Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven



(28-04-2017, 23:41)Skanul schreef: :,(
Maar hoe kan je nu beter worden als er niet eerst iets verandert? De depressie komt toch van ergens? Of zie ik het verkeerd om?

Hallo Skanul,

Zit aan je te denken.
Hoe sta je er voor deze week?
Hoor graag van je.
Antwoord


(02-05-2017, 11:01)Bert schreef: Hallo Skanul,

Zit aan je te denken.
Hoe sta je er voor deze week?
Hoor graag van je.

Hey Bert, 
Het gaat zolang ik niet nadenk over waar ik in zit en zolang er niks binnenkomt van emoties. Wanneer dat wel gebeurt, voel ik me totaal verloren. Ik zit te wachten tot er verandering komt.. Zelf weet ik niet meer hoe ik dat moet doen. Morgen zie ik mijn therapeut en dan zal het er over moeten gaan hoe ik nu verder moet en wat hij daarin kan betekenen. Ik hoop dat ik het allemaal gezegd ga krijgen en dat hij antwoorden heeft...
Antwoord


(02-05-2017, 11:51)Skanul schreef: Hey Bert, 
Het gaat zolang ik niet nadenk over waar ik in zit en zolang er niks binnenkomt van emoties. Wanneer dat wel gebeurt, voel ik me totaal verloren. Ik zit te wachten tot er verandering komt.. Zelf weet ik niet meer hoe ik dat moet doen. Morgen zie ik mijn therapeut en dan zal het er over moeten gaan hoe ik nu verder moet en wat hij daarin kan betekenen. Ik hoop dat ik het allemaal gezegd ga krijgen en dat hij antwoorden heeft...

Hoi Skanul,
Ik ben geen Bert, maar lees wel mee. En het is net of ik je al een beetje ken :Smile Ik herken veel van jouw verhaal van mijn vorige depressie in 2010. Gelukkig zit ik nu niet zo diep en hoop het ook echt niet te komen... Mij interesseerde toen ook helemaal niks meer. En daar voel je je dan weer schuldig over. Ik kreeg toen medicatie die gelukkig goed aansloeg en ben 7 weken in een herstellingsoord geweest. Dat was echt heel goed. Even alleen maar aan jezelf denken, aan jezelf werken en m'n man en kinderen hadden ook "rust" zonder mij. 
Ik lees in jouw berichten dat het allemaal niks opschiet, helaas. Echt rot voor je. Ik weet dat ik toen duidelijk heb aangegeven: ik kan niet meer en het hoeft op deze manier niet meer voor mij. En toen was die opname het beste wat ik had kunnen doen. Niet dat ik je in een hoek wil dwingen. Maar doordat je de knop steeds om moet zetten om naar je kinderen toe, alles zo normaal mogelijk te laten lopen, kost dat voor jezelf wel heel veel energie en je wordt er ook niet beter van... En op deze manier houd je dat op een gegeven moment niet meer vol, ben ik bang. Heel veel sterkte! En als je meer wilt weten of wat dan ook.... je weet me te vinden Wink
Groetjes, Aline
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Aline49 :   • Skanul
Antwoord


(02-05-2017, 19:34)Aline49 schreef: Hoi Skanul,
Ik ben geen Bert, maar lees wel mee. En het is net of ik je al een beetje ken :Smile Ik herken veel van jouw verhaal van mijn vorige depressie in 2010. Gelukkig zit ik nu niet zo diep en hoop het ook echt niet te komen... Mij interesseerde toen ook helemaal niks meer. En daar voel je je dan weer schuldig over. Ik kreeg toen medicatie die gelukkig goed aansloeg en ben 7 weken in een herstellingsoord geweest. Dat was echt heel goed. Even alleen maar aan jezelf denken, aan jezelf werken en m'n man en kinderen hadden ook "rust" zonder mij. 
Ik lees in jouw berichten dat het allemaal niks opschiet, helaas. Echt rot voor je. Ik weet dat ik toen duidelijk heb aangegeven: ik kan niet meer en het hoeft op deze manier niet meer voor mij. En toen was die opname het beste wat ik had kunnen doen. Niet dat ik je in een hoek wil dwingen. Maar doordat je de knop steeds om moet zetten om naar je kinderen toe, alles zo normaal mogelijk te laten lopen, kost dat voor jezelf wel heel veel energie en je wordt er ook niet beter van... En op deze manier houd je dat op een gegeven moment niet meer vol, ben ik bang. Heel veel sterkte! En als je meer wilt weten of wat dan ook.... je weet me te vinden Wink
Groetjes, Aline

Hai Aline,
Dankjewel voor je berichtje... 

