Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

vast gelopen


#1

Hallo.

Sinds afgelopen zomer ben ik in een behoorlijke dip geraakt. Ik werkte in de zomer in een hotel en dat verliep niet goed. De eigenaren waren erg gestrest en ik moest de dingen allemaal snel en goed uitvoeren en ik merkte dat ik er erg van slag van raakte. Ik probeerde zo goed als mogelijk het werk uit te voeren maar ik raakte er eigenlijk heel erg gefrustreerd van dat de eigenaren overal commentaar op hadden en dat het eigenlijk nooit goed was. Ik merkte dat ik steeds slechter tegen de kritiek kon en me heel erg rot begon te voelen. Complimentjes was geen tijd en ruimte voor en het was gewoon knallen en overal boven op zitten. Alles wat je deed werd gecontroleerd of een op of aanmerking op gemaakt. Ik raakte steeds en steeds meer gefrustreerd en als ik thuis kwam en met vrienden wilde praten, gaven zij aan dat ik te negatief was en dat ik moest gaan kijken waarom ik niet tegen de stress kon en waarom ik me zo frustreerde.

Altijd als situaties me te moeilijk worden vlucht ik weg. Ik voelde me ontzettend onder druk staan, had ook wel het gevoel dat ik niet goed met de situatie om ging want ik was tensloten degene die als enige negatief werd en gefrustreerd en zelfs ook agressief. Ik heb ook sinds een paar jaar ontzettende last van pms en als ik dan net voor mijn menstruatie ook nog erg veel stress ervaar raar ik enorm agressief. Omdat ik me niet begrepen voelde door mijn vrienden, ookal bedoelde zij het enorm goed en hadden ze ook gelijk want anderen collegas konden wel gewoon hun werk doen zonder van slag te raken, raakte ik juiste helemaal van slag en uit mijn doen. Ik begon me steeds meer op te sluiten in mezef, niets meer te zeggen, ook niet tegen mijn vrienden want als ze vroegen hoe het ging en of ik er al achter was wat het was waarom ik zo negatief raakte kon ik daar geen antwoord op geven. even voor de duidelijkheid k woonde bij hen in. Ik begon me steeds ellendiger te voelen en wilde het liefst vluchten van alles, zoals ik dat altijd doe als het te moeilijk word, Maar ik wilde het werk afmaken om uren op te bouwen en het was maar voor andere halve maand.

Maar ik ging met steeds meer lood in mijn schoenen naar mijn werk, voelde zo'n ontzettende hekel naar mijn bazin en had moeite om nog plezier te hebben in wat ik deed, thuis kon ik niet meer ontspannen omdat ik alleen maar bezig was in mijn hoofd, hoe moet ik dit veranderen, ik moet veranderen, maar ik kwam er niet uit en voelde me dan zo ontzettend depressief en teleursgesteld. Ik heb het werk afgemaakt maar ben in en enorme depressie terecht gekomen, voelde me waardeloos kon niet meer trots zijn op mezelf en was ook heel negatief naar mezelf, je bent een lozer, je veranderd toch nooit. Jij vind altijd dat anderen slecht zijn maar je doet het zelf niet goed, wat ga je er aan doen? Maar ik merkte dat zo angstig werd, omdat ik ook naar mijn vrienden een druk voelde om te laten zien dat ik er wel mee omkon gaan en kon veranderen maar ik ging steeds meer uit mijn gevoel en in mijn hoofd.

Uiteindelijk heb ik besloten toch te vluchten en ben terugverhuisd naar de studio waar ik voorheen woonde. Het idee was dat ik mijn leven bij mij vrienden zou gaan opbouwen, wilde hun helpen met een bedrijf dat ze aan het opstarten waren, maar ik voelde me zo down en slecht over mezelf dat ik het niet meer kon opbrengen en ik voelde ook niet meer of dit nou wel echt mijn leven was wat ik wilde. Zij wilden het wel heel graag, maar ik weet niet of ik het nog wel zag zitten om de hele dat ook omringd te zijn met hun kinderen. Er werd van alles bij me getriggerd. Ik kon geen rust meer vinden en ik ben nu twee weken weer op mezelf en ben wel rustiger geworden, maar ik voel me nog steeds erg down, begrijp ook niet waarom ik er niet uit kan komen, omdat ik wel meerder periodes in mijn leven heb gekend van depressie, maar dan altijd snel de knop weer wist om te draaien, maar op dit moment lijkt het wel alsof ik blijf hangen en ik weet niet zo goed wat ik moet doen, ik voel ook dat ik mezelf niet kan pushen om eruit te komen en probeer zoveel mogelijk geduld met mezelf te hebben, maar er zijn momenten dat ik me weer zo gefrustreerd voel omdat ik me niet down wil voelen.

