In 2011 verloor ik na dertig jaar gewerkt te hebben mijn baan, vlak voor de crisis. Ik kreeg bijna 2,5 jaar aan WW en ik dacht dat ik makkelijk werk zou kunnen vinden in deze tijd. Wel zat ik thuis en hoefde niet meer vroeg op. Dat gebeurde wel omdat ik dat zo gewend was. Ik werd gewoon om 7 uur wakker, zonder wekker.
Dat werd dus "wake and bake" elke ochtend en al heel snel blowde ik de hele dag. 

Na twee en half jaar solliciteren had ik geen werk gevonden. Mijn professie als Autocad tekenaar had ik al lang opgegeven. Ik solliciteerde naar het schoonmaken van kantoren (geen ervaring) en naar het schoonmaken van vliegtuigen (geen ervaring) en naar het omleggen van zomer naar winterbanden bij een garage. (geen diploma) enz. enz. Vreselijk frustrerend.

Na 2,5 jaar belandde ik in de bijstand. Iets wat ik nooit had gedacht. Bijstand was voor mensen die niet wilde werken, wist ik veel. In dezelfde maand dat ik van WW naar bijstand ging kreeg ik te horen dat mijn moeder binnen enkele weken tot maanden zou gaan overlijden aan een ernstige ziekte. Dat gebeurde ook. Blowen, blowen en nog eens blowen.

Ongeveer een maand na mijn moeders overlijden vielen er brieven van de bank in de bus. Die eiste de hypotheek op. Ik moest mijn huis verkopen. Verschrikkelijk.

Nu was ik al een hele tijd mantelzorger van mijn vader en moeder, nu nog van mijn vader en hij had het niet makkelijk en ik kwam bij hem in te wonen. Dat liep helemaal verkeerd. Mijn vader en ik kregen de grootst mogelijk ruzies. Mijn vader zocht vervanging voor mijn moeder en zag dat in mij. Dat ging helemaal niet goed.
Ondertussen zocht ik als een malle naar een woning, heb hemel en aarde bewogen om aan een urgentieverklaring te komen maar dat mocht niet baten. Geen woning voor Bad Karma. Frustratie.
 
Mijn vader ging zo erg achteruit dat het niet meer ging en werd opgenomen en daarna verplaatst naar een zorgtehuis.
Ik mocht niet in de woning blijven en kreeg een 'sloopwoning' toegewezen. Geen sociale huurwoning! Frustratie volgde en goed ook omdat als ik naar het nieuws keek in die jaren waren er mensen die Nederland binnenkwamen vanuit het buitenland en direct werden voorzien van een huis. Omdat ze statushouder waren kregen ze automatisch een urgentieverklaring. Ik was als belastingbetaler woedend!

Op het moment dat ik in de sloopwoning terecht kwam overleed onverwachts mijn hond. Ik brak totaal en werd depressief. Zelfs nu, een jaar later, staan de tranen in mijn ogen over het verlies van mijn allerliefste hond. Kapot ben ik ervan, nog steeds. Het overlijden van mijn moeder is alweer 5 jaar geleden en kwam onverwacht, het verlies van mijn hond ook.

Enkele maanden geleden, in Mei, overleed mijn vader. Nu was dat niet zo erg omdat de beste man op was. Werkelijk op. Vreselijk om te zien. Zat ie daar in z'n luiertje. Ik vond eigenlijk dat zijn dood op tijd kwam omdat hij niet meer kon maar ik was nu helemaal alleen. Gelukkig is hij in zijn slaap overleden.

Vanaf 20 mei ben ik echt alleen, ik praat met niemand meer. Sinds 24 Mei heb ik nog niet met een ander gesproken en maar blowen. De afgelopen jaren is er zoveel gebeurd dat ik behoorlijk depri ben en soms denk ik dat het beter is om er maar helemaal uit te stappen. maar dat is het einde van alles en ik zou toch echt graag de zon nog een keer zien schijnen in mijn leven.

De vraag waar ik mee loop is: heb ik een depressie of heb ik depressieve gevoelens?