Ergens weet ik dat het zo niet langer meer kan. Maar een opname zie ik niet zitten. Voor mezelf wel, niet voor mn kinderen. Omdat alles op mijn schouders rust, kan ik het niet loslaten. Ik weet dat dit  mijn groot probleem is, loslaten. Dat is ook de reden dat ik niet open durf te zijn naar mijn therapeut toe. Afgelopen weken ben ik weer serieus kopje onder gegaan. Ik heb ook het gevoel dat dit steeds erger wordt en ik steeds dieper kom te zitten. Ik zou willen schreeuwen dat het niet meer gaat, maar dat lukt niet... En dus heb ik het gevoel dat het net steeds strakker rond mij wordt... Ik zie echt niet meer hoe ik vooruit of achteruit moet. Voor de medicatie ben ik ook bang. Heb soms nog altijd het gevoel dat ik maar wat harder mijn best moet doen. En dat lukt dus niet. Ik herken mezelf totaal niet meer.
Antwoord


(02-05-2017, 20:11)Skanul schreef: Hai Aline,
Dankjewel voor je berichtje... 

Ergens weet ik dat het zo niet langer meer kan. Maar een opname zie ik niet zitten. Voor mezelf wel, niet voor mn kinderen. Omdat alles op mijn schouders rust, kan ik het niet loslaten. Ik weet dat dit  mijn groot probleem is, loslaten. Dat is ook de reden dat ik niet open durf te zijn naar mijn therapeut toe. Afgelopen weken ben ik weer serieus kopje onder gegaan. Ik heb ook het gevoel dat dit steeds erger wordt en ik steeds dieper kom te zitten. Ik zou willen schreeuwen dat het niet meer gaat, maar dat lukt niet... En dus heb ik het gevoel dat het net steeds strakker rond mij wordt... Ik zie echt niet meer hoe ik vooruit of achteruit moet. Voor de medicatie ben ik ook bang. Heb soms nog altijd het gevoel dat ik maar wat harder mijn best moet doen. En dat lukt dus niet. Ik herken mezelf totaal niet meer.

Hallo Skanul,

Ook ik had het gevoel dat het net steeds strakker om mij heen werd samengetrokken. Het voelde voor mij als een cocon waar ik in opgesloten zat. Na een forse crisis waar alle emoties die je maar bedenken kunt door mij heen raasde ben ik er uiteindelijk uit geknald.
Ook ik speelde tijdens die periode mooi weer naar mijn omgeving, waardoor ik nog meer vast kwam te zitten. Overdag mooi weer spelen en tussendoor weer voortdurend in die emotionele spiraal rond tollen. Slapen deed ik ook bijna niet meer. Een loodzware erg angstige periode die ik uiteindelijk niet meer vol hield. Het moest eruit.
Maar toen ik er uit knalde kwam er een explosie van energie en kracht vrij in positieve zin.
Dus Skanul loslaten, open en eerlijk worden naar jezelf en naar jouw dierbaren kan ook heel veel opluchting en energie geven.
Ik hoop dat jij er net zo uit knalt als ik heb gedaan.
Heb je al wel nagedacht over welke hulptroepen je kunt inschakelen voor jouw kinderen, als je echt even tijd voor jezelf nodig hebt?
En dan bedoel ik niet een opname, maar dat er zoveel uitkomt (ook in positieve zin) dat je er echt even rustig de tijd voor moet nemen.
Ik hoop dat je morgen jezelf kunt zijn in het gesprek en wat meer kunt delen.
Hoor graag van je.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Skanul
Antwoord


