Ik ben een vrouw van 37 en heb 2 kinderen en om het weekend 2 stiefkinderen. Mijn situatie in een notendop: 5 jaar geleden ben ik bij mijn ex weggegaan (ook de vader van mijn kinderen). We leefden meer als broer en zus en toen ben ik verliefd geworden op een andere man. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan en gaan nogsteeds goed met elkaar om. Ik ben inmiddels getrouwd met de man waar ik destijds verliefd op ben geworden, maar ondanks dat ik gek op hem ben zijn er ook dingen waar ik me aan erger... zijn drugsgebruik waar ik hem aantal keer op heb betrapt (geen extreme verslaving ofzo hoor, maar er is over gelogen),hij doet bijna nooit wat in huis, hij trekt zijn kinderen voor en mopperd alleen op mijn kinderen en ik heb het gevoel dat hij me nooit begrijpt. Ook heb ik het moeilijk met het feit dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is en geen jaren meer zal leven. Daarnaast heb ik het gevoel dat mijn kinderen me gek maken door hun gedrag! Ze luisteren maar sporadisch en ik moet heel de dag politieagent spelen omdat ze elkaar de hersenen anders inslaan... doordat ik er doorheen zit is uiteraard mijn lontje ook een stuk korter wat ik ook niet leuk vind omdat de kinderen dit ook merken. Verder werk ik veel... mijn enige middagen vrij zijn die als de kinderen vrij zijn van school, en dan heb ik dus nog geen tijd voor mezelf. Ik mag het misschien niet zeggen, maar ben zooooo blij dat ik om het weekend geen kinderen heb en even er voor mezelf kan zijn. Vind het dan alleen weer jammer dat mijn man dan nooit eens wat leuks wil doen. 

Ik ben echt extreem moe de laatste tijd, heb na mijn werk totaal geen fut meer. De zin om te koken of het huishouden te doen is ver te zoeken. Ik blijf erover mopperen op mijn man maar daar lijkt het niet echt bij binnen te komen.
Wat ik nog het ergste vind is dat ik het gevoel heb dat ik het afreageer op de kinderen. Nu zijn ze de laatste tijd al niet echt heel makkelijk, maar omdat ik nog minder kan hebben (en dan vaak boos word op ze) zijn ze vaak verdrietig. De leuke mama is er niet zo vaak meer... 
Kortom; ik heb het gevoel dat mijn hoofd overloopt

Afgelopen week heb ik geappt met een oude crush van me van wel 20 jaar geleden. Dat was zo fijn! Hij was echt bezorgt om me en vond dat ik wat milder moest zijn voor mezelf. Zo fijn dat iemand me een soort van begreep! Vriendinnen durf ik het namelijk niet te zeggen, want dat zijn nogal overbezorgde types en dan word ik zo betutteld (waar ik echt niet van hou?)


Maar ik vraag me dus echt af; heb ik last van een depressie of is het gewoon een dipje?
Iemand die me raad of tips kan geven?

Beste Silver,

Ik zie nergens in je verhaal echt een ziektebeeld terug komen wat zou kunnen relateren aan een depressie.

Je hebt ten slotte zelf gekozen om bij je ex weg te gaan om met je huidige man verder te gaan (was zijn drugsverslaving toen ook al aanwezig?) en wist dus waar je aan begon met een totaliteit van vier kinderen. Opvoeden is nu eenmaal zwaar.
Naarmate je ouder wordt is het begrijpelijk dat je één van je naasten 'makkes' krijgt of zal gaan verliezen, in jouw geval je moeder. 

Begrijp goed, ik zeg niet dat het makkelijk is hoor, echt niet. En naar mijn idee heb je inderdaad gewoon een dipje, dat hoort er bij.
Maar je hebt vriendinnen - als het echte vriendinnen zijn moet je gewoon met hen kunnen praten over dingen - en je zoekt zélf nu contact met wederom een ex.

Ben je bekend met mindfullness? Misschien is dat meer iets voor je en kan je op die manier keuzes maken in je leven, waar je wel blij van wordt en je weer meer grip krijgt op je eigen leven.

Succes.

Vriendelijke groet,
Sanna

Hallo Silver,

Waar jij aan lijdt lijkt me de levensblues. Geen depressie, hooguit een flink dip die door de situatie wat langer duurt. Neemt niet weg dat ik best begrijp dat het heel vervelend is en uitzichtloos lijkt.

Zoals Sanna al aangeeft kan mindfulness een idee zijn. Google er eens op en probeer het.

Wat verder kan helpen is je problemen opschrijven, ze opdelen en ze stuk voor stuk aanpakken. Op die manier loopt je hoofd iig niet meer over. En wat de kids betreft: laat ze het meer zelf uitzoeken. Daar leren ze van en jij hebt uiteindelijk meer rust. Want politieagent spelen helpt toch uiteindelijk ook niet, of wel?

Sterkte,
Ray