In 2011 verloor ik na dertig jaar gewerkt te hebben mijn baan, vlak voor de crisis. Ik kreeg bijna 2,5 jaar aan WW en ik dacht dat ik makkelijk werk zou kunnen vinden in deze tijd. Wel zat ik thuis en hoefde niet meer vroeg op. Dat gebeurde wel omdat ik dat zo gewend was. Ik werd gewoon om 7 uur wakker, zonder wekker.
Dat werd dus "wake and bake" elke ochtend en al heel snel blowde ik de hele dag. 

Na twee en half jaar solliciteren had ik geen werk gevonden. Mijn professie als Autocad tekenaar had ik al lang opgegeven. Ik solliciteerde naar het schoonmaken van kantoren (geen ervaring) en naar het schoonmaken van vliegtuigen (geen ervaring) en naar het omleggen van zomer naar winterbanden bij een garage. (geen diploma) enz. enz. Vreselijk frustrerend.

Na 2,5 jaar belandde ik in de bijstand. Iets wat ik nooit had gedacht. Bijstand was voor mensen die niet wilde werken, wist ik veel. In dezelfde maand dat ik van WW naar bijstand ging kreeg ik te horen dat mijn moeder binnen enkele weken tot maanden zou gaan overlijden aan een ernstige ziekte. Dat gebeurde ook. Blowen, blowen en nog eens blowen.

Ongeveer een maand na mijn moeders overlijden vielen er brieven van de bank in de bus. Die eiste de hypotheek op. Ik moest mijn huis verkopen. Verschrikkelijk.

Nu was ik al een hele tijd mantelzorger van mijn vader en moeder, nu nog van mijn vader en hij had het niet makkelijk en ik kwam bij hem in te wonen. Dat liep helemaal verkeerd. Mijn vader en ik kregen de grootst mogelijk ruzies. Mijn vader zocht vervanging voor mijn moeder en zag dat in mij. Dat ging helemaal niet goed.
Ondertussen zocht ik als een malle naar een woning, heb hemel en aarde bewogen om aan een urgentieverklaring te komen maar dat mocht niet baten. Geen woning voor Bad Karma. Frustratie.
 
Mijn vader ging zo erg achteruit dat het niet meer ging en werd opgenomen en daarna verplaatst naar een zorgtehuis.
Ik mocht niet in de woning blijven en kreeg een 'sloopwoning' toegewezen. Geen sociale huurwoning! Frustratie volgde en goed ook omdat als ik naar het nieuws keek in die jaren waren er mensen die Nederland binnenkwamen vanuit het buitenland en direct werden voorzien van een huis. Omdat ze statushouder waren kregen ze automatisch een urgentieverklaring. Ik was als belastingbetaler woedend!

Op het moment dat ik in de sloopwoning terecht kwam overleed onverwachts mijn hond. Ik brak totaal en werd depressief. Zelfs nu, een jaar later, staan de tranen in mijn ogen over het verlies van mijn allerliefste hond. Kapot ben ik ervan, nog steeds. Het overlijden van mijn moeder is alweer 5 jaar geleden en kwam onverwacht, het verlies van mijn hond ook.

Enkele maanden geleden, in Mei, overleed mijn vader. Nu was dat niet zo erg omdat de beste man op was. Werkelijk op. Vreselijk om te zien. Zat ie daar in z'n luiertje. Ik vond eigenlijk dat zijn dood op tijd kwam omdat hij niet meer kon maar ik was nu helemaal alleen. Gelukkig is hij in zijn slaap overleden.

Vanaf 20 mei ben ik echt alleen, ik praat met niemand meer. Sinds 24 Mei heb ik nog niet met een ander gesproken en maar blowen. De afgelopen jaren is er zoveel gebeurd dat ik behoorlijk depri ben en soms denk ik dat het beter is om er maar helemaal uit te stappen. maar dat is het einde van alles en ik zou toch echt graag de zon nog een keer zien schijnen in mijn leven.

De vraag waar ik mee loop is: heb ik een depressie of heb ik depressieve gevoelens?

