Hey iedereen,

Mijn familie zie ik eens in de zoveel tijd, omdat ze in het buitenland wonen. Dan zie ik ze meestal met de feestdagen en in de zomer.
Waar ik dan eigenlijk al een aantal jaar tegenaan loop, zijn falende gevoelens tegenover hen.
In mijn cultuur ben je allang al getrouwd op mijn leeftijd, of in ieder geval verloofd.
Ik moet ze dan altijd teleurstellen dat ik niet verloofd ben, uberhaupt geen relatie meer heb, en dat het met mijn studie ook niet lekker gaat.
Dit zijn zulke falende gevoelens, dat ik mij altijd de mislukkeling van de familie voel zeg maar.
Het komt ook door de dingen die ze soms zeggen, zoals:

- Heb je nou nog niet dit, heb je nou nog niet dat
- Je moet opschieten je wordt er niet jonger op 
-Als je zo doorgaat, dan vindt je nooit een man
- Nog steeds dit of dat niet, hoe kan dat nou!?

Nou ja dit soort dingen stimuleren mij dus niet, ik voel mij alleen maar meer een mislukkeling en ik kruip dan weer in mijn schulp.
Ergens geef ik ze ook wel gelijk, ik vind het ook alles behalve euforisch op dit moment, maar ze mogen ook geen dingen van mij maar aannemen of verwachten als ik daar nog niet klaar voor ben. 

Ze bedoelen het niet eens verkeerd maar ze mogen het wel eens anders formuleren, ik wordt er zo down van, het verpest mijn hele humeur altijd, en ik voel mij een compleet gestoorde.

Herkent iemand dit, of heeft iemand tips hoe je het beste los kunt laten?

Dank je wel! 

Hoi Shalin,

Kan mij voorstellen dat zulke opmerkingen je niet beter doen voelen. 
Misschien kan je de volgende keer eerlijk zeggen dat je zelf liever ook een vriend/man had gehad en een studie die goed gaat, maar dat dit jammer genoeg niet zo is? En dat dit soort vragen/opmerkingen je alleen maar rotter doen voelen erover.

Liefs

RHoi Shalin,

Ik herken dit en heb hier oook last van op het gebied van werk. Ik probeer dan ook altijd die vraag te omzeilen of het gesprek naar veiligere gespreksonderwerpen te sturen. 
Zelf denk ik wel dat andere jouw onzekerheid spiegelen. Dus als jezelf ergens over twijfelt dat iemand dan net die vraag stelt waardoor je nog meer gaat twijfelen. Als je in staat bent om vrede en acceptatie te gebben dat het dan geen issue meer is.Begrijp je een beetje wat ik bedoel?
Liefs,
Marjolein

RHoi Shalin,

Ik herken dit en heb hier oook last van op het gebied van werk. Ik probeer dan ook altijd die vraag te omzeilen of het gesprek naar veiligere gespreksonderwerpen te sturen. 
Zelf denk ik wel dat andere jouw onzekerheid spiegelen. Dus als jezelf ergens over twijfelt dat iemand dan net die vraag stelt waardoor je nog meer gaat twijfelen. Als je in staat bent om vrede en acceptatie te gebben dat het dan geen issue meer is.Begrijp je een beetje wat ik bedoel?
Liefs,
Marjolein

Hoi Marjolein,

Ja precies dat probeer ik dan ook wel eens. Maar natuurlijk heb ik liever dat ik eens iets positiefs tegen ze kan zeggen, ipv altijd maar die rotgevoelens. 


Ik snap wat je bedoelt met vrede en acceptatie, maar dat is het nou juist, ik denk dat ik het moeilijk kan accepteren eigenlijk. Daar ligt inderdaad veel zeer en misschien wel de sleutel naar er beter mee om te gaan, maar op dit moment zou ik niet weten hoe ik dat zou kunnen doen eigelijk.

Dankjewel voor je reactie!

Hey iedereen,

Mijn familie zie ik eens in de zoveel tijd, omdat ze in het buitenland wonen. Dan zie ik ze meestal met de feestdagen en in de zomer.
Waar ik dan eigenlijk al een aantal jaar tegenaan loop, zijn falende gevoelens tegenover hen.
In mijn cultuur ben je allang al getrouwd op mijn leeftijd, of in ieder geval verloofd.
Ik moet ze dan altijd teleurstellen dat ik niet verloofd ben, uberhaupt geen relatie meer heb, en dat het met mijn studie ook niet lekker gaat.
Dit zijn zulke falende gevoelens, dat ik mij altijd de mislukkeling van de familie voel zeg maar.
Het komt ook door de dingen die ze soms zeggen, zoals:

- Heb je nou nog niet dit, heb je nou nog niet dat
- Je moet opschieten je wordt er niet jonger op 
-Als je zo doorgaat, dan vindt je nooit een man
- Nog steeds dit of dat niet, hoe kan dat nou!?

