Hoi Froome,

Wat ik lees is dat je niet blij wordt van deze studie. Verder lees ik dat je teleurgesteld bent in degene die je advies gaven (waaronder je ouders) omdat hun voorspellingen niet uitkwamen. Ze zeiden wat ze zeiden waarschijnlijk met de beste bedoelingen. Ik lees ook dat je je achter gesteld voelt ten opzichte van je tweelingbroer. Dat zijn hele pijnlijke gevoelens die maken dat je je wilt bewijzen en dat je hun wilt pleasen. Misschien verlang je wel zo naar de goedkeuring en aandacht van je ouders dat het je keuzes beïnvloed. Dat je dingen kiest die eigenlijk niet bij je passen(?). Misschien ben je daar wel zo mee bezig dat je niet eens meer oog hebt voor wat je zelf echt wilt.
Als je in een depressie terecht bent gekomen, en daar lijkt het sterk op, dat lijdt alles daaronder. De depressie beïnvloed alles.
Het is dus niet gek dat je het gevoel hebt dat alles je ontglipt.
Als het goed is heeft jouw opleiding ook een vertrouwenspersoon (heeft geheimhoudingsplicht). Misschien is het goed om eens met hem/haar te praten. Een forum is prettig om te kunnen ventileren, maar je wordt er niet beter van.
Je mag best iets meer voor jezelf opkomen en de hulp vragen die je nodig hebt. Dat ben je waard!

Groetjes, J@n

Hoi Froome,

Wat ik lees is dat je niet blij wordt van deze studie. Verder lees ik dat je teleurgesteld bent in degene die je advies gaven (waaronder je ouders) omdat hun voorspellingen niet uitkwamen. Ze zeiden wat ze zeiden waarschijnlijk met de beste bedoelingen. Ik lees ook dat je je achter gesteld voelt ten opzichte van je tweelingbroer. Dat zijn hele pijnlijke gevoelens die maken dat je je wilt bewijzen en dat je hun wilt pleasen. Misschien verlang je wel zo naar de goedkeuring en aandacht van je ouders dat het je keuzes beïnvloed. Dat je dingen kiest die eigenlijk niet bij je passen(?). Misschien ben je daar wel zo mee bezig dat je niet eens meer oog hebt voor wat je zelf echt wilt.
Als je in een depressie terecht bent gekomen, en daar lijkt het sterk op, dat lijdt alles daaronder. De depressie beïnvloed alles.
Het is dus niet gek dat je het gevoel hebt dat alles je ontglipt.
Als het goed is heeft jouw opleiding ook een vertrouwenspersoon (heeft geheimhoudingsplicht). Misschien is het goed om eens met hem/haar te praten. Een forum is prettig om te kunnen ventileren, maar je wordt er niet beter van.
Je mag best iets meer voor jezelf opkomen en de hulp vragen die je nodig hebt. Dat ben je waard!

Groetjes, J@n

Hi J@n

Een wat korter bericht.
Wat je stuurde klopt grotendeels met wat ik voel ja. Ik weet alleen niet zo voor de geest hoe ik het pleasend gevoel wat ik zoek voor mij moet zien.

Ik stel mijzelf veel vragen en soms ben ik zo in de war of gaar van dingen dat ik die gewoon niet beantwoord krijg omdat ik vol zit.
Ik praat de laatste tijd weinig meer thuis. Ik praatte weinig maar merk dat ik nu weinig zeg, niet dat ik dat erg vind...
Ik ben bang te vertellen dat ik de opleiding niet leuk vind, niks wat ik doe leuk vind en dat ik dit jaar enkel onvoldoendes heb gehaald. Ik voel mijzelf over het algemeen gewoon gefaald en niet inspiratievol

Ik weet niet wat ik moet doen qua studie. Ik maak het denk ik af omdat ik anders geen diploma heb en mijn schuld niet kan afbetalen maar een betere situatie is omdat ik het moet afmaken van mijn ouders. Ik weeg alleen  niet wat ik daarna wil gaan doen. Een andere studie kan, maar heb ik weer schuld en ben bang iets te kiezen wat het niet helemaal wordt.
Thuis alleen zitten zonder leuke baan wil ik ook niet. Piloot worden of prof wielrenner worden wil ik diep van binnen en is mijn passie (vind het buiten trainen, mijzelf verbeteren , reizen over het algemeen leuk, mijn grenzen verlengen, werken naar een doel of met een uitdaging leuk), getallen ook maar daar kan ik niks mee in mijn opleiding.

Ik ben denk ik afgeleid en zit vol met angsten en misschien lichte depressie. Ik weet niet wat te doen  ,al helemaal nu. Ik wil vaak dat ik opnieuw kan beginnen en/of dat dit gewoon eindigt, deze grote bak ellende en met leugende en misleidende mensen...