Mijn vrienden zeiden telkens, ga kijken waaorm je je zo down voelt want er moet dus iets zijn waar je niet tevrede over bent over jezelf anders voel je je niet zo. Ik wil ook graag veranderen zodat ik me weer positief voel maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen en dacht misschien kennen anderen ook wel een soort gelijke ervaring of herkent iemand mijn gevoelens of heeft iemand een tip.

Alvast bedankt.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen domino :   • Roos
Antwoord

#2

Hallo Domino,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Ik hoop dat je er wat steun vind.

Ik vind het een wat vreemde vraag van jouw vrienden over waarom je gefrustreerd raakt en over niet tegen stress kunnen.
Je werkte volgens mij in een verziekte omgeving, een ondankbare omgeving ook. Veel stress, altijd commentaar en nooit een schouderklopje.
Het zou me verbaasd hebben als je daar geen last van had gekregen. In zo'n omgeving zou ik ook niet kunnen werken.

Ik ben zelf verschillende malen tegen een depressie aangelopen. Uiteindelijk heb ik ontdekt dat depressie voor mij een sterk signaal van mijn hoofd en lijf was. Zo van Stop "Stop zo kan je niet langer in het leven staan". Ik heb dat signaal eerst lang genegeerd, waardoor de depressie zwaarder werd. Toen ik dat voor het eerst ontdekte ben ik eens een flinke tijd bij mijzelf stil gaan staan.
Ik ontdekte wat ik eigenlijk al wist. Ik was wat angstig voor mensen, had niet veel eigenwaarde, was nogal in mijzelf gekeerd. Bepaald niet assertief als het er op aan kwam en weinig zelfvertrouwen. Zoals ik al zei eigenlijk wist ik dat wel, maar het werd mij nu duidelijk hoe zeer het mijn leven had beïnvloed. Ik zat altijd al veel in mijn hoofd, maar nu kwam het emotioneel keihard binnen.

Herken je hier iets in?

Hoe zit jij als persoontje in elkaar? Waarom ben je gevlucht en heb je niet gezegd ik kap ermee stelletje eikels? Hoe zit jouw gedrag eruit in het dagelijks leven?
Ben je tevreden met wie je bent en hoe je de zaken aanpakt vandaag.

Tijdens mijn laatste dip (die trouwens al een stuk minder zwaar was) heb ik hem geaccepteerd. En dan bedoel ik niet je er totaal aan overgeven. De touwtjes bewust laten vieren maar ben wel zekere grenzen blijven bepalen. Dit keer kon ik wel contact blijven leggen, als was het maar via de app. En het belangrijkste, dit maal kon ik mijzelf wel blijven waarderen.

Hoor graag van je.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#3

Hallo Bert,

Dank je wel voor het lezen van mijn verhaal en je reactie.

Om eerlijk te zijn vond ik dit ook heel moeilijk dat mijn vrienden me hiermee confronteerde, maar aan de andere kant hadden ze wel gelijk, want er waren andere collegas die nergens last van hadden. Ik had er moeite mee.  Ik voelde me intern boos als ze op mijn werk me boos of geirriteerd te woord stonden als ik iets niet had begrepen maar ook omdat ze zelf onder een enorme stress stonden. Het was hun brood op de plank waar het om draaide. Ik kon het aan de ene kant wel begrijpen, maar Ik kon hier niet mee overweg en ik had ook het gevoel dat het aan mij lag omdat ik er van slag van raakte. Dit maakte mij heel erg onzeker. Ik wist niet om te gaan met de boze gevoelens die ik voelde. Boos naar hen, naar mezelf en dit werd van kwaad tot erger.

Normaal gespreken als iemand boos tegen me doet als ik iets niet goed doe weet ik het nog soort van op te vangen en praat ik positief tegen mezelf van kom joh, laat je niet kisten, maar ik begon nu alleen maar in mijn hoofd te bedenken hoe kan ik anders zijn en hoe stom ik was dat ik het allemaal niet goed begreep en ik vond van mezelf dat ik slecht bezig was en als ik met mijn vrienden praatte zeiden ze ook continu ga kijken hoe je dit kunt veranderen dat je je niet meer zo boos voelt, maar ik kreeg het niet voor elkaar en raakte alleen maar meer in mijn hoofd en ik raakte steeds meer in de put omdat als ik naar de mensen op mijn werk keek voelde ik alleen maar hekel en daar werd ik dan ook weer bang van want ik vond dat slecht van mezelf. Uiteindelijk heb ik het werk afgemaakt omdat ik de uren nodig had en ik wilde ook aan iederen bewijzen dat ik het niet nodig had om te vluchten deze keer. Maar ik raakte er enorm depressief van. Want ik raakte mezelf enorm kwijt. 

Ik kan inderdaad niet werken onder stress als ik me ook al niet goed voel, had momenten dat ik me ziek wilde melden maar wilde ook aan mijn vrienden laten zien dat ik het allemaal wel aankon. Daarin herken ik wel wat je allemaal schrijft, dat ik enorme angsten heb, angsten om afgewezen te worden door anderen, te leven naar verwachtingen van anderen ipv naar die van mezelf. En het erge is ik weet het allemaal, maar ik voelde het niet meer. Ik voelde niet meer hoe ik weer terug bij mezelf kon komen.

