik hoop nog eens een chalet op n aardig niet zo aangeharkt chaletpark in natuurlijke omgeving  o.i.d te bemachtigen of iets in die trant.  Hopelijk waar wat fijne mensen wonen, illegaal of niet. Verder kan met n kleine arbeidsongeschiktheidsuitkering en wat spaargeld weinig verwachten op deze woningmarkt.
Het terrein met mensen aan de bosrand waar ik ooit naar tevredenheid woonde is in 2010 vanuit gemeentewege ontruimd. Ik was toen al ziek uitgevallen en net mijn baan ook kwijt daardoor.. 
 Die chaletpark opties heb ik jaren geleden ook al s uitgecheckt maar toen kon ik er eigenlijk ook niet echt warm voor lopen van de dingen die ik zag.. 
Lukt ook niet als je depressief bent denk ik., laat staan het allemaal geregeld te krijgen. 
Maar goed, ik heb dus  n huis , maar thuis is toch wat anders.

Liefs Mabel

Hoi Jorin,

Ik heb een ,zonnebril aangeschaft die verschillende lichtinvallen gelijktrekt, dat is wel rustiger  en een koptelefoon met noise reduction die ik nog nauwelijks heb uitgeprobeerd. Deze kwam ik op een hersenletsel site tegen  ,  daar spelen dit soort klachten ook blijkbaar. Maar het wil nog allemaal niet. Ik voel me niet prettig en ongemakkelijk hoewel ik mijn groen zo heb georganiseerd dat ik toch grotendeels aan het oog van de buurt ben ontrokken. Probeer wel  zo nu en dan de stad te ontvluchten het bos en  groen in. Het park hier heb ik wel gezien. 
Ik hoop nog eens een chalet op n aardig niet zo aangeharkt chaletpark in natuurlijke omgeving  o.i.d te bemachtigen of iets in die trant.  Hopelijk waar wat fijne mensen wonen, illegaal of niet. Verder kan met n kleine arbeidsongeschiktheidsuitkering en wat spaargeld weinig verwachten op deze woningmarkt.
Het terrein met mensen aan de bosrand waar ik ooit naar tevredenheid woonde is in 2010 vanuit gemeentewege ontruimd. Ik was toen al ziek uitgevallen en net mijn baan ook kwijt daardoor.. 
 Die chaletpark opties heb ik jaren geleden ook al s uitgecheckt maar toen kon ik er eigenlijk ook niet echt warm voor lopen van de dingen die ik zag.. 
Lukt ook niet als je depressief bent denk ik., laat staan het allemaal geregeld te krijgen. 
Maar goed, ik heb dus  n huis , maar thuis is toch wat anders.

Liefs Mabel

Dank voor je antwoord Mabel. Lastig dingen te regelen ook als je depressief bent. Tis ook een beetje een cirkeltje hè, als de depressie meer de kop op steekt voelt buiten voor mij ook vaak onprettig. En op de bank met een kleedje en een warme kop thee of koffie? Hoe ervaar je dat? Heb je trouwens een huisdier? Daar kan je ook veel warmte en liefde van ontvangen, met ze bezig zijn voelt voor mij fijn en veilig.

Hallo Jorin, 

Jij ook bedankt voor je antwoord! 
Op de bank , met n dekentje is idd hoe ik het liefst tijd doorbreng. Dat voelt wel veilig, Ik  kan genieten van dingen als in slaap vallen en mn eigen lichaamswarmte. Beetje foetushouding achtig terugtrekgedrag. Warm douchen ook ok. Heel veel rust en niets. Uiteraard slaat de piekermolen dan ook wel aan , maar met wat mazzel niet. 
Bij voorkeur met n fikse regenbui tegen de ruiten en wind. Dat vind ik snachts met name  het toppunt van geborgenheid!  In de winter was het voor mij dan ook n stuk prettiger.

