Sinds maandagavond voel ik me weer vreselijk. Die avond in slaap gehuild, en gisteren en vandaag staan ook de hele tijd de tranen in m'n ogen en voel voel ik me enorm somber. Vandaag mezelf er wel toe gezet om m'n 2 uur vrijwilligerswerk te doen ookal had ik daar geen zin in en puf voor. Werd daar ook door een aantal mensen gevraagd waarom ik zo stil was.. heb mezelf echt de tijd door moeten duwen. Alles kost veel meer moeite. Elke mini opmerking is me nu ook echt te veel.. iemand vroeg of ik plannen had om op mezelf te gaan.. Dat vliegt dan meteen weer door m'n hoofd en het trekt allemaal emoties open.. En waar het ineens vandaan komt? Geen idee.. dat is nog het meest frustrerend..

Sinds maandagavond voel ik me weer vreselijk. Die avond in slaap gehuild, en gisteren en vandaag staan ook de hele tijd de tranen in m'n ogen en voel voel ik me enorm somber. Vandaag mezelf er wel toe gezet om m'n 2 uur vrijwilligerswerk te doen ookal had ik daar geen zin in en puf voor. Werd daar ook door een aantal mensen gevraagd waarom ik zo stil was.. heb mezelf echt de tijd door moeten duwen. Alles kost veel meer moeite. Elke mini opmerking is me nu ook echt te veel.. iemand vroeg of ik plannen had om op mezelf te gaan.. Dat vliegt dan meteen weer door m'n hoofd en het trekt allemaal emoties open.. En waar het ineens vandaan komt? Geen idee.. dat is nog het meest frustrerend..

Pjotr
Respect dat je naar het werk ging. Je voelt. Je kwetsbaar en belangstelling is al snel te veel. Hoewel de aan jou gestelde vragen ook wel wat indringend zijn... er is verschil in belangstelling voor jou hebben of dat je een soort van verantwoording wordt gevraagd. Dat zit hem in het woordje “waarom” als dat je zo gevraagd is lijkt het meer op het laatste en is niet zo prettig. Dat voel je misschien goed aan. Misschien ben je voor je omgeving soms wat  anders qua stemming? Het lijkt of ze niet gewend zijn dat je stil bent. Als je geen zin in praten hebt is het misschien een idee dat gewoon te zeggen. Waarom je stil bent hoef je niet uit te leggen. Jouw mededeling dat je niet zo n zin hebt om te praten zou genoeg moeten zijn. Je kunt iets zeggen als “laat me maar even” Het is de ander zijn probleem als hij daar niet genoeg aan heeft, niet het jouwe.

En ook therapie ligt minimaal 3 weken stil.. zucht.

En ook therapie ligt minimaal 3 weken stil.. zucht.

O jee dat realiseer ik me nu pas, dat zijn ook groepsbijeenkomsten natuurlijk, ja Coronagevoelig, wat naar. Ik hoor ook wel dat hulpverleners overschakelen op (beeld)bellen, misschien is dat een optie.
Maar uh Pjotr, wat je zo over de groep vertelt is het misschien ook even rustig zo. Was het elke week? of om de 14 dagen? 
Dat virus spoelt vanzelf weer voorbij he, we lopen twee weken achter op Italie las ik, dus de piek passeert hier in een kleine 2 weken al, dan neemt het al snel weer af dus kan nooit echt lang gaan duren....
Het klinkt toch wel alsof je wel iets van steun aan de therapiegroep had. Dat vind ik dan weer positief klinken. Je hebt hier ook je mogelijkheid om je ei kwijt te kunnen he, is zeker niet hetzelfde maar alle beetjes kkunnen helpen he. Laat nu en dan van je horen dan krijg je ook steun en feedback als je dat wilt.

Ja, er zal telefonisch contact zijn en we krijgen de mogelijkheid om via internet dingen rond schematherapie te doen.

Anderzijds vind ik het ook wel weer even goed ja, voelde me de laatste weken toch niet echt veilig om alles te zeggen wat ik voelde. Het was elke week, 2 dagdelen, de maandag en donderdagochtend.

Ja, er zal telefonisch contact zijn en we krijgen de mogelijkheid om via internet dingen rond schematherapie te doen.

Anderzijds vind ik het ook wel weer even goed ja, voelde me de laatste weken toch niet echt veilig om alles te zeggen wat ik voelde. Het was elke week, 2 dagdelen, de maandag en donderdagochtend.

Zo dat is stevig, best veel keer per week. Ja weet je als iedereen zich lekker veilig voelt In De groep gebeurt er ook niks....verwoorden dat je bang bent is ook heel belangrijk natuurlijk en je kan daar dan in relatieve veiligheid mee uit proberen. Boven doen help je zo anderen die dat ook hebben. Dat is het mooie van groepswerk vind ik, alles heeft zin, ook vermijden kan een thema worden. Dat is het mooie juist, al die invalshoeken en elkaar helpen door openheid en/of projectors te bespreken.

Zit er vreselijk doorheen. Sinds zaterdag is m'n ritme totaal in elkaar gestort en ben ik niet meer buiten geweest.. en ik wilde nog zo bewijzen aan de therapeuten dat ik het wel kon.. faal ?

Hey Pjotr, wat vervelend zeg. Maar noem t geen falen hoor. Als t even niet lukt, dan lukt t niet. Niks aan te doen. Geef je zelf er vooral niet de schuld van, je hebt al genoeg aan je hoofd zonder dat. Misschien lukt t binnenkort eens. En anders nog maar niet. Geen probleem.Sterkte!

Hoi p,

Je hoeft  die therapeuten niets te bewijzen. Als je instort en niet naar buiten wil dan is dat zo. Het is niet dat je faalt. Je bent immers ziek. Dat gebeurt dat wel eens.

Groetjes , Mabel

Ik vind die bewijsdrang en prestatiedrang ook heel vervelend.. maar het lijkt sterker dan mezelf..