Nu ik ook weer op mezelf ben voel ik me wel rustiger, maar ik vraag me nog steeds af wat is er fout gegaan en hoe kan ik dit voorkomen voor de volgende keer, want ik ben zo diep gegaan deze keer dat ik zelfs weer van alles ben weggevlucht. Ik moest het volhouden van mezelf voor de uren en om iets te bewijzen. Maar ik vond het een verschrikkelijke werkplek. 

Mijn gedrag in het dagelijks leven is dat ik me ontzettend afstem op anderen, dit is iets van vroeger, ik kijk hoe anderen op mijn reageren en daar reageer ik dan op. Ik ga heel zelf aan mezelf twijfelen en daarom woon ik ook het liefst op mezelf omdat ik het te moeilijk vind om met anderen mensen samen te leven omdat ik me veel te veel aantrek wat een ander van me vind, durf me niet te uiten, ja alleen als het om positieve dingen gaat, maar als het gaat om dingen die ik moeilijk vind, denk ik vaak, ja wie ben ik. De ander mag dan van alles tegen me zeggen en ik doe het niet, maar uiteindelijk raak ik gefrustreerd want ik voel me niet meer vrij, heb het gevoel dat ik aan allerlei regeltjes van een ander moet voldoen, en dat moet ik dan ook van mezelf maar daardoor doe ik niet meer wat ik zelf graag wil. Toen ik ook bij mijn vrienden in woonde, deed ik op gegeven moment alleen nog maar alles voor hen en durfde ik bijna geen tijd meer te maken voor mezelf, bang om lui of egoistisch te zijn. Ik raak mezelf kwijt.

Daarom ben ik weer naar mijn studio verhuisd waar ik me op mezelf kan richten en mijn eigen leven leidt. En als ik dan met dingen zit, denk ik er rustig over na en neem ik er uiteindelijk een beslissing voor mezelf in waar ik me fijn bij voel. Als ik bij anderen ben ga ik me vaak veel te veel afvragen wat zouden zij er van vinden en wat zouden zij willen dat ik besluit.  Mijn eigen waarde is niet zo heel groot, ik vind eigenlijk altijd dat anderen alles veel beter kunnen dan ik, hebben leuke ambities en ik heb dat eigenlijk niet zo. Ik weet wel altijd wat mijn leven te maken, vind altijd werk en zorg altijd goed voor mezelf en zorg altijd dat ik geen schulden maak. Daar ben ik trots op.

Maar hier ben ik niet trots op dat het me niet is gelukt om bij mijn vrienden te wonen, hun te helpen, want hun situatie is niet makkelijk, ze wilde een eigen bedrijf starten, hebben kinderen en een zieke moeder en ik wilde daar graag zijn om hen te helpen. Maar ik ben gevlucht kon het niet meer wat begon toen ik teveel voor hen ging doen en mezelf helemaal weg ging cijferen en toen ik ging werken en het zo slecht voelde op mijn werk werd ik steeds negatiever en raakt e ik in deze depressie. Ik voelde me falen, teleurgesteld in mezelf en boos. Nu ik hier ben krijg ik dat gevoel niet van me af. Ik voel me nog steeds teleurgesteld in mezelf, het gevoel ik heb het niet goed gedaan, ik voel ook dat dit misschien beter was om daar weg te gaan omdat het me niet lukt om samen te leven met anderen, maar aan de andere kant wil ik het ook wel weer graag, want ik vind het anderzijds toch ook fijn om anderen te helpen. Maar het voelt te moeilijk omdat ik me niet durf te uiten en dat gaat niet als je samen leeft met anderen. Sorry ik stort letterlijk alles eruit op het moment wat ik op mijn hart heb. Maar ik voel me innerlijk echt zo vast zitten.

Ik was zo boos op mezelf en ben zo niet tevreden met mezelf en als ik maar even iets denk van dat ik iets goeds doe voor mezelf is daar toch ook die stem die zegt dat ik er geen recht op heb om me goed te voelen, want ik heb het allemaal verkeerd gedaan. Ik weet dat er niet naar moet luisteren, maar het gevoel blijft hangen dat ik moet veranderen en anders moet worden want ik kan zo ook niet blijven. Ik had een heel drammerig gevoel over mezelf en je moet nu anders zijn want je kan ook niet zo negatief blijven, maar dat is gelukkig wel verbeterd nu ik op mezelf ben en heb ik meer geduld met mezelf, ik ben nu rustiger naar mezelf ook omdat ik onder de druk van mijn vrienden weg ben. Niet dat zij mij druk op legde maar zo voelde ik dat, dat ik positief moest zijn, maar zo voelde ik me niet meer en als mensen om je heen allemaal blij zij en jij kan dat niet voel je je ook als een soort last en je gaat je steeds meer issoleren. Ik voel me nu hier op mezelf rustiger, maar voel het nog steeds regelmatig naar mijn keel grijpen. Maar ik wil mezelf de ruimte geven nu om rusig tot inzicht te kunnen komen zodat ik me weer blij kan gaan voelen uiteindelijk, met mezelf.
Antwoord

#4

Hallo Domino,

Jouw verhaal lijkt erg op mijn verhaal. Ik heb soms het gevoel dat ik mijn eigen dagboek lees.

