Hoi allemaal, even ook opgelucht dat ik een forum vind....ik ben een vrouw van 34, met 2 kindjes, 10 jaar samen met mijn man. 
Sinds de geboorte van de oudste, zo'n 6 jaar geleden, is mijn man met ups en downs depressief.  Misschien waren er ook al voor de geboorte van onze dochter wat tekens aan de wand... toen had hij ook al mindere periodes. 
Mijn man heeft ook adhd, wat het depressieverhaal niet makkelijker maakt. 
periodes van werken en niet werken, psychologen, psychiaters, dagtherapie, neuro therapie (electroshocks), etc.  We zijn 6 jaar later en het lijkt enkel en alleen slechter geworden te zijn. De periodes met roepen, gooien, zich in zijn kamer terugtrekken leken wel even verdwenen, maar lijken soms nu toch terug te keren. 
Hij is het laatste jaar 2x een nieuwe job gestart, om na een week uit te vallen, en terug thuis te zijn op ziekenkas, en daarna natuurlijk terug werkloos... financieel wordt het steeds moeilijker op die manier. 
medicatie geeft hij geen kans. 
Laatste tijd wil ik hem stap voor stap terug in het 'leven' betrekken (hij had voorgesteld terug administratie te doen). Ik heb daarbij voorgesteld te starten met wat 'zijn papieren' zijn (ziekenkas / uitkeringen / ...)
Gevolg, brieven liggen op zijn bureau, doet er niet veel mee, heeft ze niet gezien, krijgt geen uitkeringen of te laat. 
Ik weet niet of ik nu 'alles' terug op mij moet nemen en toch alles zelf terug moet gaan zien te regelen (ook zijn papieren).. maar ik heb het er heel lastig mee. 
Ik weet ook niet wat je als partner kan doen, waar je genoeg op jezelf moet nemen en hem zien te ontlasten... en waar je toch ergens wat actie en verantwoordelijkheid mag verwachten. 
Daarnaast ben ik aan het balanceren tussen, hoeveel energie steek ik nog erin om mijn man te helpen, en te ondersteunen, of moet ik mijn eigen weg, en mijn eigen geluk terug nemen. Ik heb het gevoel al jaren te steunen, te maken dat het huishouden "vanzelf" draait, dat de kindjes er geen last van zien, maar ik zie geen lichtpunt aan het einde. En de kinderen worden oud genoeg om toch te zien dat er iets niet normaal is. We hebben heel brave kinderen (met de 'typische' lastige kindertrekjes qua eten of slapen), maar mijn man kan zich soms enorm focussen op zaken die voor hem heel slecht gedrag zijn (zo is hij de laatste weken enorm gefocust op het feit dat de kinderen zaken niet lusten en dan vb niet willen eten... dan wordt hij zo kwaad en zou ze naar bed sturen of in de gang zetten...) Ik ga ervan uit dat dit ook een soort gevolg is van zijn slechte gevoel door depressie... 

Soms weegt het allemaal heel zwaar en ben ik bang mezelf helemaal te verliezen als er geen verbetering komt. Voor de kinderen vind ik het ook lastig, omdat het geen echt normale oudersituatie is.... 

Ik hoop hier van beide kanten herkenbaarheid te vinden, of zaken waardoor ik terug meer begrip kan opbrengen na die vele jaren, zaken die mijn ogen openen, steun, of richtingen die kunnen helpen.

Dankje

Hoi Fran,

Ik vind het een lastig verhaal. Je man heeft recht op begrip en steun, maar daar heb jij ook recht op. Dat het voor je man heel moeilijk is, om dat in te zien, is voor jou zwaar en voor je kinderen. Er moet toch een bepaalde balans zijn. Ik denk dat je samen naar die balans op zoek moet, anders wordt het niks. Ik kan je dus niet echt advies geven. Ik weet hoe hard je man je steun nodig heeft, maar ik weet ook dat de directe omgeving, jij dus, steun nodig heeft anders kun je het niet volhouden.

groet,
Run

Hoi Fran,

Zou je dit misschien eens kunnen bespreken met zijn behandelaar? 
Tuurlijk is het belangrijk je partner met depressie te steunen, maar zo langdurig en ernstig ziek zijn heeft negatieve impact op jou en jullie gezin. 
Lijd jijzelf of jouw kinderen onder de situatie en is er geen zicht op verbetering? Dan is het toch belangrijk dat er iets gaat veranderen lijkt mij. Je kunt niet alles in je eentje blijven dragen.

