Dag lieve mensen,

Graag wil ik hier mijn verhaal kwijt en waar mogelijk handvatten en tips ontvangen.
Sinds deze zomer heb ik mijn huidige partner leren kennen. We kwamen allebei net uit een breuk maar konden het erg goed met elkaar vinden. Langzamerhand ontstonden er gevoelens en dus onze relatie. Het is een hele tijd ontzettend goed gegaan tot begin december, hij had naar eigen zeggen zijn “eindejaarsreflectie” en toch moeite met het missen van zijn kinderen dagelijks om hem heen (16 en 8) en het verdwijnen van vriendschappen na zijn scheiding. Ook gooit zijn ex regelmatig roet in t eten dus stabiel is de situatie nauwelijks te noemen.
Vlak voor de kerstvakantie heeft hij zich hierom ziek gemeld en twee weken terug contact gezocht met de huisarts (sterk!). Hij kon daar op zaterdag terecht en vertelde mij over zijn eerdere traject bij de psycholoog aldaar vanwege een eerdere depressie. Hij gaf aan de signalen te herkennen en mij niet kwijt te willen dus gemotiveerd tot actie.
Vorige week had hij een afspraak omtrent achterstallige financiele zaken vanuit de scheiding. Daarna bleek hij nors en weet ik eigenlijk niet wat daar uitgekomen is. Hij liep boos en geïrriteerd weg.
24 uur geen contact gehad en heb ik hem een berichtje gestuurd dat ik van hem hou. Ik kreeg een hartje terug. Maandag stuurde ik dat ik hem miste en of ik wat kon doen. Ik kreeg terug dat ie deze week tijd voor zichzelf nodig had en veel aan zijn hoofd en te regelen had. Ik heb gezegd dat ie alle ruimte kreeg maar dat ik het fijn zou vinden als ie elke dag even van zich liet horen. Dat zou hij doen. Later op de avond kreeg ik alsnog een berichtje en dat hij me de volgende dag zou bellen. 
Dat is niet gebeurd en heb sindsdien ook niets van hem vernomen. Ik zit me behoorlijk op te vreten en weet niet meer waar ik goed aan doe. Ik gun hem zn ruimte maar wil hem graag laten weten dat ik er voor hem ben en van hem houd. Waar doe ik goed aan? Wel of geen contact opnemen?
Ik hoop dat jullie me op weg kunnen helpen. Ik ken “een dipje” maar een echte depressie kan ik me niets bij voorstellen.

Alvast dank, liefs,

Hoi Lotus, welkom op het forum! Wat een herkenbaar verhaal. Ik heb hetzelfde meegemaakt, maar dan van de andere kant. Ik was diegene die afstand nodig had, het niet zag zitten, met mezelf in de knoop zat, et cetera. En heb nog altijd enorm veel respect over hoe mijn vrouw destijds met mij is omgaan. Namelijk door goed voor zichzelf te zorgen. 

Ik schreef er toevallig vorige week een stukje over op mijn website, misschien vind je het leuk om te lezen: https://depressietherapeut.substack.com/...an-ik-doen


Veel moed en wijsheid toegewenst!

Jasper.

Hoi Lotus, 

Wat heeft je partner mazzel met iemand die zo voor hem klaar staat. Ik kan je geen rechtstreeks antwoord geven op de vraag of je wel of geen contact op moet nemen, dat is zo afhankelijk van de persoon. Wat ik van mezelf wel ken is dat ik het tijdens depressies heel lastig kan vinden om zelf het contact te onderhouden. Dus -ondanks dat ik het soms irritant vind- is het in die periodes wel goed dat de mensen om me heen dat contact blijven initiëren, of me er in ieder geval toe blijven uitnodigen. 

Maar wat ook belangrijk is, is om je eigen grenzen en behoeftes in te gaten te houden. Ik hoop dat jullie snel weer met elkaar in contact komen en hopelijk kunnen jullie dan op een rustig moment een goed gesprek waarin je partner wellicht aan kan geven wat voor hem wel en niet werkt, en waarin jij ook aan kan geven wat jij nodig hebt. Bijvoorbeeld een dagelijks appje met een duimpje omhoog om te laten weten dat hij oké is, of bevestiging vanuit hem over dat hij jou nog altijd graag ziet oid. Ook als iemand depressief is mag je nog steeds dingen van hem verlangen, anders loop je het risico dat jij zoveel geeft dat het op een gegeven moment op is en dan zijn jullie alleen nog maar verder van huis. Waar ik als kanttekening wel bij wil zeggen dat het óók heel fijn is als je mild en compassievol kan zijn als het degene die depressief is niet lukt om zich aan de afspraak te houden, en dan samen te kijken naar wat wel binnen zijn mogelijkheden ligt.

Dat is in ieder geval hoe het bij mij zo'n beetje werkt, dat kan bij jullie dus heel anders zijn! Maar wellicht helpt dit je een beetje op weg. :)

Liefs, 
Chaya

Goedemorgen Jasper en Chaya,

Dank jullie wel voor de reactie en achtergrond, dat geeft toch een beter inzicht vanaf de andere kant. En bedankt voor het compliment, dat doet toch goed :-)
Ik heb gisterochtend alsnog een appje gestuurd dat ik de hele week niets gehoord heb, me zorgen maakte en of hij ajb wat wilde laten horen. Ik kreeg daar reactie op dat het idd niet zo lekker met hem gaat en dat hij zich afgelopen week voor alles en iedereen heeft afgesloten. Of ik tijd had voor een goed gesprek vanavond en dat zijn liefde voor mij er nog steeds is.

Ik merk idd dat ik een beetje in een mentale spagaat zit tussen mijn eigen behoeftes en het steunen van hem. Want hij had vorige week al toegezegd dat hij elke dag zou laten horen en dat deed ie niet. Hij is de gehele dinsdag en woensdag niet online geweest en vanaf donderdag 1 of 2 keer per dag. Maar niet naar mij, ik heb toch zelf initiatief moeten nemen. Ook al is dat rationeel te verklaren, het steekt toch.
Daarbij is hij sowieso niet zo’n held met afspraken en zie ik het ook nog wel als mogelijkheid dat hij vanavond af gaat zeggen.
Voor nu probeer ik het maar positief te benaderen en eerst af te wachten hoe het vanavond verloopt. Nogmaals bedankt en ik ga je stukje even lezen Jasper :-)

Liefs,

Graag gedaan Lotus, ben benieuwd wat je van mijn stukje vindt. Met andere woorden: ben je al wezen shoppen ;-). 

Warme groet! Jasper.