Het is je in ieder geval duidelijk geworden dat jij je eigen plekje nodig hebt om wat tot jezelf te komen. Jouw studio kan een vertrekpunt zijn om op grond van wat goed voelt kleine stapjes naar buiten te zetten.

Ik heb er zelf lang over gedaan om op basis van "wat voelt goed" keuzes te gaan maken. Daar was een, gelukkig korte, crisis voor nodig.
Voor die tijd kwam het gewoon niet in me op. Pas toen ik wat meer eigenwaarde ging voelen, werd het ook belangrijk om mijzelf goed te voelen. 

Je schrijft, ik vraag me af hoe het fout is gegaan en hoe kan ik dit de volgende keer voor zijn?
Ik vermoed dat jij jezelf te lang voorbij gehold bent. Niet op tijd een time-out genomen, niet serieus bij je gevoel gaan stilstaan. Doe je dit wel dan kun je vervolgens op basis van wat goed voelt nieuwe keuzes maken.
Ik weet het, makkelijk gezegd, maar Rome is ook niet op één dag gebouwd wel?

Enig idee wanneer die wat krampachtige manier van leven is ontstaan?

Bij mij is het in mijn jeugd ontstaan. Men noemt dat tegenwoordig "onveilig gehecht". Al op mijn zevende jaar voelde ik mij anders dan anderen. Ik heb voor zover ik weet geen forse trauma's meegemaakt gelukkig. Maar gevoelens en emoties waren thuis niet bespreekbaar.
Ik werd ook niet gestimuleerd of ondersteund in mijn ontwikkeling.

Ja en dan dat stemmetje dat vertelt dat jij je niet goed mag voelen. Zo bekend die stem.
Ik las kort geleden hier in een artikel over. De schrijfster noemt het "haar dictator".
Je kan het nooit goed doen, nietwaar?

Groetjes,  Bert
Antwoord

#5

Hallo Bert,
Het was voor mij heel moeilijk te accepteren toen ik in deze situatie terecht kwam dat ik beetje bij beetje mezelf aan het kwijtraken was, want normaal gesproken zou ik inderdaad pas op de plaats maken als ik begon te voelen dat ik depri raakte, dan zou ik mezelf de ruimte geven, maar omdat ik nu bij vrienden in huis woonde voelde ik een druk om zo snel mogelijk eruit te komen, ik denk dat daar die krampachtigheid vandaan is ontstaan. Want toen ik daarvoor op mezelf woonde voelde ik die druk niet en dan nam ik er gewoon de tijd voor om uit mijn dip te komen. Maar nu merkte ik dat ik me soort van opgefokt voelde. Want ik werd steeds onaardiger naar mezelf en steeds harder en normaal zou ik het niet zover laten komen dat ik zo ontzettend de weg zou kwijtraken dat ik zo angstig zou worden voor mijn eigen gevoelens. Ik heb ook jaren niet meer zo in mijn hoofd gezeten als afgelopen zomer. Ik maakte mezelf letterlijk gek.

Als kind heb ik me veel onveilig gevoeld en depressief omdat mijn moeder haar agressie altijd op mij botvierde.  Ik heb ook geen heftige trauma’s meegemaakt, maar al die jaren van mezelf innerlijk opsluiten heeft  wel impact op mijn persoonlijkheid gehad. Ik werd hier altijd intens verdrietig van en sloot mezelf op totdat ik ouder werd en besloten heb om me niet meer bang te laten maken. En ik me minder uit mijn tent liet lokken door haar. Op een gegeven moment moest ik ook maar naar de psycholoog want ik had een probleem volgens haar en niet zij. Ik merkte namelijk dat ik steeds bozer werd naar mate ik ouder werd. Maar de psycholoog kon me ook niet echt helpen, de enige oplossing was het huis uit. Dit heb ik niet gedaan maar uiteindelijk jaren later door een escalatie heb ik toch besloten niet meer terug te gaan. En ben ik mijn eigen leven gaan opbouwen. Mijn vader is een hele lieve man en probeerde in zovere hij kon er voor me te zijn, maar ook hij kon niet meer tegen de macht van mijn moeder op en heeft uiteindelijk moeten kiezen en koos toch voor een leven met haar. Hij zei wel altijd tegen mij als ik ergens mee zat, wat wil jij? Dat hielp me altijd wel om echt te kiezen voor wat ik graag wilde. Maar hij sloot zich ook op in zichzelf, was geen echte prater of toner van emoties. Hij slikt nu al bijna zijn hele leven een antidepressiva omdat hij letterlijk tegen me zei; ik wil dit allemaal niet meer voelen. Ik daarin tegen wil me niet verdoven, ik wil voelen ik wil leren omgaan met mijn gevoelens. Maar respecteer zijn keuze.

