Dank je wel Run voor jouw steuntje in de rug.

Hoe gaat het vandaag met jou? In jouw eerste bericht meldde je dat je nu al zo'n achter jaar problemen hebt met depressieve gevoelens?
Wil je iets vertellen hoe jij daar mee omgaat?

Ikzelf ben de laatste vier jaar steeds meer de samenhang gaan zien tussen gebeurtenissen in mijn jeugd, de effecten er van als volwassene, mijn depressies uit het verleden. In mijn geval lijkt het er op dat ik mij onveilig heb gevoeld in mijn jeugd, wat mij erg onzeker heeft gemaakt. Het gevolg er van was dat ik als volwassene erg krampachtig in het leven stond, niet goed kunnen omgaan met mijn gevoelens en emoties en stress. Kortom eigenlijk nooit mijzelf kunnen zijn en mijzelf dus stelselmatig voorbij blijven lopen. Ik ben mijn depressies gaan zien als een helder signaal van mijn lijf en brein. Zo van Bert zo kan je niet langer in het leven blijven staan. Dit alles heeft mijn persoonlijkheid gevormd tot wie ik vandaag ben.  Voor mij is dus depressie niet iets waarvan je geneest, geen wondermiddelen of geweldige genezende therapieën beschikbaar. Nogmaals dat geldt voor mij. Ik ben dus vier jaar geleden op mijn manier met mijzelf aan de slag gegaan. Het voor het eerst grondig verkennen van mijn gevoelsleven, aan de slag met mijn eigenwaarde (beter gezegd met het ontbreken er van). Het verschuiven van veel moeten naar wat wil ik graag? Het uitproberen van nieuw gedrag, het schaven aan vast geroeste patronen. Steeds weer bezig zijn met een stukje waardering voor mijzelf. Dit alles heeft er toe geleid dat ik een wat betere versie van mijzelf ben geworden. Een versie waarbij ik mij meer thuis voel. 

Groet, Bert

Wat mooi Bert, en bemoedigend, dank je voor het delen hiervan. Het klink zo degelijk en doorvoeld en ook hoopvol dat je iets van soort comfort vond en eigenwaarde en 
terechte zelfwaardering

Bedankt voor jullie reacties, fijn dat jullie je er ook wel in herkennen.

Tja Bert,

Balans ..  Ik probeer me maar wat te redden. Al weet ik ook niet echt waarvoor.  Probeer elke dag wel ' iets " te doen.  .Ik vrees dat mijn omstandigheden ook niet bepaald helpend zijn. Nauwelijks support,  voel me onprettig in mijn woonsituatie.  Geen perspectief kunnen zien , uitzichtloos . Eigenlijk is alles in mijn leven stuk gegaan. Nou ja, Ik ben stuk gegaan.  
Ik  strompel wat rond tussen de brokstukken en puinhopen  van een oud leven en het begint hier en daar al flink te overwoekeren.  Ik wil best verder maar geen idee hoe of waarheen.  Van mijn gevoel kan ik niet op aan , maar negeren lukt ook niet. 

Maar misschien bedoel je dit helemaal niet met balans? Misschien bedoel je het meer praktisch.?

Liefs, Mabel

Hallo Mabel,

Dank voor je reactie.
Dat lijkt me moeilijk als je niet op je gevoel kunt vertrouwen. Niet een heel klein beetje het gevoel kunt hebben van een beetje innerlijke rust, tevredenheid  in jouw situatie. Dat is voor mij de basis om uit eindelijk iets leuks van mijn leven te gaan maken.  Het is dan moeilijk om op de brokstukken en puinhopen van een oud leven (zoals jij het beschrijft) iets nieuws op te bouwen. Maar toch wil je wel verder schrijf je.
Heb jij wel eens de gedachte, zo dat heb ik weer gedaan, dat is goed genoeg voor vandaag?
Wil je misschien iets vertellen over jouw onprettige woonsituatie? Voor mij is mijn huisje  een veilige plaats waar ik op terug kan vallen, dat is ontzettend belangrijk voor me.
Hoor het graag.