Wat een verhaal. en wat is het toch allemaal krom geregeld in regeltjes Nederland, in dit geval met de woon situatie.
Als ik jou was dan zou ik langs de huisarts gaan voor een verwijsbrief naar een psycholoog,
daar eens je verhaal doen kan al opluchting geven en wie weet krijg je beetje bij beetje de boel  weer helder en op de rit,
indien nodig met nog andere instanties, maar daar kunnen ze je wellicht ook mee helpen.
Ook zou ik de gemeente achter de kont aanzitten voor een fatsoenlijke woning.
Zal allemaal niet meevallen, maar je moet wel stappen ondernemen.

Succes!

Dag Bad,

Ja zo veel blowen daar kan je op zich al depressief van woren. Je komt in een cirkelgang he. Je hebt het niet zo makkelijk gehad dat snap ik. Het niet hebben van een woning is een zware aanslag op ieder zijn stabiliteit en welzijn. Vandaar dat mensen uit oorlogsgebieden, net als jij voorrang krijgen. Vluchtelingen blijven vaak jaren langer dan nodig in de centra juist omdat zij ook niet direct een woning krijgen. 
Ben je depressief wil je weten? Daar zijn zelftesten voor he op internet, kan je zo doen. 
Je vertelt dat je niemand meer spreekt maandenlang en soms suicidale gedachten overweegt. Dat zijn natuurlijk wel sterke aanwijzingen richting depressie. Maar ook gestolde rouw kan er zo uitzien. Het sterven van je vader en moeder, waar je nauw bij betrokken was heeft zijn tol geeist en er tussenoor je levenskameraad Hond. Dat hakt er in.
Komt allemaal bovenop elkaar en weegt door. Er zijn daarvoor wel speciale rouwgroepen waar je veel aan kan hebben. Probleem is de cannabis die je als zelfmedicatie lijkt te gebruiken. 
Dat staat verdere ontwikkeling in de weg. Er zijn meer mensen op dit forum die dat hebben doorgemaakt. 

Over je vraag nog: Rouw is een heel ander, gewoner bij het leven horend proces dan depressie. Rouw waait soms bij elkaar op een hoopje en wordt dan erg zwaar. Of weegt door op een toch al zwakke plek. 
Bij rouw denken we tegenwoordig aan aan 4 rouwtaken om te kijken waar iedere rouwende werk te doen heeft:
 
A-het onder ogen zien van het verlies 
B-het voelen van de pijn (lukt dat met cannabis juist wel of juist niet?) 
C-aanpassen aan de nieuwe situatie
D-weer leren houden van mensen en het leven


A en C lijken min of meer te lukken, van B is het onduidelijk, en D heeft mogelijk meer aandacht nodig lijkt me, daar kan je nog veel winst behalen. Elk grammetje moeite daarin geinvesteerd levert een veelvoud winst op.
Mocht jij en je huisdokter vinden dat je depressie meer logisch past bij je hele situatie dan kan je daarvoor gerichte therapie vragen, met ook plaats voor rouw. Het blowen kan daarbij in de weg zitten, dus breng dat ter sprake zodat er rekening mee gehouden kan worden in de te zetten stappen, anders wordt er een niet realistisch onhaalbaar pad uitgezet en wordt het een faal ervaring in plaats van dat je succes hebt met kleine stapjes vooruitgang.

Dag Bad,

Ja zo veel blowen daar kan je op zich al depressief van woren. Je komt in een cirkelgang he. Je hebt het niet zo makkelijk gehad dat snap ik. Het niet hebben van een woning is een zware aanslag op ieder zijn stabiliteit en welzijn. Vandaar dat mensen uit oorlogsgebieden, net als jij voorrang krijgen. Vluchtelingen blijven vaak jaren langer dan nodig in de centra juist omdat zij ook niet direct een woning krijgen. 
Ben je depressief wil je weten? Daar zijn zelftesten voor he op internet, kan je zo doen. 
Je vertelt dat je niemand meer spreekt maandenlang en soms suicidale gedachten overweegt. Dat zijn natuurlijk wel sterke aanwijzingen richting depressie. Maar ook gestolde rouw kan er zo uitzien. Het sterven van je vader en moeder, waar je nauw bij betrokken was heeft zijn tol geeist en er tussenoor je levenskameraad Hond. Dat hakt er in.
Komt allemaal bovenop elkaar en weegt door. Er zijn daarvoor wel speciale rouwgroepen waar je veel aan kan hebben. Probleem is de cannabis die je als zelfmedicatie lijkt te gebruiken. 
Dat staat verdere ontwikkeling in de weg. Er zijn meer mensen op dit forum die dat hebben doorgemaakt. 