Ik heb nooit echt om leren gaan met mijn gevoelens, ik voelde vroeger ook boosheid en frustatie als ik dingen moeilijk vond, dan raakte ik weer in een soort depressie en kwam er na een tijd wel weer uit. Maar na mate ik ouder werd werd ik wel kalmer en leerde ik me niet meer zo boos te laten maken in situaties omdat ik wist dat ik ook wat waard was. Ik werd sterker omdat ik gewoon zei tegen mezelf, ik laat me niet meer ontkrachen. Maar echt voor mezelf opkomen heb ik ook niet geleerd. Want het was altijd schreeuwen en gillen thuis of ik viel weer terug in mijn slachtoffer met het gevoel er niet tegen op te kunnen. Dit gevoel overviel me weer deze zomer. Onmacht. Ik moest volhouden van mezelf terwijl ik er eigenlijk niet meer tegenop kon.

Mijn gevoel nu zegt ook telkens dat ik gewoon weer de ruimte nodig heb om mezelf niet meer voorbij te lopen. Maar omdat ik de laatste maanden alleen maar zo in mijn hoofd heb gezeten en er ook tegen me gezegd werd, ga kijken waarom je zo doet en verander jezelf. Je moet opnieuw leren gelukkig te zijn zonder zo boos te hoeven zijn om anderen als ze iets tegen je zeggen wat je niet leuk vind.  Door deze periode durfde ik niet meer naar mijn gevoel te luisteren. Het was niet waar. Ik moest en zou mezelf veranderen, ik moest een ander mens worden.  Het was te geforceerd en te krampachtig.

Het voelde allemaal zo ongewikkeld. Ik heb ook het idee dat ik vandaag voor het eerst iets onder ogen durfde te zien. Ik kreeg weer een stemmetje in mijn hoofd, zie je wel nu zit je weer hier en je doet niks aan jezelf om jezelf te veranderen net zoals je je vrienden deed geloven dat je wilde veranderen maar je doet er helemaal niets aan. En ineens durfde ik hier bij stil te staan bij deze gedachten en te voelen, het feit dat ik nu hier ben in mijn eigen studio, ook al gevlucht, wil niet zeggen dat ik niets doe. Ik hoef niet bang te worden van deze gedachte. Ik ben soms bang van mijn eigen gedachten en dan ontstaat ‘die dicator’ in mijn hoofd, zie je wel je doet niks, kom op, slappeling, doe wat. En vandaag durfde ik ineens te voelen, ik ga niet meer mee in deze angst gedachten, ik ga kiezen om deze gedachten te laten voor wat het is.  Ik weet wat ik aan het doen ben. En die stem in mijn hoofd probeert me alleen maar bang te maken, dat het waar is wat ik denk dat ik inderdaad niets doe om te veranderen.  Ik herken dat heel erg, dat van die dictator, vroeger had ik het veel vaker, maar op een gegeven moment ging het jaren goed en was ik heel positief naar mezelf, maar door deze ervaring werd ineens alles weer getriggerd en kwam dat hele gevoel van dat ik niet deug weer de kop op spelen. Alles werd ineens weer vergroot. Ik zag niets meer wat positief was aan mezelf, voelde me een slappeling, ontkracht door mijn eigen angsten, en ook bevroren door mijn eigen angst.

Moet zeggen dat het fijn voelt om mijn gedachten en gevoelens zo op te schrijven. Want ik durfde me eigenlijk niet meer zo goed te uiten na alle gesprekken met mijn vrienden. Had het gevoel dat alles wat ik zei toch niet klopte, toch niet waar was, want ik veranderde niet.

Ik moest van mezelf zo snel mogelijk veranderen, maar iets wat je al jaren op een bepaalde manier doet kun je inderdaad niet in één dag veranderen zoals Rome opbouwen.

Dank je wel
Antwoord

#6

Hoi Domino,

Je schrijft als laatste:
Ik moest van mezelf zo snel mogelijk veranderen, maar iets wat je al jaren op een bepaalde manier doet kun je inderdaad niet in één dag veranderen zoals Rome opbouwen.

Zou het kunnen zijn dat je van jezelf moest veranderen, omdat je eigenlijk grotendeels weer aan de verwachtingen van anderen wilde voldoen. Dat het misschien daarom zo geforceerd voelde? Als je zo in het leven komt te staan keert dit zich altijd tegen je. Althans dat is mijn ervaring.