WFranHoi allemaal, even ook opgelucht dat ik een forum vind....ik ben een vrouw van 34, met 2 kindjes, 10 jaar samen met mijn man. 
Sinds de geboorte van de oudste, zo'n 6 jaar geleden, is mijn man met ups en downs depressief.  Misschien waren er ook al voor de geboorte van onze dochter wat tekens aan de wand... toen had hij ook al mindere periodes. 
Mijn man heeft ook adhd, wat het depressieverhaal niet makkelijker maakt. 
periodes van werken en niet werken, psychologen, psychiaters, dagtherapie, neuro therapie (electroshocks), etc.  We zijn 6 jaar later en het lijkt enkel en alleen slechter geworden te zijn. De periodes met roepen, gooien, zich in zijn kamer terugtrekken leken wel even verdwenen, maar lijken soms nu toch terug te keren. 
Hij is het laatste jaar 2x een nieuwe job gestart, om na een week uit te vallen, en terug thuis te zijn op ziekenkas, en daarna natuurlijk terug werkloos... financieel wordt het steeds moeilijker op die manier. 
medicatie geeft hij geen kans. 
Laatste tijd wil ik hem stap voor stap terug in het 'leven' betrekken (hij had voorgesteld terug administratie te doen). Ik heb daarbij voorgesteld te starten met wat 'zijn papieren' zijn (ziekenkas / uitkeringen / ...)
Gevolg, brieven liggen op zijn bureau, doet er niet veel mee, heeft ze niet gezien, krijgt geen uitkeringen of te laat. 
Ik weet niet of ik nu 'alles' terug op mij moet nemen en toch alles zelf terug moet gaan zien te regelen (ook zijn papieren).. maar ik heb het er heel lastig mee. 
Ik weet ook niet wat je als partner kan doen, waar je genoeg op jezelf moet nemen en hem zien te ontlasten... en waar je toch ergens wat actie en verantwoordelijkheid mag verwachten. 
Daarnaast ben ik aan het balanceren tussen, hoeveel energie steek ik nog erin om mijn man te helpen, en te ondersteunen, of moet ik mijn eigen weg, en mijn eigen geluk terug nemen. Ik heb het gevoel al jaren te steunen, te maken dat het huishouden "vanzelf" draait, dat de kindjes er geen last van zien, maar ik zie geen lichtpunt aan het einde. En de kinderen worden oud genoeg om toch te zien dat er iets niet normaal is. We hebben heel brave kinderen (met de 'typische' lastige kindertrekjes qua eten of slapen), maar mijn man kan zich soms enorm focussen op zaken die voor hem heel slecht gedrag zijn (zo is hij de laatste weken enorm gefocust op het feit dat de kinderen zaken niet lusten en dan vb niet willen eten... dan wordt hij zo kwaad en zou ze naar bed sturen of in de gang zetten...) Ik ga ervan uit dat dit ook een soort gevolg is van zijn slechte gevoel door depressie... 

Soms weegt het allemaal heel zwaar en ben ik bang mezelf helemaal te verliezen als er geen verbetering komt. Voor de kinderen vind ik het ook lastig, omdat het geen echt normale oudersituatie is.... 

Ik hoop hier van beide kanten herkenbaarheid te vinden, of zaken waardoor ik terug meer begrip kan opbrengen na die vele jaren, zaken die mijn ogen openen, steun, of richtingen die kunnen helpen.

Dankje