Over je vraag nog: Rouw is een heel ander, gewoner bij het leven horend proces dan depressie. Rouw waait soms bij elkaar op een hoopje en wordt dan erg zwaar. Of weegt door op een toch al zwakke plek. 
Bij rouw denken we tegenwoordig aan aan 4 rouwtaken om te kijken waar iedere rouwende werk te doen heeft:
 
A-het onder ogen zien van het verlies 
B-het voelen van de pijn (lukt dat met cannabis juist wel of juist niet?) 
C-aanpassen aan de nieuwe situatie
D-weer leren houden van mensen en het leven


A en C lijken min of meer te lukken, van B is het onduidelijk, en D heeft mogelijk meer aandacht nodig lijkt me, daar kan je nog veel winst behalen. Elk grammetje moeite daarin geinvesteerd levert een veelvoud winst op.
Mocht jij en je huisdokter vinden dat je depressie meer logisch past bij je hele situatie dan kan je daarvoor gerichte therapie vragen, met ook plaats voor rouw. Het blowen kan daarbij in de weg zitten, dus breng dat ter sprake zodat er rekening mee gehouden kan worden in de te zetten stappen, anders wordt er een niet realistisch onhaalbaar pad uitgezet en wordt het een faal ervaring in plaats van dat je succes hebt met kleine stapjes vooruitgang.

"Vandaar dat mensen uit oorlogsgebieden, net als jij voorrang krijgen. Vluchtelingen blijven vaak jaren langer dan nodig in de centra juist omdat zij ook niet direct een woning krijgen."

Mensen uit het buitenland zijn geen belastingbetalers, zij hebben nergens geen recht op. Ze horen helemaal geen voorrang op een woning te krijgen. Simpelweg omdat ze er nooit voor hebben betaald. 

Ik krijg helemaal geen voorrang op een sociale huurwoning, sterker, ik word op een hele lange lijst gezet. Jarenlange wachttijden! Statushouders zoals met een mooi woord buitenlanders en met name Afrikanen worden genoemd krijgen automatisch een urgentieverklaring waarmee ze voor gaan op elke Nederlander. En wat krijgen Nederlanders te horen? Zoek het zelf maar op, het is niet gelogen:

Het niet hebben van een woning is geen reden voor urgentie!

Dat krijgen Nederlanders te horen die een urgentieverklaring aanvragen omdat ze geen woning meer hebben. En daarbij, het is de taak van de Nederlandse overheid om voor Nederlanders te zorgen, niet voor buitenlanders. Het is hun taak gewoonweg niet. Het zijn Nederlanders die handenvol belasting betalen omdat als er een calamiteit is ze kunnen worden geholpen. Het heeft bij mij voor enorme frustratie gezorgd. Het is gewoonweg niet rechtmatig. Af en toe kook ik dan ook van woede simpelweg omdat mijn rechten totaal worden verneukt.

Begrijp me niet verkeerd: iedereen mag van mij in een huis met een zwembad wonen. Maar Nederlanders die overal voor moeten betalen komen op een wachtlijst, zie woonservice en buitenlanders die tot statushouders zijn verklaart krijgen automatisch een urgentieverklaring uitgereikt. Met hulp heeft het niets te maken, volgens mij maar alles met omvolking en globalisme. Ik walg er van!

We worden het hierover niet eens denk ik. Geeft niet ieder zijn/haar mening. Ik begrijp dat je boos bent en het onrechtvaardig vindt.
Ik vindt dat vluchtelingen voor oorlog geholpen moeten worden zoals Nederlanders ook geholpen zijn in de tweede Wereldoorlog en watersnoodramp.
Mij boeit meer het gesprek en uitwisseling hier over depressie. Politieke discussies zoek ik niet zozeer hier, dat kan overal.