Je schrijft:
En ineens durfde ik hier bij stil te staan bij deze gedachten en te voelen, het feit dat ik nu hier ben in mijn eigen studio, ook al gevlucht, wil niet zeggen dat ik niets doe.
Inderdaad Domino, je bent nu keihard aan het werk, maar op een zelfbewuste manier. Je zet jezelf weer langzaam maar zeker terug in je kracht. Weer wat van je innerlijke vrede terug krijgen.
Voor mij zijn dit soort momenten bijzonder waardevol, zelfs noodzakelijk. Rustig stil staan bij mijn gevoel en een zekere innerlijke balans voelen ontstaan. Dat zijn de momenten dat ik een stukje innerlijke groei voel.

Je schrijft:
Ik herken dat heel erg, dat van die dictator, vroeger had ik het veel vaker, maar op een gegeven moment ging het jaren goed en was ik heel positief naar mezelf, maar door deze ervaring werd ineens alles weer getriggerd en kwam dat hele gevoel van dat ik niet deug weer de kop op spelen.
Ik herken dat, het gebeurde mij nadat ik mijzelf weer een tijd lang had geforceerd, te hoge eisen aan mijzelf stelde en een verziekte werksfeer voor lief nam. Dan bouwde ik veel stress op wat uiteindelijk op een conflict uit liep. Puur uit een gevoel van machteloosheid.
Dat deed me dan weer sterk denken aan eerdere episodes uit mijn leven, waardoor mijn stemmetje weer ging roepen van " zie je wel, je bakt er niks van".
Wij moeten heel bewust leven en dagelijks stilstaan bij ons gevoelsleven Domino.
Dagelijks een paar momenten waarbij we even gaan stil staan.
Ik ben zelf het terug kijken op zo'n nare periode gaan zien als een leermoment. Dat klinkt voor mij als iets opbouwends.

Groetjes,  Bert
Antwoord

#7

Hallo Bert


Citaat:"Zou het kunnen zijn dat je van jezelf moest veranderen, omdat je eigenlijk grotendeels weer aan de verwachtingen van anderen wilde voldoen. Dat het misschien daarom zo geforceerd voelde? Als je zo in het leven komt te staan keert dit zich altijd tegen je. Althans dat is mijn ervaring. "
 
Ik denk dat je hier gelijk in kunt hebben. Ik durfde geen ruimte meer te nemen voor mezelf omdat ik het gevoel had dat er van alles van mij verwacht werd, terwijl dat niet het geval was en ik verwachte het ook van mezelf. Maar stond niet stil bij wat wil ik nou eigenlijk?  Ik was alleen maar bezig om mijn angst te ontlopen, de angst dat het waar zou zijn dat ik een egoïst was als ik me gewoon even terug zou trekken en de rust nam voor mezelf, ik moest van mezelf maar van alles ook voor anderen blijven  doen terwijl ik moest ontspannen omdat het werk te veel stress met zich meebracht.  Maar het probleem was de stress niet het was ik, die mijn grenzen hier niet in trok en daarnaast vond ik ook dat ik binnen twee tellen me weer ok moest voelen want ik kon dat er niet bij hebben, ik stak mijn kop in het zand, wilde niet dealen met mijn gevoelens want dat vond ik te lastig dus wilde ik doen alsof het er niet was door maar door te gaan. En dan word je ook een soort nepvertoning en dat voel je dan ook weer waardoor je nog gefrustreerder raakt. Ik forceerde mezelf naar iets wat onmogelijk was.

Vandaag hoorde ik iemand zeggen, ik heb zo’n hekel aan egoïsme, dat je er zelf beter van wil worden ten kosten van een ander . Toen kreeg het woord egoïsme ook ineens een hele andere betekenis in mijn verhaal. Want dat doe je niet als je voor jezelf kiest, dat heeft er eigenlijk helemaal niets mee te maken.

Door de rust die ik nu weer heb ingebouwd, merk ik dat ik meer en meer los durf te laten waar ik me allemaal druk om hem gemaakt en me te concentreren op weer terug komen bij voelen. Inderdaad de tijd nemen om stil te staan bij mijn gevoelsleven.
Het is fijn een luisterende oor. Het is fijn om te beseffen dat iemand je begrijpt, natuurlijk maakt iedereen op zijn eigen manier dingen mee, maar het geeft me een gesteund gevoel en voelt alsof ik begrepen word en dat helpt al heel veel moet ik zeggen. Het lost natuurlijk niet de problemen op maar het verlicht al wel soort van dat je zonder telkens na te hoeven denken over wat je wil zeggen je kan uiten. In plaats van het gevoel te hebben dat je je telkens moet verantwoorden of je al een stapje verder bent.  Want dat maakte het zo vermoeiend in je hoofd, dat bij alles wat je wilde uiten dat stemmetje is van, ja zal wel, klopt toch niet wat je zegt,  en ik merk dat dit al met dag minder word, het maakt niet uit als het niet klopt wat ik voel of uit, het is gewoon zoals het is op het moment en dit is de enige manier om weer terug te komen bij mezelf en weer te kunnen voelen wat ik echt werkelijk voel. Het gezegde bestaat denk ik daarom ook niet  voor niets "maak van je hart geen moordkuil".