Overdag probeer wat  wel wat te doen , maar het is snel genoeg en levert me meestal stress op. Daarna  trek ik me dan ook terug op de bank.. 
Soms ook complete pyamadagen zeg maar.
Ik ben ook vaak blij dat ik alleen ben , Ik kan er geen anderen bij hebben, die hebben ook weinig aan mij , te vermoeiend, teveel gedoe.  Mijn sociale leven heeft dan ook nog maar weinig om het lijf. Gesprekken zijn snel vermoeiend .
Poes heb ik wel , maar is niet erg knuffelig van aard, maar wel ok dat er nog wat levends om me heen is.
Ik vraag me soms wel af of dit de rest van mijn leven zo blijft. Het duurt nog toch al best lang . Eerder nam ik nog wel enigzins deel aan t leven met veel moeite overigens, maar dat kan ik nu dus  nauwelijks opbrengen. 
Hoe doe jij da?

Liefs, Mabel

Hallo Jorin, 

Jij ook bedankt voor je antwoord! 
Op de bank , met n dekentje is idd hoe ik het liefst tijd doorbreng. Dat voelt wel veilig, Ik  kan genieten van dingen als in slaap vallen en mn eigen lichaamswarmte. Beetje foetushouding achtig terugtrekgedrag. Warm douchen ook ok. Heel veel rust en niets. Uiteraard slaat de piekermolen dan ook wel aan , maar met wat mazzel niet. 
Bij voorkeur met n fikse regenbui tegen de ruiten en wind. Dat vind ik snachts met name  het toppunt van geborgenheid!  In de winter was het voor mij dan ook n stuk prettiger.

Overdag probeer wat  wel wat te doen , maar het is snel genoeg en levert me meestal stress op. Daarna  trek ik me dan ook terug op de bank.. 
Soms ook complete pyamadagen zeg maar.
Ik ben ook vaak blij dat ik alleen ben , Ik kan er geen anderen bij hebben, die hebben ook weinig aan mij , te vermoeiend, teveel gedoe.  Mijn sociale leven heeft dan ook nog maar weinig om het lijf. Gesprekken zijn snel vermoeiend .
Poes heb ik wel , maar is niet erg knuffelig van aard, maar wel ok dat er nog wat levends om me heen is.
Ik vraag me soms wel af of dit de rest van mijn leven zo blijft. Het duurt nog toch al best lang . Eerder nam ik nog wel enigzins deel aan t leven met veel moeite overigens, maar dat kan ik nu dus  nauwelijks opbrengen. 
Hoe doe jij da?

Liefs, Mabel

Bij mij is het iets verbeterd door antidepressiva. En als ik wel zo'n dag heb, laat ik dat toe. Als het de dag erop nog zo is probeer ik wel weer in beweging te komen en naar buiten te gaan. Dat kon ik zonder de Ad ook niet, dus begrijp wel hoe ellendig en uitzichtloos je je kan voelen.
Ik vermaak mij nu vooral in en om het huis. Serie kijken, boek lezen of luisteren, muziek, puzzelen, tuinieren, koken en bakken,dat soort dingen. Ditzelfde zal voor jou nu misschien niet haalbaar zijn, maar het zit hem ook in de kleine dingen. Niet vergelijken met anderen of wat je voorheen kon. Tevreden (en blij) proberen te zijn met de dingen die je wel doet, al zijn ze nog zo klein. Zoals een lekkere douche, tandenpoetsen of thee zetten, je kat zien smullen van zijn eten. 
Voor verbetering van mijn conditie deed ik mee met Nederland in beweging op tv, want je conditie gaat erg achteruit van stil zitten en liggen.
Wist je dat er ook apps met regengeluiden zijn?

Hallo Jorin,

Bedankt voor je reactie.  Ik heb gisteravond zo een geluidsopname van regen via YouTube beluisterd. ( sommigen zijn gewoon 'herrie'... maar geen regen).
Met n pianomuziekje erachter. Ben er wel op ingeslapen.  Bij mij helpt ad dus  niet meer. Mijn oxazepam begint zn werking zo onderhand ook te verliezen.  De dagen duren dus wel lang en er is ook teveel licht. Steeds meer herrie van buiten. Dus alles dicht houden. Het als n rat ik n de val gevoel neemt toe.  Dus ik ervaar toegenomen druk en spanningsklachten. 
Als ik er aan denk dat het straks weer 40 graden word krijg ik gewoon paniek.  
Het is dus maar weer overleven. Ook niet de eerste keer dat mn klachten toenemen in de zomer.  
Was het maar weer oktoberin denk ik dan.


Groet, Mabel