We worden het hierover niet eens denk ik. Geeft niet ieder zijn/haar mening. Ik begrijp dat je boos bent en het onrechtvaardig vindt.
Ik vindt dat vluchtelingen voor oorlog geholpen moeten worden zoals Nederlanders ook geholpen zijn in de tweede Wereldoorlog en watersnoodramp.
Mij boeit meer het gesprek en uitwisseling hier over depressie. Politieke discussies zoek ik niet zozeer hier, dat kan overal.

Ik ben ook van mening dat vluchtelingen moeten geworden geholpen, dat is geen discussie. Maar moet dat werkelijk ten koste gaan van de eigen bevolking? Schijnbaar wel. Om Nederlanders weg te stoppen in sloopwoningen en buitenlanders in sociale huurwoningen te stoppen is wal-ge-lijk. Zou dat niet andersom moeten zijn, of is boze witte man er alleen maar om te betalen. Daar lijkt het erg sterk op.  

Ook ik heb hulp nodig. Telt dat? Of is dat niet trendy genoeg? Mensen rennen tegenwoordig met zelfgemaakte bordjes richting "vluchtelingen" om hun steun te betuigen en hulp aan te bieden, terwijl ze bijna struikelen over Nederlandse daklozen.

Dag Bad

Ik wil het graag begrijpen waarom je je zo slecht behandeld voelt. Als je geld erfde van het huis van je vader dan Moet je in de vrije sector huren en krijg  je geen sociale huurwoning toch? Die regel geldt voor mij tenminste. Of zit het bij jou heel anders?

Dag Bad

Ik wil het graag begrijpen waarom je je zo slecht behandeld voelt. Als je geld erfde van het huis van je vader dan Moet je in de vrije sector huren en krijg  je geen sociale huurwoning toch? Die regel geldt voor mij tenminste. Of zit het bij jou heel anders?

Hoi Dipjes,

We hebben het over een kleine erfenis, niet de opbrengst van een woning. Mijn ouders woonden in een sociale huurwoning. Ik mocht daar niet blijven nadat mijn vader was overleden omdat ik alleenstaand ben en het een gezinswoning betreft. Ik moest er dus uit en kreeg een sloopwoning toegewezen met een contract voor een jaar.
En met een huurcontract van een jaar kan je niets. Je weet niet wanneer je er weer uit moet omdat het gesloopt gaat worden, je gaat dus niets opknappen. En dat zou wel nodig zijn. Het is oud, tochtig en gehorig. En veel belangrijker, voor mij is het geen thuis. Het is een tijdelijk verblijf. Een huiselijk gevoel zul je er niet ontwikkelen. Het is een plek waar ik verblijf. 

En dat met de wetenschap dat een statushouder niet in een sloopwoning terecht komt maar in een sociale huurwoning met een doorlopend contract, dat doet pijn. Mede omdat als je een urgentie verklaring uitgereikt krijgt, je voor gaat op iedereen die op de wachtlijst staat die meer dan 5 jaar lang is. Nederlanders die op de lijst staan kunnen dus nog veel langer wachten op een woning omdat bijna iedere buitenlander cq statushouder voor gaat. Totdat er dus geen statushouders meer zijn dan komen mensen die op de lijst staan weer aan de beurt en zijn de woningen op. Dan is het toch niet gek dat mensen kwaad worden?

Ik snap het, ik las over hypotheekachterstand dus leek het een te grote koopwoning. Ja dat is naar een tijdelijke woning. Het is Zo basaal dat je veilig stabiel woont voor je welzijn.

Ik snap het, ik las over hypotheekachterstand dus leek het een te grote koopwoning. Ja dat is naar een tijdelijke woning. Het is Zo basaal dat je veilig stabiel woont voor je welzijn.

Nee joh, jaren geleden had ik mijn appartement wat ik eerst huurde, maar wat ik later kopen kon, gekocht. Weer jaren later heb ik een grote gok genomen door er een tweede hypotheek op te nemen. Ik betaalde daarmee in èèn klap, het achterstallige onderhoud wat iedereen betalen moest, nieuwe keuken en een nieuwe badkamer.
De kosten waren hoog maar ik kon het net redden, totdat ik geen werk meer had en een tijd later in de bijstand kwam. Ik had bij mijn positieven moeten blijven maar hoorde dat mijn moeder kwam te overlijden. Licht uit.