Dank je wel
Antwoord

#8

Hallo Domino,

Ik zit aan je te denken. Hoe gaat het met je?
Natuurlijk alleen antwoorden als je daar behoefte aan hebt hoor.
Hoor het graag.

Groeten,  Bert
Antwoord

#9

Hallo Bert,

Dank je wel voor je berichtje.
En ik vind het heel fijn dat je aan me dacht. En hoe is het met jou?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik me beter voel. Beter in de zin van rustiger en zelfs moment opgewekt want ik lang niet heb toegestaan. Ik heb eindelijk na mijn schrijven met jou de moed gehad om er ook over te durven praten als fysiek met iemand. Ik had een vriend aan de lijn en die vroeg oprecht hoe het nu met me ging en toen heb ik eerlijk alles verteld en die reageerde heel begripvol en zei me ook dat begreep waarom ik me zo had gevoeld en dat hij het ook niet zo gek vond dat ik soort van in paniek ben geraakt en ben weggevlucht.  En eergisteren vroeg mijn buurvrouw van 95 me op de koffie. Het is een hele lieve vrouw die nog erg veel dingen begrijpt en haar dochter was er ook en toen ik het verhaal vertelde hoe het afgelopen zomer was verlopen keken ze ook wat geschrokken over hoe ze in het hotel met me om waren gegaan. Waaruit ik toch een gevoel over houd, het is misschien toch wel waar dat ik het er niet prettig was. Ik durfde dit iedereen keer niet te erkennen omdat mijn vrienden waar ik toen bij woonde me zeiden, ja kan wel zijn dat die mensen misschien niet zo tof zijn maar vermoorden ze iemand dan? Zijn het zulke slechte mensen? Slaan ze je? En dat was allemaal niet zo. Dus dan antwoorde ik nee en dan zeiden ze dan zul je toch moeten gaan kijken hoe jij je anders op kan stellen want iedereen is volgens jou op het moment rot en dat is toch vreemd dat al die anderen op je werk rot zijn. 

Mijn buurvrouw zei, maar luister je vrienden bedoelde het misschien wel goed maar je moet voor jezelf erkennen dat je het moeilijk had en dat er heel veel gevoelens waren die je onderdrukt heb, je moet voor jezelf erkennen nu dat je het moeilijk had en die gevoels een plek geven want wat jij nodig had was steun van je vrienden en die dachten zij te geven op die manier maar het heeft eigenlijk een beetje averechts gewerkt want je raakte er alleen maar meer van in paniek en bozer. 
Dit zette me ook aan het denken, omdat jij ook schreef misschien wilde ik wel veranderen om weer aan volwachtingen te doen van een ander.
Ik ben gaan zitten en gaan voelen wat ik voelde als ik terug keek naar de situatie van afgelopen zomer en ik voelde gelijk emoties opkomen en voornamelijk onmacht, want ik wilde zo mijn best doen maar ik voelde dat ik er niet tegenop kon, verdriet, onmacht onbegrip.

Ik ben sinds een aantal dagen geen gevoel meer van angst. En dat voelt vreemd, omdat ik continu angst gevoelens had van, zie je ik ben nog steeds niet goed bezig, ik loop weg. Maar die gedachten zijn er niet meer. Ik weet ook niet of het in combinatie ligt met het kruid dat ik gebruik. Ik ben namelijk op zoek gegaan naar een middel om mij ook te helpen bij mij pms. Waar ook van beschreven staat dat je daar meer last van hebt als je je gevoelens altijd onderdrukt. Ik vond Ashwaganda een aryuvedisch middel, poeder de wortel van een plant uit India tegen stress, angst, depressie en nog meer. Ik weet niet of je het kent. Maar ik merk verandering aan mezelf ik ben niet meer angstig, ik voel me niet meer depressief, het gevoel van ik zie het allemaal niet meer zitten is weg en dat heb ik normaal heel ernstig voor mijn menstruatie. Gisteren ben ik buiten gaan wandelen, ik dwing mezelf om dit te doen omdat ik weet dat het goed is. En ik heb een flink stuk gelopen en ik merkte aan mezelf dat ik ineens blij werd en dat ik kon genieten van de omgeving. Ik heb met open mond rondgelopen omdat ik me ineens sinds tijden blij en tevreden voelde met wat ik zag.