Groet, Bert

 

Hallo Bert, en anderen, 

Ik zou ook meer moeten bewegen. Ik zou meer onder de mensen moeten komen. Ik zou actiever moeten zijn. Ik zou naar buiten moeten om van het weer te te gieten. 
Ik zou om 8 00 dagelijks aangekleed aan het ontbijt moeten zitten , om opgewekt een goed bestede dag door te komen. Die goede besteding had ik ook allang moeten regelen uiteraard.  Omdat het zo goed is. 
Maar pff, wat MOET n  mens dan allemaal wel niet, en van wie en waarvoor ? En is het dan goed, voor wie en waarom?  In mijn geval interreseert t echt niemand geen ene reet.  En de gevoelens die er bij zouden moeten optreden,  treden niet op, Misschien tijdelijk even . 

Ik kan al deze dingen niet opbrengen , nu niet in ieder geval. Misschien ooit?  En soms lukt er zomaar vanzelf iets , zonder innerlijke dwang of worsteling.  Ik heb n enorme aversie ontwikkeld tegen moeten doen om het doen . 

Vervelend is wel als ik dan het gevoel krijg dat ik dan niet goed bezig zou zijn tegen depressie. Want al deze dingen heb ik geprobeerd. Onder dwang van hulpverlening zelfs. En nee, de tijd gaat hoogstens sneller voorbij, maar van binnen hielp het niet.

Ik dwaal helemaal af van de post . Wat een forum bericht wel niet teweeg brengt. 

Ik vind het al heel goed van je Bert dat je er elke dag op uitgaat met de scooter. Leg je je zelf op dat het op eigen beweging moet , is dat weer n extra drempel misschien om er op uit te gaan. 
Als dat zo is  dan laat dat zo . 
Als dat niet het geval is dan begin klein en eenvoudig zou ik denken.  Ik begrijp dat wandelen de voorkeur heeft. Wellicht zijn er doelen op loop afstand ( winkel of zo)? 

Liefs, Mabel

Hoi Mabel,
Die dingen moeten allemaal helemaal niet hè. Ik wil ze graag, omdat ik mij er uiteindelijk beter door voel. Dat hoeft voor jou nu niet zo te zijn.
Nu heb ik iets makkelijker praten sinds de medicijnen weer een beetje hun werk doen, dus de drempel om mijzelf weer een duwtje de goede richting op te geven is wat lager dan voorheen.
En ik herken het echt wel, dat stemmetje.. Bijvoorbeeld als de
zon schijnt heb ik het idee dat ik naar buiten moet, dat hoort hè. Wie zit nu liever binnen met mooi weer, dat is toch niet goed? Maar ik vind het nu gewoon even fijn binnen en dat is helemaal prima.

In mijn slechte periode moest ik ook van alles van de psych, via de arbo..gezond eten en bewegen. En als ik bewoog, dan kon dat nog veel meer.
Op een gegeven moment ben ik gestopt met luisteren en heb ik totaal toegegeven aan het bank hangen en bingewatchen van series. Hele dagen niks doen. Je bent totaal uitgeput en van dat strijden krijg je niet meer energie.

Ik had aan de basis een bepaald level van energie nodig en van daaruit kan ik gezondere keuzes maken, beter voor mijzelf zorgen en voorkomen dat ik weer verder terugval.
Bij mij begon dat met toegeven aan de depressie en daar helemaal oké mee zijn.
Acceptatie is sowieso een belangrijk woord voor mij om te onthouden.

En wat Bert zegt geldt voor mij ook, het is belangrijk een fijne plek voor jezelf te hebben of te creëeren.

afbouwen sertraline 75mg na bijna gebruik  3jaar  wie heeft goede raad????????????dank  alvast   gr gerda

Hallo Gerda,

Ik zou zeggen altijd afbouwen in overleg met een arts. 
Onderstaand document is een goed onderbouwde methode, even googelen dus.


Multidisciplinair document ‘Afbouwen SSRI’s & SNRI’s’ 

Groet, Bert

Hallo Gerda,

Ik zou zeggen altijd afbouwen in overleg met een arts. 
Onderstaand document is een goed onderbouwde methode, even googelen dus.


