Goeie morgen mensen,

Mijn naam is Bol, een vrouw van 65 jaar en vorig jaar maart getroffen door een herseninfarct. Daarvoor iedere winter last gehad van een winterdepressie. Vorig jaar was het heel heftig, ook omdat ik me erg eenzaam voelde. De depr. liep over naar een (gewone) depr. met heel erg veel spanningen. Dat zou misschien een rede kunnen zijn voor de beroerte. De ervaring met de beroerte is eigenlijk niets vergeleken met die depr.
Wel erg veel gehuild, ik denk meer dan in de rest van mijn leven maar dat komt wel vaker voor.
Inmiddels ben ik onder behandeling bij een neuropsych. Prima kerel en heb best veel vertrouwen in hem. 
Nu bestaat er voor mensen met een hersenletsel een onderzoek N.P.O. Neuropsychologisch onderzoek. Dit is om te kijken of je een cognitieve stoornis hebt opgelopen. Bij mij was gelukkig alles goed. En eigenlijk zou ik daar blij en dankbaar voor moeten zijn. WAAROM VOEL IK ME DAN ZO ONTZETTEND ROT???? Op wat lichamelijke foutjes na, ben ik gezond.
Ik snap er echt de ballen van. Soms gaat het even goed en dan ineens boem, knal ik met een rotvaart weer een stuk naar beneden met m'n gevoel. 
Normaal gesproken ben ik heel positief ( m.u.v. de winter) Stond altijd op met veel zin in de dag, en lekker bezig zijn. Dat is er niet meer en een mens veranderd na een beroerte. Toch weet ik dat die positiviteit een stuk terug kan komen als die stomme dip maar eens minder werd of weg bleef.
Nou dit is zo'n beetje mijn verhaal. Ik ga nu ff plat dat moet twee keer per dag een uur.

Goedemorgen Bol,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Fijn dat die test positief is uit gevallen voor je.
Aan de andere kant is zo'n ervaring ook niet niks. Kan me voorstellen dat dit er behoorlijk in hakt.
Als je dan al een zekere aanleg voor depressie hebt lijkt me een tijdelijke sombere periode heel normaal, maar natuurlijk niet fijn.
Ik weet natuurlijk lang niet alles over de gevolgen van een herseninfarct, maar weet wel dat vermoeidheid en weinig energie een normaal symptoom is toch? Kan me ook voorstellen dat je nu even de gedachte hebt van  " Is dit het nu, mijn leventje", of speelt dat bij jou niet?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert

Ha Bert,
Dank je voor je reactie.   "Is dit nu mijn leventje" niet zo zeer eerder, wanneer stopt dit leventje en krijg ik de oude Bol weer terug. Maar het heeft op de eerste plaats te maken met de eenzaamheid waar ik mee zit. Het gevoel nergens bij te horen wat mij somber en verdrietig maakt. Net tijdens het rusten, liggen nadenken en weer eens flink gehuild. Moet nog het gevoel krijgen dat dat oplucht.
Het is niet zo zeer de beroerte maar eerder de winterdepressie die me zo somber maakt. En ondanks ik in therapie ben, heb ik het gevoel dat het niet opschiet.

Hallo Bol,

Dat gevoel nergens bij te horen heb ik tot drie jaar geleden ook erg sterk gehad.
Eigenlijk al vanaf mijn zevende jaar, ik had ook geen vrienden. Ook het gevoel van eenzaamheid was mijn hele volwassen leven erg sterk.
Het lukte mij niet goed om in gesprek te gaan met anderen. En over koetjes en kalfjes praten lukte me hooguit vijf minuten, daarna viel ik stil.
Ik hield er ook niet van in een groep mensen te zitten, dan voelde ik mij aan de zijlijn staan.  Voelde me dan erg opgelaten en ging eigenlijk liever naar huis. Tot drie jaar geleden ben ik eigenlijk altijd een wat sombere, angstige man geweest, met weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Weet je waar bij jou dat sterke gevoel van eenzaamheid vandaan komt? Of de reden van jouw sombere periodes?

Groetjes,  Bert

Hallo Bol,

Dat gevoel nergens bij te horen heb ik tot drie jaar geleden ook erg sterk gehad.
Eigenlijk al vanaf mijn zevende jaar, ik had ook geen vrienden. Ook het gevoel van eenzaamheid was mijn hele volwassen leven erg sterk.
Het lukte mij niet goed om in gesprek te gaan met anderen. En over koetjes en kalfjes praten lukte me hooguit vijf minuten, daarna viel ik stil.
Ik hield er ook niet van in een groep mensen te zitten, dan voelde ik mij aan de zijlijn staan.  Voelde me dan erg opgelaten en ging eigenlijk liever naar huis. Tot drie jaar geleden ben ik eigenlijk altijd een wat sombere, angstige man geweest, met weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Weet je waar bij jou dat sterke gevoel van eenzaamheid vandaan komt? Of de reden van jouw sombere periodes?

Groetjes,  Bert

Mijn comp. hapert Bert dus komen ze hem zo halen. Maar ik kom terug zeker weten.
Bedankt

Hi Bol,

jeetje... komen ze ook nog je computer halen. Dan kan je niet eens even met iemand praten op ons forum. We merken het vanzelf als je weer kan schrijven!

Ik voel met je mee. Een beroerte is niet niks, maar zoals je zelf al zegt is een depressie evenmin een zacht eitje. Het is verrekte moeilijk om hier doorheen te komen. Dat je dat er ook nog bij krijgt en je zo eenzaam voelt.
Voel je je alleen eenzaam of ben je dat ook? Ik heb wel wat mensen om me heen maar voel me desondanks erg eenzaam en ik vind, zoals ik me vandaag voel bijvoorbeeld, het leven eigenlijk te moeilijk en heb er weinig hoop voor. Tegelijk weet ik dat mijn ouders ( waar ik op mijn 39ste weer bij in huis woon sinds mijn depressie) ook niet mijn beste gezelschap is ookal zijn ze heel lief, en ben ik ook grote delen van de week, echt op dit moment eenzaam en alleen door de depressie. Maar wanneer ik me beter ga voelen kan ik daar wat aan gaan doen.

Kan je me wat meer vertellen over je therapeut en hoe hij je depressie behandelt? Heeft hij ooit met je gesproken over mogelijke medicatie?
Hoelang heb je al deze therapeut?

 Geef niet op... het licht gaat weer aan!