Ik vond het fijn en merk ook dat ik me minder zorgen maak. Maar ik weet niet zo goed of dit nu komt door dit middel of ook omdat ik toch de dingen misschien beter lost begin te laten door er over gepraat te hebben hier op het forum en met anderen.
Het enige wat ik merk is dat er nog telkens vervelende gedachtens omhoog komen naar mijn vrienden toe. Dan zie ik situaties waarin zij dingen van mij verwachte waar ik het gevoel bij heb dat ik dat niet meer wil. Ik voel heel erg een verzet om weer naar hun terug te gaan, omdat ik het gevoel heb dat ik meer hun leven lijd dan werklijk dat van mezelf. Ik heb met hen afgesproken dat ik mezelf eerst weer positief wil krijgen en dan weer terug wil komen, maar ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik niet meer terug wil. Maar ik weet niet of dit met angst te maken heeft wat dan ook. Hier moet ik ook nog uit te zien komen voor mezelf, maar dit is voor latere zorg. Maar ik merk dat ik af en toe situaties voor ogen krijg dat zij dingen tegen me zeiden en die gedachten proberen me dan weer boos te maken. Zo zijn mijn vriendin op gegeven moment namelijk, klinkt nogal agressief hé zoals jij over je werkt praat. Maar ik probeerde een manier te vinden om het te overleven en had mezelf voorgenomen ik laat me niet meer gek maken en die bazin bijvoorbeeld vroeg iedere keer dingen maar voelde niet als interesse en ik ga haar dus niet meer informatie dan nodig omdat mijn privé leven haar niets aanging. Ik had er moeite mee om leuk over mijn leven te vertellen omdat het voelde alsof die mensen alleen maar veroordeelde en niet echt geinteresseerd in mij waren.  Dit vertelde ik aan mijn vriendin en die zei dan; je hoeft toch niet zo agressief daarin te zijn, je kan toch gewoon vertellen hoe of wat dat zij het ook beter begrijpen. En dan voelde ik zo’n boosheid ook naar mijn vriendin toe maar wilde dat niet laten blijken, maar ik had het gevoel dat ze mij maar niet wilde begrijpen. Ook naar haar man toe. Ik wil me niet negatief naar hun voelen, maar ik merk dat ik verwijten voel naar hen en voelt alsof zij geprobeerd hebben me dingen op te leggen, terwijl het niet zo is, ze probeerde alleen met hun visie mij te helpen. Dit vind ik nog wel eng, want deze gevoelens maken mij wel bang af en toe.

Het voelt alsof ik de dingen totaal anders heb beleefd dan dat ze werkelijk zijn. Ik heb mezelf enorm afgestraft, maar als ik dan met jou, buurvrouw of anderen vriend praat dan zeggen jullie allemaal maar het is logisch dat je je rot voelde. Maar ik heb al die tijd gedacht, het is niet normaal, je moet zo niet zijn, er werd ook telkens tegen me gezegd kijk naar jezelf, verander je verkeerde gedrag. En dat greep me zo naar mijn keel en maakte me zo angstig. Terwijl de twee jaren daarvoor deed ik niet lelijk tegen mezelf als ik het moeilijk had op mijn werk, ik praatte er inderdaad over met iemand, spuide mijn ongenoegen en dan ging ik gewoon door en trok het me niet zo aan, wist dat het toch maar tijdelijk was. Maar ik heb me nu toch teveel laten beinvloeden, heb teveel mijn eigen gevoel genegeerd omdat ik af ging op wat anderen dachten dat goed voor mij was. En ik denk nu eigenlijk dat ik er goed aan heb gedaan hier weer terug op mezelf te zijn en voelt niet meer als een fout ik heb gemaakt. Ik moest kiezen voor mezelf. Dat is ook nieuw om dat zo te durven voelen.

Groetjes D.
Antwoord

#10

Hee Domino, ik heb er bewondering voor hoe jij hier mee bezig bent. Alleen één ding vraag ik me af: is het belangrijk of jouw werkgever het vervelend bedoelde of niet? Jíj voelde je er niet prettig bij, en daar gaat het toch om. Misschien bedoelde ze het wel goed, maar dan is het niet zo op jou over gekomen. Misschien had ze inderdaad geen interesse. Het uiteindelijke gevoel voor jou blijft het zelfde. Als jij voorheen dit gevoel nooit hebt ervaren, zou ik zeggen: het was iets éénmaligs en probeer het te accepteren. Komt het vaker voor? Dan zou je kunnen kijken hoe je er voor kunt zorgen dat opmerkingen van "vreemden" jou persoonlijk niet zo erg raken. Maar, nogmaals: petje af!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-11-2019, 19:06
Laatste bericht: Inge2019
  Ik zit vast.. Started by Cera
8 Replies - 3,754 Views
07-12-2018, 22:47
Laatste bericht: Zip
  Vast op de bank Started by Brenda
6 Replies - 3,704 Views
22-08-2018, 09:08
Laatste bericht: Ray
  Vast zittend Started by Depriegurll
2 Replies - 2,369 Views
22-06-2018, 21:27
Laatste bericht: Roux
  Vast in een dip Started by Pietr
3 Replies - 2,152 Views
16-10-2017, 02:08
Laatste bericht: domino



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)