Bevrijding

Ik zat vanmorgen vroeg na te denken over onze bevrijding in 1945, geen oorlog in ons land, democratie, vrijheid van meningsuiting, een groot goed.
Maar steeds dwaalde mijn gedachten af naar een ander onderwerp, namelijk "mijn zelfbevrijding" als proces.
Nu al meer dan twee jaar geleden heb ik een belangrijke ontdekking gedaan namelijk dat mijn depressies een signaal van mijn lichaam en geest zijn geweest. Die depressies zette letterlijk alles stil, een signaal van Bert zo kan je niet langer in het leven staan. Je maakt jezelf kapot.
Ik herkende dit signaal eerst niet waardoor meer depressies volgde. Twee jaar geleden ben ik er na een forse crisis uit geknald. Ik heb letterlijk geroepen "nooit meer" en "nooit meer zal ik die angstige, in mijzelf gekeerde man zijn". Daar is voor mij een groeiproces gestart dat nog steeds voort duurt. Een proces van "leren leven met depressie" maar vooral "voor het eerst leren leven".  Daarom heet mijn topic dus leren leven. het eerste jaar was dit heel hard werken. Drie maanden lang heb ik mij 's avonds dezelfde vraag gesteld namelijk "wat ging er goed vandaag". Dus niet, wat ging er mis, of wat kon er beter, mijn oude patroon.
Na een paar maanden begon ik een beetje te voelen dat ik sommige dingen goed had aangepakt. Ik begon het ook steeds meer te geloven.
Mijn eigenwaarde begon wat te groeien, mijn zelfvertrouwen nog niet zo. Ik heb mij in die periode vaak een puber gevoelt die voor het eerst nieuw gedrag ging uit proberen. Ik had nog veel bevestiging van anderen nodig dat ik het goed deed. Voorheen vond ik het altijd enorm belangrijk wat anderen van mij vonden. Mijn valkuil wat zullen anderen wel van mij vinden en dan dus blokkeren was groot. Ik heb hier het eerste jaar dagelijks bij stil moeten staan. Dagelijks enorm bewust leren leven is een knap vermoeiend proces kan ik jullie verzekeren.
Maar het leverde ook veel op. Ik heb geleerd bewust keuzes te maken die in mijn belang zijn. Ik heb geleerd de confrontatie aan gegaan, rekening houdend met de ander, maar met een duidelijk doel voor ogen. Mijn zelfvertrouwen begon zich op andere, meer positieve manier te ontwikkelen, meer zelfbewust. Ik dacht ik ben van mijn depressies af, dit nemen ze mij niet meer af. Tot november vorig jaar er zich toch weer een depressie aan diende. Ik voelde hem al in september aan komen, heb geprobeerd hem voor te zijn maar helaas.
Maar deze depressie voelde anders, wat lichter en duurde twee maanden. Wat ik voor het eerst mee maakt was dat ik mijzelf kon blijven waarderen tijdens een depressie. Geen druppel energie, nergens zin in, gesloopt, maar tot mijn verbazing weinig negatieve gedachten.
Ik moest de teugels laten vieren maar kon zelf wel mijn grenzen bewaken. In tegenstelling tot voorheen isoleerde ik mij nu niet totaal. Bezoek wilde ik niet, maar chatten kon ik wel. Ik kon in die periode juist via een chat in alle eerlijkheid vertellen hoe het met me ging.
Ik bleef open en eerlijk vooral ook naar mijzelf. Vandaag heb ik het gevoel dat ik tijdens deze laatste depressie mijn groeiproces om te leren omgaan met zo'n dip door ging. Ik heb de stille hoop dat de depressies in heftigheid zullen blijven afnemen. Vooral omdat "leren leven" mij langzaam maar zeker beter af gaat.
Bevrijding is dus vandaag voor mij vooral mijn proces van herstel, zelfbevrijding door te leren leven.
Als oude knar leer ik juist nu elke dag nieuwe dingen bij. Shy
Antwoord


Ben blij voor je Bert! Ik vier jou bevrijding met je mee en hoop dat je nooit meer een depressie hoeft mee te maken.  
Je bent een fijne steun hier in het forum. Je weet vaak goed dingen te scheiden en mensen goede vragen te stellen.  Heel waardevol. 

Fijne bevrijdingsdag!


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord


Mooi geschreven Bert...
Antwoord


(05-05-2017, 19:52)Skanul schreef: Mooi geschreven Bert...

Dank je Skanul,

Hoe gaat het me je?
Antwoord


Hoi Bert,

Ik sluit me bij de anderen aan: heel mooi geschreven. 

Groet, Aline
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 48,451 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)