Nou ja dit soort dingen stimuleren mij dus niet, ik voel mij alleen maar meer een mislukkeling en ik kruip dan weer in mijn schulp.
Ergens geef ik ze ook wel gelijk, ik vind het ook alles behalve euforisch op dit moment, maar ze mogen ook geen dingen van mij maar aannemen of verwachten als ik daar nog niet klaar voor ben. 

Ze bedoelen het niet eens verkeerd maar ze mogen het wel eens anders formuleren, ik wordt er zo down van, het verpest mijn hele humeur altijd, en ik voel mij een compleet gestoorde.

Herkent iemand dit, of heeft iemand tips hoe je het beste los kunt laten?

Dank je wel! 

Hoi Shalin, ik herken dit heel goed. Klap ook vaak dicht bij vervelende vragen. Vooral als de vragen niet uit interesse/betrokkenheid worden gesteld maar vanuit nieuwsgierigheid. Je hoeft je ten opzichte van anderen niet te verantwoorden over hoe je wilt leven. Waarom zou je aan gangbare normen moeten voldoen? Veel van deze vervelende vragen zegt vooral veel over de mensen die deze vragen stellen. Over hun kortzichtigheid en bekrompenheid. Probeer er boven te staan. Zelf geef ik vaak dusdanige korte antwoorden dat het wel duidelijk is dat ik het er niet over wil hebben. Assertiever is natuurlijk om gewoon te zeggen dat je bepaalde vragen niet op prijs stelt. Is in de werkelijkheid niet altijd toepasbaar. De werkelijkheid is helaas een stuk weerbarstiger.
Het zijn vooral je eigen gedachtes die je hebt over deze vragen die je een rot gevoel geven. Je eigen gedachtes kun je wel beïnvloeden. 
Groetjes, Tara

Hoi Shalin, ik herken dit heel goed. Klap ook vaak dicht bij vervelende vragen. Vooral als de vragen niet uit interesse/betrokkenheid worden gesteld maar vanuit nieuwsgierigheid. Je hoeft je ten opzichte van anderen niet te verantwoorden over hoe je wilt leven. Waarom zou je aan gangbare normen moeten voldoen? Veel van deze vervelende vragen zegt vooral veel over de mensen die deze vragen stellen. Over hun kortzichtigheid en bekrompenheid. Probeer er boven te staan. Zelf geef ik vaak dusdanige korte antwoorden dat het wel duidelijk is dat ik het er niet over wil hebben. Assertiever is natuurlijk om gewoon te zeggen dat je bepaalde vragen niet op prijs stelt. Is in de werkelijkheid niet altijd toepasbaar. De werkelijkheid is helaas een stuk weerbarstiger.
Het zijn vooral je eigen gedachtes die je hebt over deze vragen die je een rot gevoel geven. Je eigen gedachtes kun je wel beïnvloeden. 
Groetjes, Tara

Hey Tara,

Bedankt voor je steunden berichtje!
Je hebt ook helemaal gelijk hoor, het ligt ook voornamelijk aan mij eigen onzekerheid. Soms is de wereld zo hard daarin, maar ik ben degene die dat kan veranderen, de wereld zal het niet zo snel doen he!
Het is gewoon een punt waar ik wel vaak tegenaan loop, mensen zijn inderdaad zo kortzichtig soms, bah.

X

Hey Tara,

Bedankt voor je steunden berichtje!
Je hebt ook helemaal gelijk hoor, het ligt ook voornamelijk aan mij eigen onzekerheid. Soms is de wereld zo hard daarin, maar ik ben degene die dat kan veranderen, de wereld zal het niet zo snel doen he!
Het is gewoon een punt waar ik wel vaak tegenaan loop, mensen zijn inderdaad zo kortzichtig soms, bah.

X

Hoi Shalin, helemaal met je eens.
"De golven kun je niet tegenhouden, maar je kunt wel leren surfen" Jon Kabat-Zinn
Groetjes, Tara

Hoi Shalin, helemaal met je eens.
"De golven kun je niet tegenhouden, maar je kunt wel leren surfen" Jon Kabat-Zinn
Groetjes, Tara

Mooi gesproken, dank!