Multidisciplinair document ‘Afbouwen SSRI’s & SNRI’s’ 

Groet, Bert

Gerda
Ja sluit me aan bij Bert, altijd in overleg. Dit kunnen complexe situaties zijn waar ervaring mee is die je kan gebruiken.  Bovendien is er veel verschil in persoonlijke hormoonprofielen die grote invloed hebben op de snelheid van omzetten medicatie. Dat kan je laten testen als he wilt dan weet je iets meer hoe het moet verder. 
Succes

Het valt me op dat ik soms dagen niemand spreek. Dan rijd ik op mijn scooter door het centrum, zie op de vaste bankjes de bekende mensen zitten, wel met meer afstand maar toch steeds het bekende clubje. Dan denk ik zal even met die gaan babbelen, maar steeds is er dan de gedachte en het gevoel van "nee, niet veel zin in". Niet nee dat vind ik onverantwoord of dat vind ik eng in deze periode, gewoon geen zin in. Toch meer op mijzelf terug geworpen worden, maar meestal vind ik het niet eens vervelend. Soms bel ik iemand om een beetje te ondersteunen en merk ik dat ik weer moet wennen aan een gesprek voeren van een half uur.
Herkennen jullie dat?

Groet, Bert

Het valt me op dat ik soms dagen niemand spreek. Dan rijd ik op mijn scooter door het centrum, zie op de vaste bankjes de bekende mensen zitten, wel met meer afstand maar toch steeds het bekende clubje. Dan denk ik zal even met die gaan babbelen, maar steeds is er dan de gedachte en het gevoel van "nee, niet veel zin in". Niet nee dat vind ik onverantwoord of dat vind ik eng in deze periode, gewoon geen zin in. Toch meer op mijzelf terug geworpen worden, maar meestal vind ik het niet eens vervelend. Soms bel ik iemand om een beetje te ondersteunen en merk ik dat ik weer moet wennen aan een gesprek voeren van een half uur.
Herkennen jullie dat?

Groet, Bert

Hoi Bert,

Niet dat ik weer moet wennen aan een gesprek. Maar wel dat ik mij terugtrek en geen behoefte heb aan contact. Dat vind ik zo heerlijk aan op vakantie gaan, even geen verplichtingen en verwachtingen qua sociaal contact. Vind deze tijd ook wel lekker rustig wat dat betreft. Wel eens bang dat ik een kluizenaar word als ik niet oppas.
Heb wel een partner, dus echt alleen ben ik dan niet. Als ik helemaal alleen ben zoek ik na een paar dagen wel contact met anderen.

Hoi Bert en Jorin,

Dit is een reactie op jullie eerdere berichten. Ik woon in een drukbevolkte /bebouwde buurt. Buiten zitten betekend dat ik alle gesprekken om me heen hoor, en omdat er sprake is van weerkaatsing ook nog van verder op. Ik kan slecht tegen fel zonlicht ook.. Omdat ik last van overprikkeling heb is dit alles nogal vermoeiend en en onaangenaam. In de winter is het prima. Als het mooie weer aanbreekt is het vaak ramen deuren en gordijnen dichthouden en voel ik me soms als n rat in de val.
Ik heb ook niet veel contact met de mensen hier, en ik heb ook geen trek getuige te zijn van hun sociale leven, zelf heb ik er geen meer, ook best pijnlijk en confronterend . 
Ik ben hier komen wonen omdat ik destijds verder geen opties had , ik verbleef ik n geleende caravan, en bovendien ziek, niet omdat het  me zo fijn leek. Had het nog wel ok kunnen worden maar het werd het niet, kan ik na 9 jaar wel concluderen..
Ik zie niet veel mogelijkheden voor verbetering.  Een andere sociale huurwoning zal niet veel amders opleveren. Ik kan ook moeilijk aan verhuizing denken als het inpakken van een tas al onredelijk veel stress oproept.

Ik moet ook zeggen dat mijn behoefte aan contact , het voeren van gesprekken  eigenlijk is afgenomen , Ik vind het vermoeiend allemaal. En wat levert het op.  Dat was ooit wel anders . Ik geloof dat het corona gebeuren  mij eigenlijk wel goed doet. Het voldoet aan mijn behoefte aan rust. Blijkbaar heb ik veel rust nodig. Om die reden ook  de hulpverlening wat beperkt. 4 Beeldbelgesprekken in de week roepen teveel spanning op. En er was weer een svp er , die iets van structuur en dagbesteding wilde etc. Dat levert alleen maar druk op en nog meer vermoeidheid, omdat het gewoon niet gaat. Rust dus..

Liefs, Mabel